O artigo orixinal está en http://colombia.indymedia.org/news/2009/06/103550.php
por Manuel Rozental Tuesday, Jun. 30, 2009 at 3:18 PM
É probable que o golpe militar que acaban de dar en Honduras, máis aló dun golpe contra o Presidente Manuel (Mel) Zelaya sexa unha nova batalla na guerra de implementación dos "Tratados de Libre Comercio", é dicir, un ataque cruento dos xestores e promotores do modelo do libre comercio contra as democracias e os pobos que defenden a súa soberanía, os seus dereitos, as súas liberdades e recursos fronte aos "dereitos corporativos" a explotar e someter para acumular.
Atrevémonos a suxerir sobre bases sólidas e leccións inocultables da historia, que en Honduras se libra unha segunda batalla de implementación pola forza dos TLC (neste caso o CAFTA).
A primeira foi a recente masacre na Amazonía Peruana para impor os decretos de implementación do TLC Perú-EEUU.
Unha segunda agresión armada para impor os acordos. Iniciouse unha nova era golpista no Continente: a dos golpes militares para implementar os acordos impostos.
- "O golpe atestado contra o goberno lexitimamente constituído do Presidente Manuel Zelaya, inscríbese nunha clara loita que se está a librar na rexión por desandar o camiño de sometemento e vulnerabilidade plasmado nos tratados de libre comercio con EE.UU. e a Unión Europea (CAFTA-DR e as negociacións dun Acordo de Asociación actualmente en curso), nas concesións extractivas (minería, forestal, agrocombustibles) e turísticas e en toda clase de endebedamento relacionado", manifestaron membros de Xubileo Sur en comunicado público fronte ao golpe de estado contra o goberno de Honduras.
Lemos en conxunto os feitos que se presentaron ata o momento, coas declaracións dos principais actores no marco de experiencias golpistas recentes como as de Haití e o autogolpe de Fujimori. Todo isto dá pé para asumir que este golpe é do poder transnacional orquestrado baixo a manga dos EE.UU.
Ademais, este non é un golpe militar en Cuba, en Venezuela, en Nicaragua ou en Bolivia. É un golpe militar en Honduras, é dicir, na base militar máis sólida que tiveron os EEUU en Centro América e, seguramente, en todo o Continente Americano.
En Honduras adestrouse, armouse e dirixiuse á Contra que atacou ao réxime Sandinista de Nicaragua.
Desde Honduras coordináronse accións militares contra o FMLN. Seguramente non houbo un golpe de estado, nin unha acción militar golpista en Centro América e o Caribe, co respaldo dos EEUU, que non conte co territorio, o Goberno e as forzas armadas dese país, baixo o mando dos EEUU.
Honduras foi, ademais, a cabeza de praia das iniciativas das corporacións transnacionales na rexión, desde a industria farmacéutica, ata o turismo corporativo, pasando polo Plan Poboa Panamá e a minería. De modo que, un golpe militar en Honduras non é calquera golpe militar. É, por principio un golpe do exército dos EEUU ao servizo dos intereses transnacionais. O desatinado non é plantexar esta premisa. Desatinado e carente de realidade sería pretender ignorar esta verdade e toda a historia que a apoia.
Como explicar, entón, o golpe?
Dun lado, vemos o xeito en que o Goberno dos EEUU e o propio Presidente Obama "rexeita" o golpe e ¡chama ao diálogo entre as partes!. É dicir, que pretende lograr dúas cousas: unha, presentarse como defensor da democracia e opositor do golpe e dous, no mesmo acto, lexitima aos golpistas, a súa acción criminal e a súa posición e intereses.
A Secretaria de Estado Hillary Clinton, á súa vez, anuncia que, aínda que se rexeita o que sucedeu en Honduras, non pode declararse que sexa un golpe de estado, xa que os golpistas e quen os apoian, reciben apoio financeiro dos EEUU e o recoñecemento dun golpe, obrigaría aos EEUU a lles retiraren o apoio económico.
En reunión co Presidente Álvaro Uribe en Wáshington, o Presidente Obama declarou onte que "o golpe é ilegal" e hai que buscarlle unha saída. É como revivir a reacción do Goberno de EEUU ante o Fujimorazo, ou ante o primeiro golpe ao Presidente Aristide. En suma: rexeitámolo, pero o aprobamos. Fixérono os nosos amigos, ao noso nome, pero é ilegal. Digámolo sen tanta diplomacia: o golpe sérvenos, pero tamén nos serve rexeitalo.
Polo tanto, se Obama consegue o diálogo que propón, lexitimaranse, pola vía da forza criminal, os intereses e os actores golpistas. Quenqueira que siga na Presidencia, aínda se é Mel Zelaya quen regrese (e Obama quere que este sexa o caso) quedará limitado como Aristide cando Clinton o enviou de volta a Haití logo de obrigalo a aceptar todas as condicións que lle impuxo o capital transnacional: coas mans atadas, é dicir, un Presidente lexítimo sen posibilidades de facer as reformas que limitasen o poder das transnacionais e mellorasen as condicións de vida e traballo do seu pobo.
A oposición apoiada por EE.UU, en articulación coas corporacións e o sector financeiro, validados e exercendo o poder a través do Presidente do pobo reducido á impotencia. Esta é a receita Haití repetida e actualizada.
Como Clinton, Obama xogará ao demócrata e defenderá, como xa o está facendo, a Zelaya á vez que llo entrega ao poder corporativo para que o someta e lávase as mans como defensor da Lei e da democracia. Lanzou a moeda para xogar ao cara e selo, só que nas súas condicións: "con cara gaño eu e con selo perde vostede",.
Doutro lado, é claro que en Honduras as forzas represivas non dan un só paso e menos, moven unha soa folla entre as elites, sen a orientación e o apoio dos EEUU. porque esta é a súa colonia e a súa "república bananera". Por iso, mentres saen as declaracións e se reune a OEA e anúnciase o retorno de Zelaya en condicións adecuadas, o exército golpista e as elites realizan o traballo suxo necesario para garantir estabilidade ao réxime axustado e sometido.
Xa asasinaron a Cesar Ham, deputado e candidato á presidencia pola esquerda, presidente de Esquerda Unida, o único partido de esquerda rexistrado. Xa arrestaron e seguramente torturaron a líderes de procesos sociais e opositores ao libre comercio. Xa porían "no seu lugar" as pezas de represión e vixilancia que garantan os intereses corporativos e a submisión do pobo. Algunhas destas cousas lamentaranse. Un que outra chiba expiatoria será castigada (no mellor dos casos) e a todas e todos quedaralles moi claro quen manda nesas Honduras.
Así mesmo, repasemos varios feitos que, desde a mesma lectura, crean a impresión dunha "posta en escena" que se desenvolve segundo un libreto: ao Presidente Zelaya levárono xustamente para Costa Rica, onde o recibe o Presidente Oscar Arias, un librecambista leal ao modelo, amigo dos EEUU e de quen tamén vale presumir que actúa en coordinación e ben informado polas fontes máis directas: que a OEA reaccione a favor do Presidente e que ademais o seu Secretario Xeral (Insulza) se ofreza a acompañalo para que regrese a Honduras; que os réximes de dereita rexeiten o golpe e ata os medios comerciais de comunicación, caixas de resonancia do modelo, informen a favor da democracia. Todo isto, ao parecer apunta a algo moi ben orquestrado para rexeitar abertamente o golpe e á vez lexitimar a axenda oculta que se persegue co mesmo. Tal como sucedeu con Aristide en Haití e con Fujimori en Perú, pero mellor. aprenderon. Aprenderon ademais, da reacción de UNASUR en respaldo a Evo Morais e aplican o mesmo método, pero con fins opostos.
En síntese, cremos que este golpe seguramente vén desde os intereses económicos e xeoestratéxicos corporativos e transnacionais, o que pon en evidencia unha trampa e un xogo ao que nos someteron, os aparentemente defensores das democracias; que en últimas apoian os obxectivos do golpe para tombar as políticas que Zelaya estaba implementando.
Se estamos no certo, máis que defender ao Presidente Zelaya e os seus intereses políticos particulares, a nosa énfase debe estar nas políticas que afectan a implementación do CAFTA e os intereses corporativos. O Presidente Zelaya introduciu a Honduras como membro pleno do ALBA. Esta decisión política ten impactos directos sobre os intereses das transnacionais. Así como non puideron tolerar a reforma agraria de Arbenz en Guatemala, nin as nacionalizacións de Allende en Chile e organizaron senllos golpes alí e noutros países, porqué ían tolerar o ingreso ao ALBA e as restricións á explotación desmedida que lles concede o TLC? Vale a pena neste sentido investigar pacientemente os feitos.
Pero, polo momento e mentres a evidencia fala á historia, xa aparece un interesante artigo en relación coas transnacionais farmacéuticas, que sustenta con fartura estes argumentos.
É claro desde a nosa mirada, que, mentres non se demostre o contrario, en Honduras co golpe militar en curso, estase librando outra guerra para a implementación cruenta do TLC, co concurso e cálculo dos EE.UU, pero desde as corporacións transnacionales e para beneficio e protección os seus intereses. Máis que un golpe contra o Presidente Zelaya, este é un golpe contra os dereitos dos pobos de Honduras e unha advertencia para quen crean que hoxe se pode cometer o atrevemento de querer vivir en liberdade e defender a vida e a soberanía.
Ante isto, insistimos na defensa do dereito dos pobos á súa liberdade, á non imposición dos TLCs e á denuncia contundente de quen seguramente están detrás desta operación sinistra.
Tamén insistimos, en que o Presidente Mel Zelaya debe regresar, porque é o lexítimo Presidente de Honduras, pero con el , deben regresar as políticas que empezan timidamente a sacar a Honduras do peso esmagador da bota con que a someteron a ser colonia dun imperio intolerante e despótico. Máis que Mel Zelaya, debe regresar o camiño á liberdade e á dignidade, pero non como o que fixeron con Jean Bertrand Aristide, senón máis libre para librarse do peso das condicións que impón elites e explotadores e resistindo ao modelo que desposúe aos pobos.
¡Que quede, non como axente do Libre Comercio, senón como líder da democracia e defensor dos dereitos e todas e todos os hondureños!. Cremos no pobo Hondureño. puidemos coñecer a súa enorme valentía en condicións adversas e terribles.
Non se nos esquecen as décadas en que as súas mulleres humildes eran prostituídas para a diversión dos soldados norteamericanos, nin nos pasan desapercibidas as grandes explotacións mineiras nin a intoxicación con agroquímicos de multitudes de agricultores.
Non se nos esquecen as masacres de mozas nos cárceres de San Pedro Xula e o poder represor das elites en convivencia coas corporacións. A pesar do silencio e da opresión, sabemos o que alí sucede e por iso entendemos que a montaxe que nos presentan sería verdade soamente se puidese ser certo, pero non o é. A segunda batalla cruenta para impor o TLC debe ser resistida desde os pobos en solidariedade e a conciencia.
Desde o Cauca rexeitamos o golpe de estado contra o pobo de Honduras e contra a súa liberación e desde acá unímonos na convocatoria global á solidariedade e ao respecto á democracia libre do libre comercio, que o Presidente Zelaya empezou a impulsar.
Tecido de Comunicación ACIN
por Manuel Rozental Tuesday, Jun. 30, 2009 at 3:18 PM
É probable que o golpe militar que acaban de dar en Honduras, máis aló dun golpe contra o Presidente Manuel (Mel) Zelaya sexa unha nova batalla na guerra de implementación dos "Tratados de Libre Comercio", é dicir, un ataque cruento dos xestores e promotores do modelo do libre comercio contra as democracias e os pobos que defenden a súa soberanía, os seus dereitos, as súas liberdades e recursos fronte aos "dereitos corporativos" a explotar e someter para acumular.
Atrevémonos a suxerir sobre bases sólidas e leccións inocultables da historia, que en Honduras se libra unha segunda batalla de implementación pola forza dos TLC (neste caso o CAFTA).
A primeira foi a recente masacre na Amazonía Peruana para impor os decretos de implementación do TLC Perú-EEUU.
Unha segunda agresión armada para impor os acordos. Iniciouse unha nova era golpista no Continente: a dos golpes militares para implementar os acordos impostos.
- "O golpe atestado contra o goberno lexitimamente constituído do Presidente Manuel Zelaya, inscríbese nunha clara loita que se está a librar na rexión por desandar o camiño de sometemento e vulnerabilidade plasmado nos tratados de libre comercio con EE.UU. e a Unión Europea (CAFTA-DR e as negociacións dun Acordo de Asociación actualmente en curso), nas concesións extractivas (minería, forestal, agrocombustibles) e turísticas e en toda clase de endebedamento relacionado", manifestaron membros de Xubileo Sur en comunicado público fronte ao golpe de estado contra o goberno de Honduras.
Lemos en conxunto os feitos que se presentaron ata o momento, coas declaracións dos principais actores no marco de experiencias golpistas recentes como as de Haití e o autogolpe de Fujimori. Todo isto dá pé para asumir que este golpe é do poder transnacional orquestrado baixo a manga dos EE.UU.
Ademais, este non é un golpe militar en Cuba, en Venezuela, en Nicaragua ou en Bolivia. É un golpe militar en Honduras, é dicir, na base militar máis sólida que tiveron os EEUU en Centro América e, seguramente, en todo o Continente Americano.
En Honduras adestrouse, armouse e dirixiuse á Contra que atacou ao réxime Sandinista de Nicaragua.
Desde Honduras coordináronse accións militares contra o FMLN. Seguramente non houbo un golpe de estado, nin unha acción militar golpista en Centro América e o Caribe, co respaldo dos EEUU, que non conte co territorio, o Goberno e as forzas armadas dese país, baixo o mando dos EEUU.
Honduras foi, ademais, a cabeza de praia das iniciativas das corporacións transnacionales na rexión, desde a industria farmacéutica, ata o turismo corporativo, pasando polo Plan Poboa Panamá e a minería. De modo que, un golpe militar en Honduras non é calquera golpe militar. É, por principio un golpe do exército dos EEUU ao servizo dos intereses transnacionais. O desatinado non é plantexar esta premisa. Desatinado e carente de realidade sería pretender ignorar esta verdade e toda a historia que a apoia.
Como explicar, entón, o golpe?
Dun lado, vemos o xeito en que o Goberno dos EEUU e o propio Presidente Obama "rexeita" o golpe e ¡chama ao diálogo entre as partes!. É dicir, que pretende lograr dúas cousas: unha, presentarse como defensor da democracia e opositor do golpe e dous, no mesmo acto, lexitima aos golpistas, a súa acción criminal e a súa posición e intereses.
A Secretaria de Estado Hillary Clinton, á súa vez, anuncia que, aínda que se rexeita o que sucedeu en Honduras, non pode declararse que sexa un golpe de estado, xa que os golpistas e quen os apoian, reciben apoio financeiro dos EEUU e o recoñecemento dun golpe, obrigaría aos EEUU a lles retiraren o apoio económico.
En reunión co Presidente Álvaro Uribe en Wáshington, o Presidente Obama declarou onte que "o golpe é ilegal" e hai que buscarlle unha saída. É como revivir a reacción do Goberno de EEUU ante o Fujimorazo, ou ante o primeiro golpe ao Presidente Aristide. En suma: rexeitámolo, pero o aprobamos. Fixérono os nosos amigos, ao noso nome, pero é ilegal. Digámolo sen tanta diplomacia: o golpe sérvenos, pero tamén nos serve rexeitalo.
Polo tanto, se Obama consegue o diálogo que propón, lexitimaranse, pola vía da forza criminal, os intereses e os actores golpistas. Quenqueira que siga na Presidencia, aínda se é Mel Zelaya quen regrese (e Obama quere que este sexa o caso) quedará limitado como Aristide cando Clinton o enviou de volta a Haití logo de obrigalo a aceptar todas as condicións que lle impuxo o capital transnacional: coas mans atadas, é dicir, un Presidente lexítimo sen posibilidades de facer as reformas que limitasen o poder das transnacionais e mellorasen as condicións de vida e traballo do seu pobo.
A oposición apoiada por EE.UU, en articulación coas corporacións e o sector financeiro, validados e exercendo o poder a través do Presidente do pobo reducido á impotencia. Esta é a receita Haití repetida e actualizada.
Como Clinton, Obama xogará ao demócrata e defenderá, como xa o está facendo, a Zelaya á vez que llo entrega ao poder corporativo para que o someta e lávase as mans como defensor da Lei e da democracia. Lanzou a moeda para xogar ao cara e selo, só que nas súas condicións: "con cara gaño eu e con selo perde vostede",.
Doutro lado, é claro que en Honduras as forzas represivas non dan un só paso e menos, moven unha soa folla entre as elites, sen a orientación e o apoio dos EEUU. porque esta é a súa colonia e a súa "república bananera". Por iso, mentres saen as declaracións e se reune a OEA e anúnciase o retorno de Zelaya en condicións adecuadas, o exército golpista e as elites realizan o traballo suxo necesario para garantir estabilidade ao réxime axustado e sometido.
Xa asasinaron a Cesar Ham, deputado e candidato á presidencia pola esquerda, presidente de Esquerda Unida, o único partido de esquerda rexistrado. Xa arrestaron e seguramente torturaron a líderes de procesos sociais e opositores ao libre comercio. Xa porían "no seu lugar" as pezas de represión e vixilancia que garantan os intereses corporativos e a submisión do pobo. Algunhas destas cousas lamentaranse. Un que outra chiba expiatoria será castigada (no mellor dos casos) e a todas e todos quedaralles moi claro quen manda nesas Honduras.
Así mesmo, repasemos varios feitos que, desde a mesma lectura, crean a impresión dunha "posta en escena" que se desenvolve segundo un libreto: ao Presidente Zelaya levárono xustamente para Costa Rica, onde o recibe o Presidente Oscar Arias, un librecambista leal ao modelo, amigo dos EEUU e de quen tamén vale presumir que actúa en coordinación e ben informado polas fontes máis directas: que a OEA reaccione a favor do Presidente e que ademais o seu Secretario Xeral (Insulza) se ofreza a acompañalo para que regrese a Honduras; que os réximes de dereita rexeiten o golpe e ata os medios comerciais de comunicación, caixas de resonancia do modelo, informen a favor da democracia. Todo isto, ao parecer apunta a algo moi ben orquestrado para rexeitar abertamente o golpe e á vez lexitimar a axenda oculta que se persegue co mesmo. Tal como sucedeu con Aristide en Haití e con Fujimori en Perú, pero mellor. aprenderon. Aprenderon ademais, da reacción de UNASUR en respaldo a Evo Morais e aplican o mesmo método, pero con fins opostos.
En síntese, cremos que este golpe seguramente vén desde os intereses económicos e xeoestratéxicos corporativos e transnacionais, o que pon en evidencia unha trampa e un xogo ao que nos someteron, os aparentemente defensores das democracias; que en últimas apoian os obxectivos do golpe para tombar as políticas que Zelaya estaba implementando.
Se estamos no certo, máis que defender ao Presidente Zelaya e os seus intereses políticos particulares, a nosa énfase debe estar nas políticas que afectan a implementación do CAFTA e os intereses corporativos. O Presidente Zelaya introduciu a Honduras como membro pleno do ALBA. Esta decisión política ten impactos directos sobre os intereses das transnacionais. Así como non puideron tolerar a reforma agraria de Arbenz en Guatemala, nin as nacionalizacións de Allende en Chile e organizaron senllos golpes alí e noutros países, porqué ían tolerar o ingreso ao ALBA e as restricións á explotación desmedida que lles concede o TLC? Vale a pena neste sentido investigar pacientemente os feitos.
Pero, polo momento e mentres a evidencia fala á historia, xa aparece un interesante artigo en relación coas transnacionais farmacéuticas, que sustenta con fartura estes argumentos.
É claro desde a nosa mirada, que, mentres non se demostre o contrario, en Honduras co golpe militar en curso, estase librando outra guerra para a implementación cruenta do TLC, co concurso e cálculo dos EE.UU, pero desde as corporacións transnacionales e para beneficio e protección os seus intereses. Máis que un golpe contra o Presidente Zelaya, este é un golpe contra os dereitos dos pobos de Honduras e unha advertencia para quen crean que hoxe se pode cometer o atrevemento de querer vivir en liberdade e defender a vida e a soberanía.
Ante isto, insistimos na defensa do dereito dos pobos á súa liberdade, á non imposición dos TLCs e á denuncia contundente de quen seguramente están detrás desta operación sinistra.
Tamén insistimos, en que o Presidente Mel Zelaya debe regresar, porque é o lexítimo Presidente de Honduras, pero con el , deben regresar as políticas que empezan timidamente a sacar a Honduras do peso esmagador da bota con que a someteron a ser colonia dun imperio intolerante e despótico. Máis que Mel Zelaya, debe regresar o camiño á liberdade e á dignidade, pero non como o que fixeron con Jean Bertrand Aristide, senón máis libre para librarse do peso das condicións que impón elites e explotadores e resistindo ao modelo que desposúe aos pobos.
¡Que quede, non como axente do Libre Comercio, senón como líder da democracia e defensor dos dereitos e todas e todos os hondureños!. Cremos no pobo Hondureño. puidemos coñecer a súa enorme valentía en condicións adversas e terribles.
Non se nos esquecen as décadas en que as súas mulleres humildes eran prostituídas para a diversión dos soldados norteamericanos, nin nos pasan desapercibidas as grandes explotacións mineiras nin a intoxicación con agroquímicos de multitudes de agricultores.
Non se nos esquecen as masacres de mozas nos cárceres de San Pedro Xula e o poder represor das elites en convivencia coas corporacións. A pesar do silencio e da opresión, sabemos o que alí sucede e por iso entendemos que a montaxe que nos presentan sería verdade soamente se puidese ser certo, pero non o é. A segunda batalla cruenta para impor o TLC debe ser resistida desde os pobos en solidariedade e a conciencia.
Desde o Cauca rexeitamos o golpe de estado contra o pobo de Honduras e contra a súa liberación e desde acá unímonos na convocatoria global á solidariedade e ao respecto á democracia libre do libre comercio, que o Presidente Zelaya empezou a impulsar.
Tecido de Comunicación ACIN
