Non é unha crise financeira é unha crise sistémica do capitalismo. A alienación, o terror e a persecución ao socialismo revolucionario.
*Manuel Sutherland
A crise sistémica do capital é perenne, non estalou "agora", o sistema é e foi caótico, ineficaz e ineficiente. Este modo de produción foi mergullando de xeito progresivo a non menos de 4 mil millóns de seres humanos na pobreza (PNUD). Mesmo as outras persoas que poden "gozar" dos auxes cíclicos dentro das caídas do sistema, sofren invariablemente os rigores de presións e angustias da imposibilidade da realización persoal. En períodos de menor caos no sistema, quen funcionan nel, senten como bestas de carga, que viven para comer, empregarse e durmir. Das infinitas capacidades humanas a desenvolver, o sistema asígnanos a de mulas e bois. Ante o desenvolvemento das contradicións máis agudas do sistema, a resposta inculcada radica na copia de solucións individuais a un problema eminentemente social. Vexamos.
A crise NON é financeira. O strip-tease do sistema ou o intento de explicar o todo pola parte.
Os aparellos de ideoloxía das distintas fraccións da burguesía (mal chamados Medios de Comunicación) son quen adoitan ofrecernos as explicacións básicas da realidade global, que eles insisten en fragmentar. Os aparellos ideolóxicos da burguesía constitúen un sólido vehículo da implantación da falsa conciencia e da apoloxía ao sistema. Tal aparello ten o labor fundamental de solidificar o consenso (que axuntado á violencia represiva) constitúen a hexemonía (Antonio Gramsci) que adormenta ás masas no seu accionar político e empúxaas á aceptación dócil das penurias. Agora ben, quen son os que nos explican a crise "financeira"? Os mesmos posuidores do látigo do capital, co que a Burguesía a nivel mundial azouta ao pobo traballador.
Día e noite, aparecen unha Pléiade de raivosos defensores do sistema de explotación que nos tratan de ensinar que a escravitude asalariada é o mellor que nos puido suceder na vida. Eles son quen deseñan longas consignas metafísicas relacionadas ao porque as cousas van momentaneamente mal. A idea da crise "financeira" é unha invención ideolóxica desa camarilla apoloxista do capital, que tenta procurar unha explicación capitalista á evidente bancarrota do sistema.
As finanzas non son o capitalismo, apenas son unha parte hipertrofiada na cal se recicla principalmente a plusvalía, a renda e nas últimas décadas, o diñeiro inorgánico. Michael Husson, coméntanos que a contabilidade financeira non reflicte a realidade, debido a que suma a totalidade das cantidades empregadas na especulación como "produción" de valores. Así, os billóns que din moverse ao final dun día, son só intercambios de promesas de pagos ou divisas, nas cales o que gañan uns, é o que perden outros. Non hai creación de valor.
O investido asociado a accións, depende directamente da capacidade real de valorización de capital nunha determinada rama industrial que permitiría en certo período devengar un dividendo, que proviría directamente da plusvalía xerada polos obreiros e expropiada pola burguesía. De alí, pasaría ás mans dos financistas que devengarían o interese ou custo do diñeiro, polo capital adiantado e colocado na reprodución.
Xa que logo, as finanzas son só unha porca da roda, onde a pesar de presentarse as trampas e especulación a granel, non é o elemento central do sistema, alí non se xera valor novo. Por iso, explicar as crises sistémica do capital (ética, laboral, enerxética, ecolóxica etc.) por apenas un compoñente da mesma, é propor que un fragmento do sistema representa o TODO, e que o demais é independente do desenvolvemento histórico-social dunha forma de organizar a reprodución da especie humana. Explicar a crise do sistema polas finanzas (unha fracción) é dicir que a criminalidade se debe aos xogos de vídeo onde se mercadean as fantasías máis sanguinarias do ser humano.
¡Todo estaba Ben e chegou a crise¡ ou o intento de embelecer a miseria latente
Outra das formas que ten a opresión de enganarnos é converter a decadencia da civilización capitalista nun feito incidental e contraposto a "idades de ouro", que simulan a fantasía da "competencia perfecta" que particularmente cremos, non existiu. Así, móstranse gráficos de etapas de auxe económico e contrástanse coas depresións económicas actuais, dicindo: ¡estabamos moi ben antes, recuperemos a base emprendedora do capital¡ Nada máis falso que isto. O sistema capitalista na súa captura e suxeción global veu en todas as súas épocas xerando miseria e desolación.
A burguesía como clase reitora dos destinos globais, emprendeu unha feroz loita polo mantemento da relación de opresión, sobre quen só venden a forza de traballo que xera o plusvalor, expropiado polos patróns. Nunca houbo tal harmonía entre explotadores e explotados, sempre na historia desenvolveuse unha feroz loita entre ambos. Os "idilios" que empuxan a soñar cun capitalismo cheo de empresarios agarimosos e patrióticos que enchen de riqueza a TODA a sociedade, é unha vulgaridade ideolóxica, que só existe en diminutos e malintencionados cerebriños.
Por iso, dicir que o capitalismo ten "etapas" boas e outras malas, é negar o grao de descomposición que atravesa e obviar os indicadores estatísticos máis básicos (PNUD, ONU, FAO etc.) que indican o horrendo xenocidio por razóns de miseria que devén do funcionamento lóxico do sistema. Así, as fames negras, guerras e enfermidades, empuxan a millóns a mortes evitables, se cambiásemos a dirección da construción social, por unha organización que oriente internacionalmente a produción (con menos horas de traballo e maior produtividade) á procura da satisfacción das necesidades de toda a poboación. Unha morte en calquera parte do mundo, por non ter unha vacina de 50 centavos de dólar, debe ser motivo de indignación e traxedia. Nunha sociedade salvaxe como esta, é o diario acaecer.
Os auxes e caídas cíclicas da produción dentro da Crise Sistémica do Capital
Outras das teorías que se "venden", trátannos de facer ver a crise como unha fantasía de fanáticos zurdiños. Desa forma, sacan "taboiñas" e explícannos que evidentemente hai ciclos de auxe e caída no capital, algo así como: "Ás veces crécese moi rápido e que outras veces descéndese" Iso resulta obvio, é unha parte da integralidade sistémica do capital. É dicir, os auxes e as caídas ocorren recurrentemente en períodos de tempo de disímil duración, pero iso non determina de ningún xeito, que se superen as graves contradicións do capitalismo en ningún espazo temporal ou que se transcendan estruturalmente os flaxelos que del deveñen.
O sistema nas súas caídas e auxes (medidas polas cantidades de produtos vendidos, onde se computan favorablemente: armas, pornografía infantil e drogas como "bens") non resolve ningún problema estrutural da sociedade (emprego, fame, miseria etc.) senón que os agrava. Cada Ciclo trae consigo un ronsel de maior depauperación e pobreza. Cada ciclo deixa ao seu paso millóns de produtores independentes arruinados que non teñen xa con que producir. Cada ciclo arrasa con miles de fábricas nas cales esnaquízanse inutilmente millóns de máquinas e ferramentas útiles para fabricar cousas que farían as nosas vidas máis sinxelas. Cada ciclo que pasa, empuxa a millóns á desocupación que ata lles impide seguir explotándose. Cada ciclo trae consigo unha sensible baixa salarial, que empeora os niveis de vida da poboación e relanza a acumulación capitalista, ao levar os salarios a niveis inferiores á súa produtividade. Cada ciclo que vén sementa a idea de que xamais se poderá vivir mellor que antes, nun mundo marabilloso, que a burguesía converte nun pesadelo sistémico.
A alienación, a violencia e o medo. Como funciona realmente o sistema?
O sistema capitalista é unha integralidade na cal se organíza socialmente o traballo, en relacións sociais cuxa función primordial é a acumulación ampliada de capital, baseada na explotación continua de Forza de Traballo. A arte, a política, a educación, todo está orientado especificamente a cumprir co obxectivo central de acumular capital. Así, para o sistema, todos somos mercancías violentamente obrigadas (ou se non morres ca fame) a traballar, nun proceso penoso de mercantilización plena de todas as relacións sociais da nosa vida.
Todos temos que involucrarnos coa natureza e con outros seres humanos para poder cubrir as nosas necesidades estruturais. Esa relación considerámola como: Traballo. Pero na sociedade capitalista, non está expresado desa forma, senón na modalidade do Emprego Alienado. Este, constitúese xunto á propiedade Privada e a división social do traballo como as ferramentas históricas dos opresores, de maior e máis tráxica ascendencia.
A alienación como fenómeno socioeconómico é consecuentemente potenciada co devir da crise sistémica e radica a grosso modo, na brusca separación dos traballadores dos medios de produción, do proceso produtivo e do produto do seu traballo. Estas características estruturais da alienación, fóronse agravando no transcorrer do tempo. Así, a xente cada vez sente menos a gusto no traballo, máis infeliz e abatida; ao ver como unha posibilidade afastada, unha existencia plena, na cal poida gozar da vida e dos afectos.
No desenvolver da crise, os corpos represivos perfeccionan con maior detalle as súas "técnicas" se supresión criminal da protesta. As burguesías, tratan de frear o derrube das súas ganancias traspasando as perdas a unha cidadanía adormentada por anos de socialdemocracia e esmagada pola criminalización de calquera movemento revolucionario que se tomase en serio o asunto da toma do poder.
O auxe delituoso, das drogas, do licor e da "diversión" alienada é a forma como o empresariado Lumpen valoriza o seu capital e lumpeniza aos traballadores tratando de frear calquera tipo de avance disciplinado e organizado, que poida facerlle fronte ao desastre capitalista. Por iso, os empresarios desta índole, cumpren o papel de "mercantilizar" a violencia e irrigar as condutas lúmpenes que convertan aos sepultureros do sistema, en vítimas das súas pulsións máis salvaxes e inútiles. Mester é a loita decidida contra os antivalores que embrutecen ao proletariado e afástano do camiño cara á toma de conciencia revolucionaria.
Nada de medos, o presente é de Loita e o mañá de Triunfos comunistas
A soidade e o medo que infunden os déspotas en aras de manter a dominación, ten proporcións inenarrables. O medo a perder o traballo, ou a non conseguir con que comer é moi grande. O medo á protesta pola chantaxe monetaria é moi alto, o temor a ser castigados por policías e militares armados que amedoñan á poboación é alto. O terror que producen as imaxes dos gringos coas súas torturas legalizadas e os seus cárceres dantescos é inmenso. Soñar cun amencer vestido de laranxa, cunha carapucha na cara e centos de cans asasinos, nun cárcere de calquera estado Burgués é motivo para xear o sangue. Pero, iso é o que os explotadores desexan, o medo paralizante (que con axudas dos universitarios ideólogos da postmodernidade) invítanos á apatía e a abandonar calquera hálito de dignidade que nos esixa loitar contra esta carnicería humana.
Coñecer, a historia e a realidade polo estudo das súas vítimas e non dos seus victimarios é imprescindible. A única teoría que nos achega ás causas explicativas desta desgraza capitalista é o marxismo. O único plantexamento de construción sólido dunha ferramenta política que nos permita tomar o poder e acabar coa tiranía mercantil é o Leninismo. A forma de acabar coas desigualdades, medos e miserias que arrastramos, é superando de raíz o mal que os causa, o capitalismo.
A crise do capital é só un síntoma, non é o problema. O problema é o capital mesmo. Non hai cabida a solucións intermedias, non hai reformas que deteñan o xenocidio, nin hai xeitos que o capital morra de forma natural, ao sistema hai que destruílo desde as súas bases con toda a enerxía que podamos concentrar. Non hai máis opción. Afastarse da batalla, por medo e comodidade é reforzar o sistema, axudalo por omisión a que continúe a matanza e o terror estendido. Só nos queda enterrar o temor e loitar no presente, porque o futuro perténcenos. Non bregar, é evadir covardemente a responsabilidade da toma do ceo por asalto.
* Manuel Sutherland
Asociación Latinoamericana de Economía Marxista (ALEM)
Ccs. 26/04/2008
*Manuel Sutherland
A crise sistémica do capital é perenne, non estalou "agora", o sistema é e foi caótico, ineficaz e ineficiente. Este modo de produción foi mergullando de xeito progresivo a non menos de 4 mil millóns de seres humanos na pobreza (PNUD). Mesmo as outras persoas que poden "gozar" dos auxes cíclicos dentro das caídas do sistema, sofren invariablemente os rigores de presións e angustias da imposibilidade da realización persoal. En períodos de menor caos no sistema, quen funcionan nel, senten como bestas de carga, que viven para comer, empregarse e durmir. Das infinitas capacidades humanas a desenvolver, o sistema asígnanos a de mulas e bois. Ante o desenvolvemento das contradicións máis agudas do sistema, a resposta inculcada radica na copia de solucións individuais a un problema eminentemente social. Vexamos.
A crise NON é financeira. O strip-tease do sistema ou o intento de explicar o todo pola parte.
Os aparellos de ideoloxía das distintas fraccións da burguesía (mal chamados Medios de Comunicación) son quen adoitan ofrecernos as explicacións básicas da realidade global, que eles insisten en fragmentar. Os aparellos ideolóxicos da burguesía constitúen un sólido vehículo da implantación da falsa conciencia e da apoloxía ao sistema. Tal aparello ten o labor fundamental de solidificar o consenso (que axuntado á violencia represiva) constitúen a hexemonía (Antonio Gramsci) que adormenta ás masas no seu accionar político e empúxaas á aceptación dócil das penurias. Agora ben, quen son os que nos explican a crise "financeira"? Os mesmos posuidores do látigo do capital, co que a Burguesía a nivel mundial azouta ao pobo traballador.
Día e noite, aparecen unha Pléiade de raivosos defensores do sistema de explotación que nos tratan de ensinar que a escravitude asalariada é o mellor que nos puido suceder na vida. Eles son quen deseñan longas consignas metafísicas relacionadas ao porque as cousas van momentaneamente mal. A idea da crise "financeira" é unha invención ideolóxica desa camarilla apoloxista do capital, que tenta procurar unha explicación capitalista á evidente bancarrota do sistema.
As finanzas non son o capitalismo, apenas son unha parte hipertrofiada na cal se recicla principalmente a plusvalía, a renda e nas últimas décadas, o diñeiro inorgánico. Michael Husson, coméntanos que a contabilidade financeira non reflicte a realidade, debido a que suma a totalidade das cantidades empregadas na especulación como "produción" de valores. Así, os billóns que din moverse ao final dun día, son só intercambios de promesas de pagos ou divisas, nas cales o que gañan uns, é o que perden outros. Non hai creación de valor.
O investido asociado a accións, depende directamente da capacidade real de valorización de capital nunha determinada rama industrial que permitiría en certo período devengar un dividendo, que proviría directamente da plusvalía xerada polos obreiros e expropiada pola burguesía. De alí, pasaría ás mans dos financistas que devengarían o interese ou custo do diñeiro, polo capital adiantado e colocado na reprodución.
Xa que logo, as finanzas son só unha porca da roda, onde a pesar de presentarse as trampas e especulación a granel, non é o elemento central do sistema, alí non se xera valor novo. Por iso, explicar as crises sistémica do capital (ética, laboral, enerxética, ecolóxica etc.) por apenas un compoñente da mesma, é propor que un fragmento do sistema representa o TODO, e que o demais é independente do desenvolvemento histórico-social dunha forma de organizar a reprodución da especie humana. Explicar a crise do sistema polas finanzas (unha fracción) é dicir que a criminalidade se debe aos xogos de vídeo onde se mercadean as fantasías máis sanguinarias do ser humano.
¡Todo estaba Ben e chegou a crise¡ ou o intento de embelecer a miseria latente
Outra das formas que ten a opresión de enganarnos é converter a decadencia da civilización capitalista nun feito incidental e contraposto a "idades de ouro", que simulan a fantasía da "competencia perfecta" que particularmente cremos, non existiu. Así, móstranse gráficos de etapas de auxe económico e contrástanse coas depresións económicas actuais, dicindo: ¡estabamos moi ben antes, recuperemos a base emprendedora do capital¡ Nada máis falso que isto. O sistema capitalista na súa captura e suxeción global veu en todas as súas épocas xerando miseria e desolación.
A burguesía como clase reitora dos destinos globais, emprendeu unha feroz loita polo mantemento da relación de opresión, sobre quen só venden a forza de traballo que xera o plusvalor, expropiado polos patróns. Nunca houbo tal harmonía entre explotadores e explotados, sempre na historia desenvolveuse unha feroz loita entre ambos. Os "idilios" que empuxan a soñar cun capitalismo cheo de empresarios agarimosos e patrióticos que enchen de riqueza a TODA a sociedade, é unha vulgaridade ideolóxica, que só existe en diminutos e malintencionados cerebriños.
Por iso, dicir que o capitalismo ten "etapas" boas e outras malas, é negar o grao de descomposición que atravesa e obviar os indicadores estatísticos máis básicos (PNUD, ONU, FAO etc.) que indican o horrendo xenocidio por razóns de miseria que devén do funcionamento lóxico do sistema. Así, as fames negras, guerras e enfermidades, empuxan a millóns a mortes evitables, se cambiásemos a dirección da construción social, por unha organización que oriente internacionalmente a produción (con menos horas de traballo e maior produtividade) á procura da satisfacción das necesidades de toda a poboación. Unha morte en calquera parte do mundo, por non ter unha vacina de 50 centavos de dólar, debe ser motivo de indignación e traxedia. Nunha sociedade salvaxe como esta, é o diario acaecer.
Os auxes e caídas cíclicas da produción dentro da Crise Sistémica do Capital
Outras das teorías que se "venden", trátannos de facer ver a crise como unha fantasía de fanáticos zurdiños. Desa forma, sacan "taboiñas" e explícannos que evidentemente hai ciclos de auxe e caída no capital, algo así como: "Ás veces crécese moi rápido e que outras veces descéndese" Iso resulta obvio, é unha parte da integralidade sistémica do capital. É dicir, os auxes e as caídas ocorren recurrentemente en períodos de tempo de disímil duración, pero iso non determina de ningún xeito, que se superen as graves contradicións do capitalismo en ningún espazo temporal ou que se transcendan estruturalmente os flaxelos que del deveñen.
O sistema nas súas caídas e auxes (medidas polas cantidades de produtos vendidos, onde se computan favorablemente: armas, pornografía infantil e drogas como "bens") non resolve ningún problema estrutural da sociedade (emprego, fame, miseria etc.) senón que os agrava. Cada Ciclo trae consigo un ronsel de maior depauperación e pobreza. Cada ciclo deixa ao seu paso millóns de produtores independentes arruinados que non teñen xa con que producir. Cada ciclo arrasa con miles de fábricas nas cales esnaquízanse inutilmente millóns de máquinas e ferramentas útiles para fabricar cousas que farían as nosas vidas máis sinxelas. Cada ciclo que pasa, empuxa a millóns á desocupación que ata lles impide seguir explotándose. Cada ciclo trae consigo unha sensible baixa salarial, que empeora os niveis de vida da poboación e relanza a acumulación capitalista, ao levar os salarios a niveis inferiores á súa produtividade. Cada ciclo que vén sementa a idea de que xamais se poderá vivir mellor que antes, nun mundo marabilloso, que a burguesía converte nun pesadelo sistémico.
A alienación, a violencia e o medo. Como funciona realmente o sistema?
O sistema capitalista é unha integralidade na cal se organíza socialmente o traballo, en relacións sociais cuxa función primordial é a acumulación ampliada de capital, baseada na explotación continua de Forza de Traballo. A arte, a política, a educación, todo está orientado especificamente a cumprir co obxectivo central de acumular capital. Así, para o sistema, todos somos mercancías violentamente obrigadas (ou se non morres ca fame) a traballar, nun proceso penoso de mercantilización plena de todas as relacións sociais da nosa vida.
Todos temos que involucrarnos coa natureza e con outros seres humanos para poder cubrir as nosas necesidades estruturais. Esa relación considerámola como: Traballo. Pero na sociedade capitalista, non está expresado desa forma, senón na modalidade do Emprego Alienado. Este, constitúese xunto á propiedade Privada e a división social do traballo como as ferramentas históricas dos opresores, de maior e máis tráxica ascendencia.
A alienación como fenómeno socioeconómico é consecuentemente potenciada co devir da crise sistémica e radica a grosso modo, na brusca separación dos traballadores dos medios de produción, do proceso produtivo e do produto do seu traballo. Estas características estruturais da alienación, fóronse agravando no transcorrer do tempo. Así, a xente cada vez sente menos a gusto no traballo, máis infeliz e abatida; ao ver como unha posibilidade afastada, unha existencia plena, na cal poida gozar da vida e dos afectos.
No desenvolver da crise, os corpos represivos perfeccionan con maior detalle as súas "técnicas" se supresión criminal da protesta. As burguesías, tratan de frear o derrube das súas ganancias traspasando as perdas a unha cidadanía adormentada por anos de socialdemocracia e esmagada pola criminalización de calquera movemento revolucionario que se tomase en serio o asunto da toma do poder.
O auxe delituoso, das drogas, do licor e da "diversión" alienada é a forma como o empresariado Lumpen valoriza o seu capital e lumpeniza aos traballadores tratando de frear calquera tipo de avance disciplinado e organizado, que poida facerlle fronte ao desastre capitalista. Por iso, os empresarios desta índole, cumpren o papel de "mercantilizar" a violencia e irrigar as condutas lúmpenes que convertan aos sepultureros do sistema, en vítimas das súas pulsións máis salvaxes e inútiles. Mester é a loita decidida contra os antivalores que embrutecen ao proletariado e afástano do camiño cara á toma de conciencia revolucionaria.
Nada de medos, o presente é de Loita e o mañá de Triunfos comunistas
A soidade e o medo que infunden os déspotas en aras de manter a dominación, ten proporcións inenarrables. O medo a perder o traballo, ou a non conseguir con que comer é moi grande. O medo á protesta pola chantaxe monetaria é moi alto, o temor a ser castigados por policías e militares armados que amedoñan á poboación é alto. O terror que producen as imaxes dos gringos coas súas torturas legalizadas e os seus cárceres dantescos é inmenso. Soñar cun amencer vestido de laranxa, cunha carapucha na cara e centos de cans asasinos, nun cárcere de calquera estado Burgués é motivo para xear o sangue. Pero, iso é o que os explotadores desexan, o medo paralizante (que con axudas dos universitarios ideólogos da postmodernidade) invítanos á apatía e a abandonar calquera hálito de dignidade que nos esixa loitar contra esta carnicería humana.
Coñecer, a historia e a realidade polo estudo das súas vítimas e non dos seus victimarios é imprescindible. A única teoría que nos achega ás causas explicativas desta desgraza capitalista é o marxismo. O único plantexamento de construción sólido dunha ferramenta política que nos permita tomar o poder e acabar coa tiranía mercantil é o Leninismo. A forma de acabar coas desigualdades, medos e miserias que arrastramos, é superando de raíz o mal que os causa, o capitalismo.
A crise do capital é só un síntoma, non é o problema. O problema é o capital mesmo. Non hai cabida a solucións intermedias, non hai reformas que deteñan o xenocidio, nin hai xeitos que o capital morra de forma natural, ao sistema hai que destruílo desde as súas bases con toda a enerxía que podamos concentrar. Non hai máis opción. Afastarse da batalla, por medo e comodidade é reforzar o sistema, axudalo por omisión a que continúe a matanza e o terror estendido. Só nos queda enterrar o temor e loitar no presente, porque o futuro perténcenos. Non bregar, é evadir covardemente a responsabilidade da toma do ceo por asalto.
* Manuel Sutherland
Asociación Latinoamericana de Economía Marxista (ALEM)
Ccs. 26/04/2008
