ELECCIÓNS EUROPEAS
7 DE XUÑO DE 2009
Racha as cadeas
Fronte á Europa do Capital e a Guerra
Vota PCPE
PRESENTACIÓN
A Unión Europea é un instrumento da oligarquía en beneficio do capital.
O que hoxe coñecemos como Unión Europea é o resultado dun proceso iniciado hai xa máis de cincuenta anos polos dirixentes das economías máis importantes da Europa capitalista.
Ao finalizar a II Guerra Mundial, cunha Europa devastada tras a guerra contra o nazifascismo, os sectores oligárquicos de Europa Occidental decidiron pór en marcha un proceso de unificación de mercados; o que inicialmente era unha a eliminación das restricións ao comercio de carbón, aceiro e enerxía atómica entre os países membros, foise ampliando ata se converter na apertura de mercados a todos os ámbitos da economía tal e como a coñecemos hoxe, comprendendo o libre tránsito de traballadores, capitais, mercancías e servizos.
Coa antiga CEE e a actual Unión Europea, o capital monopolista europeo achou a vía para expandirse sen trabas, logrou a eliminación das barreiras económicas entre os estados membros e desenvolveu un alto grao de concentración con veleidades imperialistas. Grazas á Unión Europea o capitalismo europeo superou as barreiras estatais, desbordounas e comeza a configurar un bloque imperialista con intereses propios na escena internacional.
Coa Unión Europea, o capitalismo monopolista europeo logrou encadear aos traballadores e os pobos de Europa, expóndonos que non hai máis alternativa que esas cadeas, que non hai futuro nin posibilidade de desenvolvemento se non é dentro da UE e como quere a UE.
A Unión Europea é un instrumento da oligarquía contra os traballadores e os sectores populares.
A Unión Europea é un mecanismo xenuinamente capitalista. A unificación de mercados, a eliminación de trabas comerciais, a moeda única, o sistema bancario unificado, todas elas constitúen un armazón burocrático cuxos principais beneficiarios son as grandes empresas e as multinacionais que viron como as súas posibilidades de negocio se ampliaban enormemente.
Ao mesmo tempo, os grandes capitalistas atoparon na entrada dos antigos países socialistas do leste a gran oportunidade de paliar os elevados custos salariais que agravan a tendencia decrecente da taxa de ganancia que sofre o capitalismo. A competitiva e cualificada forza de traballo existente neses países, herdanza do socialismo, é hoxe utilizada polos capitalistas europeos para rebaixar os dereitos salariais e laborais da clase traballadora dos países da Europa Occidental.
A UE ataca sen piedade os restos do denominado estado do benestar, creado como contrapeso capitalista fronte ao empuxe do exemplo socialista de Europa central e oriental na segunda metade do século XX. Gran parte das conquistas históricas do movemento obreiro, tales como a educación e a sanidade públicas, gratuítas e universais, os sistemas públicos de pensións, así como un amplo abanico de servizos sociais, están hoxe no punto de mira da Unión Europea para a súa completa mercantilización e privatización. A voracidade do capital e os seus xestores de Bruxelas e o resto de capitais europeas pode con todo, e utiliza todos os mecanismos ao seu alcance, incluíndo a mentira, a manipulación e a compra de vontades nos ámbitos políticos, sindicais, culturais e xornalísticos.
A Unión Europea a día de hoxe ten un grande obxectivo, converterse na zona económica máis competitiva do mundo, e para iso necesita fundamentalmente dúas cousas: rebaixar as condicións salariais globais dos traballadores e non ter ningunha esfera económica á marxe da competencia capitalista. Os grandes perdedores imos ser, pois, os traballadores e traballadoras.
A Unión Europea é o instrumento da oligarquía contra a soberanía dos pobos.
A medida que se foi profundando no proceso de construción da UE, os estados membros foron abandonando unha tras outra as competencias que formalmente mantiñan para poder organizar ata certo punto a súa economía e o seu modelo de desenvolvemento. As cadeas da Unión Europea foron estreitándose cada vez máis. A progresiva concentración das instancias de decisión nas institucións europeas tórnase nunha incapacidade total dos pobos de Europa para decidir o seu futuro, ligados inevitablemente ás decisións que a oligarquía toma no seu propio beneficio. No nome da competencia e o libre mercado, os estados membros da UE son incapaces de recorrer a medidas económicas como o control de prezos, as fluctuacions de divisa, e mesmo o control dos seus propios recursos naturais. Sectores industriais, agrícolas e pesqueiros enteiros desapareceron en nome das “políticas comunitarias”.
No caso do estado español, sectores estratéxicos da produción perdéronse para favorecer a competencia e a competitividade europeas, e unha grande parte dos recursos transvasáronse á especulación inmobiliaria e ao sector servizos, á conta da destrución de gran parte do tecido industrial e produtivo, con importantes consecuencias a nivel humano e ecolóxico, entre outros.
A soberanía dos pobos é unha quimeira no marco da Unión Europea: as decisións económicas tómanse en Bruxelas, as decisións políticas tómanse en Bruxelas, a vontade dos pobos é negada e ignorada sistematicamente, e os estados europeos envían tropas ao estranxeiro para defender militarmente intereses “europeos” alleos, como é o caso das tropas españolas no Líbano.
Pero os xestores destas políticas, os que deciden contra os intereses da clase traballadora e os pobos, non están só en Bruxelas. Tamén están en Madrid, en París, en Londres e en Berlín; están alí onde se executan as políticas decididas nos órganos da UE. No caso español, desde 1986 gran parte das medidas lexislativas adoptadas no Congreso non son máis que transposicions das directivas europeas, adaptacións da lexislación española ás directrices emanadas do Consello Europeo ou da Comisión Europea, e o mesmo ocorre cunha gran parte da normativa autonómica. Os pobos xa non se gobernan a si mesmos, nin sequera baixo a máscara formalmente democrática do sistema parlamentario burgués. Para que van decidir os pobos se iso pode contravenir os intereses oligárquicos.
A construción da Unión Europea ten como fundamento a necesidade de facilitar o acceso aos mercados do capital monopolista, o cal vai acompañado por unha serie de medidas superestructurales que tinguen de “democrático” todo o proceso, que xustifican a militarización crecente da Unión Europea sobre a base dun hipotético contrapeso ao poderío imperialista norteamericano, defendendo un suposto modelo “alternativo” que pon o acento nas políticas sociais, pagadas con diñeiro público pero xestionadas e aproveitadas por entidades privadas.
Toda esta xustificación ideolóxica é falsa, baséase nunha mentira. Todo modelo capitalista de unificación económica e monetaria, todo proceso de fusión de capitais e mercados que se dea baixo os presupostos ideolóxicos e económicos do capitalismo, conduce á xeración de intereses imperialistas. Aí reside a mentira principal da Unión Europea, os conflitos e as diferenzas cos EEUU non son polo contrapeso dun modelo económico con outro, senón de dúas potencias coa mesma orientación e vocación imperialista, a saber, controlar ao resto do mundo para beneficio dos monopolios vinculados aos seus estados. Todo conflito ou disputa entre a UE e EEUU é expresión dunha contradición interimperialista subxacente, ás veces máis aguda pero sempre presente, posto que os obxectivos que perseguen son os mesmos.
É preciso que rachemos as cadeas que nos unen á Unión Europea e ao capitalismo.
Podemos afirmar que a Unión Europea ten hoxe catro grandes valedores: os grandes empresarios, os banqueiros, as multinacionais e o sector militar industrial.
Podemos afirmar que a Unión Europea ataca directamente aos traballadores e traballadoras, a mocidade estudante, os pensionistas, os traballadores do campo e o mar e os autónomos.
O conxunto dos sectores populares son OBXECTIVAMENTE prexudicados polas políticas aprobadas polos órganos da UE e aplicadas por cada un dos Estados membros, sexan os seus gobernos socialdemócratas ou conservadores.
Os traballadores e os pobos debemos ceibarnos do xugo dobremente explotador das políticas europeas e estatais, coordinadas para o desenvolvemento dos intereses do capital fronte aos intereses obreiros e populares. Debemos librarnos das cadeas que nos impón a Unión Europea.
Os e as comunistas do PCPE, xunto con outros partidos comunistas e obreiros irmáns de países da UE, podemos analizar correctamente cal é a natureza da Unión Europea e a situación na que se atopan os nosos pobos porque non conciliamos co capitalismo. Hai outras organizacións de esquerda, principalmente as forzas que compón o PEE, entre elas Esquerda Unida, que falan a miúdo de “outra Europa”, dunha serie de cambios en base a un suposto “socialismo democrático” que non son senón maquillaxes que non pon en dúbida a natureza de clase das políticas emanadas da UE.
A perda da soberanía leva aparellada a perda da posibilidade de facer políticas a favor do pobo e a clase traballadora. O abandono das funcións estatais na economía en beneficio das políticas europeas de apertura de novos mercados ao capital monopolista supón a perda das ferramentas que, a pesar de non utilizarse durante anos, tiña o estado para mellorar as condicións de vida e traballo de si mesma, da clase obreira e os sectores populares..
Por iso a nosa consigna principal é que hai que rachar coas cadeas da UE e o capitalismo, e que debemos rachalas expondo a alternativa da soberanía e o socialismo. O socialismo é a única alternativa ao imperialismo. O socialismo é a única saída que teñen os pobos de Europa e a única posibilidade de cumprir as súas aspiracións de plena emancipación, de plena disposición dos seus recursos e satisfacción das necesidades da maioría. O exercicio pleno da soberanía, o verdadeiro dereito de autodeterminación dos pobos, é o único camiño para acadar esa saída socialista, organizándose cada pobo do xeito que considere oportuno, desligándose das organizacións imperialistas e militaristas, así como das políticas económicas que só benefician a uns poucos.
Non hai outra alternativa para os traballadores e os pobos que o Socialismo. Non hai socialismo sen o pleno exercicio da soberanía.
Racha as cadeas
Fronte á Europa do Capital e a Guerra
Vota PCPE
Programa Político
Ante as eleccións europeas do 7 de xuño de 2009, o PCPE expón á clase obreira e ao conxunto dos sectores populares dos pobos de España unha proposta política que se articula sobre seis eixos:
Democracia
Loitamos pola democracia fronte á ditadura do capital
A Unión Europea do capital e a guerra non é democrática. Non pode haber verdadeira democracia baixo o capitalismo, pois os intereses dos traballadores e os pobos non coinciden cos intereses do capital. Non hai arranxo entre posicións antagónicas, e isto sábeno ben os burócratas de Bruxelas e os xestores do capitalismo nos distintos estados membro.
Na Unión Europea déronse e danse múltiples situacións nas que a vontade democrática dos pobos vese cercenada, como no caso de Irlanda, onde o referendo que dixo NON ao Tratado de Lisboa será repetido ao longo de 2009 para tentar dobregar a vontade do pobo irlandés.
A Unión Europea expón unha campaña ideolóxica que trata por todas as vías de laminar aquelas formulacións que supoñan a súa posta en dúbida ou simplemente un cambio no status quo. No Estado Español se ilegalizan organizacións políticas independentistas vascas, na República Checa se ilegaliza á Unión da Mocidade Comunista por defender o socialismo, nos países bálticos os partidos comunistas son directamente ilegais, perséguese a toda organización de liberación nacional de terceiros países coa chamada “lista de organizacións terroristas”, apróbanse no Parlamento Europeo resolucións equiparando comunismo e nazismo; e todo iso para lograr acalar as voces críticas, as que expón unha alternativa.
A Unión Europea e as súas estruturas políticas non son democráticas porque non poden selo. O papel do Parlamento Europeo, suposta sede da soberanía popular, é o de comparsa da institución intergobernamental que é o Consello Europeo e o suposto “goberno” europeo que forma a Comisión Europea. Non hai vinculación entre o Parlamento e estes órganos, os gobernantes europeos non se someten a ningún control parlamentario, nin sequera ao dos parlamentos burgueses estatais.
A Unión Europea é unha expresión superior da ditadura do capital. Xa non fai falta manter a formalidade democrática para adoptar medidas antiobreiras e antipopulares.
Fronte a esta situación, os e as comunistas do PCPE rexeitamos todo intento de criminalización das ideas políticas e, concretamente, do comunismo. Opómonos firmemente ás ilegalizacións de organizacións populares.
Traballo
Defendemos o traballo fronte ao capital
As estruturas da Unión Europea e os gobernos dos países membro seguen a propugnar un incremento da xornada laboral ata as 65 horas semanais, expón reestruturar o mercado laboral favorecendo o despedimento libre e a perda de dereitos dos traballadores, pon en cuestión o sistema enteiro das relacións laborais, en moitas ocasións co apoio consciente das cúpulas sindicais, profundan na perda de peso do traballo fronte ao capital no PIB, favorecen o dumping social e as deslocalizacións, promoven a flexiseguridade como nova forma de precariedade laboral. A Estratexia de Lisboa, o Tratado de Lisboa, a Constitución Europea, a elevación a nivel legal do capitalismo e a libre competencia, todo iso ha de ser combatido coa maior firmeza e unidade polos sectores populares e a clase obreira.
Fronte a isto, os e as comunistas do PCPE reafirmámonos na nosa defensa dos máis amplos dereitos laborais e sindicais para os traballadores, a prohibición das deslocalizacións, a causalidade no posto de traballo e a esixencia das 35 horas semanais de xornada máxima para calquera traballador ou traballadora.
Xustiza social
Loitamos pola xustiza social fronte ás elites e os privilexios
O pobo traballador e a clase obreira non poden deixarse enganar ante unha situación na que, gradualmente, os sistemas públicos e universais de educación e sanidade están sendo desmontados, os servizos sociais e as pensións están sendo privatizados e sometidos aos designios do mercado.
O desmonte do que queda do chamado “Estado do benestar” é un ataque directo aos traballadores e traballadoras, así como ao conxunto dos sectores populares. Os dereitos sociais conquistados tras anos de loitas do movemento obreiro e popular están a ser eliminados e convertidos en servizos a prestar polas empresas e regulados polo mercado.
O proceso de Bolonia, as fundacións hospitalarias, a dobre xornada legal do persoal sanitario, a lei de dependencia que dá preferencia ás empresas na xestión dos servizos custeados con diñeiro público, todo iso son exemplos de que se persegue o obxectivo final de NON DEIXAR NINGÚN ESPAZO VEDADO Á VORACIDADE DO CAPITAL.
Fronte a isto, os e as comunistas do PCPE expomos que a existencia de sistemas de sanidade e educación públicos, universais e gratuítos, non son quimeiras, que a reversión de todo servizo público privatizado, ben na xestión, ben no financiamento, é posible se hai loita e resistencia da xente ás medidas privatizadoras, que a paralización da reforma educativa amparada no proceso de Bolonia e a recuperación do control e xestión dos recursos sociais, económicos e naturais para polos a disposición do pobo traballador son obxectivos viables, a condición de que a maioría social, a maioría que xera a riqueza, expoña a súa vontade de resistencia, a súa vontade de rachar as cadeas que a Unión Europea e o capitalismo nos impuxeron aos pobos.
Solidariedade
Practicamos a solidariedade fronte á Europa dos muros
O capitalismo europeo, do mesmo xeito que o norteamericano, é especialista no saqueo doutros países, reeditando o colonialismo doutros séculos. No caso concreto dos países membros da Unión Europea, a necesidade de obter recursos doutros países increméntase pola ausencia de suficientes recursos naturais no propio territorio e á voracidade da maquinaria capitalista, despilfarradora e autodestructiva.
O sostemento do nivel de crecemento económico do sistema capitalista en Europa esixe o sometemento de países enteiros e a entrega dos seus recursos naturais, impedíndose xa que logo o desenvolvemento económico destes pobos. A ninguén lle pode estrañar entón que haxa unha enorme cantidade de traballadores e traballadoras que optan por arriscar a vida, abandonar eses países e tratar de chegar aos países europeos, onde resulta que son criminalizados, encarcerados e, finalmente, expulsados, se lograron chegar con vida.
A idea da Europa fortaleza, que reprime e encarcera a quen saen dos seus países, arrasados e saqueados polo capitalismo europeo e norteamericano buscando traballo e dignidade, debe ser destruída. Fronte ás directivas xenófobas e racistas, como a directiva de retorno, fronte aos centros de internamento e os cárceres para inmigrantes, expomos o reconocimento de plenos dereitos para quen viva e traballe en calquera país europeo. Rexeitamos o Tratado de Schengen e demais medidas para impedir o tránsito entre países da UE e loitamos pola libre circulación de traballadores.
Nunha situación de crise como a actual, combinada coa vontade de acabar cos servizos públicos, combatemos todo intento de culpar aos traballadores e traballadoras inmigrantes da crise, todo intento racista de establecer preferencias ou prioridades entre nacionais e estranxeiros, así como a utilización manipuladora das cifras económicas dos servizos públicos.
Internacionalismo
Defendemos o internacionalismo proletario fronte a guerra imperialista
A Unión Europea actúa internacionalmente defendendo os seus intereses económicos. O papel da UE en América Latina busca gañar posicións ante o retroceso de EEUU na zona, pretendendo dar unha imaxe distinta, tinguindo de cooperación o que non é máis que neocolonialismo e paternalismo. Preténdese garantir un “espazo de seguridade” no Mediterráneo mediante a Unión Mediterránea (UM), a cambio de beneficios para os países que utilizan como moeda de cambio e mecanismo de presión o sufrimento de miles de inmigrantes africanos e doutras zonas.
Os intereses económicos da UE no mundo actual esténdense a gran parte do mundo, non só ás súas zonas limítrofes. Os continxentes militares europeos en Afganistán, Somalia, Iraq, Líbano, Haití, Congo, etc., garanten o saqueo e o espolio cometido por empresas europeas neses países.
Os e as comunistas do PCPE falamos de internacionalismo proletario, e pómolo en práctica. Opómonos a toda aventura militar no estranxeiro baixo calquera paraugas (UE, OTAN, OSCE ou outros), opómonos a toda práctica neocolonial de saqueo, defendemos ante todo e ante todos o dereito de todo pobo a establecer as súas relacións económicas en beneficio propio, a establecer o seu propio camiño de desenvolvemento sen necesidade de contar coa aprobación da UE ou de EEUU.
Loitamos, xa que logo, contra a posición común da UE fronte á República de Cuba, contra os intentos de desestabilización das democracias antiimperialistas de América Latina, así como contra a posición ambivalente e morna da UE fronte ao terrorismo sionista contra o pobo palestino e o resto de pobos de Oriente Medio.
Soberanía nacional
Defendemos a soberanía nacional fronte a imperialismo
Ante a UE imperialista, as súas políticas e o seu militarismo, propomos a recuperación da plena soberanía nacional, o exercicio pleno do dereito de autodeterminación, que no caso do Estado español implica tamén o exercicio pleno do mesmo por parte dos pobos e nacións que forman parte do mesmo, que implica a desvinculación das institucións imperialistas e capitalistas internacionais, da propia UE e a OTAN.
Así, só así, sen vínculo ningún co imperialismo, poderemos os pobos e nacións de España forxar ese futuro republicano e socialista polo que loita o PCPE, construíndo esa República Socialista de carácter Confederal onde podamos, exercitando libremente o noso dereito a decidir, forxar as relacións co resto de pobos irmáns do mundo en base ao respecto, á igualdade e ao beneficio mutuo, na senda do socialismo e o comunismo.
Traballador, traballadora, estudante, pensionista, parado, autónomo,
-Traballo fixo decente con plenos dereitos laborais con aumentos reais dos salarios e as pensións.
-Que os pobos sexan os donos dos recursos de riqueza e dos sectores estratéxicos das economías dos seus respectivos países.
-Sistemas públicos e gratuítos de saúde e seguridade social. Pola rebaixa da idade de xubilación e incrementos reais nas pensións. Por unha educación mellor, unificada e pública para todos.
-Plenos dereitos para os traballadores inmigrantes.
-Apoio ao pequeno e mediano agricultor e gandeiro e seguridade alimentaria. Pola protección real do medio ambiente, que se sacrifica en beneficio do gran capital.
-Dereito de todo pobo a elixir a súa propia vía de desenvolvemento. Este dereito inclúe o dereito de desvinculación das múltiples ataduras coa UE e a OTAN, así como a opción socialista e o recoñecemento do dereito de autodeterminación dos pobos de España.
-Paz, retirada de todas as bases de EEUU-OTAN e desmantelamento da OTAN. Contra o “Partenariado pola Paz” e o Euroexército. Ningunha participación en guerras e intervencións imperialistas.
-Solidariedade con todos os pobos que loitan. Por un estado palestino independente con capital en Xerusalén. Pola defensa de Cuba Socialista e a abolición da posición común da UE cara á mesma.
Fronte á Europa do Capital e a Guerra
Vota PCPE
