domingo, 22 de março de 2009

VENEZUELA. GOBERNO TOMOU CONTROL DE PORTOS E AEROPORTOS



"Por máis dura que sexa esta crise aquí, o goberno venezolano defenderá os
intereses do pobo", dixo Chávez.
"O noso compromiso é co pobo", resaltou Hugo Chávez.
A nacionalización do Banco de Venezuela, anunciada o venres polo
mandatario, pode interpretarse como unha das decisións.

Transferencias de Portos e Aeroportos á administración popular no
Estado Carabobo.



O presidente recordou aos gobernadores de oposición, que se manifestaron en contra da Lei Orgánica de Descentralización, que deben
acatar a Lei, advertíndolles as consecuencias de non obedecela.




TeleSUR _
O presidente venezolano, Hugo Chávez, informou que desde este sábado o
Goberno Bolivariano tomou control dos portos e aeroportos de todo o
país para cumprir co estipulado na Lei de Descentralización.
Durante un consello de ministros transmitido pola canle estatal Venezolana
de Televisión (VTV), desde o Palacio de Miraflores, Chávez se referiu ao
proceso de descentralización coa reforma da Lei Orgánica de Descentralización,
Delimitación e Transferencia de Competencias do Poder
Púbico, aprobada recentemente pola Asemblea Nacional, que pon a disposición
do goberno a administración e mellora, exercendo a soberanía
sobre autoestradas, portos e aeroportos.
Recalcou que "hai movementos de apoio do pobo, dos traballadores", á vez que
agregou que esta medida é a favor do pobo, da nación e a
sociedade".
Coa aplicación desta lei, continuou, o Goberno Revolucionario vai crear un plan estratéxico de investimentos, modernización, desenvolvemento. "Imos crear unha corporación de portos nacionais e aeroportos nacionais e
internacionais ... Como sempre debeu ser do Estado nacional, pero que
será administrado a través do Goberno".
"Temos o reto de converter cada centímetro cadrado desas áreas
estratéxicas de Porto Cabelo en áreas de construción do novo modelo
social. Non é que o patrón sexa o Estado", aclarou o mandatario, á vez que
recalcou que se trata dun modelo socialista".
Por tratarse dun proceso que conforma a Revolución Bolivariana, "o
patrón é o pobo, a nación, e o Estado só é o que administra".
Así mesmo, Chávez reiterou que a Forza Armada Nacional Bolivariana (FANB)
está orgullosa do proceso de centralización, "porque eles saben moi ben
do que se trata a soberanía nacional", dixo á vez que recordou que na
actualidade a FANB está aliñada co pobo.
Mentres recalcaba isto, o Xefe de Estado suramericano precisou que a
oposición venezolana ante a aplicación desta reforma de lei aprobada,
"saltan como tolos, porque estamos tocando os intereses desa oligarquía
que son os intereses imperiais".
"Por este camiño estaremos liderando a independencia nacional", recalcou.

TeleSUR - PL - VTV / in -/IM

Ultraconservador de Santa Cruz pide matar a indíxenas que recibiron terras


Santa Cruz, 19 mar (ABI).- O ultraconservador, Carlos Valverde Barberí, fundador do grupo de choque Unión Xuvenil Cruceñista (UJC), afirmou o xoves que se debe sacar a bala aos indíxenas guaraníes que recibiron o pasado sábado terras no alto Parapetí, no sueste de Bolivia.

"Hai que sacalos a bala aos que veñen ocupar as terras, a eles hai que matalos porque son individuos que avasallan, hai que matalos porque non somos iguais uns con outros", pediu nunha entrevista coa estatal Patria Nova.

O pasado 14 de marzo o presidente Evo Morales entregou ao pobo guaraní, 38.000 hectáreas situadas nas rexións de Caraparicito e Alto Parapetí da provincia Cordilleira de Santa Cruz (este).

Esas terras foron entregadas logo dun proceso de saneamento realizado polo Instituto Nacional de Reforma Agraria (INRA), que expropiou os predios a latifundistas que as ocupaban sen producir e sen que cumpran unha Función Económica Social.

"É un avasallamento a Santa Cruz, é incrible que os cambas non razoemos porque os indíxenas non teñen nada que facer aquí", criticou Valverde un recalcitrante opositor ao presidente Evo Morales.

Os furibundos reclamos de Valverde orixinaron a inmediata reacción do denominado Parlamento Popular do Pobo, que a través do seu dirixente, Eduardo Rodríguez, considerou que en Valverde se reflicte o racismo que hai en Santa Cruz por parte dun grupo de poder.

"Hai xente racista aí vese o que é a crúa realidade do pensamento. Nel vese a imaxe destas loxias, dos masons, de todos os terratenentes, que sempre viviron a costa do pobo", sentenciou.

Rodríguez sinalou que os terratenientes se senten ameazados porque se lles está quitando, "o biberón. É o que lles doe porque este biberón son os terreos as terras que non queren perder", concluíu.

COLOMBIA: Traballadores, estudantes e dirixentes sindicais declarados "obxetivo militar " por paramilitares

Quito-Ecuador, marzo del 2009

COMUNICADO A LA OPINIÓN PÚBLICA

NACIONAL E INTERNACIONAL:

SOLIDARIDAD PARA LA JUSTA LUCHA DEL MOVIMIENTO ESTUDIANTIL COLOMBIANO

Los estudiantes universitarios colombianos, quienes comprometidos con fervor en construir una Universidad pluralista, democrática, incluyente y al servicio del pueblo, reducen constantemente a su justa medida, con valentía y arrojo, las elucubraciones de todas las campañas difamadoras de la “seguridad democrática”, lanzadas contra el movimiento estudiantil; demostrando objetiva y organizadamente que la calidad de la educación pública cada día se encuentra en detrimento por la injerencia perversa de los títeres del Banco Mundial.

Sin embargo los desventurados perros guardianes del gobierno narcoparamilitar de Álvaro Uribe Vélez y de su fiel servidor Juan Manuel Santos, no cesan de criminalizar y estigmatizar a la muchachada que con sus únicas armas: las ideas y proyectos, luchan sin tregua por una patria digna y libre. Esta condición que la historia ha entregado a la juventud crítica, ha servido de excusa a los “caballeros defensores de la democracia”, para relacionar la justa lucha de los estudiantes con fuerzas insurgentes, y así tener una razón que encaje con la aterradora política de seguridad nacional, para condenarlos y conducirlos al silencio y a la obsecuencia.

Estas brutales prácticas que obedecen al terrorismo que ejerce el estado colombiano sobre la sociedad, han generado una grave crisis humanitaria en las universidades, dejando en los últimos 7 años más de una docena de estudiantes muertos y mas de un centenar de amenazados y desplazados.

Este año el movimiento estudiantil una vez más ha sido víctima del garrote criminal del paramilitarismo, quien cobardemente asesinó el pasado 9 de marzo a Éder Enrique Sierra Carranza estudiante de la Universidad de la Guajira. Igualmente ha desplegado una ola de amenazas de muerte a varias universidades del país.
Y como si fuera poco, no les basta con los estudiantes. También los trabajadores y profesores universitarios han sido víctimas de estas macabras intimidaciones, como es el caso de 26 estudiantes, 12 trabajadores y 6 profesores de la Universidad Industrial de Santander (UIS), incluyendo 2 dirigentes sindicales de la Central Unitaria de Trabajadores (CUT), quienes el pasado 15 de febrero fueron declarados objetivo militar por la nueva generación de paramilitares llamados: Bloque Metropolitano de las Águilas Negras. (Anexamos amenaza).

Sin duda alguna el gobierno de Álvaro Uribe Vélez (y el de su próximo fiel sucesor) continuará masacrando a quienes se oponen a sus políticas de servilismo, que han recrudecido la problemática social y a su proyecto guerrerista-paramilitar, que ha agudizado el conflicto armado extendiéndolo hasta nuestra patria. Lamentablemente esta ha sido la realidad de nuestra hermana patria desde el santanderismo. Por estas razones manifestamos lo siguiente:

    Nos solidarizamos incondicionalmente con la lucha legítima por la defensa de la educación pública que adelanta el movimiento estudiantil colombiano.

    Rechazamos las agresiones morales y físicas que han recibido cientos de estudiantes por parte de los paramilitares.
    Exigimos al estado colombiano que detenga las amenazas de muerte, las detenciones arbitrarias, los asesinatos, la criminalización de la libre expresión y la estigmatización que desata vergonzosamente en contra del movimiento estudiantil.

    Responsabilizamos directamente al gobierno colombiano por los hechos mencionados que ponen en riesgo la integridad y vida de la comunidad universitaria.

    Condenamos el desinterés del gobierno colombiano por buscar una solución política incluyente que de fin a la crisis humanitaria que el mismo ha generado.

    Repudiamos una vez mas la violación a nuestra soberanía cometida por el gobierno narcoterrorista de Uribe con ayuda de los gringos el 1 de marzo del 2008.

Finalmente, Invitamos a todas las organizaciones estudiantiles, campesinas, sindicales, defensoras de derechos humanos y comunidad en general, a que extendamos nuestros brazos de solidaridad para con el movimiento estudiantil colombiano, estudiando y respaldando irrestrictamente su proceso, pronunciándonos enérgicamente en contra de estos preocupantes hechos y denunciando cualquier acto que atente contra su bienestar.

Movimiento Bolivariano Alfarista (MBA)

Juventud Revolucionaria Bolivariana Alfarista (JRBA)

¡Los estudiantes no son terroristas, terrorista el gobierno uribista!

¡Viva la lucha del movimiento estudiantil colombiano!

AMENAZA
De: nueva generacionuis <nuevageneracionuis@gmail.com>
Fecha: 15 de febrero de 2009 17:09
Asunto: DECLARAMOS OBJETIVO MILITAR A ESTUDIANTES - TRABAJADORES Y PROFESORES DE LA UIS
Para: ANTIIMPERIALISTAS <
mepopular2007@yahoo.es>, SINTRAUNICOL <sintraunicolbucaramanga@yahoo.com>, SINTRAUNICOL <stunicol@uis.edu.co>, EL SOCIALISTA <pstcolombia@yahoo.com>, FEU UIS <feu.uis@gmail.com>, FEU UIS <feu_uis@yahoo.es>, asopuis@uis.edu.co, PRENSA UIS <prensa@uis.edu.co>, PROFESORES UIS <profesores@uis.edu.co>, COMUNIDAD UIS <comunidad-universitaria@uis.edu.co>, aceu@gmail.com

EL BLOQUE METROPOLITANO DE BUCARAMANGA

NUEVA GENERACION AGUILAS NEGRAS

UNIVERSIDAD INDUSTRIAL DE SANTANDER

DECLARA OBJETIVO MILITAR A REPRESENTANTES

ESTUDIANTILES - SINDICALISTAS - DEFENSORES DE DERECHOS HUMANOS DE LA UIS.

Somos un grupo de estudiantes de la Universidad Industrial de Santander - UIS, reinsertados de las Autodefensas Unidas de Colombia - AUC - quienes nos identificamos con la política del Presidente AlvaroUribe Velez y estamos con él hasta la victoria final sobre los guerrilleros disfrazados y camuflados de civil como representantes estudiantiles - sindicalistas de sintraunicol - defensores de derechos humanos de la Universidad UIS, que vienen sirviendo a la insurgencia de las FARC - ELN - MOVIMIENTO JUVENIL BOLIVARIANO - GUARDIAS ROJOS - BRIGADAS ANTIIMPERIALISTAS - ANARQUISTAS Y DEMAS BANDIDOS GUERRILLEROS. Estamos a un paso de conseguir el mayor sueño de nuestro Presidente que es la consolidación del estado comunitario y seguridad democrática.

Estamos iniciando una campaña a nivel nacional de exterminio de guerrilleros de las Universidades y vamos a empezar por la Universidad UIS, limpiandola de toda clase de escoria social que dicen llamarse representantes estudiantiles, sindicalistas de sintraunicol, defensores de derechos humanos, guerrilleros politizados, encabezados por un grupito insignificantede profesores de la universidad UIS.

Libraremos desde este momento UNA GUERRA FRONTAL A SANGRE Y FUEGO contra todos los guerrilleros, simpatizantes, auxiliadores y colaboradores de la guerrilla que estan dentro de la Universidad UIS.

DECLARAMOS OBJETIVO MILITAR : MUERTE Y DESTIERRO A ESOS H P GUERRILLEROS DE CIVIL - ESTAFETAS DE LA GUERRILLA.

LOS MATAREMOS GUERRILLEROS H P

Estudiantes UIS

NATALIE REYES - ALEJANDRO AGUIRRE - ROMEL DURAN - ESAU MADRID - EDGAR CONTRERAS - MANUEL JAIMES - LAURA GARCIA - CAMILO MORENO - DIEGO ACOSTA - CARLOS COY - JOHAN CONTRERAS - JUAN CARLOS SANMIGUEL - FREDDY QUINTERO - DIEGO RIAÑO - YENNY BLANCO - WALTER DUARTE - EDGAR ZUÑIGA - JULIAN ORTIZ - SOFIA DURAN

EDWIN VARGAS - LEONARDO PINTO - JORGE FLOREZ - GERARDO PARRA - HERNAN ZUÑIGA - CRISTIAN PORRAS - DEYBER RAMIREZ.

Trabajadores de SINTRAUNICOL

ALVARO NUÑEZ - IVAN CASTELLANOS - ALVARO VILLAMIZAR - JOSE DELGADO - SANDRA MANRIQUE - JAVIER MALDONADO - JUAN CARLOS JAIMES - LINA ALVAREZ - SANTOS GARZON - ALBERTO PRADA - FERNANDO SANTANDER - WILLIAN SANDOVAL.

Profesores UIS

RODRIGO TORRES - ALEJANDRO ACEVEDO - CESAR LOAIZA - ELENA STACHENKO - ORLANDO AGUIRRE - PEDRO GARCIA.

Vinimos a esta universidad a estudiar a prepararnos como personas y no permitiremos que los trabajadores de sintraunicolcontinuen con los paros, los cierres de las porterias de la UIS y de la Facultad, el ruido estruendoso que no permite dictar clase y de los improperios en contra del Rector y demas administradores de la UIS, porque para nosotros han administrado bien la universidad y estamos y apoyaremos la reeleccion del Rector CAMACHO PICO.

Los trabajadores de Sintraunicol siempre han venido siendo asesorados por los reconocidos agitadores profesionales de la CUT Y militantes del movimiento bolivariano DAVID FLOREZ Y CESAR PLAZAS, indeseables que participaron encapuchandose en los tropeles que se realizaron el año pasado y donde los trabajadores de Sintraunicol invertieron una gran cantidad de dinero en la fabricación de las papas bombas para presionar a los administradores de la UIS, en la negociación con los trabajadores.

Nosotros hemos venido haciendole inteligencia a cada uno de los estafetas de la guerrilla y sabemos donde viven sus recorridos, quienes son sus familiares y a que se ocupan y no descansaremos hasta que no los exterminemos

MUERTE A LOS CAMUFLADOS DE CIVIL ARRODILLADOS DE LA FARC - ELN - MOVIMIENTO JUVENIL BOLIVARIANO - GUARDIAS ROJOS - BRIGADAS ANTIIMPERIALISTAS - ANARQUISTAS Y DEMAS BANDIDOS GUERRILLEROS.

FUERA DE LA UNIVERSIDAD UIS, LOS GUERRILLEROS DISFRAZADOS DE DEFENSORES DE DERECHOS HUMANOS Y SINDICALISTAS.

Febrero 13 de 2009

recibido do COSAL da CORUÑA


¿“EMPOBRECEN” LOS DUEÑOS DEL MUNDO?

NOVEDADES DE LA ENCUESTA FORBES 2009:

Por Ernesto Carmona*

Casi la mitad de la gente más rica del mundo vive en Estados Unidos1. Entre los 6.700 millones de habitantes de la tierra, existe una elite de 793 personas a quienes la crisis redujo su patrimonio en 23% en un año, pero conservan un promedio de 3 mil millones de dólares por cabeza, acumulando 2,4 millones de millones de dólares, en contraste con 1.4002 millones de pobres, 963 millones de hambrientos3 y 190 millones de desempleados2, en total 2.553 millones de personas, un 38% de la humanidad que está sufriendo desde antes que empezara la crisis actual.

El informe anual sobre grandes fortunas de la revista estadounidense Forbes, difundido el 11 de marzo, presenta a la depresión mundial como una suerte de fatalidad del destino que también afecta a los grandes ricos como a todos los mortales, pero pasa por alto la responsabilidad de los dueños del mundo en el diseño y mantenimiento –por la fuerza– de un sistema económico y político que perpetua la desigualdad entre los seres humanos.

Los 793 más ricos del mundo acumulan 2,4 millones de millones de dólares, que en castellano se llaman billones, y “trillones” en el lenguaje anglosajón. Se “empobrecieron” porque esa cantidad representa sólo el 54% de los 4,4 billones que el año pasado poseían 1.125 multi millonarios encuestados por Forbes. Aún reducida, esta riqueza triplica sobradamente los “paquetes salvadores” de Obama o de Bush. Y si los 2,4 billones de dólares de los 793 Forbes 2009 se distribuyeran entre los 2.553 millones de necesitados de la tierra, cada persona percibiría 940 dólares. Pero apenas el 1,25 % de esa cantidad permitiría reunir los 30.000 millones de dólares anuales que reclama la FAO "para [comenzar a] erradicar el hambre en el mundo"4.

Las grandes fortunas de la Tierra oscilan ahora entre los 40.000 millones de dólares de William III Gates, el dueño de Microsoft –de nuevo el número uno– y los mil millones del candidato presidencial de la derecha chilena, Sebastián Piñera, o del jefe del cartel de Sinaloa, Joaquín Guzmán Loera, “El Chapo”, quienes comparten el Nº 701 del ranking. Este año hay 38 nuevos grandes ricos que acumularon fortuna mientras otros sufrían la crisis, pero 373 desaparecieron de la lista, 18 por defunción y 355 por haberse “empobrecido” … por debajo de mil millones.

La mayoría de los grandes ricos sigue siendo estadounidense: 359 ciudadanos del país del norte –el 45% de los 793– poseen el 44% de la riqueza mundial encuestada por Forbes. Sus fortunas ascienden a 1.061.700 millones (más de un billón español o “trillón” anglosajón). Estos 359 norteamericanos tienen mucho más plata real que el “financiamiento” aprobado por el Congreso a Obama para salvar al capitalismo el “paquete” de 787 mil millones de dólares– y mucho más dinero de verdad que la emisión de bonos del Tesoro autorizada para el “paquete Bush” (700.000 mil millones), destinado infructuosamente a salvar a los banqueros que causaron la gran crisis. Sólo el 1% del dinero de los estadounidenses ricos podría financiar otro intento por “reactivar la economía” dándole un bono de 265 dólares reales a cada uno de los 40 millones de sus compatriotas pobres5. El “paquete Obama” les habría permitido recibir 19.675 dólares per cápita a estos 40 millones.

Las grandes fortunas de los súper magnates se inflaron en 2008 al calor de la especulación y la riqueza ficticia emanada de la burbuja financiera creada por los estafadores de Wall Street y sus colegas de la gran banca transnacional. Pero el desarrollo de la crisis ha comenzado a “sincerar” en 2009 la riqueza mal habida que fortaleció artificialmente al capitalismo contemporáneo, entregado más a la especulación con papeles ficticios y negocios “a futuro” que a la producción material de bienes de consumo reales y tangibles.

Los ricos de América Latina

Los multimillonarios de la región también se “empobrecieron”. El mexicano Carlos Slim Helú bajó del segundo puesto mundial al tercero, con una pérdida de 25 mil millones de dólares respecto a los 60.000 que exhibió el año pasado. Ahora tiene 35 mil millones de dólares, con un “empobrecimiento” de 42%.

William Gates III salió del tercer puesto que ocupó en 2008 (con 58 mil millones) para regresar al primer lugar en que antes estuvo 13 años, pero esta vez con 40 mil millones. Warren Buffett, el multimillonario amigo de Barack Obama, perdió el cetro mundial que tuvo el año pasado, con 62 mil millones, porque decayó a 37 mil millones, pero desplazó a Slim del segundo lugar.

La fortuna de Slim proviene de la privatización de Teléfonos Mexicanos (Telmex), que le fue adjudicada en 1990 por su amigo Carlos Salinas de Gortari, entonces presidente de México. También es dueño de la telefónica Claro y en enero invirtió 250 millones de dólares en el diario The New York Times, para salvarlo de la bancarrota y controlar el 7%. Quizás por capricho, se convirtió, además, en accionista principal de la lujosa tienda neoyorquina Saks Fifth Avenue.

Una nueva figura mexicana en la lista es el jefe del cartel de Sinaloa, Joaquín Guzmán Loera, “El Chapo”, quien ingresó “por abajo”, con el mínimo de mil millones que exige la publicación, quedando al mismo nivel que sus compatriotas Emilio Azcárraga Jean –dueño del Grupo Televisa– y el empresario Alfredo Harp Helú, más el chileno Sebastián Piñera, los millonarios latinoamericanos más “pobretones”. “El Chapo”, quien ha dado muerte violenta a miles de personas, aparece ahora en dos listas, la de Forbes y la de los más buscados por el FBI y la DEA. La inclusión de este personaje irritó al gobierno de México

La encuesta Forbes se conoció justo cuando los principales multi millonarios latinoamericanos clausuraban un cónclave secretísimo en la isla Barú, en Cartagena de Indias, propiedad del magnate colombiano Julio Mario Santo Domingo. Fue un encuentro con esposas e hijos para analizar el futuro de las grandes fortunas en un mundo en depresión, dijo el banquero colombiano Luis Carlos Sarmiento.

Concurrieron Slim; el venezolano Gustavo Cisneros; los argentinos Paolo Rocca –dueño de la transnacional siderúrgica Techint–, Federico Braun y Alfredo Román; los chilenos Andrónico Luksic (hijo) y Álvaro Saieh (que con Agustín Edwards controla los medios escritos del país, más supermercados, bancos y otros negocios, pero todavía no aparece en Forbes); los brasileños Joao Roberto Marinho (O Globo), David Feffer y Antonio Moreira Salles; y el panameño Stanley Motta. El presidente Álvaro Uribe fue a pedirles que inviertan en Colombia y exhortó a las víctimas del estafador Bernard Madoff a llevar a su país los dineros que hayan podido salvar.

¿Quién es quien en AL 2009?

En América Latina existen 31 Forbes que acumulan 120,9 mil millones de dólares, con un promedio personal de 3,9 mil millones. Si esa cantidad se repartiera entre los 562.461.667 habitantes de la región a cada latinoamericano le tocarían 215 dólares. En 2008 hubo 38 súper ricos, dueños de 197,5 mil millones. En un año se esfumaron 76,6 mil millones de dólares.

Argentina tiene sólo a Gregorio Pérez Companc, de 74 años, el Nº 397 del ranking mundial, con 1,8 mil millones de dólares. En 2008 aparecía con 2,1 mil millones, pero como el Nº 573 del mundo. Ganó en posición con menos plata, debido a la crisis que contrajo el listado.

Brasil tiene 14 grandes ricos que acumulan 38.600 millones de dólares (en 2008 tenía 19, con 66,1 mil millones):

1) Eike Batista, 52 años, Nº 61 en el mundo, con 7,5 mil millones de dólares;

2) Joseph Safra, 70 años, Nº 62, con 7,0 mil millones;

3) Jorge Paulo Lemann, 69, Nº 92, con 5,3 mil millones;

4) Aloysio de Andrade Faria, 88, Nº 196, con 3,1 mil millones;

5) Dorothea Steinbruch, Nº 205, 3,0 mil millones;

6) Antonio Ermirio de Moraes, 80 años, Nº 224, 2,8 mil millones;

7) Marcel Herrmann Telles, 59, Nº 285, 2,4 mil millones;

8) Moise Safra, 74, Nº 318, 2,1 mil millones;

9) Carlos Alberto Sicupira, 61, Nº 318, 2,1 mil millones;

10) Abilio dos Santos Diniz, 72, Nº 468, 1,5 mil millones;

11) Guilherme Peirao Leal, 58, Nº 601, 1,2 mil millones;

12) Antonio Luiz Reabra, 66, Nº 601, 1,2 mil millones (vive en el Reino Unido);

13) Julio Bozano, 73, Nº 647, 1,1 mil millones; y

14) Lily Safra, 71, Nº 701, 1,0 mil millones, natural de Mónaco, residente del Reino Unido, pero la viuda del banquero brasilero Edmond Safra, hermano de Moise (el Nº 8).

Chile tiene tres grandes adinerados, con 12,9 mil millones (el año pasado fueron 4, con 20,2 mil millones; hubo una “pérdida” de 7,3 mil millones y desapareció de Forbes la viuda de Anacleto Angelini, doña María Noseda Zambra, que en 2008 exhibió el Nº 1.062, con 1,0 mil millones):

1) Iris Fontbona, viuda de Andrónico Luksic, Nº 76 del ranking mundial, posee 6 mil millones (en 2008 exhibía 10,0 mil millones de dólares, con el Nº 77);

2) Eliodoro Matte, 63 años, Nº 81, tiene 5,9 mil millones (en 2008 fue el Nº 117º, con 7,9 mil millones); y

3) Sebastián Piñera, candidato presidencial, de 59 años, Nº 701 en el mundo, dueño de la línea aérea LAN y del canal ChileVisión, cayó de 1,3 a 1,0 mil millones de dólares, pero mejoró su posición porque en 2008 ostentaba el Nº 897.

Si estas tres personas repartieron sus 12. 900 millones de dólares entre la población chilena, que en 2009 se estima en 17 millones, cada compatriota recibiría 706 dólares, o sea, 423.600 pesos chilenos.

Colombia conserva a sus dos multi millonarios Forbes de casi una década, quienes reúnen 6.400 millones de dólares, 59% de los 10,9 mil millones del año pasado:

1) Julio Mario Santo Domingo, 85 años, cervecero y dueño de medios, hoy el Nº 132 del mundo, con 4,0 mil millones de dólares (en 2008 ostentaba el Nº 189, con 5,4 mil millones de dólares); y

2) Luis Carlos Sarmiento, 76, banquero, Nº 285, 2.4 mil millones (en 2008 fue el Nº 178, pero con 5,5 mil millones, es decir, era más rico que Santo Domingo).

México posee 9 multimillonarios que suman 55,1 mil millones de dólares (en 2008 había 10, pero con 96,2 mil millones: se esfumaron 41,1 mil millones, el 43% de las fortunas aztecas):

1) Carlos Slim Helú, el Nº 3 del mundo, de 69 años y 35,0 mil millones de dólares;

2) Alberto Bailleres, 76 años, con el Nº 83 y 5,7 mil millones;

3) Ricardo Salinas Pliego, 53, Nº 124, dueño de medios de TV, con 4,2 mil millones;

4) Jerónimo Arango, 83, Nº 178, 3,4 mil millones;

5) Germán Larrea Mota Velasco, 55, Nº 178, 2,6 mil millones;

6) Roberto Hernández Ramírez, 67, Nº 601, 1,2 mil millones;

7) Emilio Azcárraga Jean, 41, Nº 701, dueño de Televisa, 1,0 mil millones;

8) Joaquín Guzmán Loera (El Chapo), 54, Nº 701 en el mundo, narco, 1,0 mil millones; y

9) Alfredo Harp Helú, 65, también Nº 701, 1,0 mil millones.

Venezuela conserva a sus dos multimillonarios tradicionales que reúnen 5,8 mil millones de dólares y, al igual que los dos colombianos, se alternan como el más rico del país (en 2008 poseían 9,6 mil millones):

1) Gustavo Cisneros, 63 años, Nº 149 del mundo, con 3,8 mil millones de dólares (en 2008 fue el Nº 222 con 4,6 mil millones); y

2) Lorenzo Mendoza, 43 años, Nº 334 y 2,0 mil millones (el año pasado era el Nº 1 de su país y el Nº 203 del mundo, con 5,5 mil millones de dólares, arriba de Cisneros).

Curiosidades Forbes

Francia: Chile –y otros países latinoamericanos– contribuye al enriquecimiento de uno de los grandes magnates de Francia. El país galo exhibe 10 súper millonarios con fortunas que suman 63,2 mil millones, casi la mitad de los 113,9 mil millones que 2008 ostentaban 14 Forbes. Uno de los que perdura es Jean Claude Decaux, que en 2009 aparece con 3,2 mil millones, 54% de los 5,9 mil millones que exhibió en 2008, acumulados en el negocio de los letreros publicitarios en paradas de buses tipo Transantiago y estaciones como las del Metro capitalino chileno, negocio que repite en 48 países con más de 7.000 empleados. ¿Por qué una empresa pública como el Metro de Santiago contrata a una transnacional francesa para un negocio que puede realizar por sí misma, generando empleo y dejando ganancias en Chile?

Rusia padeció una gran mortandad de nuevos ricos, a menudo exaltados en las páginas de Forbes, que surgieron tras la desaparición de la Unión Soviética. De 87 que figuraron en el listado del año pasado, en 2009 sobrevivieron 32, menos del 37%. El promedio patrimonial por millonario cayó en 46%, de 5,9 mil millones a 3,19 mil millones. Pero las fortunas cayeron globalmente a la quinta parte, de 510,3 mil millones a 102,2 mil millones. Se esfumaron más de 400 mil millones de dólares, más de la mitad del “paquete Obama”.

Alemania también acusó el impacto de la recesión en las grandes fortunas. De 59 ricachones germanos con más de mil millones de dólares en 2008, poseedores de un promedio de 4,8 mil millones y un total de 284,6 mil millones, el número de adinerados descendió poco en 2008, sólo a 54 súper millonarios, pero su patrimonio cayó en un tercio, quedando en 191,8 mil millones, con un promedio de 3,55 mil millones y 92,8 mil millones dólares en fortunas perdidas.

China tiene 28 grandes ricos Forbes, de 27 a 66 años, que acumulan 41,1 mil millones de dólares, con fortunas que oscilan entre mil y 3 mil millones, con un promedio individual de 1,5 mil millones. Hay que añadir a 19 millonarios de la isla de Hong Kong, que son mucho más ricos porque en conjunto poseen 66,4 mil millones de dólares, con un promedio de 3,5 mil millones. En total, en la República Popular China hay 47 ricos que poseen 107,5 mil millones. Sin embargo, en 2008 había 68 grandes fortunas que totalizaban 259 mil millones: 42 en el continente, con 122,7 mil millones de dólares y un promedio de 2,9 mil millones, más 26 en Hong Kong, con 136,3 mil millones y un promedio de 5,2 mil millones.

El más rico entre los chinos continentales es Liu Yongxing, de 60 años, 3 mil millones, quien comenzó vendiendo pollos en 1982, con un capital de 120 dólares. El más viejo, He Xiangjian, 66 años, 1,8 mil millones, es un emprendedor del negocio del aluminio. La más joven es Yang Huiyan, de 27 años, dueña de 2,3 mil millones de dólares, heredera de un negocio inmobiliario. De lo poco que de ella se sabe, se graduó en una universidad de Ohio y puso el video de su boda en You Tube, quizás para ahuyentar pretendientes. Pero el año pasado era la persona más rica de China con 7,4 mil millones. Perdió 5,1 mil millones en “compras inmobiliarias inoportunas” y en 2009 sólo es la mujer más rica de China, por debajo de Yongxing, el emprendedor que comenzó vendiendo pollos.

El “año de la rata" 2008 no resultó bueno para los negocios privados en China, el único país del mundo que en 2009 tendrá crecimiento –se vaticina más de 8%– mientras el mundo está en depresión. Según Forbes, las grandes fortunas ya decayeron en 2008: 60% en el continente y 50% en Hong Kong. La riqueza combinada de los 400 chinos más adinerados cayó de 288 mil millones de dólares en 2007 a 173 mil millones en 2008, en tanto los 40 chinos más ricos perdieron $68 mil millones, el 57% de sus haberes. En el 2007 hubo 66 chinos Forbes.

India tiene menos millonarios que China pero con más dinero: 24 personas poseen 106,8 mil millones de dólares, con un promedio individual de 4,45 mil millones, en contraste con los 53 que hubo en 2008, con una fortuna global de 334,6 mil millones y un promedio de 6,3 mil millones.

Inglaterra también acusó el golpe, con una pérdida de 34%: de 34 personas que en 2008 poseían un promedio individual de 2,9 mil millones de dólares y un total de 98 mil millones, en 2009 se acreditaron 25, con un promedio de 2,6 mil millones y un total de 64,6 mil millones.

Italia: El primer ministro, Silvio Berlusconi, ya es el segundo hombre más rico de su país, con 6,5 mil millones de dólares. En 2008, el jefe del estado era el tercero, pero con más plata: 9,4 mil millones. En Italia hay 12 súper ricos que poseen 37 mil millones de dólares, con un promedio de 3,1 mil millones. Pero en 2008 había 13, con un promedio de 4,5 mil millones y una fortuna global de 58,1 mil millones.

Israel: Los israelíes ricos siguen haciendo dinero mientras causan sufrimientos a los palestinos. En 2009 hay 8 grandes fortunas con un promedio individual de 1,9 mil millones de dólares y un total de 15,4 mil millones, pero el promedio se cayó a la mitad de los 3,8 mil millones de 2008, cuanto hubo 9 grandes ricos poseedores de 34,5 mil millones.

Facebook fracasó en la campaña con los grandes medios que le rindieron culto sincronizado a su fundador, Mark Zuckerberg, para que repitiera en el listado Forbes 2009. El “niños maravilla”, que a los 23 años se convirtió en el primer multimillonario “hecho a sí mismo” más joven de la historia del ranking, ingresó a la lista en 2008, con el nivel Nº 785 y 1,5 mil millones de dólares, pero en 2009 fue eliminado, pese a la intensa promoción de CNN y la gran prensa mundial. Forbes es un Oscar de los grandes negocios: infla o desinfla el valor de las acciones.

Pero la cuestión de fondo – muy poco conocida– es que Facebook comenzó como inversión de riesgo de la CIA6, que también lo utiliza para reclutar nuevos agentes, mientras los estafadores que suplantan identidades también se nutren con sus perfiles sobre miles de incautos. Se infló como una burbuja después que William Gates (Microsoft ) adquiriera en 240 millones de dólares el 1,6% en octubre de 2007, en una operación que llevó a muchos a especular que Facebook valdría 16 mil millones de dólares, basándose sólo en la elemental regla de 3, pero ésa ya es otra historia…

Notas:

1) Reporte Forbes 2009: http://www.forbes.com/lists/2009/10/billionaires-2009-richest-people_The-Worlds-Billionaires_CountryOfCitizen_18.html.

2) Exposición de Osvaldo Martínez (Cuba): XI Encuentro Sobre Globalización y Problemas del Desarrollo, La Habana, 2 al 6 de marzo de 2009.

3) Comunicado de FAO, diciembre de 2008:

http://www.fao.org/news/story/es/item/8882/icode/.

4) Director General de la FAO, Jacques Diouf, en Brasilia, 9 de marzo de 2009:

http://www.granma.cu/espanol/2009/marzo/mar10/fao.html.

5) En EEUU había más de 37 millones de pobres en 2007:

http://www.nodo50.org/atraie/spip.php?article598

http://www.larepublica.com.uy/comunidad/247913-fuerte-aumento-de-la-pobreza-en-eeuu

6) “With friends like these ...” (Con los amigos nos gusta…), The Guardian, 14 de enero de 2008: http://www.guardian.co.uk/technology/2008/jan/14/facebook

*) Ernesto Carmona, periodista y escritor chileno.

XENTILEZA DO: COSAL A CORUÑA


Roma mobilización do 28 de marzo

PIENA LIBERTA’ DI LOTTA E DI ORGANIZZAZIONE

Sabato 28 marzo tutti in piazza a Roma

Continuano a diffondersi, nel paese, da parte degli apparati repressivi dello stato e della grande stampa asservita ai poteri forti, pulsioni autoritarie e comportamenti criminalizzanti ed apertamente repressivi.

L’aggressione di polizia e carabinieri agli studenti della Sapienza che volevano uscire in corteo per la città, il divieto di manifestazione con i movimenti di lotta per la casa in Campidoglio sono due avvenimenti che – paradigmaticamente – ci mostrano l’essenza blindata del diritto di manifestare come inteso dal governo.

Ma l’autoritarismo galoppante, come, ad esempio, le recenti norme tese a limitare il diritto di sciopero, non è un prodotto, unicamente, del governo del Cavaliere ma sono state sollecitate ed avallate, anche negli anni passati, dai sindacati collaborazionisti, dai sindaci/sceriffi come Cofferati, Chiamparino o da personaggi come il governatore Bassolino. Del resto anche l’attuale corso politico del Partito Democratico non si è discostato da una tentazione ricorrente ad una gestione bipartizan di alcune questioni di carattere generale (vedi il recente Protocollo sulle Manifestazioni, sottoscritto a Roma o l’accettazione di alcune ronde, in molte città del Nord e del Centro Italia definite come una sorta di “sostegno alle forze dell’ordine”).

Contro questa sequenza repressiva occorre mobilitarsi denunciando ai lavoratori, agli studenti, ai precari ed a tutti i settori sociali l’essenza antisociale di questi episodi i quali si moltiplicano mentre iniziano a palesarsi le ricadute, sulle condizioni di vita dei ceti popolari, della immanente crisi economica.

Al di là dei necessari momenti di controinformazione che si stanno organizzando nelle varie città (alle Prefetture, nelle piazze, nei posti di lavoro più grandi) abbiamo tutti una prima occasione nazionale per mostrare la nostra determinazione a non abbassare la testa nei confronti di questi provvedimenti liberticidi: la Manifestazione del 28 Marzo, a Roma, organizzata dal Patto di Base (CUB-COBAS-SdL) assieme alle reti sociali di movimento.

Quanti, a vario titolo, in tutti i settori della società, della cultura e della politica avvertono il delinearsi di un pericoloso clima securitario ed oscurantista sono chiamati ad uno schieramento di difesa di ciò che residua delle libertà formali e materiali affermate, nei decenni scorsi, dalle dinamiche del conflitto. Continuare a tacere, mettere la testa sotto la sabbia – nell’attuale contesto politico – si configura, inequivocabilmente, come un tacito assenso verso questa deriva reazionaria.

La Rete dei Comunisti

IRAQUE: MILLEIROS CONTRA A OCUPACIÓN

BAGDAD, 20 de marzo.- Iraq viviu hoxe o sexto aniversario da súa invasión por parte
dunha coalición multinacional, encabezada por Estados Unidos, nun
día que estivo marcado polas protestas en distintos puntos do país de miles
de seguidores do clérigo chiíta, Muqtada ao Sadr.

"Fóra o ocupante" foi unha de consIgnas que corearon durante as
protestas.
"Expresamos o noso rexeitamento á inxustiza e gritamos 'fóra o ocupante'",
afirmou o xeque Haidar ao Yaberi, responsable do movemento sadrista, ante
unha multitude de partidarios en Cidade Sadr, o seu bastión popular no nordés
de Bagdad.
Os manifestantes congregáronse tamén nas localidades de maioría
chiíta de Naseriya, Diwaniya, Zi Qar e Fía, todas no sur, explicou
un portavoz do partido Bloque Sadr, xeque Abás ao Asadi.
A nación árabe está inmersa nunha guerra imposta por Estados Unidos, que,
desde o 20 de marzo do 2003 ata hoxe, ocasionou a morte de máis dun
millón de iraquís e miles de feridos, e mantén ao país árabe nun
clima de caos e violencia xeneralizados.

TURQUÍA. LIBERDADE PARA OS PRESOS POLÍTICOS



¡¡ Liberdade a todos os presos políticos !!

18 de Marzo 2009 /Oficina Internacional/



Comunicado N°42



Coa ocasión do 18 de marzo, o Día Internacional da Solidariedade cos Presos Políticos, o PCML saudamos aos presos políticos que foron detidos na loita pola revolución e o socialismo tanto no noso país como por todas partes do mundo e expresamos a nosa solidariedade con eles.


Enviamos os nosos saúdos comunistas incendiados co lume da revolución aos militantes do noso partido e os nosos camaradas en armas nos cárceres cuxo número seguiu aumentando cara ao 18 de marzo.


O sistema imperialista e capitalista quere calar aos sectores organizados e combativos da clase obreira e dos traballadores e así impedirlles chegar ao seu obxectivo da revolución e o socialismo. ¡En balde! A clase obreira e as súas vangardas continuarán a súa loita ata facer do sistema capitalista unha historia.


O noso partido aumentará a solidariedade internacional pola liberdade dos presos pola liberdade e o socialismo.



Liberdade a todos os presos políticos
Os presos revolucionarios nunca se someterán
Viva a solidariedade internacional


http://www.mlkp.info

QUE PECHE A ESCOLA DE XENOCIDAS!!


Estadounidenses piden a Ortega apoyo para el cierre de Escuela de genocidas




Managua. Radio La Primerísima. | marzo 19, 2009





A: Su Excelencia Daniel Ortega, Presidente de Nicaragua

De: Los abajo firmantes individuos y organizaciones progresistas de los Estados Unidos y amigos de la paz de todo el mundo

Estimado Presidente Ortega:

Como Ud. sin duda sabe, desde 1990, personas progresistas en los Estados Unidos han luchado para cerrar la Escuela de las Américas del Ejercito de los Estados Unidos (llamada ahora el Instituto del Hemisferio Occidental para la Cooperación en Seguridad-WHINSEC). Este año estamos cerca a la victoria y apelamos a Ud. para que nos dé apoyo solidario a nuestros esfuerzos sacando los soldados y oficiales de Nicaragua de la Escuela.

Como Ud. sabe, antes del triunfo de la Revolución Popular Sandinista, ningún ejército envió más tropas a entrenarse en la Escuela de las Américas que la Guardia Nacional de Anastasio Somoza. En 1996, el Pentágono tuvo que admitir que se enseñaba tortura en la Escuela cuando se reveló al público los manuales de entrenamiento. Salir de la Escuela es una manera de honrar a los miles que perdieron sus vidas en Nicaragua en manos de los Guardias que recibieron entrenamiento en esa Escuela. Esos soldados también encabezaron los ataques de los contrarrevolucionarios contra el pueblo de Nicaragua.

Durante veinte años después del Triunfo, Nicaragua no mandaba soldados a la Escuela. Nos sentimos entristecidos cuando, bajo la administración del Presidente Enrique Bolaños, los oficiales del Ejército de Nicaragua empezaron de nuevo a recibir entrenamiento en Fuerte Benning, Georgia. En 2008, Nicaragua envió a 78 oficiales a la Escuela.

Cinco países han anunciado el retiro de sus oficiales de la Escuela: Venezuela (2004), Argentina (2006), Uruguay (2006), Costa Rica (2007) y Bolivia (2008).

El anuncio del retiro de Nicaragua podría ser el paso final para cerrar las puertas de la Escuela de las Américas. En 2007, un voto en el Congreso EE.UU. para cerrar la Escuela perdió por solamente seis votos. Otra votación en el Congreso para cancelar los fondos para la Escuela tomará lugar este año, con nuevos miembros en la legislatura. Nuestra esperanza es que el retiro de un sexto país nos dará el ímpetu necesario para cerrar la Escuela.

Durante los años 1980, los nicaragüenses a menudo dijeron a los norteamericanos que lo que podríamos hacer para ayudar más a la revolución era cambiar a nuestro propio gobierno. Con pleno respeto a la soberanía y al derecho a la auto-determinación de Nicaragua, apelamos a Ud. para que nos ayude a lograr ese propósito, anunciando públicamente el fin de la participación de Nicaragua en la Escuela de las Américas.

http://www.ipetitions.com/petition/NicaraguaCloseSOA/

This petition is co-sponsored by the Nicaragua Network (http://www.nicanet.org) and School of the Americas Watch (http://www.SOAW.org)



--






_________________________________________________





¡ A 75 años... Sandino Vive ! ¡ La Lucha sigue !

¡ Ni un paso atrás !














CHAMAMENTO SOBRE CRISE E DESEMPREGO. Xarxa contra els Tancaments i la Precarietat


Que el sistema capitalista está en crisis ya no lo niega ni Zapatero, ante un crecimiento vertiginoso del paro que se acerca más a los 4 millones que a la cifra maquillada por el Gobierno de 3.300.000 parados en el Estado español, y que dobla la media de paro de la Unión Europea. La respuesta del mismo Zapatero ante esta grave cuestión está cargada de hipocresía: dice que “no dejará a nadie tirado en la cuneta”, cuando cerca de 1 millón de parados no reciben ninguna prestación de paro, y cientos de miles de familias no tienen ninguno de sus miembros (800.000) que ocupen un puesto de trabajo ni reciban prestaciones de paro o subsidios. El capital no invierte, las empresas destruyen puestos de trabajo, los bancos retienen el dinero, millones de viviendas restan vacías mientras gran parte de la población no puede gozar de ellas, los servicios públicos se deterioran...

Después del escandaloso regalo de 150.000 millones de € del Estado a la banca, y que no ha servido para nada, excepto para mantener sus beneficios escandalosos, ahora el Gobierno quiere destinar más dinero de los trabajadores para los empresarios, con la excusa de combatir el paro, pero sigue autorizando ERE tras ERE, perdiéndose más puestos de trabajo, y al mismo tiempo pide contención salarial.

Todos hablan de “soluciones” contra la crisis, el Gobierno, los partidos políticos institucionales, los empresarios, los bancos y los dirigentes de CCOO y UGT, pero son “soluciones” para los ricos, descargando la crisis en los únicos que no la han causado, los trabajadores, a los que se pide paciencia ante el agravamiento de su situación.

HAY QUE ORGANIZAR YA LA HUELGA GENERAL!

Las garantías de “diálogo social”, dadas en reuniones secretas a ZP por Méndez y Toxo (secretarios generales de UGT y CCOO), nos desarman en la defensa de nuestros intereses, ya que aseguran a los de arriba la “paz social”. Las “políticas industriales y sociales” que reivindican son cortinas de humo por donde se colarán más ayudas a los empresarios, y no pararán la pérdida de puestos de trabajo y derechos de los trabajadores (por ejemplo, NISSAN ahora recibirá 100 millones de euros públicos, pero sigue reduciendo la plantilla como los últimos años, en que recibió 43 millones).

El degoteo de conflictos laborales es continuo, pero, aislados, caen uno a uno derrotados. Es necesaria una acción conjunta de la clase obrera para parar los despidos y el descenso del poder adquisitivo y conquistar verdaderas soluciones a la crisis, que inevitablemente chocan contra los intereses del capital y de sus gobiernos. Si no queremos acabar malviviendo con jornadas de trabajo agotadoras, y muchos de la beneficencia, si queremos parar la degradación social creciente, hay que avanzar hacia la HUELGA GENERAL Y UNA PRESSIO SOSTENIDA, hasta lograr:

PROHIBICIÓN DE DESPIDOS LABORALES. Nacionalización sin indemnización de las grandes empresas que cierren y reapertura bajo control de los trabajadores, y CONTROL OBRERO DE LAS EMPRESAS QUE RECIBAN SUBVENCIONES PÚBLICAS.

PRESTACIÓN DE DESEMPLEO INDEFINIDA hasta la recolocación efectiva. Conversión de todos los contratos precarios en indefinidos e integración de los trabajadores de “contratas o subcontratas” en plantilla matriz.

REPARTO DE LAS HORAS DE TRABAJO. Jornada semanal máxima por ley de 35 h. En empresas con bajada de la producción, reducción de la jornada con mantenimiento del sueldo para toda la plantilla.

SALARIO MÍNIMO Y PENSIONES A 1.200 €/mes. Aumento salarial según el coste real de la vida.

NACIONALIZACIÓN DE LA BANCA sin indemnización, para crear una banca pública bajo control social, que haga circular el dinero entre los que lo necesitan. Ningún desahucio de familias trabajadoras por motivos hipotecarios.

ALQUILER SOCIAL DE TODAS LAS VIVIENDAS VACÍAS. Expropiación del parque de vivienda vacía retenida para la especulación de constructoras y bancos.

SERVICIOS PÚBLICOS DE CALIDAD. No al negocio privado sobre la salud, la educación, los transportes... No a las privatizaciones.

De forma urgente, llamamos a constituir asambleas de parados/das en cada localidad para reivindicar a los ayuntamientos y a otras administraciones la creación de puestos de trabajo y las prestaciones necesarias e impedir los desahucios de las familias hipotecadas.

Xarxa contra els Tancaments i la Precarietat

Barcelona, febrero de 2009

http://www.moviments.net/xarxacontratancaments/


Despedimentos masivos aumentan en Estados Unidos



WÁSHINGTON, 20 de marzo.- Os empregadores estadounidenses intensificaron as
accións de despedimentos masivos en febreiro, mostraron as cifras oficiais
divulgadas o venres, no medio dunha severa crise económica.

As solicitudes de subsidios por desemprego seguen a crecer en EE.UU.
O Departamento de Traballo dixo que as cifras de accións de despedimentos
masivos -definidas como recortes de empregos que involucren polo menos a 50
persoas dun só empregador- subiron en 542 en febreiro, informou Reuters.
Iso resulta en 295 477 traballadores enviados á rúa no segundo mes
do ano. En febreiro, os casos de despedimentos masivos no sector
manufactureiro incrementáronse en 497 á cifra axustada estacionalmente de 1
235, informou o departamento. Os casos de despedimentos para todas as
industrias e o sector manufactureiro subiron aos seus maiores niveis desde que
comezaron os rexistros en 1995.

AS ELECCIÓNS AO PARLAMENTO VASCO 2009 DESDE UNHA PERSPECTIVA VASCA E COMUNISTA

ACHEGA PARA UNHA VALORACIÓN DAS ELECCIÓNS AO PARLAMENTO VASCO 2009 DESDE UNHA PERSPECTIVA VASCA E COMUNISTA
Xoves 12 de marzo de 2009 por CEPRID
CEPRID
Recentemente coñecidos os resultados das eleccións do 1 de marzo na Comunidade Autónoma Vasca (CAV) todos os medios de comunicación e os partidos políticos oficialistas iniciaron as súas elucubracións en torno ao futuro ocupante do Palacio de Ajuria-Enea, facendo abstracción das cuestións fundamentais que ocorreron na CAV e dando por bo un proceso electoral que, desde o seu inicio, estivo viciado. Porque o primeiro que chama a atención das valoracións dos distintos partidos políticos é a submisión, a aceptación dun proceso prostituído desde os seus inicios, cando por decisión dos poderes do estado, a Esquerda Abertzale foi saboteada e anulouse a capacidade de participación política por centos de miles de vascos. Nisto non hai nin dereita nin esquerda; todos se aprestaron a recoller máis, ao haber un menos na repartición.

Un proceso viciado de orixe, antidemocrático, que posibilita que fronte á constancia de que existe unha realidade sociolóxica concreta, imponse unha realidade política institucional distinta. E os que parece que van perder a súa xestión tras tres décadas, levantan agora a voz -só agora e de forma totalmente interesada- para denunciar esa circunstancia anómala. Así, os autodenominados partidos constitucionalistas, que nunca obtiveron o apoio suficiente para xestionar o goberno de Lakua, teñen agora as mans libres para desfacer ao seu antollo polas consecuencias últimas da aplicación dunha fascista, por antidemocrática, Lei de Partidos.

Quedar, polo tanto, ante a árbore, é dicir, o feito de que os "constitucionalistas", os estatalistas, fanse co Goberno de Vitoria-Gasteiz, non pode evitar que vexamos o bosque e o analicemos, é dicir, que hoxe máis que nunca a realidade institucional da CAV, tanto no Parlamento Vasco, nas Xuntas Xerais como en moitos Concellos está construída sobre a imposición e a ausencia de democracia. Iso é extensible á situación que se vive en Nafarroa, substancialmente igual. Parecese que quixésemos construír un "mundo ideal" onde o que non vexamos non exista, aínda que a realidade sexa todo o contrario.

Neste sentido, ante esta situación diáfanamente antidemocrática, a postura de Euskal Komunistak-PCPE rexorde como exemplo de coherencia e decisión política, máis aló das dificultades que para a comprensión da nosa decisión poidan ter outras organizacións de esquerda. Agora ben, esta decisión tamén obriga a Euskal Komunistak-PCPE, aínda que estas cuestións desenvolverémolas ao final da proposta de valoración.

Queremos, polo tanto, partindo desta caracterización das eleccións do 1 de marzo, analizar o contexto xeral detallando catro cuestións fundamentais: unha análise dos resultados en sentido estrito, tanto nas filas do saínte tripartito como na oposición estatalista, a postura de Euskal Komunistak-PCPE e os retos que a nosa organización haberá de afrontar nun futuro inmediato en Euskal Herria unha vez iniciado o seu desenvolvemento organizativo.

1.- Análise dos resultados
1.1. Os partidos do tripartito gobernante
Atendendo exclusivamente ás matemáticas hai dous claros triunfadores nestas eleccións: Juan José Ibarretxe e o PSE-EE. Apuntamos Juan José Ibarretxe e non EAJ/PNV de forma consciente, porque é ben coñecida a fragmentación existente dentro do PNV entre aqueles próximos ao Lehendakari e a quen apostaron por unha vía máis soberanista (utilícense todas as comiñas necesarias) e aqueles encabezados polo presidente de Euskadi Buru Batzar, Iñigo Urkullu, quen renunciou definitivamente a calquera aspiración soberanista. Juan José Ibarretxe foi capaz de aglutinar ao redor da súa persoa a fama de bo xestor que acompaña ao PNV, ao mesmo tempo que eclipsou -quizais de forma definitiva- aos seus socios de goberno, Eusko Alkartasuna e Ezker Batua, que quedaron diluídos nunha xestión ineficaz e de deficiente proxección mediática.

Ibarretxe foi en solitario, polo tanto, quen recolleu o voto da xestión, ademais de recibir o voto do "máis vale malo coñecido", práctica moi habitual nas filas abertzales. E mentres o PNV melloraba en solitario os votos recibidos hai catro anos pola coalición PNV-EA, este último e Ezker Batua desintegraronse e coñeceron as dificultades que ten tratar de facer sombra a un xigante. Para ambos os partidos a súa baza electoral era a xestión realizada no Goberno Vasco. Con todo, existen diferenzas importantes entre ambos.

Así, mentres Eusko Alkartasuna presentou a súa aposta pola creación dun polo soberanista distante do PNV como outra baza electoral, e na que se empeñou persoalmente o seu Presidente Unai Ziarreta, Ezker Batua levou os seus "logros" en materia de vivenda e política social como argumento electoral para reagrupar as filas da Esquerda, sen conseguilo.

No caso de Eusko Alkartasuna queda claro que o seu espazo político non pode construírse á sombra do PNV posto que este demostra en cada cita electoral a súa capacidade de fagocitar a próximos. Cando Ziarreta apelou a necesidade dunha EA forte para construír un polo soberanista pacífico (traendo á memoria colectiva, sequera timidamente, a experiencia de Lizarra-Garazi) quixo desmarcarse do PNV e, ao mesmo tempo, en competencia con Aralar, levantar a bandeira do soberanismo pacifista. Seguramente este intento non será baldío e retomarase máis adiante pero a figura de Ziarreta (que nin sequera foi elixido deputado) xa é historia na política vasca. O de Ezker Batua non deixa de ser sintomático a pesar de ser perfectamente previsible. Poucas campañas espertaron tanta perplexidade como a de EB cando, reclamando o orgullo de "ser de esquerdas", obviar a súa presenza no goberno coa dereita rexionalista, coma se dunha simple anécdota se tratase. Nestes momentos de crise económica, Ezker Batua apelaba ao voto denunciando a firma de EREs, obviando que eses mesmos EREs os firma o goberno do que toma parte

Apelar ao sentimento de esquerda, ao "ser vermello", á revolta, cando na práctica Ezker Batua está deseñada para sobrevivir no marasmo institucional, para xestionar calquera minucia, é caer en flagrante contradición que o elector vasco apreciou inmediatamente. O mesmo Javier Madrazo, candidato a Lehendakari foi dura e exemplarmente castigado en Bizkaia, onde nin sequera obtivo a súa acta de deputado. Tampouco podemos esquecer que Ezker Batua vén sufrindo nos últimos meses unha forte convulsión interna que provocou a saída pública de decenas de cargos internos e/ou institucionais, que minaron máis se cabe a credibilidade dun candidato máis preocupado por renovar a súa cota de poder que construír unha alternativa de esquerdas real.

Aínda por riba, Eusko Alkartasuna e Ezker Batua, tras denunciar timidamente a ilegalización da Esquerda Abertzale, caeron como voitres a tratar de rascar calquera resto do que puidesen apropiarse. O fracaso salta á vista.

O último sostén do goberno Ibarretxe, testemuñal pero cada vez máis mediáticamente protagonista, foi Aralar. Esta formación, que pasou dun só deputado a catro, preséntasenos como a grande sorpresa e a "esperanza branca" daqueles que aspiran a unha Euskal Herria coa esquerda domesticada. Con todo, ben mirados, os sesenta mil votos de Aralar non chegan aos cen mil habituais de Euskadiko Ezkerra nos 80, exemplo máximo da política de esquerda arrepentida, e distan moito de chegar aos pouco máis de cen mil votos nulos.

Aralar fixo a campaña con alfombra vermella e luces de neón; e este aparato desenvolvérono tanto medios de masas concretos de Madrid (o papel do grupo Prisa non pode pasar desapercibido) como os oficiais do PNV na CAV, a EITB. Fronte á Esquerda Abertzale ?violenta? e ?radical?, Aralar vendeu a súa imaxe de Esquerda ?civilizada? e ?pacifista?, o que foi impulsado polos medios antes mencionados. Non podemos obviar que certo sector independentista, farto da inoperancia da estratexia político-militar, puido buscar en Aralar un refuxio conxuntural. Con todo Aralar xa deu mostras na mesma noite electoral de cales son as súas prioridades: correr aos brazos do PNV e buscar un anaco da torta institucional coa que poder desenvolver ?políticas de esquerda?.

Basta facer un simple exercicio de memoria inmediata para percibir que Aralar non realizou ningunha mobilización social nas rúas vascas, que a súa implicación ante a crise foi a de aplaudir a política de Ibarretxe e que a estratexia de Aralar está deseñada para ser desenvolvida exclusivamente en despachos de caras moquetas. Ao tempo.

En resumo, os votantes identificaron o goberno do tripartito co proxecto político do PNV. Aqueles que comparten este proxecto, xa sexa como mal menor ou por outras razóns, votaron a Ibarretxe e non aos socios menores, e estes últimos non souberon presentarse como unha opción diferenciada e que determine de forma sustantiva as políticas do país.

Non hai nada de estraño nesta percepción. Os 30 últimos anos tiveron unha liña clara de continuidade na CAV, sen que a constitución do tripartito marque ningún punto de inflexión. Como sinala un recente informe o colectivo Elkartzen, estes 30 últimos anos de goberno do PNV significaron a destrución do tecido industrial (Euskalduna, a Naval, Altos Fornos,...); o abandono do sector primario (que achega menos dun 1% ao PIB); a aposta polas grandes superficies comerciais, en detrimento do pequeno e mediano comercio; o recorte do gasto social (once puntos porcentuais por baixo da media europea); a privatización dos servizos públicos; unha economía especulativa en torno ao sector da construción (inmobiliaria, TAV, autoestradas,...); a eliminación constante de impostos ás empresas e o aumento da carga fiscal sobre os e as traballadoras.

Desde unha perspectiva de clase, non hai ningunha medalla que porse por formar parte dos gobernos responsables desta situación na CAV. En campaña electoral, o único argumento do tripartito foi apelar todo o máis emocional: a comparación con España. Con todo, por moito que o desemprego sexa máis baixo na CAV (10-6%) que no resto do Estado (14-8%), a taxa segue estando moi por baixo da media europea (7-6%). Ata aínda que os indicadores fosen mellores, unha política de clase e nacional esixe medidas incompatibles cun goberno tripartito no que participe o PNV. A experiencia é a mellor proba desta afirmación.

1.2. Os partidos constitucionalistas
Aparentes triunfadores, os partidos constitucionalistas (PSOE, PP e UPyD) foron quen deseñaron estas eleccións ao seu gusto, a propósito que a ilegalización da esquerda Abertzale provocaría unha deformación da realidade sociopolítica de tal calibre que podía permitirlles chegar a cotas de poder que apenas cataron en trinta anos. A ilegalización das listas independentistas foi consecuencia dunha aposta dos Poderes do Estado para desvirtuar a realidade institucional e aparcar calquera vontade de modificación do marco estatutario. Esta aposta cumpre xa cinco anos e ademais de tratar de someter á esquerda combativa busca anular calquera posible iniciativa similar ás de Lizarra-Garazi ou outras que se alimentaron entre as forzas nacionalistas vascas.

Patxi López está chamado a ser o novo Lehendakari da CAV, pero o haberá de ser someténdose á política reaccionaria do PP. Recordemos que antes da campaña electoral o candidato do PP, Basagoiti, xa reclamou para si as consellerías de Educación e Interior, adiantando o que sería o seu principal obxectivo en caso de chegar ao poder: controlar o sistema educativo vasco e o eúscaro (é dicir, reducir máis se cabe a presenza do eúscaro na vida cotiá dos vascos en aras da delirante defensa do castelán) e controlar a Ertzaintza, para impulsar a represión contra todos aqueles que ousen levantar a voz.

O PSOE pode gobernar, pero o terá que facer pagando todos e cada un dos seus días a peaxe correspondente ao PP. Pacto contra natura? Pouca importancia ten a natureza das cousas no estado español, cando de Euskal Herria se fala.

UPyD viuse claramente beneficiada polo baratos que son os escanos en Araba. Apenas seis mil votos foron suficientes para darlle un escano que, aínda por riba, pasa a ser determinante. Araba xa viviu o fenómeno de Unidade Alavesa, onde a extrema dereita vestida de foralismo campou ás súas anchas durante unha década, ata que a lóxica desintegróu o proxecto. Agora que a extrema dereita prostitúe os termos de ?democracia? e progreso?, era previsible que nese campo e con ese abono UPyD alcanzase representación institucional, porque no caso de Bizkaia e Gipuzkoa o número de votos foi absolutamente testemuñal.

Isto é produto dunha enxenieria electoral deseñada para favorecer as opcións estatalistas, que historicamente teñen maior implantación na circunscrición de Araba. Este sistema foi imposto durante o mal chamado proceso de ?Transición?. Deste xeito, cada circunscrición da CAV (Araba, Gipuzkoa e Bizkaia) ten o mesmo número de representantes (25), co resultado de que no Parlamento de Gazteiz, un deputado por Araba é elixido por seis mil votos, mentres que un por Bizkaia necesita preto de oitenta mil. Isto desvirtúa a representatividade do Parlamento, no que as opcións estatalistas están claramente sobredimensionadas.

Mesmo desde unha perspectiva burguesa da democracia, a situación na CAV é profundamente irregular. A ilegalización de candidaturas súmase a un sistema con graves carencias en canto a representatividade. Nun contexto electoral de choque entre un bloque ?nacional? e outro bloque estatalista, a maioría social está claramente adulterada.

1.3. Os votos nulos
A aposta polo voto nulo é dura e arriscada. Dura porque se incita a miles de vascos a facer continuo testemuño da súa vontade política, sen que esta teña posibilidade de concretarse en praxe; e arriscada porque, perdido o carácter inicial de sorpresa, está creando un certo pouso de desilusión en persoas que ven pasar os ciclos electorais, sen que se albisque solución algunha ao problema da representatividade de máis de cen mil vascos. Porque, a pesar de todo, máis de cen mil vascos da CAV deron o seu apoio á alternativa máis combativa e iso non pode, nin moito menos, desprezarse.

Unha aposta deste tipo noutro lugar, espertaría a admiración e a solidariedade de todos; con todo, aínda entre a esquerda máis combativa do estado, séguese desprezando esta actitude política, cando non aceptando coma se fose consecuencia dos erros da mesma Esquerda Abertzale. Máis aló das obxectivas diferenzas estratéxicas que temos coa Esquerda Abertzale, desde unha perspectiva comunista revolucionaria non queda senón aplaudir a determinación deses milleiros de persoas que, a pesar de todas as dificultades, continúan apostando por un modelo social e nacional novo.

2.- A postura de Euskal Komunistak-PCPE
A pesar de facerse no último momento, xa é coñecida a postura de Euskal Komunistak-PCPE: o apoio ao voto máis combativo, ao voto rebelde que non se contabilizaba. Cónstanos que este posicionamento foi recibido con agradable sorpresa por aqueles que esperaban de Euskal Komunistak-PCPE o que foi histórico no ?comunismo? estatal, é dicir, posturas xacobinas en defensa da unidade do estado, facendo abstracción da necesaria implicación dos marxistas-leninistas vascos en defensa da democracia, a liberdade e as condicións da clase traballadora e clases populares. A moi recente e escasa implantación de Euskal Komunistak-PCPE en Euskal Herria fai supor a escasa incidencia cuántica que tivo a nosa postura no montante xeral dos votos nulos; con todo, consideramos que cualitativamente Euskal Komunistak-PCPE deu un paso que ha de ser irreversible na defensa de posturas combatentes e comprometidas.

Non se trata, evidentemente, de facer seguidismo de ningunha estratexia. A nosa solidariedade non pode confundirse con adhesión ou difuminación. Non. Euskal Komunistak-PCPE o que quixo e logrou foi colocarse no lado xusto da barricada que lle corresponde. quixemos xunto á nosa modesta mensaxe (polo que a difusión refírese, non en canto a claridade e contundencia) alzar a bandeira vermella do comunismo, na convicción de que é necesaria esta alternativa, de que hai un sector combativo vasco que espera de marxistas-leninistas vascos actitudes de coherencia e compromiso, lonxe daqueles que, sendo herdeiros da historia do EPK-PCE, acabaron dormitando á sombra da dereita, contando as súas moedas de ouro e facendo as contas da leiteira.

A defensa do Dereito de Autodeterminación non pode ser só un slogan; por iso quixemos apostar polo voto combativo. A defensa do Socialismo non pode ser un arco da vella de mil cores que difumine o vermello ata facelo irrecoñecible; por iso, a aposta de Euskal Komunistak-PCPE considerámola adecuada. E a defensa da República Socialista como novo modelo de estado que supere a reaccionaria monarquía que acatan os demais, ha de recobrar o prestixio perdido debido a aqueles que recordan só un día ao ano que modelo de estado necesita a clase obreira para poder recobrar dignidade e liberdade.

3.- Retos de Euskal Komunistak-PCPE
Euskal Komunistak-PCPE apareceu ante a sociedade vasca de forma tímida o pasado ano cando presentou en Araba, Bizkaia e Nafarroa as súas candidaturas ao Congreso e Senado de Madrid. Non puidemos estar presentes en Gipuzkoa, o que deixaba en evidencia as nosas limitacións, pero o paso dado foi importante. De todos os xeitos, a campaña foi modesta tanto polas limitacións organizativas como pola conxuntura política na que se mesturaban ilegalizacións xunto a unhas eleccións de marco estatal.

Ese primeiro paso coñeceu un segundo. Certo é que decidimos non presentarnos pero a decisión política, sustentada nunha análise da conxuntura vasca, e co engadido da aposta pola petición de voto combativo supón un novo paso en aras de conseguir a necesaria referencialidade entre os comunistas vascos. E aí radica, na nosa opinión, un dos retos de Euskal Komunistak-PCPE: superar o desprestixio do ?comunista estatal?, moi difundido en Euskal Herria e herdanza directa do labor anticomunista e antirrevolucionario que desempeñou especialmente o EPK-PCE nas últimas décadas, ata levarlle á súa virtual desaparición nunha Ezker Batua totalmente descafeinada.

Pero a nosa aparición non foi unicamente electoral, senón que esta última foi a consecuencia da nosa incipiente loita en distintas frontes e movementos sociais. Reivindicamos un modelo de militante de rúa, un cadro comprometido coas loitas sociais e da clase obreira. A batalla electoral, aínda que útil, non debe ser máis que un altofalante que fortaleza e difunda as loitas desenvolvidas polo partido, polos seus aliados e polos movementos nos que participe. O sentido unitario do noso traballo e a nosa proposta dunha fronte de esquerdas, son os nosos sinais de identidade. Só así se avanza cara á sociedade nova, sen caer no perigo de que a posible presenza nas institucións corrompa aos representantes da organización e ao mesmo partido.

Euskal Komunistak-PCPE deu os seus primeiros pasos, lentos pero seguros. Imos agrupando a persoas de diferentes procedencias ideolóxicas que queren construír unha nova referencia, que reivindique sen complexos o marxismo-leninismo, o seu compromiso coa clase obreira vasca e cos sectores populares combatentes. Euskal Komunistak-PCPE ten que reflexionar sobre a alternativa a ofrecer á mocidade e á clase obreira vascas, á vez que queremos achegar ao noso partido as nosas análises da realidade vasca para co obxectivo último de que todo o Partido Comunista dos Pobos de España sexa capaz de desenvolver unha política claramente revolucionaria, comunista tamén en Euskal Herria. Estamos seguros de que os próximos meses serán prolixos en acontecementos.

Euskal Komunistak-PCPE
Euskal Herria, 4 de marzo de 2009