quinta-feira, 28 de agosto de 2008

EFE - Bruxelas - 25/08/2008

Varios internos dun centro de detención de inmigrantes sen papeis próximo ao aeroporto de Bruxelas, sobre os que pesa unha orde de expulsión, intentaron escapar onte tras prender lume aos servizos do edificio.

As forzas de seguridade despregáronse de forma masiva para frear calquera intento de evasión e onte descoñecíase se había feridos, segundo a axencia Belga. Os disturbios na instalación, situada na localidade de Steenokkerzeel, comezaron a noite do sábado cando varios internos provocaron un incendio. Entre os internos figura o ecuatoriano Rothman Salazar, de 19 anos, que podería ser expulsado do país tras seis anos vivindo en Bruxelas xunto á súa familia.
ITALIA PERSECUCIÓN ANTICOMUNISTA
Un menor italiano, cambiado de custodia por comunista
? Un tribunal quita a tutela á nai porque o mozo afiliouse a Refundación
? O partido considera que o caso é inconstitucional e apela ao presidente
ROSSEND DOMÈNECH
ROMA
Primeiro os xitanos, despois os comunistas. E mañá quen sabe? En plena canícula é grande a tentación de moitos italianos de interpretar unha recente sentenza dun tribunal de Catania (Sicilia) como un novo paso cara ao control e exclusión das minorías. O Tribunal Civil daquela cidade retirou a custodia dun mozo de 16 anos á súa nai, para entregarlla ao pai, con quen o raparigo non quere vivir. O principal motivo parece ser que o menor afiliouse ao Partido Refundación Comunista (PRC).
O pai do mozo atopou entre as pertenzas do seu fillo o carné da rama xuvenil do PRC e unha bandeira coa imaxe do revolucionario arxentino Ernesto Che Guevara, e entregou os obxectos aos servizos sociais de Catania como proba da mala influencia da nai. Os servizos sociais presentáronos ante o tribunal que debía decidir a cal dos proxenitores entregar a custodia e entre os argumentos para concederlla ao pai sinalouse o feito de que o menor tivese "o carné de pertenza a un grupo extremista". Refundación Comunista é un partido legal que formou parte da ampla coalición que apoiou ao Goberno de centro-esquerda de Romano Prodi ata a súa caída, o pasado mes de xaneiro.

CASO INEXISTENTE
Massimo Escher, o xuíz que asinou a sentenza, explicou que se trata de "un caso inexistente", xa que no seu ditame "non hai referencias á inscrición do mozo a ningún partido ou clube". "Non citei nunca o PRC nin a súa militancia comunista", engade, subliñando que na sentenza refírese "ás graves carencias da nai e á vida irregular do mozo de 16 anos". Con todo, o sumario cita, co aval dos servizos de asistencia social, que o mozo M.P. frecuenta "lugares de encontro onde é común o uso de sustancias alcohólicas e psicotrópicas". Segundo os asistentes sociais, os comunistas "son extremistas e o secretario do clube é un adulto que usou artimañas para convencer a outros mozos de que se inscriban e sexan activistas".
"Para o meu pai os comunistas son todos drogados e perigosos", explicou M.P. "Cre que a miña nai non está en condicións de ocuparse de min e para demostralo tomou como pretexto o meu carné de mozo comunista. Con eles estou ben. E non me drogo", engadiu, manifestando a súa sorpresa por terse convertido nun caso nacional. Para demostralo, someteuse voluntariamente a unha proba de drogadicción que deu negativo.
Fausto Bertinotti, exsecretario do PRC e expresidente do Congreso na pasada lexislatura, expresoulles a súa solidariedade e o actual secretario, Paolo Ferrero, pediu ao presidente da República, Giorgio Napolitano, que interveña facendo uso da súa función de garante da Constitución.


O CÁUCASO EN CHAMAS

Marcos Domich

Nunca como ata agora é tan evidente que, a desintegración da Unión Soviética, foi a catástrofe política da segunda metade do século XX, e para o mundo enteiro. Converteu ao imperialismo, cuxo trazo central é o belicismo, nunha fera solta. A desaparición da URSS posibilitou o colapso do campo socialista europeo. Os estilos burocratizados de gobernar e o anquilosamiento partidario, facilitaron que, de xeito case pacífico, caesen un detrás doutro os países socialistas. Alí onde seica a revolución foi máis lexítima e endóxena e había maior sentido patriótico, a resistencia á regresión foi maior e mesmo provocou o derramamento de sangue. Tal o caso de Iugoslavia.

O imperialismo estadounidense, coa OTAN, tivo que bombardear os restos de Iugoslavia para separar de Serbia á rexión Socialista Autónoma de Kósovo. Hoxe quere un ?Kósovo ao revés?. Quere impedir a autonomía de Osetia do Sur, Abjasia e Adzharia e quere garantir a existencia dunha ?Gran Xeorxia? que domine pobos que nin por cultura nin por relixión ou identidade nacional-étnica teñan moito que ver con Xeorxia.

Xeorxia existiu como república soviética desde 1936. Antes formou parte da República Federativa Soviética Transcaucásica. Ao constituírse en república soberana e federal, recoñeceu no seu interior a existencia doutras tres formacións estatais: A Rexión Socialista Soviética de Osetia do Sur e as Repúblicas Socialistas Autónomas de Abjasia e Adzharia. Xunto aos xeorxianos conviviron ben ata a desintegración da URSS.

Logo chegaron á condución do país elementos cada vez máis reaccionarios e prooccidentais, ata que sucedeu algo impensable desde os tempos do Imperio Ruso: EUA instalou bases militares que apuntan a Rusia. As repúblicas autónomas, que non perderon o seu status e soberanía loitaron, á súa vez, por depender menos de Tbilisi e vivir máis seguras. É que EUA adestra ás tropas xeorxianas, levounas a Iraq e dotou ao seu exército de modernísimas armas. Cal a razón de todo isto? Pois o eterno asunto do gas e o petróleo. O Pentágono quere controlar as rutas caucásicas do petróleo; por iso mesmo cometeu o horror de Kósovo, crimes de guerra e de lesa humanidade.

Todo o mundo sabe, porque non puideron ocultalo, que o conflito desencadeouno Xeorxia. Despois veu a participación de Francia; pero o presidente Sakashvili xamais quixo asinar o punto 6º do acordo de alto ao fogo: Discutir despois o status de Osetia e as repúblicas autónomas. E agora a prensa, igual nos casos de Iugoslavia e Iraq está acudindo á manipulación mediática, ás ameazas dos falcóns e mesmo instalando radares e mísiles na Polonia.

Pero que o imperio non faga malos cálculos. Debe escoitar á súa axencia na sombra, a Stratfor, esta concluíu que Rusia pode proporcionarlle unha grande malleira no Caúcaso.

-----------------------------------------------------------------------------

EUA XOGA CON LUME

Marcos Domich

Toda a semana, a prensa ocupouse de Xeorxia e o conflito con Rusia e Osetia do Sur. O asunto é moi serio. Abriuse un conflito de longo alento e implicará fortes movementos de fichas no taboleiro das relacións internacionais. Tan graves son as repercusións do conflito que se fala dun retorno aos tempos da guerra fría. É inimaxinable o movemento de diplomáticos. Basta sinalar que a Chanceler Ángela Merckel viaxou a Tbilisi (Tiflis na antiga terminoloxía) para apoiar ao atolondrado presidente xeorxiano Saakasvili. Á súa vez viaxou a Secretaria de Estado Condoleeza Rice, a quen o gracexo mexicano xa chamou falcón (gallinazo) con saias?. No seu mellor estilo, lanzou unha andanada de ameazas e ?cominou a Rusia? a abandonar Xeorxia. Non se pode esquecer que o primeiro en viaxar ao escenario do conflito foi o presidente Sarkozy. Dixo lograr a subscrición dun acordo que implicaba a retirada de tropas -xeorxianas e rusas - ás súas posicións anteriores ao 6 de agosto. Isto é parcialmente certo, pois Xeorxia negouse a asinar a cláusula sexta comprometía ao ulterior tratamento do status de Osetia do Sur.

O meollo do conflito é precisamente o status de cada unha das partes que integran Xeorxia. O que expuxeron Osetia do Sur, Abjazia e Adzharia, á disolución da URSS, é manter a súa situación de rexión e repúblicas autónomas. Desde que Xeorxia deixou de ser república integrante da Unión Soviética as tres rexións negáronse a renunciar ao seu antigo status, sobre todo por razóns políticas. Xa que logo, non é nada nova a reivindicación do dereito a declararse repúblicas independentes. A ningunha destas rexións ? onde predomina a poboación rusiana - parecíalles bo que Xeorxia, incluíndoas sen a sua aquiescencia, entrase en tratativas militares cos EUA e estes conseguisen a súa vella ambición: Rodear a Rusia de bases militares. Algo inaceptable para este país que, malia o retroceso político, social e económico que sufriu coa caída do socialismo, segue a ser unha temible potencia militar. Os EUA e sobre todo Europa non poden ignorar o que é o nacionalismo ruso, o que desde tempos do zarismo chamábase o sentimento ?gran-ruso? e o culto da ?naiciña Rusia?. Este sentimento ou enfoque (que obviamente non compartía Lenin) era unha realidade que inflamaba xa non o nacionalismo, senón o patriotismo que inspirou as fazañas en defensa da URSS e sobre todo contribuíu á derrota do fascismo na II GM.

Os EUA e Europa están sufrindo unha recesión sen precedentes. Lamentablemente, xa sabemos, a saída á crise, no capitalismo, é a tentación da guerra. Hai que esperar que se impoña a razón. En todo caso estes non poden ignorar que a Federación Rusa segue a ser unha potencia militar coa que é perigoso meterse.
A crise alimentaria: unha realidade inobxetable


19/08/2008
http://www.cubasocialista.cu/texto/000998775alim.html


"Era previsible que ocorrese e prevímola, pero tamén era evitable e non puidemos evitala", expresou o director xeral da FAO


Eugenio Suárez Pérez

O mundo viviu unha permanente crise alimentaria. Con todo, hoxe enfróntase a unha das máis profundas. Jacques Diouf, director xeral da Organización das Nacións Unidas para a Agricultura e a Alimentación (FAO), dixo que ?non é a primeira crise deste tipo, aínda que esta vez reviste tons particularmente tristes e tráxicos: era previsible que ocorrese e prevímola, pero tamén era evitable e non puidemos evitala?.

En 1996 os xefes de Estado e de Goberno de 112 países e os representantes de 186 membros da FAO, contraeron o compromiso de reducir á metade o número de persoas famentas no mundo para o ano 2015 e aprobaron un programa con miras a alcanzar esa meta. Sete anos despois, no 2002 alertouse á comunidade internacional de que os recursos con que se financiaban os programas agrícolas dos países en desenvolvemento estaban diminuíndo, no canto de aumentar, e de continuar esta tendencia, habería que esperar ata o ano 2150 para acadar a meta fixada en 1996.

A resposta foi elaborar un Programa de loita contra o fame, cuxas necesidades de recursos financeiros estimáronse en 24 mil millóns de dólares ao ano. Pero, segundo o propio Jacques Diouf foi ?triste, pero certo: non cumprimos as nosas promesas. No canto de proporcionar máis axuda, fomos testemuñas dunha tenaz diminución da atención prestada á agricultura?. A axuda á agricultura ?actividade que constitúe o principal medio de subsistencia do 70% da poboación pobre do mundo? pasou de 8 mil millóns de dólares en 1984 a 3 mil 400 millóns de dólares no 2004, o que representou unha redución en cifras reais do 58 por cento.

Os prezos dos alimentos e os insumos para producilos vólvense cada vez máis inaccesibles e iso agudizou a fame a nivel mundial. Segundo datos da FAO, no 2007 o número de persoas famentas aumentou en preto de 50 millóns, e a maior parte dese incremento atribúese á alza dos prezos dos alimentos.

Nos últimos 12 meses, o índice de prezos da FAO para os alimentos aumentou, como media, no 52%. O Segundo Secretario do Partido, compañeiro Raúl Castro, o pasado 11 de xullo recordou como en días recentes o prezo do petróleo rompera a barreira dos 145 dólares, máis de cinco veces o de fai apenas cinco anos, descoñecéndose ata agora cal sería o límite, xa que o seu esgotamento a nivel mundial é máis rápido do calculado.

Outros poucos exemplos bastarían para asumir con maior responsabilidade o desafío que todos temos por diante. En xullo do 2007, apenas hai un ano, o custo de importar unha tonelada de arroz xa se elevou ata a 435 dólares, hoxe esixe erogar mil 110 por tonelada. Unha tonelada de trigo, o ano pasado, mercabase con 297 dólares, agora require máis de 409. Así mesmo, a tonelada de leite en po cotizábase en xullo pasado ao astronómico prezo de 5 mil 200 dólares, mentres hai catro anos adquiríase por uns 2 mil 100.

E referido aos insumos para a agricultura, o fertilizante, esencial para lograr rendementos superiores, no caso dos destinados aos cultivos varios, recordounos Raúl, ?elevou o seu prezo de 303 dólares a tonelada en xullo de 2007, a 688 neste momento. Outro fertilizante moi empregado, a urea, a tonelada custaba uns 400 dólares fai un ano, agora hai que pagar case 700?.

A nivel mundial, como media, nos primeiros catro meses de 2008, duplicouse o índice de prezos da FAO dos insumos en comparación co mesmo período no 2007; os prezos en dólares dalgúns fertilizante multiplicáronse máis de tres veces. Os pequenos agricultores de subsistencia dos países en desenvolvemento son sempre os máis afectados polo aumento dos prezos dos insumos.

Os estados economicamente máis vulnerables deberán asumir a carga máis pesada do custo da importación de alimentos e prevese que os gastos totais dos países menos adiantados e de baixos ingresos e con déficit de alimentos aumenten o 37% e o 40%, respectivamente, en comparación co 2007, tras crecer xa no 30% e o 37%, respectivamente, o pasado ano. O aumento sostido dos gastos por concepto de importación de alimentos para ambos os grupos de países vulnerables constitúe un fenómeno particularmente preocupante, xa que, a xulgar polas proxeccións actuais, as súas importacións anuais de alimentos poderían custar catro veces máis que no 2000. En Cuba, anotou Raúl na mencionada intervención: Abonda dicir que para importar o mesmo volume de alimentos que no 2007, o ano pasado, a mesma cantidade, este ano requiriríanse mil 100 millóns de dólares máis, para recibir o mesmo?.

Para evitar, a nivel mundial, un desastre de maiores proporcións, en decembro do 2007 a FAO lanzou a súa Iniciativa relativa ao Aumento dos Prezos dos Alimentos (IAPA), que consiste en proporcionar fondos a produtores dos países máis pobres do mundo a fin de fomentar a produción agrícola durante as próximas dúas tempadas de plantación. En máis de 57 países adoptáronse medidas por un valor de 40 millóns de dólares, que foron integradas en programas xa existentes e harmonizadas con outros esforzos. Con todo, como moi ben expresou o Director Xeral da FAO, ?isto é só un punto de partida e necesitaranse recursos por un valor 40 veces superior (mil 700 millóns de dólares) para poder elaborar un paquete de desenvolvemento máis substancial e completo de face ao futuro?.

Para dar continuidade á iniciativa, en xuño deste ano máis de 4 mil 500 delegados de 181 países, entre eles 43 xefes de Estado e de Goberno e 180 ministros, renovaron o seu compromiso de loitar contra a fame con moito máis afán que ata agora. Prometeuse o achegue de 22 mil millóns de dólares para combatela. Esta cifra é cinco veces superior ao monto total da asistencia oficial para o desenvolvemento que se destinou á agricultura no 2006.

A FAO espera que esas promesas se fagan esta vez realidade e se tradúzan en contribucións financeiras e en especie que cheguen a mans dos pobres do mundo. Pola contra, sinalou Jacques Diouf: ?Se non se adoptan de inmediato as medidas pertinentes, nos próximos 50 anos podería volverse moito máis difícil alimentar á poboación mundial. A poboación aumentará de 6 mil 500 millóns hoxe, a 8 mil 300 millóns no 2030, e case 9 mil 200 millóns no 2050. Todo ese crecemento concentrarase nos países en desenvolvemento. Por conseguinte, será necesario que no 2030 a produción mundial de alimentos aumente en máis do 50% e, no 2050 se teña case duplicado?.

Aos datos anteriores engádese que xunto á poboación urbana diminuirá de feito a das zonas rurais. Isto significa que un número menor de agricultores terá que producir case dúas veces máis alimentos que os que se producen hoxe.

Non se pode obviar que a agricultura mundial terá que soportar a carga do cambio climático. A FAO advertiu que, no caso de que a temperatura soba en máis de 2°C, prevese unha severa redución do potencial mundial de produción de alimentos e poderían diminuír en todo o mundo as colleitas de cultivos fundamentais como o millo. En África, Asia e América Latina a produción podería baixar do 20% ao 40%.

Tampouco se poden obviar os graves fenómenos meteorolóxicos como secas e inundacións que provocarán perdas de colleitas e gando aínda maiores. Por iso o Director da FAO sostén que: ?O cambio climático expón, de feito, un dobre desafío para a agricultura: a adaptación dos sistemas de produción agrícola ás novas condicións agroecolóxicas e a necesidade de axudar a mitigar as repercusións de devandito cambio no mundo no seu conxunto?.

E para rematar, está sobre a mesa á vista de todos: a alza dos prezos da enerxía fósil fará que as fontes de enerxía alternativas adquiran unha importancia cada vez maior. O seu resultado será que a produción agrícola se transfórme en materia prima competitiva para o sector enerxético; case 100 millóns de toneladas de cereais subtraéronse aos mercados de alimentos para destinarse á satisfacción de necesidades enerxéticas. A FAO destacou que os prezos elevados do petróleo e o uso dos recursos agrícolas para o mercado enerxético poden, de feito, introducir un paradigma completamente novo na agricultura mundial; e que se os prezos da enerxía mantéñense altos e a produción de materia prima para o mercado enerxético segue sendo unha actividade economicamente viable, os alimentos seguirán sendo caros.

O compañeiro Raúl Castro alertou xa, que a situación pode mesmo empeorar, aínda que algúns se empeñen en pechar os ollos diante dela e aínda que se fará canto estea ao alcance para que esas adversidades afecten o menos posible, é inevitable que o pobo cubano sufrirá certo impacto en determinados produtos e servizos. Non sen advertir que o imperialismo está facendo mesmo o imposible para ampliar as dificultades, coa absurda aspiración a pornos de xeonllos.

O mundo terá unha soa alternativa, exposta reiteradamente por Fidel: un mundo sen explotación. Cuba ten a súa resposta, dada, precisamente por Raúl, nas súas últimas intervencións que se resume en dúas palabras: Traballar duro.

(Fonte: Xornal Traballadores)


O capital internacional está a dominar a agricultura brasileira
Joãou Pedro Stedile

13 de agosto de 2008

O movemento do capital financeiro
Nos últimos anos houbo un proceso intensivo e permanente de concentración e centralización das empresas que actúan e controlan todo proceso produtivo da agricultura mundial.

Concentración é o concepto utilizado pola economía política para explicar o movemento que fan as grandes empresas, para aglutinar, acumular e constituírse en grandes grupos. Así, en cada rama de produción vaise xerando unha situación de oligopolio, onde unhas poucas empresas controlan tal sector. O segundo movemento do capital é a centralización, no que unha mesma empresa pasa a controlar soa varios sectores de produción, ás veces mesmo sen relación entre si. Eses dous movementos lóxicos do capital, foi complementado no sector agrícola cun proceso de internacionalización do control do mercado e do comercio a nivel mundial. É dicir, algunhas empresas pasaron a actuar en todos os países e a controlar o mercado a nivel mundial.

Ese movemento do capital, que era máis perceptible, desde a teoría do imperialismo, nas grandes empresas industriais, nos últimos dez anos pasou a dominar tamén o sector agrícola. E o máis grave, agora, baixo a hexemonía do capital financeiro, a velocidade e o volume de capital que achegou na agricultura chegaron con moita máis forza e alcance, do que acontecera nos demais sectores produtivos ao longo do século XX. E iso ocorreu, porque nos últimos anos acumulouse nos países ricos, moito capital en forma de diñeiro, é dicir capital financeiro. E ese capital foise desprazando á compra de accións das empresas máis lucrativas tamén do sector primario. Así, en poucos anos, por efecto do investimento dese capital financeiro na compra de accións, a concentración e a centralización déronse de forma impresionante.

Resultado
Hoxe, case todas as ramas da produción agrícola están controladas por grupos de empresas oligopolizadas, que se coordinan entre si. Así, na produción e comercio de grans, como a soia, millo, trigo, arroz, girasol, están soamente Cargill, Monsanto, ADM, Dreyfuss e Bungue, que controlan o 80 % de toda produción mundial. Nas sementes transxénicas, están a Monsanto, Norvartis, Bayer e a Syngenta que controlan toda a produción. Nos lácteos e derivados atopamos a Nestlé, Parmalat e Danone. Nos fertilizante, aquí no Brasil, só tres empresas transnacionais controlan toda a produción das materias primas: Bungue, Mosaico e Yara. Na produción do glifosato, materia prima dos pesticidas agrícolas, só dúas empresas: Monsanto e Nortox. Na maquinaria agrícola tamén o oligopolio está repartido entre Agco, Fiat, New Holland, etc.

Ese movemento que se desenvolveu a partir da década dos 90, acelerouse nos últimos dous anos, coa crise do capitalismo nos Estados Unidos. As taxas de interese nos países centrais caeron ao 2% anual, e, comparado coa taxa de inflación levou a que os bancos perdan diñeiro. Entón, o capital financeiro desprazouse á periferia do sistema para se protexer da crise e manter as súas taxas de ganancia. Nos últimos dous anos, chegaron a Brasil preto de 330 mil millóns de dólares en forma de diñeiro. Parte dese recurso foi investido a través dos bancos locais, para incentivar as vendas a prazos de inmobles, electrodomésticos e automóbiles, a taxas media do 47% anual. Unha tolemia, comparado coas taxas dos países desenvolvidos.

Outra parte do capital foi destinado á compra de terras. Unha reportaxe de Folha de São Paulo estimou que o capital estranxeiro comprou, nos últimos anos, máis de 20 millóns de hectáreas. En especial nas rexións do centro-oeste e na nova fronteira agrícola do chamado Ma-pi-to (Maranhãou, Piauí e Tocantis), onde os prezos das terras estaban moito máis baixos. Outra parte enfilou cara á Amazonía buscando áreas mineiras, proxectos hidroeléctricos e a posesión de inmensas áreas de biodiversidade que máis tarde darán froitos cando sexan explotadas polos seus laboratorios.

Na área da celulosa, tres grandes grupos: o noruegués (Aracruz), o sueco-finlandés (Stora Enzo) e o estadounidense (International Paper) desprazaron toda a súa produción cara ás ricas condicións edafoclimáticas atopadas en Brasil. Así, están previstos unha expansión do monocultivo do eucalipto en toda a rexión que vai do sur de Bahía ata a fronteira con Uruguai e seis novas fábricas proxectadas. Serán miles de hectáreas desta plantación industrial que destrúe todo e transfórmase nun verdadeiro deserto verde.

Así mesmo, houbo un elevado investimento de capital estranxeiro na expansión do monocultivo da cana de azucre para a produción e exportación de etanol. A área da cana pasou de 4 a 6 millóns de hectáreas. Hai proxectos para 77 novas usinas de etanol, que serán construídas ao longo de catro grandes alcoductos proxectados para transportar o alcol do centro oeste cara aos portos de Santos e Paranaguá. E da rexión de Palmas (TO) cara ao porto de São Luís (MA). Dous deses alcoductos son de Petrobras e dous serán de inversionistas estranxeiros.

Aceleraron tamén os seus investimentos na produción e multiplicación de sementes transxénicas, en especial do millo. De aí a presión e o lobby das empresas Syngenta, Monsanto e Bayer, para que o goberno permita as súas variedades de millo transxénico. Algunhas desas variedades están prohibidas en Europa, pero por aquí... ¡todo vale!

O agronegocio
Esta avalancha do capital estranxeiro no control da nosa produción agrícola, nos insumos e na expansión dos produtos para exportación só foi posible pola alianza entre as empresas mencionadas e os grandes facendados propietarios da terra. Os facendados interveñen coas súas grandes extensións de terra, coa depredación do medio ambiente e coa superexplotación do traballo agrícola, e ás veces mesmo con traballo escravo, e asócianse subordinadamente a elas.

Este modelo agrícola, que chamamos como agronegocio, é o matrimonio das empresas transnacionales cos grandes propietarios de terras. Nel non hai espazo para a agricultura familiar, campesiña. Non hai espazo para o traballo agrícola. Pois usan alta tecnoloxía, [1]. O resultado xa se percibe nas estatísticas. Brasil está virando cara ao gran monocultivo para a exportación. Unha especie de re-colonización agro-exportadora, que lembra os tempos do imperio. Das 130 millóns de toneladas de grans producidos, nada menos que 110 millóns son só de soia e millo. Para a produción pecuaria bovina queda 300 millóns de hectáreas, para producir para exportación. E o que sobra é un inmenso deserto verde de eucalipto. ¡Ese é o modelo brasileiro! Dará moita ganancia a algúns facendados e a unhas poucas empresas estranxeiras. Pero, o pobo brasileiro quedará co pasivo ambiental, co desemprego e a pobreza.

As contradicións afloran rápido
As contradicións dese modelo perverso afloraron con rapidez. O prezo dos alimentos disparouse, froito da especulación do capital financeiro nas bolsas e o control oligopólico do mercado polas empresas. Duplicouse, en dólares, no último ano. Os alimentos están cada vez máis contaminados polo uso intensivo de pesticidas. E o agro-negocio non logra producir alimentos sans, sen herbicidas. Só a agricultura familiar e campesiña conségueo. A produción intensiva de etanol por medio do monocultivo da cana, non soluciona os problemas do arrequecemento global, ao contrario, agrávaos. O maior problema dos combustibles non é só o petróleo, é sobre todo a forma de transporte individual, alentada polo capital financeiro que presiona polo aumento das vendas de vehículos a prazos. Transformaron as nosas cidades nun inferno.

Esa forma de monocultivo esgota os recursos naturais, o chan, a auga subterránea e afecta a calidade e localización das augas. O monocultivo destrúe a biodiversidade e desequilibra o medioambiente da rexión.

Fronte a esa situación é que os movementos sociais reunidos na Vía Campesiña de Brasil resolveron unirse e incrementar as súas protestas. Nos últimos meses multiplicáronse as protestas de campesiños en todos os estados do país. Contra o modelo e contra a actuación das empresas transnacionales, como a Monsanto, Cargill, Syngenta, Bungue, Bayer, etc. Esas protestas serviron como unha especie de pedagoxía de masas. Unha alerta para que a sociedade brasileira esperte dada a gravidade do problema e as súas consecuencias futuras.

A resposta das empresas...
As empresas estranxeiras e os seus cans gardiáns nacionais saben dos problemas sociais e ambientais que causan. E como non teñen razón na súa forma de dominar a natureza, resolveron enfrontar aos movementos da Vía Campesiña con diversas tácticas combinadas. Primeiro, con campañas publicitarias millonarias, con artistas famosos, na prensa. Segundo, coa manipulación de sectores dereitistas do aparello xudicial e do Ministerio público, que adhiren a eles por ideoloxía, para que criminalicen, con moitos procesos, aos líderes e militantes sociais. E onde nada diso resolve, apelaron á represión, en especial naqueles estados gobernados por partidos dereitistas como en Río Grande Do Sul [2], São Paulo, Río e Minas Gerais, onde os gobernos non vacilan en utilizar as policías militares na represión violenta aos movementos.

Engánanse ao crer que ese tipo de problema resólvese con publicidade ou con represión. Trátase dunha disputa histórica entre dúas formas de producir alimentos. Unha que busca só o lucro, mesmo envelenando a natureza e os seus produtos. E a outra que se orienta á produción de alimentos saudables como un dereito de toda a poboación. Moitas batallas haberá, certamente. (Tradución: ALAI)

Joãou Pedro Stedile
Membro da Coordinación Nacional da Vía Campesiña de Brasil.
Publicado en Alainet, o 30 de xullo de 2008.


COMUNICADO DA ALIANZA REVOLUCIONARIA ANTIIMPERIALISTA-BOLIVIA

A Alianza Revolucionaria Antiimperialista fronte á situación política posterior ao referendo revogatorio do 10 de agosto

CONSIDERA:

Que o triunfo indiscutible do pobo boliviano é descoñecido pola dereita reaccionaria e fascista. Esta, caeu nun verdadeiro estado de desesperación que a induce a cometer actos cada vez máis incompatibles non só coa democracia, as leis vixentes, senón mesmo coa moral. A extrema dereita está cada vez máis á marxe da lei e impulsando unha inocultable escalada de violencia.

A dereita e o fascismo non toleran que o Si polo cambio, pola profundización do proceso e por Evo? Se incrementase de xeito tan contundente. Ese incremento significou case 16 puntos por encima dos obtidos nas eleccións xerais de decembro do 2005; significou que o SI triunfe virtualmente en 6 departamentos e que de 116 provincias que ten o país, gañase en 96 delas.

A dereita no seu afán de torpedear o referendo acudiu a procedementos inmorais como o instigar o movemento dos minusválidos a quen dirixiron impostores e suxeitos con amplo prontuario. No día mesmo do referendo agrediu, cos seus grupos fascistas, a médicos e mestres cubanos con insostibles acusacións de intromisión tentando, ao fin, sabotear o curso da consulta popular, sen éxito.

A extrema dereita reacciona iradamente contra a repercusión internacional que tivo esta histórica vitoria. Consolida o proceso de ?xiro á esquerda? en América Latina e é un golpe duro aos 2 únicos gobernos conservadores (Colombia e Perú) e ao propio imperialismo que perde posicións, aínda que a súa agresividade se incrementase. O recoñecemento internacional reflíctese claramente no comunicado expedido polo Grupo de Río de Janeiro, aplaudindo o exemplar comportamento do pobo boliviano e o esmagador respaldo ao sistema democrático encarnado polo goberno do Presidente Morales.

Despois do referendo continuaron os actos de violencia que se demostraron no ataque a sectores da poboación que non apoian os seus paros subversivos e chegaron a unha inaudita agresión á Policía Nacional e a xornalistas, todos eles brutal e despiadadamente vexados e maltratados.

ARA considera que chegou a hora de pór coto aos desmáns da extrema dereita e do fascismo oriental e deben de aplicarse de inmediato as leis que sancionan os actos delituosos que denunciamos.

ARA considera que as accións da extrema dereita están dirixidas á división do país unha vez que sufriu o rexeitamento nas urnas e fracasou nos seus plans subversivos. Por iso, a tarefa central de todos os patriotas, sen distinción de clase, de rexión ou de cultura e credo é organizarse para a defensa da unidade nacional.

O pobo boliviano debe prepararse orgánica e resoltamente para esa defensa, pois está superabundantemente probado que a dereita, instrumentada e apoiada polo imperialismo non quere diálogo nin acordo algún co goberno de Evo. Prefire ver correr sangue e destruír Bolivia antes que perder os seus privilexios.

Afortunadamente o último referendo probou que a cúpula dirixente da extrema dereita, é unha ínfima minoría que, con todo a súa poderío económico e a campaña mediática, apenas leva detrás de si a menos dun terzo da poboación confundida e mal orientada coa súa venenosa prédica.

Ara convoca ao pobo a unirse, aos movementos sociais a organizarse para a defensa da Patria; aos partidos políticos que se reclaman do campo progresista e patriótico a coordinar os seus esforzos á brevidade posible na cruzada de salvar a Patria Boliviana.

Alex Aranda Edgardo Vásquez Marcos Domich
COMISIÓN SOCIAL, MOVEMENTO POPULAR ENDOGENO; PARTIDO COMUNISTA DE BOLIVIA,


Jorge Echazú Fortunato Esquivel Hugo Vaca
PARTIDO COMUNISTA (mlm); PARTIDO SOCIALISTA, PARTIDO SOCIALISTA-1,


Hugo Rodas Pedro Medina
PARTIDO SOCIALISTA DEMOCRÁTICO PS (MOVEMENTO GUEVARISTA.)

Juan Carlos Alvarado
p. INDEPENDENTES DE ESQUERDA

A Paz, 20 de agosto de 2008.





Comunicado del Secretariado de las FARC-EP
La detención del senador Carlos García Orjuela presidente del uribista partido de la U, como consecuencia de sus inocultables nexos con Eduardo Restrepo "El Socio", narcotraficante promotor, financiador y jefe de las bandas paramilitares que masacraron centenares de colombianos en estos últimos 10 años, agrega otro notable del Estado Mayor del uribismo a la ya larga lista de criminales presos por la llamada parapolítica, benévola denominación propagandística a lo que es simple terrorismo narcoparamilitar en favor de la ultra derechista gestión del actual gobierno.
Seguramente el parlamentario García Orjuela, como sus colegas Mario Uribe, Mauricio Pimiento, Jorge Caballero, Ricardo El Cure, Alfonso Campo, Miguel de la Espriella, Reginaldo Montes, Jorge Merlano, Alfredo Cuello, Rubén Darío Quintero, Álvaro Araújo y demás congresistas paramilitares que desarrollan una intensa actividad política desde la cárcel manteniendo sus cuotas burocráticas en el aparato del Estado, estén esforzándose por sacar avante la reforma a la justicia que propone Álvaro Uribe, en su estrategia por imponer un modelo de Estado unanimista y totalitario, que arrase con cualquier disenso bien sea revolucionario o meramente democrático como lo sufre actualmente la corte suprema de justicia.
La verdad es que en la base del conflicto colombiano se encuentra esa relación funcional entre gobiernos, jefes políticos, dueños del gran capital, hacendados, jerarquía de la iglesia, fuerza pública y paramilitares, hoy estimulada con los dineros del narcotráfico, que cabalga sobre la práctica impune del terrorismo de Estado, en el marco de una estrategia neoliberal que enriquece cada vez más a los ricos a costa del empobrecimiento del resto de la población.
Con la ayuda y bajo la protección imperial de la Casa Blanca, se pretende perpetuar en Colombia el actual régimen dictatorial sostenido sobre una fuerza pública que viola sistemáticamente los derechos humanos y a la que han transformado en el más poderoso partido político oficial ultra derechista y principal sostén del régimen, con cerca del 10 por ciento del presupuesto nacional a su disposición, negocios e inversiones multimillonarios a discreción, la más frondosa maquinaria burocrática del país para pagar favores y cultivar clientelas, un aparato de propaganda que incluye centenares de emisoras de frecuencia modulada por todo el territorio nacional y un mecanismo de 2 millones de civiles informantes denominado "red de cooperantes" que pelechan de los incontrolados fondos secretos del Estado, partido político ante cuyos jefes se rinden diariamente los más poderosos medios de comunicación del país.
Voceros oficiales y propagandistas oficiosos del gobierno anuncian el ingreso del país al periodo del post-conflicto como si los abismos sociales antes que cerrarse no se hubiesen acrecentado, o como si el terror del Estado fuera algo del pasado y no aumentara el número de sindicalistas muertos, y de campesinos asesinados por escuadrones de la muerte, que luego disfrazan de guerrilleros, como si hubiesen cesado los bombardeos en áreas pobladas o los desplazamientos como si la cacería de brujas orquestada desde la Casa de Nariño contra sus opositores no fuera in crescendo, como si los paramilitares llamados águilas negras no fuesen "el mismo perro con distinta guasca" de iguales e incluso más estrechos lazos con políticos y con el alto mando militar, que los actores de Ralito.
Como si la llamada" Yidis política" no fuese demostración plena del alto y creciente grado de corrupción de las costumbres políticas en Colombia en las más importantes oficinas de la administración, el poder público y la misma presidencia.
Como si la injerencia gringa en los asuntos internos del país no se hubiese multiplicado hasta la indignidad en detrimento de nuestra soberanía.
Como si las tierras despojadas a los campesinos en estos últimos 40 años, las mejores y más feraces, no se estuvieran concentrando en las manos de unas pocas familias como una siniestra repetición de lo acontecido durante la década del cincuenta. Como si la estrategia narco paramilitar no se mantuviese enquistada en la cúpula del Estado Colombiano.
El febril triunfalismo mediático desatado por el gobierno luego de la fuga de 15 prisioneros de guerra el pasado 2 de julio carece de connotaciones a largo plazo. Sencillamente fue un golpe de mano dirigido por los servicios de inteligencia de Israel y ejecutado a partir de la traición de dos mandos guerrilleros, episodio nada excepcional en cualquier confrontación militar que no afecta la estrategia ni la concepción, ni mucho menos las causas del conflicto, como no han afectado la estrategia otros golpes de mano, y otras fugas realizados en el pasado en Colombia y en otras partes del mundo, por ejércitos oficiales y fuerzas insurgentes.
Respetamos profundamente el sentimiento mayoritario de quienes marcharon el pasado 20 de julio por la paz y la libertad sin permitir el manoseo del gobierno ni la manipulación reelecionista, de quien se quiere perpetuar en el poder como dictador. En esa lucha por la convivencia democrática andamos desde hace 44 años quienes integramos las FARC enfrentando el terror del Estado y de las llamadas "instituciones" verdadera esencia de la violencia anti popular, de la corrupción político-administrativa y del arrodillamiento servil ante Washington
En una confrontación tan intensa como la actual, donde se presentan centenares de combates diariamente y miles de hechos de guerra por todo el territorio nacional, es entendible que se presenten además de muertes, capturas de integrantes de las fuerzas en lucha. y es lógico, que también nosotros y las familias de los guerrilleros presos, los queramos libres, lejos del oprobio y la humillación de las cárceles gringas y de los calabozos de máxima seguridad de Colombia.
Por ello mantenemos la propuesta de intercambio humanitario. En calidad de prisioneros de guerra, hoy, permanecen en nuestros campamentos:
1. Capitán Edgar Yesid Duarte Valero/ 2. Teniente Elkin Hernández Rivas/ 3. Sargento Luís Alberto Erazo Maya/ 4.Cabo Segundo José Libio Martínez Estrada/ 5. Cabo Segundo Pablo Emilio Moncayo Cabrera/ 6. Intendente Álvaro Moreno/ 7. Soldado profesional William Yovani Domínguez Castro/ 8. Parlamentario Óscar Tulio Liscano/ 9 Diputado Sigifredo López/ 10. Ex-gobernador Alan Jara/ 11. Cabo Primero Luís Alfredo Moreno/ 12. Cabo Primero Luís Alfonso Beltrán/ 13. Cabo Primero Luís Arturo García/ 14. Cabo Primero Robinsón Salcedo/ 15. Sargento Segundo César Augusto Lazo/ 16. Cabo Primero José Libardo Forero/ 17. Sub teniente Jorge Humberto Romero/ 18. Sub teniente Carlos José Duarte/ 19. Sub teniente Wilson Rojas Medina/ 20. Sub teniente Jorge Trujillo/ 21. Coronel Luis Mendieta Ovalle/ 22. Teniente William Donato Gómez/ 23. Capitán Enrique Murillo Sánchez/ 24. Capitán Guillermo Solórzano/ 25. Sargento Segundo Arvey Delgado Argote/ 26. Cabo Primero Salin Antonio San Miguel Valderrama/ 27. Policía Juan Fernando Galicio Uribe/ 28. Policía José Walter Lozano Guarnizo/ 29. Policía Alexis Torres Zapata.
Por estos cuatro últimos (los policías y el cabo), el gobierno no ha informado a la opinión pública ni ha hecho ningún reclamo, ya que por ser humildes, poco le sirven para la propaganda. Cualquier acercamiento o proceso que pretenda avanzar en la concreción del intercambio o de acuerdos humanitarios que protejan a la población civil de la confrontación debe contar con plenas y totales garantías y con la participación y presencia de países y gobiernos que brinden total confianza. A estas alturas de los acontecimientos ante los ojos de propios y extraños es evidente que el régimen colombiano y el actual gobierno en particular, mienten, engañan, distorsionan, violan compromisos y normas en medio del más grande cinismo y la más pasmosa impunidad. Para ellos, "su fin justifica cualquier medio" y practican la "guerra sin reglas" ante una laxitud casi cómplice de la llamada comunidad internacional.
El presidente Uribe autorizó secuestrar a Rodrigo Granda del centro de Caracas, en Venezuela, y luego aseguró que lo había apresado en la frontera; incursionó militarmente en territorio ecuatoriano violando toda la normatividad internacional el 1 de marzo y luego llamó al presidente Rafael Correa a mentirle con cinismo; ahora autoriza la utilización del emblema de la Cruz Roja, de medios periodísticos y de organizaciones no gubernamentales de otros países en operaciones
militares y no responde por ello. Fue a sus espaldas. Parafraseando a un ex-presidente norteamericano podríamos decir que "el éxito tuvo muchos padres, pero la violación de las normas internacionales resultó huérfana".
A nuestros presos les enviamos un saludo revolucionario, solidario y cálido. Continuaremos la brega por su libertad. A nuestros amigos y simpatizantes nacionales e internacionales con el optimismo de siempre les transmitimos nuestra confianza en el triunfo de este enorme esfuerzo popular por las transformaciones sociales que beneficien a las mayorías. Agradecemos las enormes muestras de solidaridad que recibimos con motivo del fallecimiento de nuestro comandante en jefe Manuel Marulanda Vélez. De él también aprendimos a ser incondicionalmente solidarios con todos los procesos revolucionarios del mundo y profundamente respetuosos de los caminos que cada pueblo, soberanamente, decide transitar en busca de su bienestar. Ese principio continuará siendo guía de nuestras relaciones internacionales jamás los procesos revolucionarios han sido planos y en una sola dirección. Las FARC mantenemos claro el norte del proceso, confianza en nuestras orientaciones y en el trabajo que adelantamos, nos sabemos fuertes a pesar de la ofensiva de Bush y Uribe por golpearnos buscando desestimular las luchas del pueblo por los cambios. Ampliaremos la cobertura de la discusión alrededor de nuestra Plataforma Bolivariana con la convicción profunda que Colombia será capaz de alcanzar la meta de un nuevo gobierno, de unidad, que logre la paz democrática y el rescate de nuestra refundida soberanía nacional.
Por la Nueva Colombia, la Patria Grande y el Socialismo
Secretariado del Estado Mayor Central de las FARC-EP
Montañas de Colombia, Agosto del 2008,


Como nos duele Colombia


lunes, 25 de agosto de 2008
Por Iván Márquez. Porque la infamia de sostener en el cargo al mafioso Fiscal delegado de Antioquia le resultaba insostenible, el Fiscal General de la Nación, Mario Iguarán, tuvo que echar de la desprestigiada institución al funcionario delincuente.

Por Iván Márquez, Integrante del Secretariado de las FARC
Porque la infamia de sostener en el cargo al mafioso Fiscal delegado de Antioquia le resultaba insostenible, el Fiscal General de la Nación,Mario Iguarán, tuvo que echar de la desprestigiada instituciónal funcionario delincuente.
Y no es que no hubiese hecho hasta lo imposible por mantenerlo en el cargo. Cuando estalló el escándalo del nexo incuestionable entre Guillermo León Valencia Cossio, hermano del actual Ministro del Interior y Justicia, y el narco-paramilitar alias "Don Mario", en vez de destituirlo fulminantemente y proferirle auto de detención, lo trasladó -en reprobable actitud cómplice- a la Fiscalía de Tunja. Era evidente que el señor Iguarán no quería contrariar ni al ministro Fabio Valencia ni al Presidente Álvaro Uribe. Si ha caído el fiscal venal no ha sido por el celo ético del gobierno, sino por la presión moral del país que se resiste a perder el decoro. ¿Qué hace todavía en el ministerio del Interior y Justicia el señor FabioValencia Cossio? Si cree en los dictados de la ética, debe renunciar.
La actitud del gobierno frente a los Valencia Cossio es la de los descarados truhanes, que por ejemplo, todavía mantienen como embajador en Italia y como Ministro de la Protección Social a los señores Sabas Pretel de la Vega y Diego Palacios, a pesar de ser actores principales del delito de cohecho que ya tiene traslas rejas a la ex congresista Yidis Medina condenada por la Corte Suprema de Justicia. Algo de culillo debe sentir Uribe frente a este caso que colmó de ilegitimidad el procedimiento de su reelección consecutiva cuando era prohibición expresa de la Carta Constitucional de Colombia. Si no le hubiese torcido el cuello a la Constitución mediante la compra de votos a favor del Acto Legislativo, no sería hoy Presidente de la República; pero el caso es que no debe serlo, porque su segundo mandato bajo esas circunstancias, es a todas luces ilegítimo como ilegal.
Uribe seguirá con Fabio Valencia Cossio en el Ministerio del Interior hasta que no le suceda lo mismo que al fiscal con el otro Valencia Cossio.
¿Acaso no defendió hasta su reclusión en la prisión de La Picota al director del DAS, Jorge Noguera, acusado de asesinato en concierto para delinquir con paramilitares, de decenas de líderes sindicales y populares? Metió las manos al fuego por ese funcionario asesino comprometido con los paramilitares en el fraude electoral que contribuyó a su segundo mandato, y en el intento de magnicidio contra el Presidente de Venezuela Hugo Chávez. A pesar de ello, interponiendo tecnicismos y artificios jurídicos logró su excarcelación. Hay que recordar que hasta última hora lo sostuvo en el cargo como Cónsul del descrédito en Milán.
También mantuvo contra viento y marea a la Canciller Consuelo Araújo por encima de las denuncias que la señalaban como cuota del capo paramilitar Jorge 40 en el gabinete ministerial. Y la "Conchis" tuvo que renunciar ante la imposibilidad de rebatir lo incontrovertible. Uno de sus hermanos oficiaba como contador en los negocios de tráfico de cocaína de Jorge 40.
A los jefes narco-paramilitares -sus hermanos en el crimen-, los defendió como quien más, antes y después en su suave prisión, hasta cuando empezaron a denunciar a su hermano Santiago y a los generales, en el marco de su compromiso de confesar la verdad. Su reacción inmediata fue entonces la extradición a los Estados Unidos, sellando así un episodio más de traición entre criminales. Fue sin duda una tacada a tres bandas para evitar en primer lugar que lo salpicaran; dejar sin testigos el proceso de la narco-para-política para favorecer a sus partidarios, y finalmente para cubrir con el manto de la impunidad a generales, empresarios y ganaderos, artífices del paramilitarismo de Estado. Ahora quiere extraditar a alias "HH" porque está denunciando al comandante del ejército,General Mario Montoya como proveedor de armas para las masacres paramilitares; y por haber tocado a su consentido el general Rito Alejo del Río a quien condecoró con el título de"pacificador de Urabá" por haber ejecutado decenas demasacres de civiles y desplazamientos forzosos de la población.
Todos sus crímenes pretende taparlos con cortinas de humo y con el ya fatigante mono tema de su lucha anti guerrillera. ¿Con qué irá a salir cuando estalle el escándalo de la "Ballena Azul" de los carteles de la cocaína del Valle? Parece que algunos ministros prefieren renunciar antes de la tormenta, mientras otros emperifollados uribistas con rabo de paja simulan realizar altos estudios de gerencia política allende el mar, con miras presidenciales.
Aunque Colombia entera sea asimilable al exótico Macondo de García Márquez, hay que hacer hasta lo imposible por salvarla de las garras de la mafia narco-paramilitar que se tomó por asalto el Palacio de Nariño. Cómo nos duele Colombia, cómo nos duele su pueblo llano, reprimido y sin voz. Con este gobierno Colombia no tendrá futuro. Necesitamos como el aire, un nuevo gobierno que cimente la patria sobre valores de justicia, paz, democracia verdadera, independencia y dignidad.
Las organizaciones de derechos humanos en el mundo deben enfocar con potentes reflectores los procedimientos arbitrarios de la Fiscalía colombiana, que mientras condena a inocentes inventando pruebas, ha empezado a soltar a los amigos del Presidente y a archivar procesos como el que se seguía contra el vicepresidente FranciscoSantos, acusado como fundador de un bloque paramilitar, denominado Capital por sugerencia del Vicepresidente.

Modificado el lunes, 25 de agosto de 2008

Comunicados
Comunicado y Partes del Frente 59 RESISTENCIA GUAJIRA del BLOQUE CARIBE DE LAS FARC-EP
1. El 59 Frente Resistencia Guajira denuncia que el sonado hallazgo de mil kilos de explosivo en una alberca en la ciudad de Maicao, que supuestamente habría desactivado el ejército del régimen el día 30 de julio del corriente año, no es más que otro de los tantos falsos positivos que de manera descarada e infame monta el alto mando militar. Esta patraña hace parte de la guerra sicológica que apunta a aterrorizar a la población y a costa de su zozobra, desprestigiar a las FARC, al tiempo que pretenden presentarse como héroes, mientras al lado de sus paramilitares, continúan impunemente con la guerra sucia y el terrorismo de Estado que han desolado los campos generando despojo de tierras, masacres, desapariciones forzadas, detenciones arbitrarias y millares de desplazados.
2. En desarrollo de los planes conducentes a la construcción de la Nueva Colombia, la Patria Grande y el Socialismo, en confrontación contra el régimen narco-paramilitar, fascista, de Álvaro Uribe Vélez, como única forma de lograr la paz con justicia social para nuestro pueblo, el 59 Frente ha realizado acciones ofensivas contra unidades militares y de infraestructura del régimen, que en el 2008 se han limitado a lo siguiente:
1. El 17 de Mayo de 2008, guerrilleros del 59 Frente Resistencia Guajira, a las 17:40 horas, instalaron reten por espacio de 20 minutos entre Matitas y Arrollo Arenas (municipio de Riohacha), con los siguientes resultados: 4 tractomulas quemadas y carros particulares pintados con consignas de las FARC-EP. Al día siguiente se combatió contra la fuerza militar enemiga, aviación y helicópteros, durante más de ocho horas, sin registrase novedades entre nuestros combatientes.
2. El 27 de Mayo de 2008, guerrilleros del 59 Frente Resistencia Guajira, a las 03:15 horas dinamitaron la línea férrea y el tren carbonero del Cerrejón a la altura del kilómetro 59 entre Cuatro Vías y Uribia. Como resultado, fueron descarrilados 40 vagones y una locomotora fue averiada.
3. El 29 de Mayo de 2008, guerrilleros del 59 Frente Resistencia Guajira, a las 05:00 horas derribaron 5 torres de energía eléctrica entre Carraipía y Majayura (municipio de Hato Nuevo).
4. El 28 de julio a las 17:20 horas las unidades enemigas cayeron en campo minado instalado por los guerrilleros del 59 Frente Resistencia Guajira en la vereda La Gota Fría (municipio de Villanueva), dejando como resultados 2 soldado muertos y 5 heridos
3. Nuestros combatientes y nuestras armas están al servicio de los desposeídos, enfrentando el régimen fascista, luchando por La Nueva Colombia, el socialismo y la Patria Grande, y nada tienen que ver con actos de violencia indiscriminada. Sólo la perfidia del gobierno uribista puede ingeniar farsas para lograr ventaja política sin importarle el sufrimiento que causa al pueblo.
¡Ante la memoria de nuestro Comandante en Jefe hemos jurado vencer y venceremos!
59 FRENTE RESISTENCIA GUAJIRA del Bloque Caribe de las FARC-EP
......Publicado 25 agosto de 2008

--
ISKRA...la chispa que encenderá la llama.
1927 - 23 de agosto - 2008
81 años de la ejecución de Sacco y Vanzetti
Bartolomeo Vanzetti Nicola Sacco



Video homenaje a Sacco y Vanzetti en Youtube:
http://www.youtube.com/watch?v=DrxqJyL9fG4


Sacco y Vanzetti

Howard Zinn
La Jornada


Cincuenta años después de la ejecución de los inmigrantes italianos Sacco y Vanzetti, el gobernador Dukakis de Massachussets instauró un panel para juzgar la justicia de dicho proceso, y la conclusión fue que a ninguno de estos dos hombres se les siguió un proceso justo. Esto levantó en Boston una tormenta menor. John M. Cabot, embajador estadounidense retirado, envió una carta donde declaraba su “gran indignación” y apuntaba que la sentencia de muerte fue ratificada por el gobernador Fuller luego que “tres de los más distinguidos y respetados ciudadanos hicieran una revisión especial del caso: el presidente Lowell, de Harvard; el presidente Stratton, del MIT, y el juez retirado Grant”.
Esos tres “distinguidos y respetados ciudadanos” fueron vistos de modo muy distinto por Heywood Broun, quien en su columna de New York World escribió inmediatamente después que los invitados distinguidos del gobernador rindieran su informe. Y decía: “No cualquier prisionero tiene a un presidente de Harvard University que le prenda el interruptor de corriente… si esto es un linchamiento, por lo menos el vendedor de pescado y su amigo el obrero podrán sentirse ungidos en el alma pues morirán a manos de hombres con trajes de etiqueta y togas académicas”. Heywood Broun, uno de los más distinguidos periodistas del siglo XX, no duró mucho como columnista de New York World.
En el 50 aniversario de la ejecución, el New York Times informó que “los planes del alcalde Beame de proclamar el martes siguiente como el ‘día de Sacco y Vanzetti’ fueron cancelados en un esfuerzo por evitar controversias, dijo un vocero de la municipalidad ayer”.
Debe haber buenas razones para que un caso de 50 años de antigüedad, hoy ya de 80 años, levante tantas emociones. Sugiero que esto ocurre porque hablar de Sacco y Vanzetti inevitablemente remueve asuntos que nos perturban hoy: nuestro sistema de justicia, la relación entre la guerra y las libertades civiles, y lo más preocupante de todo: las ideas del anarquismo: la obliteración de las fronteras nacionales y como tal de la guerra, la eliminación de la pobreza y la creación de una democracia plena.
El caso de Sacco y Vanzetti revela, en los más descarnados términos, que las nobles palabras inscritas en los frontispicios de nuestras cortes “igualdad de justicia ante la ley”, siempre han sido una mentira. Esos dos hombres, el vendedor de pescado y el zapatero, no lograron obtener justicia en el sistema estadounidense, porque la justicia no se imparte igual para el pobre que para el rico, para el oriundo que para el nacido en otros países, para el ortodoxo que para el radical, para el blanco o la persona de color. Y aunque la injusticia se juegue hoy de maneras más sutiles y de modos más intrincados que en las crudas circunstancias que rodearon el caso de Sacco y Vanzetti, su esencia permanece.
En su proceso la inequidad fue flagrante. Se les acusaba de robo y asesinato, pero en la cabeza y en la conducta del fiscal acusador, del juez y del jurado, lo importante de ambos era, como lo puso Upton Sinclair en su notable novela Boston, que eran wops, bachiches (es decir “italos mugrosos”), extranjeros, trabajadores pobres, radicales.
He aquí una muestra del interrogatorio policíaco.
Policía: ¿Eres ciudadano?
Sacco: No.
Policía: ¿Eres comunista?
Sacco: No.
Policía ¿Anarquista?
Sacco: No.
Policía ¿Crees en el gobierno de nosotros?
Sacco: Sí. Algunas cuestiones me gustan de modo diferente.
¿Qué tenían que ver estas cuestiones con el robo de una fábrica de zapatos en South Braintree, Massachusetts, y con los disparos que recibieron el pagador de la fábrica y un guardia?
Sacco mentía, por supuesto. No, no soy comunista. No, no soy anarquista. ¿Por qué le mintió a la policía? ¿Por qué habría de mentirle un judío a la GESTAPO? ¿Por qué habría de mentir un negro en Sudáfrica a sus interrogadores? ¿Por qué necesitaba mentir un disidente en la Unión Soviética a la policía secreta? Porque saben que no existe la justicia para ellos.
¿Alguna vez ha habido justicia en el sistema estadounidense para los pobres, las personas de color, los radicales? Cuando los ocho anarquistas de Chicago fueron sentenciados a muerte en 1886 tras el motín de Haymarket (un motín policiaco, por cierto), no fue porque existiera alguna prueba de conexión entre ellos y la bomba que alguien arrojó en medio de la policía, no había ni un jirón de evidencia. Los condenaron por ser los líderes del movimiento anarquista de Chicago.
Cuando Eugene Debs y otros mil fueron enviados a prisión durante la Primera Guerra Mundial, de acuerdo con la Ley de Espionaje, ¿fue porque eran culpables de espionaje? Eso es muy dudoso. Eran socialistas que hablaban en voz alta contra la guerra. Cuando se emitió la sentencia de diez años para Debs, el magistrado de la Suprema Corte, Oliver Wendell Holmes, quiso dejar muy claro que Debs debía ir a prisión: Y citó un discurso de Debs: “La clase de los patrones siempre ha declarado las guerras, y la clase sometida siempre ha peleado en las batallas”.
Holmes, muy admirado como uno de los grandes juristas liberales, dejó claro los límites del liberalismo, las fronteras que le fijaba el nacionalismo vindicativo. Después de agotadas todas las apelaciones de Sacco y Vanzetti, el caso llegó ante el propio Holmes, en la Suprema Corte, quien se rehusó a revisar el caso, y dejó que el veredicto quedara en pie.
En nuestro tiempo, Ethel y Julius Rosenberg fueron enviados a la silla eléctrica. ¿Fue porque eran culpables, más allá de cualquier duda razonable, de pasarle secretos atómicos a la Unión Soviética? ¿O fue porque eran comunistas, como dejó claro el fiscal con la aprobación del juez? ¿No fue también porque el país estaba en medio de una histeria anticomunista, cuando los comunistas tomaban el poder en China, había guerra en Corea, y el peso de todo eso había que imputárselo a dos comunistas estadounidenses?
¿Por qué fue sentenciado en California a diez años de prisión George Jackson, por un robo de 70 dólares, y luego fue asesinado a tiros por los guardias? ¿No fue porque era pobre, negro y radical?
¿Puede hoy un musulmán, en la atmósfera de “guerra contra el terror” confiar en una justicia equitativa ante la ley? ¿Por qué sacó la policía de su carro a mi vecino del piso de arriba, si no había violado ningún reglamento de tránsito y luego fue cuestionado y humillado? ¿Acaso fue porque es un brasileño de piel morena que podría parecer un musulmán de Medio Oriente?
¿Por qué los dos millones de personas en las cárceles y prisiones estadunidenses, y los seis millones que están bajo fianza, vigilancia o libertad condicional son fuera de toda proporción gente de color o pobres? Un estudio muestra que 70 por ciento de la gente que está recluida en las prisiones de Nueva York proviene de siete barrios de la ciudad conocidos como zonas de pobreza y desesperación.
La injusticia de clase corta transversalmente todas las décadas, todos los siglos de nuestra historia. En medio del caso de Sacco y Vanzetti, en el poblado de Milton, Massachusetts, un hombre rico le disparó a otro que recogía leña en su propiedad y lo mató. Pasó ocho días en la cárcel, luego se le dejó salir con fianza, y no fue procesado. Una ley para los ricos, una ley para los pobres; esa es una característica persistente de nuestro sistema de justicia.
Pero ser pobres no fue el crimen principal de Sacco y Vanzetti. Eran italianos, inmigrantes, anarquistas. No habían pasado siquiera dos años desde el fin de la Primera Guerra Mundial. Habían protestado contra la guerra, se habían negado al reclutamiento. Vieron cómo crecía la histeria contra los radicales y los extranjeros, observaron las redadas que emprendían los agentes del procurador general Palmer, del Departamento de Justicia, que irrumpían en mitad de la noche a los hogares sin órdenes judiciales, mantenían a las personas incomunicada y las golpeaban con garrotes y cachiporras.
En Boston 500 fueron arrestados, los encadenaron y marcharon con ellos por las calles. Luigi Galleani, editor del periódico anarquista Cronaca Sovversiva, al cual estaban suscritos Sacco y Vanzetti, fue detenido y deportado de inmediato.
Había ocurrido algo más aterrador. Un compañero de Sacco y Vanzetti, también anarquista, un tipógrafo llamado Andrea Salsedo, que vivía en Nueva York, fue secuestrado por agentes de la FBI (uso el término “secuestrado” para describir la abducción ilegal de una persona), y se le mantuvo en las oficinas del piso 14 del Park Row Building. No se le permitió hablar con su familia, ni con sus amigos o abogados, y fue interrogado y golpeado, según otro prisionero. Durante la octava semana de su encierro, el 3 de mayo de 1920, el cuerpo de Salsedo, aplastado y desfigurado hasta quedar hecho un amasijo, fue encontrado sobre el pavimento cercano al Park Row Building, y la FBI anunció que Salsedo se había suicidado brincando de la ventana del piso 14, justo del cuarto donde lo tenían retenido. Esto ocurrió tan sólo dos días antes de que Sacco y Vanzetti fueran arrestados.
Hoy sabemos, como resultado de los informes del Congreso en 1975, de un programa de contrainteligencia de la FBI conocido como Cointelpro (Counter Intelligence Program) en el cual los agentes de dicha dependencia irrumpían en casas y oficinas, implantaban micrófonos ilegalmente, se involucraban en actos de violencia hasta el punto del asesinato y en 1969 colaboraron con la policía de Chicago en el asesinato de dos líderes de los Panteras Negras. La FBI y la CIA han violado la ley una y otra vez. No hay castigo para ellos.
Hay muy pocas razones que nos hagan tener fe en que las libertades civiles en Estados Unidos puedan protegerse en la atmósfera de histeria que siguió al 11 de septiembre de 2001 y que continúa hasta el día de hoy. En el país ha habido redadas de inmigrantes, detenciones indefinidas, deportaciones y espionaje doméstico no autorizado. En el extranjero se cometen matanzas extrajudiciales, tortura, bombardeos, guerra y ocupaciones militares.
Así también, el proceso contra Sacco y Vanzetti comenzó inmediatamente después del Memorial Day, año y medio después de que terminara la orgía de muerte y patriotismo que fue la Primera Guerra Mundial, mientras los periódicos seguían vibrando con el redoble de los tambores y la retórica jingoísta.
Doce días después de comenzado el juicio, la prensa informó que los cuerpos de tres soldados habían sido transferidos de los campos de batalla en Francia a la ciudad de Brockton, y que toda la población había salido a celebrar una ceremonia patriótica. Todo esto se hallaba en los periódicos que el jurado podía leer.
Sacco fue interrogado por el fiscal Katzmann:
Pregunta: ¿Amó usted a este país durante la última semana de mayo de 1917?
Sacco: Eso es muy difícil de expresar en una sola palabra, señor Katzmann.
Pregunta: Son dos las palabras que puede usted usar, señor Sacco, sí o no. ¿Cuál es la palabra?
Sacco: Sí.
Pregunta: Y para poder mostrarle su amor a este país, Estados Unidos de América, cuando estaba a punto de llamarlo para que se hiciera usted soldado, ¿se fue usted corriendo a México?
Al principio del juicio, el juez Thayer (que hablando con un conocido con el que jugaba al golf se refirió a los acusados como “esos anarquistas mal nacidos”) dijo al jurado: “Los conmino a que brinden este servicio, al que se les ha llamado a que presten aquí, con el mismo espíritu de patriotismo, coraje y devoción al deber como el que exhibieron nuestros muchachos, nuestros soldados, del otro lado de los mares”.
Las emociones evocadas por una bomba que estalló en la casa del procurador general Palmer durante el tiempo de la guerra –al igual que las emociones desatadas por la violencia del 11 de septiembre– crearon una atmósfera de ansiedad en la cual las libertades civiles se pusieron en entredicho.
Sacco y Vanzetti entendieron que cualquier argumento legal que sus abogados pudieran haber invocado no prevalecería contra la realidad de una injusticia de clase. Sacco dijo a la corte, al escuchar la sentencia: “Sé que la sentencia será entre dos clases, la de los oprimidos y la de los ricos… Es por eso que estoy aquí ahora, en el banquillo de los acusados, por pertenecer a la clase de los oprimidos”.
Tal punto de vista parece dogmático, simplista. No todas las decisiones en las cortes pueden explicarse así. Pero, a falta de una teoría que encaje en todos los casos, el punto de vista simple, fuerte de Sacco, es con seguridad una mejor guía para entender el sistema legal que aquel que asume que hay una competencia entre iguales basada en una búsqueda objetiva por averiguar la verdad.
Vanzetti sabía que los argumentos legales no los salvarían. A menos que un millón de estadunidenses se organizaran, él y su amigo Sacco morirían. Palabras no, lucha. Apelaciones no, exigencias. Peticiones al gobernador no, toma de fábricas. No se trataba de lubricar la maquinaria de un supuesto sistema legal justo para que funcionara mejor, sino de una huelga general que detuviera la maquinaria.
Tal cosa nunca ocurrió. Miles se manifestaron, marcharon, protestaron, no sólo en Nueva York, Boston, Chicago y San Francisco; también en Londres, París, Buenos Aires y Sudáfrica. No fue suficiente. La noche de su ejecución, miles se manifestaron en Charlestown, pero un enorme contingente de policías los mantuvo alejados de la prisión. Fueron arrestados muchos manifestantes. Las ametralladoras estaban emplazadas en las azoteas y los reflectores barrían el escenario.
Una gran multitud se juntó en Union Square el 23 de agosto de 1927. Unos minutos antes de la medianoche, las luces de la prisión se atenuaron en el momento en que los dos hombres fueron electrocutados. El New York World describió la escena: “La multitud respondió con un sollozo gigante. Las mujeres se desmayaron en 15 o 20 lugares. Otras, sobrecogidas, se tumbaron en las banquetas y hundieron la cabeza entre los brazos. Los hombres se apoyaban en los hombros de otros hombres y lloraban”.
Su crimen máximo era su anarquismo, una idea que aún hoy nos desconcierta como un relámpago debido a su verdad esencial: todos somos uno, las fronteras nacionales, los odios nacionales deben desaparecer, la guerra es intolerable, los frutos de la tierra deben compartirse, y mediante la lucha organizada contra la autoridad, puede advenir un mundo así.
Lo que nos llega a hoy del caso de Sacco y Vanzetti no es sólo la tragedia, también nos llega la inspiración. Su inglés no era perfecto, pero cuando hablaban se volvía una especie de poesía. Vanzetti dijo de su amigo: “Sacco es un corazón, una fe, un carácter, un hombre; un hombre que ama la naturaleza y a la humanidad. Un hombre que lo dio todo, que lo sacrifica todo a la causa de la libertad y a su amor a la humanidad: el dinero, el descanso, la ambición mundana, su propia esposa, sus niños, él mismo y su propia vida… Ah, sí, puede que sea yo más ingenioso y más parlanchín que él, pero muchas, muchas veces, al escuchar cómo resuena en su voz valerosa una fe sublime, al considerar su sacrificio supremo, al recordar su heroísmo, me he sentido pequeño, pequeño en presencia de su grandeza, y me he sentido empujado a no dejar que me invadan las lágrimas, a dominar el corazón que se me agolpa en la garganta para no llorar ante él; ante este hombre al que se le llama capo , asesino y maldito”.
Lo peor de todo es que fueran anarquistas, lo que significaba que tenían alguna loca noción de democracia plena donde no existiría la extranjería ni la pobreza, y que pensaran que sin esas provocaciones la guerra entre las naciones terminaría para siempre. Pero para que esto ocurriera los ricos debían ser combatidos y sus riquezas confiscadas. Esa idea anarquista es un crimen mucho peor que robar una nómina y por eso hasta el día de hoy Sacco y Vanzetti no pueden ser recordados sin gran ansiedad.
Sacco escribió esto a su hijo Dante: “Así que, hijo, en vez de llorar, sé fuerte, de modo que seas capaz de consolar a tu madre… llévala a una larga caminata por el campo en silencio, junten flores silvestres aquí y allá, descansen a la sombra de los árboles… pero recuerda siempre, Dante, en este juego de la felicidad no te sirvas a ti mismo únicamente… ayuda a los perseguidos y a las víctimas, porque son ellos tus mejores amigos… en esta lucha de vida hallarás más amor y serás amado”.
Sí, fue su anarquismo, su amor por la humanidad, lo que los condenó. Cuando Vanzetti fue arrestado, tenía en el bolsillo un volante que anunciaba una reunión que debía ocurrir cinco días más tarde. Es un volante que podría distribuirse hoy, en todo el mundo, de modo tan apropiado como el día de su arresto. Decía: “Han combatido en todas las guerras. Han trabajado para todos los capitalistas. Han recorrido todos los países. ¿Han cosechado los frutos de sus fatigas, el premio de sus victorias? ¿Acaso el pasado les da consuelo? ¿El presente les sonríe? ¿El futuro les promete cualquier cosa? ¿Han encontrado un pedazo de tierra donde puedan vivir como seres humanos y morir como seres humanos?
Sobre esas cuestiones, sobre estos argumentos de la lucha por la existencia, Bartolomeo Vanzetti hablará en esa reunión”.
Ese encuentro nunca tuvo lugar. Pero su espíritu existe hoy en la gente que cree y que ama y que lucha en todo el mundo.
Traducción: Ramón Vera Herrera
*Tomado del nuevo libro de Howard Zinn: A Power Governments Cannot Suppress, City Lights Books, San Francisco, 2007. Este libro será publicado en fecha próxima por La Jornada .


[EUA] 81 aniversario de dos asesinatos 'legales': Sacco y Vanzetti
Hace 81 años, el 23 de agosto 1927, a las 0 h. 19 m. fue ajusticiado en la silla eléctrica Nicola Sacco. A las 0 h. 26 m. le tocaba a Bartolomeo Vanzetti sufrir el mismo destino. Los dos, inocentes sacrificados a la causa del poder.
En el 5 de mayo 1920 los dos fueron arrestados porque en sus gabardinas escondían propaganda anarquista. 3 días después serán acusados también de un robo en un barrio de Boston, pocas semanas antes de su arresto, en el cual habían sido asesinados a golpes de pistola dos hombres, el cajero de la fábrica de zapatos «Slater and Morrill» y un vigilante.
Después de tres juicios, los dos italianos fueron condenados a muerte a pesar de que contra de ellos no había ninguna prueba cierta. Además, la confesión del detenido puertorriqueño Celestino Madeiros admitía haber sido parte del robo y no haber nunca visto a Sacco y Vanzetti. De nada valieron las movilizaciones populares y de la prensa, la creación de comités para la liberación de los inocentes y las peticiones lanzadas desde Italia.
La base de la condena fueron por parte de la policía, de los procuradores del distrito, de los jueces y del jurado el miedo y los prejuicios y también la firme voluntad de continuar una política de terror, sugerida por el ministro de justicia Palmer, para eliminar a quien osara poner en duda el sistema, de hacer callar a quien osara alzar la cabeza frente a las injusticias.
Se trató de un periodo de la historia americana caracterizado por el 'terror rojo' del 1917 - 1920. Ni Sacco ni Vanzetti habían tenido antecedentes con la justicia, pero eran conocidos por las autoridades locales como militantes radicales / libertarios implicados en huelgas, propaganda política y antimilitarismo.
Su muerte debía servir de ejemplo, debía ser un escarmiento.
Pero sus ideas no han muerto
Homenaje a Sacco y Vanzetti:


El próximo sábado, día 23 de agosto, en Boston, Massachusetts, la Sociedad Conmemorativa Sacco y Vanzetti (SVCS), recordará el aniversario a los 81 años de la ejecución de Nicola Sacco y Bartolomeo Vanzetti, dos inmigrantes italianos y convencidos anarquistas en un juicio que fue considerado como uno de los mayores errores judiciales en la historia de los Estados Unidos.
Haciendo un llamado de atención sobre la continua represión de inmigrantes y radicales, la SVCS invita a todos para que comparezcan y que participen en la marcha-encuentro anual, esta será la tercera. Comenzará con el encuentro en la Copley Square a las 13:00, seguido de una marcha hacia el North End a las 15:00, y terminando con una reunión a las 17:00 en el Paul Revere Mall en la Calle Hanover 416, que contará con varios ponentes, inclusive Chuck Turner, Consejero de la Ciudad de Boston.
Por tercer año consecutivo, la SVCS ha buscado llamar la atención pública sobre la injusta ejecución de los dos trabajadores inmigrantes italianos ocurridas en 1927. Invocando no sólo la historia local Sacco y Vanzetti, sino que también para demostrar cuan poco ha cambiado durante estos 81 años que siguieron a sus ejecuciones.
La represión a los/as disidentes prevalece hoy como fue durante el Miedo Rojo a principios del Siglo XX. Hoy, la manera en las cuáles los/as trabajadores / as inmigrantes son capturados/as, detenidos / as y deportados / as bajo el pretexto de una Guerra Contra el Terror, una Guerra contra las Drogas o por seguridad de nuestras fronteras, asusta lo similar de las persecuciones realizadas en la década de los 20 conocidas como Palmer Raids, donde inmigrantes, así como anarquistas, eran el blanco. Y aunque la mayoría de las naciones desarrolladas haya abolido la pena de muerte, la conservación de la pena “capital” en Estados Unidos lo mantiene en alarmante y despreciable compañía de otros países que son notorios por sus abusos a los derechos humanos.
Vía: EH-Indymedia y Agencia de Noticias Anarquistas - ANA.

Enlaces:
:: Joan Báez, balada de Sacco y Vanzetti
:: Sociedad Conmemorativa Sacco y Vanzetti









Astrid Rehermann

A Shell é multada en Holanda por ocultar escapes venenosos
Correo Tartaruga -
Observatorio das Empresas Transnacionales - Luns.25 de agosto de 2008 -

Un fiscal público de Holanda demandou a Shell cunha multa de 156,000 $polo
ocultamento dun escape de gas venenoso o 31 de marzo de 2004 nunha
planta da empresa situada en devandito país.
Koopman, asignado ao caso da petroleira multinacional acusada en varios
países de contaminar e derramar petróleo nas súas instalacións, tamén
criticou ao goberno provincial, primeiro responsable por monitorear a Shell;
"a provincia non cumpre seriamente coa súa tarefa de control".
En inspeccións previas realizadas nas instalacións da Shell, a empresa
declarara que se trataba soamente de "unhas ducias de quilos" que se escaparon pero logo de verificacións preliminares foi estimado que foron
unha ou dúas toneladas. Logo de concluída a inspección do Estado, confirmouse que a cifra resultou ser 5,3 toneladas.
Shell informou o incidente logo de 3 meses, pondo en perigo a vida dos
habitantes das inmediacións. "O mesmo ano, di o fiscal, houbo
escapes de hidrocarburos policíclicos (PAH)...a empresa ten unha historia
criminal de seis páxinas... opera de xeito amateur, cun alto grao de apatía
e neglixencia".
Segundo a Shell actuouse logo da recomendación da autoridade provincial, e
as súas peritaxes sobre as emisións indican que os incidentes non causaron
dano nin ao ambiente nin ás persoas.
Para máis información sobre este feito poden escribir a:
jdtaillant@cedha.org.ar
Observatorio das Empresas Transnacionales FOCO (Foro Cidadán de Participación
pola Xustiza e os Dereitos Humanos)
Castelo 460
Bos Aires -Arxentina
telefax: 54 11 47728922
www.foco.org.ar

sexta-feira, 22 de agosto de 2008

Comunistas e progressistas africanos realizam eventos inéditos em Joanesburgo



Dois eventos realizados no último final de semana em Joanesburgo, África do Sul, marcaram a retomada da articulação de forças comunistas, antiimperialistas, progressistas e de esquerda no continente. De 14 a 16 de agosto, teve lugar o Seminário sobre Democracia Participativa, promovido pelo Partido Comunista da África do Sul e pelo Fórum Internacional da Esquerda da Suécia, ligado ao Partido da Esquerda do país nórdico. Participaram partidos, movimentos políticos e personalidades de 20 países africanos. De outros continentes, além dos suecos, estiveram representados o Partido Comunista da Grécia, o Partido Comunista Cubano, o Partido Socialista Unido da Venezuela, o Movimento dos Trabalhadores Sem Terra - Via Campesina, do Brasil, e o Partido Comunista do Brasil, através do secretário de Relações Internacionais José Reinaldo Carvalho. No dia 17, domingo, desenvolveu-se uma reunião estritamente partidária com o sugestivo título: "Construindo uma rede de Partidos progressistas, comunistas, de trabalhadores e de esquerda pela paz e o socialismo, contra o neocolonialismo e o imperialismo na África".

O Seminário sobre democracia participativa deu lugar a uma abrangente discussão sobre a situação internacional e a trágica realidade do continente africano. Blade Nzimande, secretário-geral do Partido Comunista da África do Sul, apresentou a intervenção de abertura, ressaltando o ineditismo da iniciativa no continente: "Há numerosas razões pelas quais esta conferência é tão histórica e importante. Inicialmente porque é a primeira vez que se realiza uma conferência com esta natureza e que partidos progressistas e forças de esquerda de diferentes lugares se reúnem para discutir temas de interesse comum".

O dirigente comunista sul-africano destacou "o fracasso do capitalismo em fazer face às necessidades da humanidade". Nzimande afirmou que "o sistema capitalista global encontra-se mergulhado numa profunda crise sistêmica, o que não quer dizer que o capitalismo se destruirá por si mesmo, ou que o futuro socialista chegará automaticamente. Significa - asseverou o dirigente sul-africano - que o capitalismo revela-se como um sistema bárbaro, sem respostas aos desafios de nossa época". Referindo-se à crise dos Estados Unidos, o líder do PC sul-africano disse: "Vivemos em um período, possivelmente relativamente longo, em que crescentemente os EUA perdem sua posição dominante no sistema capitalista mundial". Referindo-se à posição política básica do PC da África do Sul sobre os problemas internacionais, Blade Nzimande declarou que o seu partido continua profundamente comprometido com a solidariedade internacional dos trabalhadores e com a construção de um forte movimento progressista mundial pela paz, oposto à guerra imperialista. Ele reafirmou também o engajamento do seu partido na construção no continente africano de um movimento progressista pela paz, a democracia e o socialismo.

Detendo-se especificamente na realidade da África, o dirigente do PC sul-africano enfatizou que a tarefa fundamental a enfrentar é levar adiante e completar a Revolução Nacional-Democrática em todos os seus aspectos e dimensões. Nzimande relaciona a crise, a marginalização e o empobrecimento da África ao sistema imperialista global e à falência durante muitas décadas das elites locais baseadas numa agenda neocolonial, assim como à degeneração e em alguns casos o colapso de muitas revoluções nacional-democráticas levadas a cabo pelos anteriores movimentos de libertação.

Depois de ressaltar que a democracia representativa encontra-se em crise também na África e chamar a atenção para o correto equacionamento da luta democrática com a luta pelo desenvolvimento nacional e social, o dirigente do PC sul-africano destacou o papel central das massas populares e da luta de massas, assinalando que o objetivo estratégico é o futuro socialista, não apenas em tese, mas com visão prática. "O socialismo é o futuro. Construamo-lo desde agora".

Declaração de Joanesburgo

O Seminário aprovou a "Declaração de Joanesburgo", que ressalta entre outros tópicos:

- O continente africano tem sido e continua sendo arruinado pelos efeitos do neocolonialismo, da burguesia associada e do imperialismo, devastado por enfermidades curáveis, entre elas a malária e a tuberculose, pelo subdesenvolvimento, pela pobreza abjeta e precárias condições de vida que afetam a maioria das populações. Isto, num continente que é um repositório de abundantes riquezas minerais, além da biodiversidade e de recursos hídricos.

- O sistema capitalista e as forças imperialistas continuam enriquecendo e fortalecendo um punhado de capitalistas, ao passo que alguns governantes corruptos continuam oprimindo o povo.

- Apoio à libertação dos povos da África, da classe operária, das comunidades rurais e camponesas.

- Chamamento às forças progressistas do continente e de todo o mundo à construção de um mundo livre do imperialismo e do neocolonialismo, luta pelo socialismo.

- Luta pela total emancipação da mulher do patriarcado, contra o obscurantismo religioso, a opressão. - Luta pela solução do problema da posse da terra.

- Promover a democracia participativa

- Solidariedade com todos os povos que na África e em outros continentes sofrem sob a vigência de regimes repressivos

- Solidariedade com os povos latino-americanos em luta para construir alternativas, apoio à Revolução cubana, luta contra o bloqueio e pela libertação dos cinco patriotas presos nos Estados Unidos.



Surge nova articulação das forças de esquerda africanas

Findo o seminário, os partidos de esquerda presentes em Joanesburgo reuniram-se para criar a rede de partidos progressistas, comunistas, de trabalhadores e de esquerda da África. Falaram sobre as realidades de seus países e os problemas regionais e internacionais os seguintes partidos: Partido Comunista da África do Sul, Frente Nacional de Botswana, Partido Comunista do Egito, Partido Social Democrático de Quênia, Partido Comunista de Lesoto, Partido Democrático Progressista de Malawi, Forças Democráticas Unificadas de Ruanda, Partido Comunista do Sudão, Movimento Democrático Popular Unificado da Suazilândia, Núcleo Socialista Campala de Uganda, Frente Polisário do Sahara Ocidental, Movimento Progressista de Zâmbia, além do Partido de Esquerda da Suécia e do Partido Comunista da Grécia, da Europa, e do Partido Comunista de Cuba e do Partido Comunista do Brasil da América Latina.

A reunião decidiu criar o Centro Africano de Informação e Comunicação de Esquerda como um fórum de debates e um sítio de Internet e convocar uma Conferência anual das forças comunistas e progressistas para o debate de temas políticos e ideológicos.

PCdoB saúda a Mama África

Para o dirigente do PCdoB, José Reinaldo, "o acerto da decisão dos camaradas sul-africanos ao realizarem estas atividades fica evidente quando observamos os principais traços da realidade internacional -aprofundamento da crise sistêmica do capitalismo; agravamento das contradições sociais, nacionais e interimperialistas; imposição de políticas neoliberais e neocolonialistas aos países dependentes, intensificação do militarismo e da política de guerra do imperialismo; violação do direito internacional e falência do sistema multilateral.

O dirigente do PCdoB, além de participar dos mencionados eventos, dedicou-se às reuniões bilaterais com os partidos presentes e visitou importantes marcos da luta democrática do povo sul-africano - o Museu do Apartheid e a Praça da Constituição. Retornou ao Brasil nesta segunda-feira,18, impactado pela marcante experiência de reunir-se com revolucionários no continente africano. "Devo dizer que para os comunistas brasileiros foi um aprendizado escutar tão profundas e abrangentes discussões e intervenções, o que muito enriquece a nossa experiência. Além do mais, estar na África revolve os nossos sentimentos. Na África estamos em nosso berço, no convívio com os africanos é como se voltássemos às nossas origens, pois aqui vive a mãe de nosso povo, a Mama África. Nos povos africanos encontramos parte importante dos fundamentos da civilização brasileira, pelo que somos e seremos eternamente gratos", afirmou Zé Reinaldo.










27 sindicalistas asasinados en Colombia en 2008

Denuncia a Central Unitaria de Traballadores de Colombia (CUT)



19 de agosto do 2008

A Central Unitaria de Traballadores de Colombia denuncia a morte de 27 dirixentes este ano

A Xornada

A Central Unitaria de Traballadores de Colombia e organizacións non gobernamentais rexistraron durante 2008 o asasinato de 27 dirixentes sindicais (66 por cento do total de mortos en 2007), pero as súas denuncias foron sufocadas pola atención que os medios de información deron á guerra contra as Forzas Armadas Revolucionarias de Colombia (FARC) e polo feito de que moitos dos crimes ocorren en pequenas localidades ou zonas rurais.

Un dos casos máis graves foi o de Guillermo Rivera Fúquene, quen era dirixente do sindicato da Contraloría Distrital cando foi reportado polos seus compañeiros como desaparecido en Bogotá, o 22 de abril pasado, e cuxo cadáver foi atopado o 15 de xullo no rexistro público da cidade de Ibagué, capital do departamento de Tolima, onde fora sepultado seis días despois da súa desaparición coas insignias ?NN?, correspondentes aos corpos non identificados.

Apenas en marzo o Sindicato Nacional dos Traballadores do Carbón denunciara o homicidio de Adolfo González Montes, un membro da dirección desta agrupación, quen foi sacado da súa casa na cidade de Riohacha, o día 22, e logo foi torturado ata provocar o seu deceso.

Os casos de asasinatos, precedidos moitas veces de actos de fustrigación de elementos da Policía Nacional colombiana ou de grupos armados ilegais, esténdese tamén a militantes da oposición de esquerda e a líderes comunitarios e campesiños, a quen se lles acusa de ter vínculos coa guerrilla e deténselles sen orde xudicial.

Decesos non aclarados

Un exemplo dos actos contra a oposición de esquerda ocorreu o 8 de agosto, cando foi asasinado o membro da dirección do Polo Democrático Alternativo no departamento de Arauca, Luís Mayusa Prada, de 46 anos, cuxo falecemento non foi esclarecido polas autoridades ata a data, segundo informou a Fundación de Dereitos Humanos Joel Sierra.

Outra acción de fustrigación e intimidación a líderes sociais foi denunciada polo Consello de Comunidades Negras da Coordillera Occidental de Nariño, despois que dous dos seus dirixentes, María Antonia Amaya e Jospe Arcos, foron interceptados o 11 de xullo nun retén instalado no municipio de Policarpa por un grupo paramilitar autodenominado Nova Xeración, o que proba que a desaparición da forza ilegal das Autodefensas Unidas de Colombia en 2006 non acabou con ese tipo de agrupacións armadas.

Tamén asociacións indíxenas foron amedrentadas este ano. O Consello Rexional do Norte do Cauca e en xeral indíxenas nasa habitantes desa rexión foron ameazados por un grupo que se fai chamar Campesiños Embejucaos (furiosos) do Cauca.

Con motivo do homicidio de González Montes, os carboeiros afirmaron que con frecuencia se profiren ameazas en ?pasquíns? nos que se enumera con nome e apelido a quen se sinalan como as posibles seguintes vítimas.

Denuncias como as anteriores levaron á Oficina en Colombia do Alto Comisionado de Nacións Unidas para os Dereitos Humanos a expresar o 13 de marzo a súa preocupación polas ameazas contra líderes sociais, as cales intensificáronse logo da manifestación contra os crimes de Estado e os paramilitares, realizada nas rúas Bogotá o 6 de marzo pasado.

No ámbito rural, o 30 de marzo, foi asasinado o dirixente campesiño do oriente do departamento de Antioquia, Gerardo Antonio Ciro, quen conseguira a animadversión dalgúns funcionarios rexionais e directivos da policía nacional na zona, por mor dos seus reclamos en favor das comunidades agrícolas.

O 9 de agosto a Federación Nacional Sindical Unitaria Agropecuaria (Fensuagro) expresou a súa preocupación polas ?desinformacións aparecidas en diferentes medios falados e escritos? nos que se pretendeu relacionar á organización coas FARC.

A Fensuagro sinalou que nos primeiros días deste mes as autoridades do país presentaron ante os medios a unha muller de nome Liliany Patricia Obando Villota como presunta representante legal da federación agropecuaria, o que é falso.

A organización aproveitou a oportunidade para reclamar polo feito de que 450 membros da Fensuagro sexan ultimados desde 1976 ?12 anos despois do inicio do conflito armado interno en Colombia? en circunstancias que aínda non foron aclaradas.

Con todos eses antecedentes, a organización Human Rights Watch, que calcula que entre 1986 e 2008 foron asasinados dous mil 500 sindicalistas, enviou ao virtual candidato presidencial republicano, John McCain, unha carta na que lle fixo ver que a situación dos dereitos humanos en Colombia está distorsionada polas informacións oficiais do goberno do presidente Álvaro Uribe.

Ata xuño, cando McCain estivo en Bogotá, a lista de sindicalistas mortos sumaba 26 persoas, pero non fora reportada a morte de Guillermo Rivera.

Human Rights Watch, que afirma que 98 por cento dos casos de sindicalistas falecidos en 22 anos quedaron sen esclarecemento xudicial, ratificou a súa postura en contra da aprobación do Tratado de Libre Comercio entre Estados Unidos e Colombia, co argumento de que Wáshington ?non debería conceder o acceso permanente sen aranceis a produtos que, en moitas situacións, son elaborados por traballadores que non poden exercer os seus dereitos sen temor a ser asasinados?.

Depón armas Exército Guevarista

En Bogotá, fontes do Departamento de Defensa informaron que este domingo entregaron as súas armas 45 membros do Exército Revolucionario Gueverista (ERG) que se mobilizaban no noroeste do país.

A deposición do armamento (31 fusís, unha metralladora, un morteiro e un lanzagranadas) foi pactada co alto comisionado de paz do goberno colombiano. Entre os desmovilizados atópase o principal dirixente do ERG, Olimpo de Jesús Sánchez, coñecido tamén co nome de Cristóbal, informaron as axencias de prensa internacionais.


================================

Portal de Internet
Refundación Comunista
Porto Rico

www.refundacioncomunistapr.com

refundacionpcp@yahoo.é

abayarderojopr@yahoo.com


19 de agosto do 2008


Noticias internacionais
1 2 3 4 5 6 7 8 9 Seguinte
Título Data
27 sindicalistas asasinados en Colombia en 2008
Denuncia a Central Unitaria de Traballadores de Colombia (CUT) 19-8-2008
Entrevista a Iván Márquez, Comandante das FARC
«Non desapareceron as razóns que motivaron a loita armada» 15-8-2008
Uribe non descansa contra a Corte Suprema
Uribe non cella un instante en atacar á Corte Suprema de Xustiza. Por todas as partes aparecen os espadachines do réxime desprestixiando ao máximo tribunal. O presidente non lle perdoa que se meteron a investigar a fondo a todos os seus amigos, e familiares e ata levalos ao cárcere como ao seu primo Mario Uribe. 15-8-2008
A persecución oficial contra Fensuagro
Máis represión antisindical en Colombia 15-8-2008
Paraguai: Inicia éraa de Fernando Lugo
Lugo, de tendencia esquerdista e cunha marcada opción pola Teoloxía da Liberación, comeza o seu período ata o 2013 cun amplo respaldo internacional, o cal vese reflectido na presenza dunha decena de presidentes latinoamericanos, un presidente asiático, un príncipe herdeiro e máis de 90 delegacións de todo o mundo. 15-8-2008
Denuncian Complot da CIA e FFAA Colombianas
para asasinar a Narciso Isa Conde 14-8-2008
Xeorxia atacou coa bendición de EE.UU.
O masivo ataque xeorxiano sobre Osetia do Sur estaba acordado con Wáshington 12-8-2008
FALECEU JAVIER MARIÁTEGUI CHIAPPE
A Asociación Amigos de Mariátegui cumpre co penoso deber de informar o deceso do seu Presidente de Honra e máis destacado integrante, JAVIER MARIATEGUI CHIAPPE, fillo de José Carlos Mariátegui A Chira; feito lamentable que ocorreu na madrugada de hoxe... 12-8-2008
Asasinatos políticos no Salvador
Xusto seis meses antes das eleccións lexislativas e municipais do 2009 no Salvador a violencia política aumenta. Desde marzo do 2006 en que Alex Flores Montoya e Mercés Peñate de Montoya, dous recoñecidos líderes do FMLN, foron atopados mortos na municipalidade de Coatepeque, polo menos 23 líderes do movemento social e do partido FMLN foron asasinados... 12-8-2008
¡FELIZ ANIVERSARIO E LONGA VIDA FIDEL!
COMANDANTE DA ESPERANZA , DOS VALORES PROPIOS E MARTIANOS, DAS LOITAS CORRECTAS E ALLEAS, GRAZAS POR ESEÑARNOS A Luchar POR UN MUNDO MELLOR CUXO FARO É A túa CUBA E O seu INCOMPARABLE POBO.



Escuche la intervención del senador Robledo: Robledo pide debate político para que el gobierno responda por los ataques a la Corte Suprema de Justicia

SEMILLA TRASGÉNICA DE MONSANTO CAUSA CRISIS ALGODONERA EN EL TOLIMA

Oficina de Prensa Senador Jorge Enrique Robledo, Bogotá, 20 de agosto de 2008


Una grave crisis causada por la semilla trasgénica Monsanto DP-455, y que podría ocasionar pérdidas calculadas en más de 20 mil millones de pesos a los algodoneros del Tolima, fue denunciada hoy por el senador Jorge Enrique Robledo en el debate al ministro de Agricultura sobre el presupuesto del sector.

Robledo leyó una información de hoy de El Nuevo Día, diario de Ibagué, según la cual el gobierno permitió sin las pruebas suficientes que se distribuyera entre los productores la semilla Monsanto DP-455. Casi 9.000 hectáreas de algodón sufrieron drásticas reducciones en el nivel de producción. Entre los damnificados se encuentran desde grandes empresas como Remolinos hasta cientos de pequeños y medianos cultivadores. Un agricultor afectado señaló que “pudo haber complicidad gubernamental con Monsanto”.

¿Se está utilizando a los productores nacionales como conejillos de Indias para probar las semillas de Monsanto?, preguntó el senador Robledo, que pidió un juicio de responsabilidades. Fue notorio que el ministro de Agricultura, Andrés Felipe Arias, evadió en dos ocasiones dar respuesta al grave cuestionamiento.

Derrotados los decretos que prohíben comercializar la leche cruda a partir del próximo 24 de agosto

En el mismo debate, el senador Robledo destacó cómo la enorme movilización de lecheros provenientes de todo el país derrotó los decretos 616 y 2838 de 2006, que prohíben comercializar la leche cruda para hervir. “Usted sacó una medida equivocada”, le dijo al ministro Arias, “que provocó una inmensa repulsa entre los productores. Se le rebelaron y lo derrotaron en toda la línea. Pero no hay nada peor que un mal perdedor”.

Robledo censuró al ministro Arias por negarles la representatividad a los diez mil campesinos, comerciantes y procesadores que se concentraron frente al Ministerio de Agricultura en la Gran Marcha Lechera. “Es una actitud de insolencia antidemocrática, pero si usted vuelve a sacar decretos tan favorables al cartel de la pasteurización, esté seguro de que los colombianos se le van a volver a movilizar”.

Robledo demandó que los decretos sean derogados, y no solo suspendidos. Hay problemas estructurales de fondo, y no se ve que los nuevos decretos conduzcan a nada diferente a la ruina.

El agro no funcionará si se mantiene el “libre comercio”

Al analizar el presupuesto del Ministerio de Agricultura, dijo que así haya un incremento, de nada va servir si se mantiene la política de apertura neoliberal. Las importaciones de alimentos, que fueron en el 2002 de 4,3 millones de toneladas, subieron en el 2007 a más de 8 millones, y no es posible desarrollar el agro colombiano si se le quita el mercado interno, su principal sustento.

En el rubro del crédito se mantiene también el sesgo antiagrario de las políticas oficiales. El campo, que aportó en el año 2007 el 10 por ciento del PIB, solo recibió crédito por un monto no superior al 2,7 del total aportado por el Estado.

Y el Incentivo a la Capitalización Rural, ICR, solo cubrió a un ridículo 0,06 por ciento de los productores y, como es bien sabido, el campo sin subsidios no funciona en ningún país. Además, Robledo explicó que con los exiguos aportes al Estado se necesitarán 124 años para eliminar el déficit de vivienda rural.

Escuche las intervenciones del senador Robledo: ¿Por qué los algodoneros del Tolima acusan al Ministerio de Agricultura de complicidad con la Monsanto? . Replica: Derrotada la política lechera del Ministerio de Agricultura

Lo invitamos a escuchar al senador Robledo, el domingo de 8 a 9 de la mañana en el programa radial “Quién es quién” de Radio Súper, 970 AM, que dirigen Ángela Pava y Juan Carlos Pava. También por Internet www.cadenasuper.com


DIEZ MIL LECHEROS EXIGEN DEROGATORIA DE LOS DECRETOS 2838 Y 616

Asociación Nacional por la Salvación Agropecuaria, Bogotá, agosto 19 de 2008


En la Marcha Lechera Nacional de Bogotá, realizada el martes 19 de agosto, diez mil lecheros venidos de quince departamentos de Colombia y de centenares de municipios, exigieron pacíficamente la derogatoria de los decretos 2838 y 616 que imponen el consumo de leche industrial como única forma admitida, prohibiendo la leche en cantina para hervir.

Los manifestantes denunciaron que el “aplazamiento” que el Gobierno fijó para poner en vigencia dichos decretos es un truco para ir, a través de lo que llama proyectos de “reconversión”, desplazando y excluyendo de sus actividades en la cadena láctea a pequeños productores, comercializadores e industriales de derivados. Es evidente que se persiste en entregar la totalidad del sector al puñado de grandes empresas que ya controlan más de la mitad de él.

Finalmente, los manifestantes decidieron reforzar su organización con el fin de convertirse en interlocutores válidos ante el Gobierno que no puede seguir dictando medidas inconsultas sin prever los gravísimos impactos económicos y sociales que tienen.


EN COLOMBIA NO HAY, NI DEBE HABER, CRÍMENES DE CONCIENCIA

Declaración del Polo Democrático Alternativo, Bogotá, agosto 20 de 2008


Ante la insólita demanda por injuria y calumnia que varios miembros de la familia Araújo de Valledupar han instaurado ante la Fiscalía General de la Nación contra el sociólogo, escritor y periodista Alfredo Molano, haciendo gala de una prepotencia que recuerda aquello de que en ocasiones son los pájaros los que les disparan a las escopetas, los abajo firmantes nos permitimos hacer públicas las siguientes consideraciones:

En ejercicio de la libertad de prensa que consagra la legislación colombiana, y haciendo uso del derecho inalienable que tiene todo comentarista a interpretar la realidad nacional y a expresar sus ideas al respecto, el 25 de febrero del año 2007, cuando la Corte Suprema de Justicia comenzó a desenredar el cordón umbilical que une a los caciques electorales de la Costa Atlántica con sus respectivos jefes paramilitares, Alfredo Molano publicó en El Espectador una columna de opinión titulada Araújos et al, en la que hace un somero recuento histórico de lo que ha sido desde los viejos tiempos de la Colonia el dominio económico, político y social del notablato costeño en dicha región del país.

Sintiéndose aludidos por las opiniones de un escritor público, opiniones que por el hecho de ser discutibles no dejan de ser respetables, cuatro miembros de la familia Araújo de Valledupar, parientes cercanos de varias personas que son investigadas por sus presuntos vínculos con grupos paramilitares, resolvieron recurrir a la Fiscalía General de la Nación para tratar de acallar un punto de vista diferente al suyo.

Estamos en presencia, por lo tanto, de un atropello contra la libre expresión del pensamiento crítico, que debe ser condenado sin titubeos de ninguna especie por quienes creemos en la democracia y pensamos que la libertad de prensa es uno de sus fundamentos básicos. En Colombia está comenzando a hacer carrera la costumbre de tratar de intimidar mediante diligencias judiciales a todos aquellos periodistas cuyas opiniones resultan incómodas para la buena imagen que de sí mismos quien proyectar ciertos sectores de la clase dirigente. Lo que se busca, en pocas palabras, es domesticar a la prensa, coartándole su iniciativa y su creatividad, para así poder domesticar a la opinión pública, un precedente que, de prosperar, desemboca de manera inevitable en una dictadura.

Nuestra solidaridad con Alfredo Molano, por consiguiente, es incondicional.

Firman,

Senadores Jorge Enrique Robledo, Jorge Guevara, Luis Carlos Avellaneda, Parmenio Cuéllar, Alexánder López, Jaime Dussán, Gustavo Petro