Excarceración galindo
Institucións Penais decide excarcerar ao ex xeral Rodríguez
Galindo polos seus problemas de saúde
AXENCIAS | ELMUNDO.es
MADRID.- A Dirección Xeral de Institucións Penais decidiu
excarcerar por motivos de saúde ao ex xeneral da Garda Civil Enrique
Rodríguez Galindo para que siga cumprindo no seu domicilio a condena de 75
anos de prisión polo asasinato dos etarras Lasa e Zabala en 1983,
aínda que lle denegou a súa progresión a terceiro grao penal.
Rodríguez Galindo poderá abandonar a prisión nos próximos días sempre que
acepte o control que se lle imporá, polo que deberá voltar ao
cárcere os días e horas que o centro márquel, aínda que Institucións
Penais non considera necesarias medidas de control telemático xa que
pola súa especial implicación na loita antiterrorista queda sometido a protección
persoal permanente mediante escolta policial.
A Xunta de Tratamento do cárcere de Ocaña II (Toledo) propuxera o
réxime aberto para o ex xeneral polo tempo transcorrido desde que
ocorreron os feitos obxecto da condena, satisfacer a súa
responsabilidade civil, ter proceso de resocialización avanzado e
polo seu grave estado de saúde.
Con todo, a Dirección Xeral de Institucións Penais aprobou a excarceración de Rodríguez Galindo, pero rexeitou o seu paso ao
terceiro grao penal "debido á contía da condena, a distancia das
datas de cumprimento e a repercusión social dos feitos polos que
foi condenado".
A noticia sobre a excarceración de Rodríguez Galindo prodúcese xusto un
día despois de que o deputado do PP, Ignacio Gil Lázaro, preguntase ao
Goberno se se recibiu algunha petición en torno ao réxime penal
dos condenados polo caso Lasa e Zabala.
Galindo comezou a cumprir condena o 9 de maio de 2000 na prisión militar
de Alcalá de Henares (Madrid) e o 14 de xullo de 2003 ingresou no centro
penal -ordinario- de Ocaña II. Previamente á sentenza que lle condenou estivo no cárcere de modo preventivo entre o 23 de maio e o 2 de agosto
de 1996 e entre o 15 de setembro de 1997 e o 26 de xuño de 1998.
Durante a súa estancia en prisión, Rodríguez Galindo tivo que ser
trasladado a un hospital en cinco ocasións por diferentes crises de saúde,
a última vez
o
pasado 18 de agosto.
A pasada primavera, o xuíz Central de Vixilancia Penal da
Audiencia Nacional, Javier Gómez Bermúdez, modificou o réxime penal
do ex xeneral, polo que poderá pasar a terceiro grao sen cumprir a
metade da súa condena.
O fiscal da Audiencia Nacional Pedro Rubira pedira o seu pase ao
terceiro grao e as acusacións particulares e populares acudidas na
causa, entre as que se atopan as familias dos asasinados José
Antonio Lasa e José Ignacio Zabala, non efectuaron alegación algunha, a pesar de que
o xuíz de Vixilancia deu un prazo de cinco días.
O pasado 19 de decembro, Gómez Bermúdez desestimou os recursos presentados
por Galindo contra a resolución de Institucións Penais que lle denegou a progresión a terceiro grao, que lle permitiría ir ao cárcere só a durmir
de luns a xoves e dispor dos fins de semana libres.
Os responsables da guerra suxa non cumpren nin o 10% das penas
Rafael Beira segue o ronsel doutros altos cargos condenados polos casos
Marey e Lasa-Zabala
A concesión do terceiro grao a Rafael Beira, «número dous» do Ministerio do
Interior durante o mandato do presidente español Felipe González, vén confirmar unha especial forma de aplicar a política penal que xa permitiu eludir o cárcere a outros altos responsables da chamada guerra
sucia. Ningún deles chegou a cumprir nin o dez por cento das
condenas que recibiron.
IRUÑEA
Rafael vera, condenado por guerra sucia (secuestro de Marey) e corrupción
(apropiación de fondos reservados) a penas que sumaban dezasete anos de prisión,
é un inmellorable exemplo da política aplicada polos gobernos
españois a este tipo de presos. Vera entrou en prisión catro veces e
as catro saíu dela con enorme celeridade, aínda que iso si, por diferentes
vías.
A primeira foi en 1995. Sobre o que fose man dereita de José Barrionuevo
e o seu sucesor, José Luís Corcuera, pesaban fortes acusacións, pero a
prisión preventiva apenas se prolongou durante cinco meses;puido esquivala
cunha fianza de 200 millóns de pesetas, e o seu partido, o PSOE, encargouse
de achegar o aval.
Xa condenado polo secuestro de Segundo Marey, en setembro de 1998 Beira
volveu entrar en prisión xunto a José Barrionuevo, jaleados polos seus
compañeiros do PSOE con Felipe González á cabeza. Esta vez estivo entre
reixas só tres meses, nos que lles deu tempo a pousar ante o
''Guernica'' que pintaran nun dos muros querendo unir a súa figura
á das vítimas do bombardeo franquista. Saíu para Noiteboa,
grazas a un indulto parcial do Goberno do PP.
En 2001, con todo, o Tribunal Constitucional denegoulles o amparo e o
Supremo decidiu que nove condenados tiñan que retornar a prisión a cumprir
a escasa parte da pena que Aznar non había condonado. Esta vez foi un
visto e non visto: e é que o mesmo día concedéuselles o réxime aberto.
A última estancia en prisión foi máis longa. Vera ingresou en febreiro de 2005
tras a condena de sete anos imposta por levar case catro
millóns de euros da caixa. Os seus amigos e colaboradores insinuaron que
faría unha folga de fame para forzar a súa liberdade. Non lle fixo falta.
Enseguida axilizouse o réxime de prisión. Primeiro permitíuselle saír
catro días á semana, logo cinco, e agora xa ten o terceiro grao. Está
claro que non volverá pisar o cárcere.
Para diversos partidos, esta medida supón claramente un pago polo
seu silencio. Vera, por contra, declárase prexudicado en relación a outros
condenados por estes feitos. E non lle faltan datos obxectivos para
argumentalo: pasou en prisión dous anos e dous meses (aínda que sen durmir
alí todas as noites), o 15% das dúas condenas iniciais, cando o
resto nunca esgotou o 10% do tempo de prisión aplicado.
Curiosamente, na condena pola guerra suxa houbo mellor trato para Rafael
Vera que na da corrupción. Da primeira cubriu apenas un 8,5%; da
segunda, purgou entre reixas un 20%.
Os políticos do PSOE
Polo secuestro de Segundo Marey, o Tribunal Supremo español impuxo a doce
acusados (políticos e policías), un total de 88 anos e dez meses de prisión.
Se Vera cumpriu oito meses dos dez anos previos ao indulto,
Julián Sancristóbal ex secretario de Estado para a Seguridade pasou
encarcerado apenas un ano, sumando ademais a súa estancia por presunta
implicación noutra acción de guerra sucia, o atentado mortal contra Santi
Brouard en 1984.
O de Sancristóbal é outro caso de prisión a prazos, sempre reducidos.
Entrou en decembro de 1994 co estalido destes casos (foi
practicamente o primeiro), pero saíu con fianza en agosto de 1995. Volveu
con Vera e o resto en setembro de 1998 aínda que noutra prisión, pero tres
meses despois chegou o indulto. En marzo de 1999 ordenáronlle outra vez facer
o petate polo «caso Brouard», aínda que catro meses despois estaba na
rúa con fianza. E o 30 de maio de 2001, finalmente, acudiu xunto ao resto
para coñecer que non debería pasar nin unha noite no cárcere. Total: catro
excarceracións, quince meses.
O outro gran responsable político ao que se castigou polo secuestro de Marey
é Ricardo García Damborenea, ex secretario xeral do PSE en Bizkaia.
Pisou a prisión en febreiro de 1995, pero dous meses despois estaba
libre con fianza. Aínda que pouco máis tarde recoñeceu ante o xuíz Baltasar
Garzón a súa implicación, non se lle volveu a encarcerar ata despois do
xuízo. E entón non pasou sequera de tres meses. O Goberno do PP, para
o que xa entón pedira o voto, deixoulle a condena de sete anos en dous
anos e tres meses.
Con todo, o mellor parado en proporción foi o seu colega guipuscoano Julen
Elgorriaga. Ao ex gobernador civil e ex delegado do Goberno aplicoulle a
Audiencia Nacional 71 anos de cárcere polo secuestro e morte de Joxean
Lasa e Joxi Zabala, e o Supremo elevouno logo ata os 75. Pero non pasou en prisión nin dous anos, menos do 3%. Estivo como preventivo entre
xuño de 1996 e xaneiro de 1998, e xa tras a sentenza, só entre o 9 de maio
e o 23 de xullo de 2001.
A gaiola de ouro de Galindo
Tampouco chegou nin de lonxe ao 10% o ex xefe de Intxaurrondo Enrique
Rodríguez Galindo. Os 75 anos de cárcere escritos na sentenza ficaron en pouco máis de catro na práctica. De feito, ata que sentou
no banco da Audiencia Nacional o xeneral só pasou entre reixas 72
días: do 23 de maio ao 2 de agosto de 1996. A pesar das decenas de anos de petición
fiscal na súa contra, chegou ao xuízo a pé e non en furgón, o mesmo
que Elgorriaga ou o tenente Angel Vaqueiro. Só os dous gardas civís de base,
Enrique Dourado Villalobos e Felipe Bayo Leal, estaban encarcerados.
A pesar da contundencia do fallo xudicial de Galindo, augurábase que non pasaría moito tempo en prisión. Tras unha campaña en favor
do indulto que non terminou de prosperar, finalmente a excarceración chegoulle vía liberdade condicional baseada en motivos de saúde. Desde o 1 de outubro
de 2004 Galindo está na rúa. ingresara en prisión en maio
do ano 2000.
Galindo repartiu este tempo entre a prisión militar de Alcalá e a civil
de Ocaña, á que non foi trasladado ata xullo de 2003, tempo logo de ser
desposuído da condición de militar e tras unha intensa
resistencia pola súa banda. Quizais por iso, segundo informaron logo diversos
medios, en Ocaña tanto el como o tamén condenado ex tenente Vaquero
dispuxeron dun módulo con dez celas baleiras nas que ao parecer
puideron instalar televisión, ordenador e mesmo un pequeno ximnasio. Asegúrase ademais que se lles permitía mercar comida fóra da prisión. E
Galindo seguiu recibindo visitas insignes, como a de dous ex
ministros Corcuera e Barrionuevo na tarde do 11-M.
PP e PSOE, tal para cal
Aínda que o PP fixese bandeira da cuestión da guerra suxa para chegar á
Moncloa en 1996, tardou moi pouco en mostrar que non estaba disposto a que
os seus responsables pagasen por iso. Se o PSOE abonara fianzas e
apoiado aos condenados por secuestros ata as portas da prisión,
o PP fixo máis: concedeu un indulto parcial polo «caso Marey», o 23 de decembro
de 1998, que é o factor principal que explica que ninguén chegue ao 10% de cumprimento.
A entón ministra de Xustiza, Margarita Mariscal de Gante, tivo un xesto
de sinceridade aquel día ao admitir que «nunca na historia xudicial
española tramitouse un indulto con tal celeridade». E un portavoz do
PP instou ao PSOE a recoñecer esta circunstancia porque «é de ben nacidos
ser agradecidos».
Do corazón de Elgorriaga e Galindo á depresión do Beira illado
R.S.
IRUÑEA
Cando o indulto non chegou ou non bastaba, os condenados por guerra suxa non
atoparon na lexislación maior problema para acceder á liberdade.
Elgorriaga, Vera e Galindo recobrárona cun mesmo motivo: problemas de saúde.
O caso do ex gobernador civil de Gipuzkoa foi fulminante. Nin sequera houbo
críticas de partidos cando, recentemente encarcerado tras a condena, anunciouse
que se lle concedeu un «tratamento extrapenitenciario por grave
enfermidade», ao parecer coronaria. Foi en outubro de 2004, e de Elgorriaga
non se volveu a oír falar.
Rodríguez Galindo alegou problemas cardiovasculares, e a responsable de Institucións
Penais fixo o resto. Mercés Gallizo lanzou unha
extensa excusatio non petita cando o ex xeneral quedou libre: «Non ten un
problema circunstancial, senón algo que podería agravarse de xeito
considerable en prisión. Mantén ademais o segundo grao e está baixo custodia
do Estado. A Xunta de Tratamento de Ocaña xa recomendara
meses antes esta medida, pero eu non a aceptei. Hai que ter unha
consideración humanitaria coas persoas privadas de liberdade».
No caso de Vera, foi unha depresión que, ao parecer, afectou tamén á
súa muller. O motivo feito público pola Audiencia de Madrid era o
illamento imposto «debido ao alto cargo que ocupou». O auto emitido no
mes de xuño, cando se lle permitiu xa saír á rúa cinco días á
semana, indicaba que «pensar que este é un terceiro grao disimulado sería un
mal pensamento». Agora si que o ten de forma oficial.
