sábado, 13 de dezembro de 2008

GRECIA: Impresionante seguimento da folga e as manifestacións



As loitas dos últimos días culminaron na folga xeral de onte, 10 de decembro, que fora convocada varios días antes do asasinato do rapaz.





A folga xeral resultou ser un éxito extraordinario. Desde o alba miles de traballadores formaron liñas de piquetes para pechar fábricas e almacéns, parar barcos e facer fronte aos intentos rompefolgas. Foi particularmente impresionante a asistencia aos mítines e manifestacións de PAME por toda Grecia.



Decenas de miles de traballadores, estudantes de todos os niveis educativos, familias enteiras cos seus fillos, desafiaron o clima de medo e participaron nos mítines, dando unha gran resposta ao goberno, ao estado e aos mecanismos paraestatales de represión e intimidación, así como aos patróns.



A ofensiva contra os dereitos dos traballadores estase incrementando coa escusa da crise. Isto se evidencia tanto no novo orzamento estatal, nos "paquetes de crises" lanzados polo gobernos e a UE, como nos plans da UE para ampliar a xornada semanal ata 65 horas. Ao mesmo tempo os empresarios vólvense máis agresivos e provocadores. Fai poucos días, un importante representante dos empresarios "propuxo" a semana laboral de 4 días como saída á crise.



A semana pasada tamén houbo fortes movilizaciones de pequenos agricultores, con mítines masivos e bloqueos de autopistas, así como protestas dos autónomos, artesanos e comerciantes.



O KKE, como sinalaba nun comunicado da súa oficina de prensa, "saúda as decenas de miles de traballadores, estudantes universitarios e de secudaria, que participaron na folga xeral e nos masivos e autoprotexidos mítines de PAME. Saudamos especialmente as magníficas manifestacións de Atenas, Tesalónica, Pireo, Patra, Larissa, Ioannina e o resto de grandes cidades que nos últimos días experimentaron a acción da represión estatal e as incitadas provocaciones dos grupos encarapuchados.



Estas movilizacions masivas, decididas e autoprotexidas que contaron cunha ampla participación xuvenil mostran o camiño e o contido do contraataque popular polos dereitos da clase obreira, das capas populares e da mocidade contra a ofensiva do capital, da UE e dos seus partidos. Constitúe a verdadeira resposta á estratexia do goberno e aos esforzos por manipular e desviar nunha dirección non danosa para as políticas antipopulares a xustificada indignación de miles e miles de mozos que tomaron as rúas.



O KKE chama á continuación e intensificación da loita, por todas as vías, e en primeiro lugar e máis importante, coa organización e acción nos centros de traballo, os barrios, as escolas e facultades. Únicamente un movemento de masas, organizado e militante que confronte coa liña política xeral da plutocracia pode responder aos patróns e ao terrorismo e intimidación do Estado, marcando o camiño á saída".



Movilizaciones no estranxeiro



Ao mesmo tempo, as manifestacións de condena polo asasinato do mozo de 15 anos e de denuncia da represión, continuaron en varias cidades europeas. En Londres, as organizacións da KNE e o KKE organizaron unha protesta ante a embaixada grega. Estudantes das escolas gregas manifestáronse en Munich e Sttutgart. Tamén houbo protestas a iniciativa da KNE en Edimburgo e Turín, mentres que en Roma membros da KNE uníronse á protesta organizada por Giovani Comunisti e a FGCI ante a embaixada grega.



Novas movilizaciones da mocidade



Hoxe, 11 de decembro, teñen lugar novas protestas e manifestacións de estudantes de secundaria, mentres o consello coordinador dos estudantes de Atenas anunciou unha nova manifestación no centro de Atenas. En todas estas accións as forzas da KNE xogan un papel dirixente e activo.



Ao mesmo tempo, varios mozos que cumpren os seus servizo militar enviaron mensaxes de solidariedade das súas unidades condenando o asasinato do rapaz e expresando a súa preocupación polo papel que a nova doutrina militar reserva ao exército, así como a súa orientación contra o "pobo inimigo".

Información da Sección de Internacional

dell'Organizzazione Comunista di Grecia (KOE)

Sui gravi fatti accaduti in Grecia riportiamo un documento dell'Organizzazione Comunista di Grecia (KOE)
appena arrivataci.

L'Organizzazione Comunista di Grecia (KOE) salute le migliaia di giovani e di persone che continuano – per il terzo giorno consecutivo – le risolute e combattive manifestazioni contro il governo e i crimini della polizia.

In questo momento (lunedì 8 dicembre) migliaia di studenti delle scuole stanno dimostrando davanti al Quartiere Generale della Polizia ad Atene ma anche nei molti quartieri e città in tutta la Grecia.

Oggi pomeriggio la Coalizione della Sinistra Radicale (SRYZA) ed altre organizzazioni della sinistra hanno chiamato ad una grande mobilitazione popolare nel centro di Atene. Anche il Partito Comunista di Grecia (KKE) che fino ad ora non ha preso parte alle manifestazioni e alle proteste, sotto pressione dei giovani e delle masse popolari ha chiamato ad una manifestazione ad Atene (per ora separata dall'altra manifestazione).

Le manifestazioni in tutta la Grecia esprimono spontaneità e allo stesso tempo una domande politica e popolare: la condanna del governo di Karamanlis. Le proteste e la rabbia delle masse sono pienamente giustificate. I poliziotti che uccidono non vengono puniti. Le scuse del governo mirano invece ad portare l'attenzione sulla distruzione delle proprietà pubbliche e private ma non possono coprire le sue responsabilità. Il governo è colpevole perché arma i poliziotti killer e non li punisce per i loro crimini. Il governo è colpevole perché ha trasformato la città di Atene in una camera a gas nel tentativo di fermare le manifestazioni attaccando la gente con armi chimiche e torturando i dimostranti arrestati.

Il governo porta tutto il peso di una piena responsabilità politica.. Esso ha fallito in ogni campo: nell'economia, nell'educazione, nel lavoro e nei diritti democratici. Prima questo governo criminale cadrà meglio sarà per il popolo e la società. Le annunciate dimissioni del Ministro degli Interni e del Vice Ministro dell'Ordine Pubblico, non possono calmare la giusta rabbia della società. Se queste dimissioni non verranno accettate, questa sarà la prova della piena responsabilità del Primo Ministro e dell'intero governo.

La rivolta non deve finire. E' solo cominciata. Noi chiamiamo ad alzarsi tutti i giovani e il popolo: tutti in piazza nelle manifestazioni di oggi in tutta la Grecia! Va dichiarato lo sciopero in tutte le scuole e vanno occupate le università! Va trasformato lo sciopero generale dei lavoratori di giovedì prossimo in un vero e proprio processo contro il governo criminale, un processo popolare che condanni un governo corrotto e assassino. Chi ha responsabilità deve pagare per impedirgli di continuare con i suoi crimini.

Tutti in piazza! Tutti nelle strade!

Facciamola finita con questo governo che si è venduto la Grecia, che attacca le masse popolari e ammazza i giovani. La lotta popolare sarà vittoriosa.

Atene, 8 dicembre

PC de Grecia, Resolución do CC: Sobre os recentes acontecementos e manifestacións relativas ao asasinato do mozo de 15 anos .

PC de Grecia, Resolución do CC: Sobre os recentes acontecementos e manifestacións relativas ao asasinato do mozo de 15 anos .

-------------------------------------------------

From: Communist Party of Greece, Friday, December 12, 2008

http://inter.kke.gr , mailto:cpg@int.kke.gr

==================================================



Resolución do Comité Central do KKE



-Sobre os recentes acontecementos e manifestacións relativas ao asasinato do mozo de 15 anos.



O CC do KKE celebrou unha sesión o martes 9 de decembro e debateu a situación política no país, sobre a base dos acontecementos dos últimos días e da loita de masas dos traballadores e a mocidade, que protestaban polo asasinato do estudante de 15 anos e manifestaban a súa indignación polo agravamiento dos problemas do pobo.



O CC do KKE realizou as seguintes observacións e conclusións:



1. O CC do KKE saúda á mocidade, os alumnos e estudantes e os traballadores que desde o primeiro momento e ata hoxe reaccionaron con manifestacións masivas ao asasinato de Alexandros Grigoropoulos. revelaron as causas políticas de longo alcance que puxeron un arma na man do asasino, e tamén as responsabilidades de ND. as movilizaciones tamén teñen como fondo os graves problemas do pobo, o autoritarismo e a represión estatal, a indignación da mocidade, a súa agonía e inseguridade respecto de o seu futuro. O CC do KKE chama ao mantemento militante e fortalecimiento das loitas populares e xuvenís que han ter lugar nos vindeiros meses e que deberían incrementarse para contrarrestar o novo ataque a consecuencia da crise económica e o crecente autoritarismo estatal.. O KKE subliña que non se pode aprazar a acción e a movilización popular, a organización e salvagárda das loitas, o desenvolvemento de formas avanzadas de loita por medio de procesos colectivos. Todo iso require a partiicpación popular e un espírito de responsabilidade militante. As loitas populares deben abarcar todo o espectro da política dominante, desde o incremento da represión e violencia estatal ás esixencias económicas e sociais da clase obreira, as capas medias das cidades e o campo, a mocidade e as mulleres, contra o gran ataque contra os seus dereitos. Os traballadores deben tomar a situación nas súas mans inmediatamente. Os centros de traballo, as fábricas, os sectores industriais, os centros de construción, os grandes almacéns das cidades, os centros educativos e barrios deben converterse en sementes vitais para a revitalización e desenvolvemento do movemento obreiro e popular en xeral..



2. O asasinato a sangue frío do estudante de 15 anos Alexandros Grigoropoulos o sábado pola noite, 6 de decembro, por gardas especiais das forzas estatais de represión, é "a crónica dunha morte anunciada" causada pola violencia e represión estatal. É o resultado dunha política que considera inimigos ao pobo e á mocidade que loitan, esixen e poñen en cuestión o poder da plutocracia doméstica e os seus partidos. Esta política oponse a todas as formas militantes de loita, folgas, manifestacións, ocupacións de edificios. É contraria a toda forma organizada e políticamente avanzada de loita. Esta política é inimiga da organización e acción colectiva dos traballadores, campesiños, capas medias urbanas, da mocidade. O asasinato do estudante é a continuación da violencia e arbitrariedad policial, que creceu nos últimos anos. Vai dirixida contra os traballadores nos centros de traballo, onde ten lugar unha continua extorsión e intimidación, contra os inmigrantes, que son vítimas da explotación e as guerras, contra os estudantes, que están sendo perseguidos por esixir unha educación pública gratuita. O núcleo do sistema en si mesmo causa vítimas pola ilegalidade e indiferenza dos patróns que leva á morte de traballadores.

3. Os gobernos do país ata agora, os de ND e o PASOK, teñen gran responsabilidade. Teñen promovido e aplicado leis que aprobaron no Parlamento. As leis antiterroristas da UE, a Convención Prum (Schengen III), a lexislación que permite o abusivo uso de armas pola policía. Dáse un crecente poder dos servizos secretos, créanse sistemas de vixilancia e dáse unha gradual interferencia das Forzas Armadas en asuntos de orde interna. Creouse un novo mecanismo, complementario á Policía Grega, a nivel das entidades locais. O uso de cans policía pola Policía Grega realízase en público e durante manifestacións. Crece a tenencia de armas por parte dos gardas das compañías privadas de seguridade e outros.

4. O estado burgués e o goberno de ND intentan utilizar a violencia cega de persoas enmascaradas e encarapuchadas, que vimos principalmente por TV, para controlar a crecente vaga de protestas e loitas populares. As medidas de protección das loitas son asunto do movemento popular organizado e non da policía e as forzas estatais represivas. O pobo pode protexer as súas loitas así como o seu movemento de masas coa contribución do KKE e as forzas clasistas. Tamén poden enfrontarse ao estado represor e ás persoas enmascaradas e encarapuchadas que supoñen un aliado e asistente para as forzas que tratan de amedrentar ao pobo e facer que deixe de loitar. O núcleo de tales grupos formouse nas entrañas do estado, dentro e fóra das fronteiras de Grecia, nos gobernos tanto de ND como do PASOK. Ademais, os seus inspiradores poderían perder o control sobre eles nalgún momento.



5. Quen son indulxentes coa violencia cega dos enmascarados e encarapuchados, quen tratan de equiparala ás accións espontáneas de estudantes indignados, tamén teñen a súa responsabilidade. Ademais, quen "comen a orella" aos encapuchados, como SYRIZA e os seus aliados e propagandistas nos medios, cargan cunha enorme responsabilidade política. De feito, a práctica de SYRIZA apoia formas de actuación vulnerables á penetración dos mecanismos represivos do estado e outras axencias. A posición política de SYRIZA caracterízase polo oportunismo político. Na perspectiva de gañar un puñado de votos nas eleccións parlamentarias, adulan e dan cobertura aos encarapuchados, poñendo míras nas urnas e nos acontecementos postelectorais relativos á formación de goberno.

6. O CC saúda a participación de decenas de miles de manifestantes, traballadores e mozos no mitin organizado polo KKE e a KNE o luns 8 de decembro. Na movilización fíxose evidente que hai un plan tendente a implicar ao KKE nun conflito cos encarapuchados e as forzas represivas. O KKE non caeu na trampa. Ao contrario, organizou exitosas movilizaciones militantes masivas en Atenas e ducias de cidades de todo o país. Estas movilizaciones alcanzaron o seu obxectivo e ningún manifestante resultou ferido. É unha necesidade imperiosa que quen abandonaron a loita no pasado ou quen non están decididos aínda a loitar, únanse á loita. O movemento popular organizado debe tomar o asunto nas súas mans, empezando polos centros de traballo, as zonas residenciais, e coordinar a súa acción por sectores, municipios e barrios. Cando os representantes elixido polos traballadores non cumpren as súas obrigas, traizoan a loita dos traballadores e dificultan os procesos de loita, os traballadores deben tomar o asunto nas súas mans e crear comités de loita. Deben unirse e coordinar as súas forzas por todo o país e propoñer esixencias económicas, sociais e políticas contra as leis represivas.

A situación esixe estar moi alerta en vista da posibilidade de adianto electoral, para que os partidos do sistema bipartidista sufran un gran golpe. Ao mesmo tempo, é importante reforzar o KKE, xa que constitúe o factor decidido para o desenvolvemento da loita de clases e a Fronte sociopolítica, para a loita por conquistas na vía de ruptura e derrocamento da política dominante. O pobo debe dar a ND e ao PASOK unha boa lección nas próximas eleccións. Deben condenar, debilitar, abandonar aos partidos do sistema bipartidista e aos seus aliados, a todos aqueles que dexeneran en puro radicalismo para conservar o podrecido, inxusto e corrupto sistema de represión e violencia. O primeiro paso nesta dirección é o fortalecimento do KKE en todos os campos. Os membros do Partido e a KNE deben tomar a iniciativa e combinar con determinación a maior vixilancia, creatividade e disposición, a clarificación e información masiva ao pobo sobre a posición do KKE e a súa postura sobre os actuais acontecementos, coa conclusión do debate precongresual dentro do Partido, en vista do 18 Congreso, contribuíndo aínda máis ao desenvolvemento das loitas populares e xuvenís.



¡O POBO E A MOCIDADE DEBEN RESPONDER AGORA COA súa LOITA E O seu VOTO!



LOITA-ORGANIZACIÓN-VIXILANCIA-DISPOSICIÓN



XUNTO Ao KKE ORGANICEMOS O CONTRATAQUE DO POBO E A MOCIDADE



POR UNHA AMPLA ALIANZA POPULAR, ÚNICA ESPERANZA E GARANTÍA PARA UN VERDADEIRO PODER POPULAR





Atenas, 9 de decembro de 2008

PC de Grecia, Comentarios de Aleka Papariga á Prensa

PC de Grecia, Comentarios de Aleka Papariga á Prensa

-------------------------------------------------

From: Communist Party of Greece., Wednesday, December 10, 2008

http://inter.kke.gr , mailto:cpg@int.kke.gr

==================================================



Onte, 9 de decembro, celebráronse masivas manifestacións e protestas de estudantes en varias cidades e pobos de Grecia. En Atenas, milleiros de estudantes responderon ao chamamento do consello de coordinación estudiantil, desafiando o clima de medo e intimidación que se cultivou e reuníronse no centro de Atenas.





Unha vez máis, esta marabillosa movilización foi silenciada polos medios de comunicación que seguiron emitindo imaxes de disturbios organizados e destrución. O goberno está intentando aproveitar este clima, invitando aos sindicatos a suspender as manifestacións da folga xeral de hoxe.



Ao falar coa prensa tras unha reunión co Primeiro Ministro Costas Karamanlis que se celebrou onte, Aleka Papariga sinalou que hai unha saída para o pobo. "Chamamos ao pobo traballador, especialmente a aqueles que nos últimos anos, por diferentes razóns, perdan un interese activo pola política, ou quen aínda están dubidando, a que se organicen nos sindicatos, asociacións, tanto nos centros de traballo como nos barrios. É absolutamente necesario que o noso país se éncha de traballadores en loita porque unha tormenta maior está por chegar, pola crise económica e co pretexto da crise."

A secretaria xeral do KKE subliñou que necesitamos "un movemento de masas capaz de protexerse a si mesmo" e qe o KKE non "identifica a ira e indignación xustificadas pola morte do novo estudante co núcleo duro de individuos encarapuchados", sinalando que o núcleo dos grupos encapuchados saíu de dentro da autoridade estatal e está sendo utilizado para difamar e romper ao movemento popular.

Aleka Papariga denunciou que durante o mitin de protesta organizado polo KKE o luns pola noite, houbera un plan de infiltración tanto de individuos encarapuchados como das forzas policiais, pero que non tivo éxito. O mesmo día en Tesalónica houbo un intento de atacar a sé de Tesalónica do KKE por un grupo, a quen membros do partido e amigos que estaban facendo garda no edificio impediron entrar nas instalacións.

Aleka Papariga tamén chamou á coalición SYRIZA a deixar "de comer a orella aos encarapuchados ... coa vista posta nas eleccións ou as cadeiras (escanos)".

Información da Sección de Relacións Internacionais

A UE NON SABE PERDER


A UE acorda a convocatoria dun novo referendo en Irlanda sobre o Tratado de Lisboa

• Os Vinte e sete aceptan que todos os países conserven o seu comisario, a cambio do 'si' irlandés


EFE
BRUXELAS
O cume da Unión Europea apoiou hoxe a proposta francesa para solucionar o bloqueo ao Tratado de Lisboa, que consiste en que Irlanda celebre outro referendo antes de novembro do 2009.

Os xefes de Estado e Goberno alcanzaron este acordo, que tamén inclúe que a Comisión Europea (CE) seguirá tendo un membro por cada país, na primeira sesión de traballo do cume da UE, o que despexa o camiño para discutir o plan de reactivación económica e as medidas contra o cambio climático

Os Vinte e sete apoiaron a proposta francesa que indica que o Goberno irlandés "comprométese a tratar de conseguir a ratificación do Tratado de Lisboa antes do final do mandato da actual Comisión", en novembro do 2009.

Concesión para superar o 'non' de xuño

Aínda que o texto non fala de condicións, a forma en que está redactado sinala que a concesión de que Irlanda conserve o seu comisario vai unida a que ratifique o tratado, tralo NON de xuño. A proposta afirma que, "sempre que entre en vigor o tratado", o Consello Europeo adoptará unha decisión para que "a Comisión manteña un nacional de cada Estado membro".

O Tratado de Lisboa prevé que, a fin de gañar en eficacia, a partir do 2014 haberá un número de membros da CE igual a dous terzos do número de Estados membros (o que equivale a 18 na UE dos Vinte e sete), que se rexerá por un principio de rotación igual entre os Estados membros.

O presidente da CE, José Manuel Durao Barroso, mostrouse o martes receptivo á idea dun comisario por país, cando dixo que "a CE pode traballar con 27 ou máis membros". Barroso recoñeceu que algúns países son reticentes a deixar de ter unha persoa da súa nacionalidade na Comisión, mesmo si os comisarios son teóricamente independentes dos seus países.

Unha futura Comisión con 35 membros

O acordo logrouse malia que algúns países eran reacios a manter un comisario por cada Estado membro, xa que coas futuras ampliacións pode haber unha Comisión Europea con ata 35 integrantes, aínda que prevaleceu o obxectivo de lograr a ratificación do tratado.

O texto que apoiaron os xefes de Estado e Goberno sinala que o pobo irlandés manifestou as súas preocupacións acerca do mantemento da súa política fiscal, as leis relativas á familia e a neutralidade do país. Estas preocupacións trataranse para "mutua satisfacción", a condición de que Irlanda contraia o compromiso de ratificar o tratado.

Con todo, fontes comunitarias sinalaron que o Tratado de Lisboa non atenta contra a independencia de Irlanda á hora de fixar a súa política fiscal nin familiar, nin tampouco contra a súa neutralidade, polo que se poden facer declaracións expresas deixándoo todo "máis claro" si iso tranquiliza aos cidadáns dese país cara a unha nova consulta.

"Nuestra voz se levanta hoy en un grito de denuncia y solidaridad" Felipe Pérez Roque



2008-12-11





INTERVENCIÓN DEL MINISTRO DE RELACIONES EXTERIORES, FELIPE PÉREZ ROQUE, EN EL TALLER INTERNACIONAL "LA DECLARACIÓN UNIVERSAL DE LOS DERECHOS HUMANOS: 60 AÑOS DESPUÉS", EFECTUADO EN EL PALACIO DE CONVENCIONES, EL 10 DE DICIEMBRE DE 2008.

Queridos familiares de nuestros Cinco Héroes, prisioneros políticos en Estados Unidos;

Queridos amigos, queridas amigas, llegados desde los más diversos lugares para participar en este taller;

Compañeras y compañeros cubanos:

Saludamos la iniciativa de los Capítulos venezolano y cubano de la Red de Redes "En defensa de la Humanidad" y de la Comisión Nacional Cubana de la UNESCO de convocar este Taller Internacional "La declaración universal de los Derechos Humanos: 60 años después." Les damos a los amigos llegados de otros países cordial bienvenida a nuestra patria.

Sesenta años atrás la Asamblea General de las Naciones Unidas adoptó la Declaración Universal de los Derechos Humanos. Su aprobación fue posible solo tras la victoria de las fuerzas progresistas sobre el fascismo y constituye, sin duda, un éxito de los pueblos en la lucha por el reconocimiento de sus derechos.

Aun con las limitaciones resultantes del momento en que se proclamó, la Declaración marcó un hito y sirvió de inspiración y estímulo al ulterior desarrollo y codificación de los derechos humanos, tanto de las personas como de los pueblos, incluidos los derechos de solidaridad.

En 1948, al aprobarse la Declaración, ya había comenzado la llamada Guerra Fría. Prácticamente la mitad de los actuales Estados miembros de las Naciones Unidas estaban sometidos al dominio colonial o eran simplemente neocolonias. Fue la época del surgimiento del oprobioso régimen del apartheid en Sudáfrica, a cuya derrota contribuyeron los combatientes cubanos décadas después.

En un día como hoy me gustaría también evocar la memoria de los más de 2 000 combatientes cubanos caídos en África para conseguir la derrota del ejército del apartheid y para obtener la independencia de Namibia, la liberación de Nelson Mandela, el desmantelamiento de aquel odioso engendro y la preservación de la integridad territorial de Angola. En un día como hoy quisiera evocar su sacrificio, a miles de kilómetros de Cuba, y hacer llegar también un testimonio de respeto a sus familiares en nuestra patria.

Aunque el propio preámbulo de la Carta de las Naciones Unidas, proclamada en 1945, identificó entre sus propósitos el respeto al principio de la libre determinación de los pueblos, no fue hasta la década de 1960 que la Asamblea General de las Naciones Unidas proclamó ese principio —el de la libre determinación de los pueblos— como un derecho.

A lo largo de los años, la batalla de muchos países en desarrollo y de las fuerzas progresistas en el mundo industrializado permitió la ulterior reivindicación y reconocimiento de otros derechos inalienables de los pueblos, en particular, de sus derechos a la paz y al desarrollo.

En 1993, la Conferencia Mundial de Derechos Humanos, celebrada en Viena, brindó un importante impulso a la cooperación internacional en materia de derechos humanos. El reconocimiento de la universalidad, la indivisibilidad y la interdependencia de todos los derechos humanos y de la necesidad de darles un tratamiento justo y equitativo, fueron elementos esenciales del consenso alcanzado en Viena en 1993.

El respeto a la diversidad, el reconocimiento de las particularidades nacionales y regionales, de los diferentes patrimonios históricos y culturales y del derecho de los pueblos a establecer su propio sistema económico, político y social, se erigieron entonces en elementos esenciales para la promoción de una genuina cooperación internacional en materia de derechos humanos, con apego a los principios de objetividad, imparcialidad y no selectividad.

Sin embargo, los gobiernos de Estados Unidos y sus aliados siguieron manipulando el tema de los derechos humanos a su antojo y utilizándolo como herramienta de chantaje y presión contra aquellos países que, como Cuba, persistíamos en nuestro derecho a la libre determinación y la independencia. Durante años, asistimos a las prácticas discriminatorias y corruptas orquestadas en la desprestigiada Comisión de Derechos Humanos. Hoy, nos congratulamos por el surgimiento del Consejo de Derechos Humanos, libre de aquellas prácticas aberrantes. Alertamos, sin embargo, del peligro latente de que se intente entronizar en el Consejo de Derechos Humanos otra vez un clima de confrontación y selectividad; si así fuere, plantaremos batalla nuevamente. Bueno es advertirlo claramente en este día.

La proclamación del derecho de los pueblos a la solidaridad internacional, en un mundo caracterizado por las inequidades y el egoísmo de los más ricos y poderosos, constituye la más reciente conquista en el desarrollo progresivo del derecho internacional de los derechos humanos a favor de los intereses de los más necesitados del planeta.

Estimados amigos:

Aun cuando se han producido avances en el reconocimiento internacional de los derechos humanos, la realización y disfrute de todos los derechos humanos para todos los pueblos y personas no pasa de ser hoy una quimera.

Nuestros pueblos sufren el egoísmo, la injusticia, las pretensiones de dominación, la inequidad, el derroche y el consumismo desmesurado de una minoría insensible y derrochadora, frente al desamparo, el hambre y la desnutrición, el analfabetismo y las enfermedades para los más de 2 600 millones de personas que se preguntan hoy, 60 años después de haberse proclamado la Declaración Universal de los Derechos Humanos, por qué se les condena a vivir para siempre en la desesperanza y la pobreza.

Nuestra voz se levanta hoy en un grito de denuncia y solidaridad con los 1 000 millones de personas que son víctimas del hambre y la desnutrición, con los más de 800 millones que no pueden leer y escribir, con los 11 millones de niñas y niños que morirán este año, antes de su quinto cumpleaños, a causa de enfermedades prevenibles y curables.

Esta cruel realidad tiende a agravarse. La profunda crisis a la que el egoísmo y la irresponsabilidad han arrastrado al mundo, especialmente visible en los ámbitos financiero, alimentario, energético y climático, impacta con mayor fuerza sobre los países del Sur y sobre los más necesitados, mientras que los responsables se resisten a buscar soluciones apropiadas con tal de preservar sus privilegios.

El alza sin precedentes en los precios de los alimentos, la especulación irresponsable con los precios de los productos básicos, el intercambio desigual, el enorme peso de la deuda externa, el proteccionismo selectivo que imponen los países ricos al comercio y los subsidios que aplican, la reducción de los ya insuficientes recursos destinados a la Asistencia Oficial al Desarrollo —que no superan en este momento apenas el 0,28 % del Producto Interno Bruto de los países desarrollados, cada vez más lejos de aquel 0,7% de su Producto Interno Bruto que prometieron en 1970 dedicar a la Ayuda Oficial al Desarrollo. Han pasado ya 38 años de aquella promesa, y hoy, en un mundo donde son tan necesarios esos recursos para paliar y enfrentar las enfermedades, la pobreza, el analfabetismo, la falta de oportunidades para miles de millones de seres humanos, apenas destinan el 0,28%; el que menos dedica, por debajo del 0,2%, es el más rico y poderoso de todos, Estados Unidos- y el incremento en la frecuencia y magnitud de los desastres naturales, son solo, junto a los demás elementos que mencioné, algunas de las amenazas que hoy enfrentan nuestros pueblos.

Estamos llamados, como nunca antes, a luchar por el establecimiento de un orden internacional equitativo, justo y democrático. No podemos aceptar que unos pocos países ricos condenen a la pobreza y al subdesarrollo a la inmensa mayoría de los pueblos.

Un orden internacional justo, democrático y equitativo es una condición imprescindible para que los esfuerzos dentro de los países rindan los resultados esperados. Ningún país podrá ejercer para su pueblo el derecho a la paz, al desarrollo, a la igualdad de oportunidades si no cambia el actual orden internacional, que constituye el obstáculo mayor a que los esfuerzos nacionales puedan tener resultados más allá de los esfuerzos de los gobiernos y de los pueblos.

Ese injusto y antidemocrático orden internacional que se nos impone es también responsable del abismo que separa al Norte del Sur en cuanto a la producción, el acceso y el flujo de la información. Sustenta, además, la violación del derecho de nuestros pueblos a recibir información veraz y objetiva, requisito imprescindible al ejercicio de la libertad y la libre determinación.

Somos bombardeados continuamente por falsas alegaciones o percepciones tergiversadas de nuestra propia realidad. La mentira se vuelve práctica cotidiana. Se intenta interpretar y escribir la historia desde la óptica de los poderosos. Se pretende justificar la discriminación y la xenofobia. Se nos intenta hacer creer que somos responsables del subdesarrollo impuesto a los países del Sur.

Un día como hoy, Cuba reivindica nuestro derecho a un Nuevo Orden Internacional de la Información y las Comunicaciones que haga posible el disfrute de la libertad de expresión e información para todos, en condiciones de objetividad y justicia.

Cuba reivindica el respeto a la diversidad cultural y la promoción y defensa de las culturas de nuestros pueblos, como garantía de identidad y arma insustituible en la protección de la soberanía de nuestras naciones.

Nuestro mundo, queridos amigos, ha sido testigo de las más abominables violaciones de los derechos humanos. En el pasado reciente, cientos de miles de familias latinoamericanas se cubrieron de luto ante las atrocidades cometidas por dictaduras militares patrocinadas por Estados Unidos.

Expresamos nuestra solidaridad con las víctimas de aquellos crímenes y sus familiares, y exigimos justicia. Un día como hoy, en que se cumplen 60 años de la proclamación de la Declaración Universal de los Derechos Humanos, vale recordar que nuestra Revolución, atacada con saña, bloqueada, hostigada, invadida, bombardeada, víctima del terrorismo, víctima de los sabotajes, víctima de las campañas de descrédito, que ha tenido que defenderse durante 50 años, lo ha hecho, bajo el liderazgo y el magisterio de Fidel, en el respeto absoluto a los más elevados principios de la ética.

Vale recordar, un día como hoy, que no hay una sola familia cubana que en los últimos 50 años llore a un familiar desaparecido, no hay una sola, o llore a un familiar asesinado extrajudicialmente, no hay una sola. No hay una sola familia cubana denunciando trato inhumano y degradante, torturas como las que se aplicaron en los países de América Latina que enfrentaron dictaduras tenebrosas apoyadas por Estados Unidos, como las que se aplicaron durante el Plan Cóndor, el secuestro, la tortura sin límites, la vesania contra los presos indefensos.

Hoy no hay ninguna familia cubana que llore a un familiar desaparecido o asesinado, como no hay ninguna familia cubana que lamente el que su hijo no pueda ir a la escuela o que el pariente enfermo no pueda ejercer su derecho a recibir atención médica.

De esos casi 1 000 millones de analfabetos que hoy lamentamos en el mundo, ninguno es un cubano que por falta de acceso a los recursos económicos imprescindibles no pueda enviar a su hijo a la escuela.

Los participantes en este taller podrán salir ahora a las calles de La Habana a ver si encuentran en algún semáforo a un niño limpiando los cristales del carro y pidiendo algo de comer. No lo hay.

Hemos defendido a la Revolución; hemos construido una obra, imperfecta como toda obra humana, perfectible; somos los más inconformes con lo hecho, tenemos noción clara de que falta mucho más por hacer que lo que hemos logrado, y aspiramos a la justicia no solo para nuestro pueblo, sino para todos los pueblos de la Tierra, porque consideramos al mundo nuestra patria, porque Patria es humanidad, como nos enseñó José Martí. Pero vale decir, cuando se va abriendo la bruma de las campañas y las mentiras vertidas contra Cuba, que la Revolución Cubana se defendió sin aplicar jamás el "ojo por ojo" y "diente por diente", sin aplicar jamás el que "el fin justifica los medios", preceptos borrados de la práctica de los revolucionarios cubanos, aun en medio de la defensa de un país acosado y amenazado de manera permanente.

Un día como hoy sumamos nuestras voces para exigir justicia junto a los cientos de miles de familias latinoamericanas que sufren todavía hoy y lloran la pérdida de seres queridos, mientras reclaman el cese de la impunidad para los represores.

Bajo el pretexto de una supuesta guerra global contra el terrorismo o la hipócrita y falsa promoción de la libertad y la democracia, se intenta legalizar la agresión y la ocupación militar y se perpetran graves violaciones a los derechos humanos; se intenta justificar los bloqueos y la coacción; se busca imponer el modelo político, económico y social que responda a los intereses y designios de los poderosos, y se discriminan culturas y religiones.

Uno de los ejemplos más aborrecibles del desprecio a la condición humana, es la creación y la permanencia, todavía hoy, del centro de detenciones arbitrarias y tortura establecido en la ilegal Base Naval que Estados Unidos nos impone en Guantánamo.

Condenamos los abusos y violaciones que tienen lugar allí y exigimos su cierre inmediato y la devolución de ese territorio a nuestra patria.

En inequívoca prueba de la falsedad y la hipocresía de la política de Estados Unidos en materia de terrorismo, sus autoridades eluden todavía su obligación de enjuiciar por cargos de terrorismo o extraditar a Venezuela al terrorista Luis Posada Carriles, uno de los principales responsables de la destrucción en pleno vuelo de un Avión de Cubana de Aviación, en 1976, con 73 personas a bordo. Aquí entre nosotros están hoy compañeras y compañeros que perdieron familiares víctimas de ese acto de terrorismo. Un día como hoy reiteramos nuestra demanda de que los terroristas concurran por fin ante la justicia y que cese la impunidad y la protección que el gobierno de Estados Unidos ha concedido a hombres que llevan sobre sus hombros la responsabilidad de haber asesinado a decenas de personas inocentes. Sin embargo, al mismo tiempo, el gobierno de Estados Unidos mantiene a cinco cubanos injustamente encarcelados por 10 años ya, por desafiar la impunidad que disfrutan los grupos terroristas que han actuado contra el pueblo cubano a lo largo de décadas desde Miami.

En el Día Mundial de los Derechos Humanos, exigimos también la inmediata liberación de Gerardo, Ramón, Antonio, René y Fernando. Su firmeza, su integridad y sus profundos valores éticos sirven de inspiración al pueblo cubano y a todos los defensores de derechos humanos en el mundo.

A sus familiares aquí presentes, les reiteramos nuestro compromiso de no cejar, no cansarnos y no desistir de la batalla porque ellos regresen junto a sus familias y su pueblo.

Compañeras y compañeros;

Estimados amigos:

Cuba, bloqueada y asediada por 10 sucesivas administraciones del Gobierno de Estados Unidos durante casi cinco décadas, puede mostrar hoy avances sustantivos e irrefutables, resultados de programas y planes nacionales encaminados a mejorar las condiciones de vida de nuestro pueblo y el disfrute de todos los derechos humanos.

Reitero, sin embargo, nuestra aspiración a construir la sociedad con justicia e igualdad de oportunidades y bienestar para todas las cubanas y todos los cubanos, con la que hemos soñado, por la que han luchado y batallado generaciones de cubanos y que constituye todavía una meta por alcanzar.

Quisiera recordar en este Día Mundial de los Derechos Humanos, de modo especial, a los más de 37 000 profesionales cubanos de la salud que se encuentran salvando vidas en 73 países. Ellos son el testimonio de que, como dijera Fidel: "Revolución es modestia, desinterés, altruismo, solidaridad y heroísmo".

A los miles de médicos, enfermeras y técnicos de la salud cubanos, que a esta misma hora caminan por las intrincadas montañas de Guatemala, o viven junto a los habitantes de los barrios de Caracas, en el Altiplano boliviano, en las selvas africanas, a esos hombres y mujeres que a esta hora tratan a un enfermo, alivian el dolor, llevan una palabra de consuelo o un medicamento, lejos de sus hijos, a miles de kilómetros de sus hogares, dedicamos, hoy, Día Mundial de los Derechos Humanos, un mensaje especial y un pensamiento de todo su pueblo y sus familiares.

En el año en que se cumple el 60 aniversario de la proclamación de la Declaración Universal de los Derechos Humanos, Cuba renueva su compromiso contra toda discriminación y con la lucha por un mundo de justicia, libertad e igualdad para todos.

En un día como hoy, expresamos nuestra satisfacción de recibirlos a ustedes, de poder intercambiar, compartir, debatir sobre este sueño imprescindible que guía nuestros actos y nuestras luchas de conquistar un mundo con justicia, igualdad y paz para todos.

Quisiera, de modo especial, recordar a Fidel que ha sido el artífice y el guía de los cubanos en su lucha por el respeto a los derechos humanos para nuestro pueblo y para nuestros hermanos más allá de nuestras fronteras.

Quisiera renovar nuestro compromiso con la construcción de una América Latina integrada que luche unida por los derechos de sus pueblos.

Quisiera también reiterar nuestra esperanza de ver un día un Puerto Rico libre e independiente, de ver a su pueblo ejercer su derecho a la libre determinación e incorporarse en carácter de miembro pleno, junto a sus hermanos de América Latina y el Caribe.

Y quisiera saludar, en nombre de nuestro pueblo, a todos los que en cualquier rincón del planeta batallan cada día por construir ese mundo mejor que todos soñamos.

Bienvenidos, y que tenga éxito nuestro Taller Internacional.

Muchas gracias (Aplausos).

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
Enviado por
Revista Koeyú Latinoamericano
revistakoeyulatinoamericano@gmail.com
Tel. (58 212) 481 7740
Cel. (58) 412 7332730
Caracas. Venezuela

VENEZUELA. O 23N FOI TRANSPARENTE

Luciano Vasapollo:



"Proceso electoral do 23-N foi transparente"





"A dereita europea xa non pode dicir que hai ditadura en Venezuela"

"O PSUV debe enfrontarse á loita de clases no seu interior"

"O Estado debe controlar o investimento produtivo con interese social"



O economista italiano, Luciano Vasapollo, profesor da Università degli Studi dei Roma A Sapienza, estivo no noso país como observador internacional no proceso do 23-N. Tribuna Popular e Debate Aberto conversaron en exclusiva con el sobre os resultados electorais e a conxuntura actual do proceso revolucionario venezolano.





Caracas, 27.11.08. Modaira Louro Prensa TP/FDA



Modaira Louro: No seu rol de observador internacional cal é a súa impresión do proceso electoral venezolano realizado o 23 de novembro?



Luciano Vasapollo: O proceso do 23 de novembro foi transparente. O Consello Nacional Electoral brindounos todo o apoio e a información aos observadores internacionais. Desde o punto de vista técnico, eu como profesor de estatística económica, estou positivamente impresionado. O proceso automatizado é moi bo, excelente, porque permite o coñecemento inmediato do resultado. Hai moita precisión. De xeito manual pódense cometer erros. En Italia, en Europa, en xeral, non temos un sistema tan avanzado. O noso sistema é manual e hai que recoñecer o avance do sistema electoral venezolano co voto electrónico na parte tecnolóxica.

En xeral, houbo moito civismo, moita tranquilidade durante a xornada electoral. Admiro tamén o desempeño as forzas armadas, o seu traballo de colaboración, un papel importante e positivo, de disposición de axudar ao cidadán. Os reservistas cumpriron un gran labor de apoio ao elector. Hai que destacalo porque en Europa Xeralmente, as forzas armadas nestes procesos cumpren un rol soamente de prevención de desordenes, é dicir un papel represivo e non de axudar e de colaborar coa poboación civil no proceso tal e como o fixeron aquí as forzas armadas.

En canto á auditoría, estaba a parte electrónica e a parte física de comprobación dos votos e foi moi transparente todo, moi claro.

A xente que pediu que se interrompese ás 4 da tarde o proceso porque supostamente xa se terminou o lapso, non tiña razón. Os centros que non se pecharon foi porque, tal e como o sinala a normativa electoral, presentaban xente en cola aínda. Como observador, non como político, máis tarde falareiche como político, penso que o 23 de novembro deuse un gran avance da democracia venezolana, a estrutura do proceso, a forma como se deu, garante unha democracia plena, unha democracia consolidada.



MR: E como político? É necesario sinalar que vostede ademais dun eminente intelectual é militante activo, coordinador nacional de Réte dei Comunista italiana, moi ligado a importantes sectores sindicais no seu país.

LV: Agora non che falo como observador senón como dirixente político. A dereita europea xa non pode dicir que hai ditadura en Venezuela. Confírmase a tendencia de parte do pobo de apoiar a Chávez, de apoiar a súa proposta socialista, xa que logo non é unha derrota entón. Pero tamén é certo que hai contradicións. Un proceso revolucionario forte non se pode permitir perder espazos tan importantes como o estado Miranda e a Alcaldía Maior, polo significado simbólico que teñen.

A oposición venezolana non é forte, non é unha oposición que se poida dicir que tiña méritos organizativos e políticos para obter a alcaldía maior e Miranda. Por iso asombra a derrota de Diosdado Cabello, que parecía un líder forte do proceso. Significa que hai un problema de relación entre o Partido, refírome ao PSUV, da sua dirixencia e a xente.

Había problemas coa eficiencia das xestións, con non resolver as necesidades da xente: a recolección do lixo, a inseguridade e outros flaxelos. Hoxe tense que seguir adiante pensando que unha cousa é o partido cun fin electoral e institucional e outra cousa é o partido con formación ideolóxica de cadros que se ocupa do traballo coa xente, coas masas, cos sindicatos, cos movementos sociais, porque pola contra sucederá o que xa sucedeu.

Criticas que vou facer son de parte dun intelectual e militante revolucionario amigo e irmán do PSUV e do proceso revolucionario socialista bolivariano e a crítica é entre irmáns e revolucionarios.Nun proceso de transición como o de aquí, a loita de clases está presente en todas partes e o PSUV debe enfrontarse a unha loita de clases no seu interior. Isto dígoo con moita responsabilidade. Ao exterior está a loita coa burguesía, coa dereita, co fascismo, co imperialismo. Ao interior, con oportunistas, xente que só está por un cargo, sen verdadeiro compromiso revolucionario. Eu falo como revolucionario e como amigo do proceso e espero que esta crítica sexa para dar forza ao proceso.

A presenza comunista é importante non só en Venezuela senón en todas partes do mundo, porque neste momento histórico para a superación do modo de produción capitalista a loita ten que ter un contido de loita de clases. Sen esta perspectiva, só lograranse certos avances pero non a transformación do modelo capitalista. Ese é o aporte dos comunistas neste e en todos os procesos revolucionarios.





MR: Vostede é un economista marxista Como explica a actual crise económica e financeira mundial?

LV: Os economistas marxistas non pensamos que é unha crise financeira como os neokeynesianos. Nós pensamos que esta non é unha crise financeira. É unha crise económica, estructural e sistémica do capitalismo, que se iniciou aproximadamente en 1971 coa firma do acordo de Bretton Woods, cando EEUU impuxo a súa lóxica de acumulación e quitou o respaldo da reserva áurea á moeda. Isto permitiu crear unha economía baseada na débeda, na débeda interior, exterior, pública e privada. EEUU como superpotencia militar impuxo o seu sistema económico.

Nós non creemos que se trate de aliviar ao modo capitalista. O modelo de acumulación do capital está en crise. Non significa que non está acumulando riquezas, senón que non o fai de xeito idóneo para a súa expansión. Esta crise é peor que a do 29, porque esa só era económica e financeira. Hoxe o capitalismo mostra que non pode sobrevivir porque a crise económica e financeira vén acompañada de crise monetaria, ambiental, de alimentación, enerxética, ética e moral do capital. Isto non significa que o capitalismo fracasará só. Necesita unha subxetividade de clase, unha subxetividade revolucionaria que transforme a crise nun novo modo de produción que para nós ten que ser o socialismo. Hoxe esa subxetividade de clase, está en mans de movementos que non teñen a forza de producir os cambios. Con todo, non se pode confundir a estratexia coa táctica. A estratexia comunista ten que ser non axudar a resolver a crise capitalista, senón agudizar o conflito de clases, o conflito social en forma de reivindicación táctica, como a loita dos obreiros pola redución da xornada laboral, mellóras das condicións salariais, as nacionalizacions de empresas estratéxicas, pero sempre relacionada ao aspecto estratéxico de conquistar nesa reivindicación táctica un momento de poder político para a clase obreira, para impulsar a trasformación cara ao socialismo.



MR: Con respecto a Venezuela, vostede como especialista, Que efecto pode traer a crise sobre a nosa economía?

LV: Nesta crise xeral do capitalismo, vaise a profundar a división social e a división internacional do traballo. Venezuela ten un rol particular debido á súa condición de país productor de petróleo. O próximo ano vaise profundar a crise e vaise profundar a dependencia energética e virá un gran problema en canto á importación e exportación internacional de cru. O presidente Chávez debe darlle ao país unha estrutura produtiva. Esta estrutura pódese xerar a partir da nacionalización da banca, para controlar o futuro do tipo de investimento, que debe ser eminentemente investimento produtivo pero con carácter social, que permita a asistencia médica, a educación, a vivenda para a poboación. Por iso o control da banca debe estar en mans do Estado, si non as reservas esgotaranse e farase difícil ter recursos para os programas sociais. En segundo lugar, hai que darlle á xente un sistema produtivo, darlle ao pobo unha mentalidad distinta, colectiva, porque si o Estado é só asistencialista, a mentalidade sempre vai ser individualista: "O goberno tenme que dar". Si o Estado controla o sistema produtivo nacional diversificado, onde participen cooperativas, empresas sociais, distritos produtivos socialistas, significa dar unha forza produtiva, dar a conciencia de clase á xente que entraría nunha dimensión de relacionamento colectivo e non individual.

Chávez fixo moitas cousas boas e positivas, dignificou ao pobo venezolano, pero logo de 10 anos, hai que consolidar a produción.

É necesario nacionalizar pero con sentido socialista. Moitos gobernos de dereita nacionalizan. Cando é que a nacionalización é de carácter socialista? Cando se ocupa non da pequena empresa, senón cando se ocupa das empresas estratéxicas, dos bancos, dos grandes sectores produtivos e do sistema financeiro para garantir o investimento produtivo pero con carácter social.

A transición socialista é longa pero ten que iniciarse inmediatamente con formas de relación non monetaria, onde se recoñeza o rol do mercado pero sen pasar polas leis da acumulación do capital e dando resultados sociais.



MR: Que papel xoga o movemento comunista internacional ante esta crise do capitalismo mundial?

LV: Para os comunistas que temos relación coas masas, cos traballadores, co mundo sindical, tense que ir en dúas direccións: no ámbito internacional e no ámbito nacional.

O carácter xeral da crise é internacional. O imperialismo norteamericano e europeo están en crise, o único xeito de responderlle é cunha nova Internacional Comunista, os comunistas teñen que dar resposta ao capitalismo e ao imperialismo de xeito internacional.

A niveis nacionais, si os movementos non se suscitan tomar o poder para cambiar a forma de produción pódese dar unha pequena transformación progresista pero non un cambio social, un cambio de sistema.

En Italia a situación é moi difícil. O triunfo histórico que tiña o partido comunista tradicional na clase obreira e traballadora perdeuse. Por iso o grupo noso non se chama partido senón rete (rede).Os partidos non se decretan. Hoxe hai que reforzar a relación coas masas, cos sindicatos de base, cos movementos sociais e logo de fortalecer eses aspectos, constrúes o partido.

Por iso vexo que en Venezuela, sen ánimo de dar consellos ou recomendaciones, é necesario respectar a presenza do Partido Comunista. Neste momento a súa existencia é fundamental para dar ao proceso revolucionario unha referencia política baseada na loita de clases e na visión do socialismo científico. A súa presenza é fundamental como referencia ideolóxica. En cada país, o movemento comunista debe evaluar as súas realidades e momentos históricos e actuar respecto diso.



Luciano Vasapollo, profesor da Università degli Studi dei Roma A Sapienza

CATALUNYA EREs

ERO de Nissan

1680 treballadors afectats Grup de Facebook Informació de l'ERO

ERO de Pirelli

280 treballadors afectats Informació de l'EROGrup de Facebook de suport als treballadorsParticipa a la campanya de difusió del Calendari Pirelli Precari a

ERO de Acciona

322 treballadors afectats Informació de l'ERO Imatges de la manifestació

ERO de ONO

Fins 1298 persones Informació de l'ERO

ERO Gonvarri

187 treballadors afectats Informació de l'ERO

ERO Hutchinson

ERO temporal de 490 treballadors Informació de l'acord a Hutchinson

Informació de l'acord a Hutchinson

ERO Ficosa

ERO temporal de 868 treballadors Informació de l'ERO

ERO Sanofi-Aventis

180 (23 a Catalunya) treballadors afectats Informació de l'ERO

ERO T-Systems

550 a tot Espanya (270 a Catalunya) Informació de l'ERO

Informació de l'ERO

ERO Frigo-Unilever

ERO tancat (Retirat, després de l'anunci de compra per part de Farggi. Estan en negociació) Informació de l'ERO

ERO a Visteon

230 treballadors afectats (tota la plantilla) Información de l'ERO

ERO Freudenberg

141 treballadors afectats (tota la plantilla) Informació sobre l'ERO

ERO de Tyco

209 treballadors afectats, acord signat Informació de l'acord

Estampacions Sabadell

226 treballadors afectats per un ERO temporal

Esteban Ikeda

108 rescissions i temporal de 19 dies per a la resta de plantilla

ERO temporal a SEAT

Afectarà a 4.000 treballadors

ERO a Simon

Afecta a 80 treballadors

ERO a Filatures Balsareny

45 treballadors afectats (tota la plantilla)

Eurofil

70 treballadors afectats, tota la plantilla

Texel

30 treballadors (tota la plantilla). Acord signat.

Ceràmiques del Foix

72 treballadors afectats Informació de l'ERO

Informació de l'ERO

Anglès Textil

97 treballadors afectats

ERO a Utymat

Afecta a 48 treballadors

Aconda Paper

Afecta a 240 treballadors (tota la plantilla) Informació de l'ERO i dels acords

ERO Torraspapel

213 treballadors afectats Informació de l'ERO

ERO a EDS

Anunciats 9.300 acomiadaments a Europa. A Catalunya té 1.500 treballadors. Informació sobre la situació

ERO de Plastal

43 treballadors afectats per l'ERO 231 més, afectats per un ERO temporal Informació de l'ERO

ERO a Comforsa

70 treballadors afectats per un ERO temporal Informació de l'ERO

Informació de l'ERO

ERO a Mahle

Afectats 250 treballadors per un ERO permanent i 462 de forma temporal Informació de l'ERO

Informació de l'ERO

ERO a Magneti Marelli

Afectada tota la plantilla (800 treballadors) per un ERE temporal.

ERO a Frapebher

ERO a Simo

ERO a Hilaturas Moca

Afectats 30 treballadors (tota la plantilla)

Filatures Puigdemont

58 treballadors afectats (tota la plantilla)

ERO Tèxtil Sanpere

Afectats 20 treballadors.

ERO a Delphi

800 treballadors afectats per un ERO temporal Informació de l'ERO

ERO a Mobles Mesegué

30 treballadors afectats per un ERO temporal de 3 mesos

ERO a Cie Automotive

300 treballadors (tota la plantilla) afectats per un ERO temporal.

ERO a Eiffage Energia

152 treballadors afectats a tots els centres de Catalunya.

Ceràmiques Sugrañes

85 treballadors afectats Informació de l'ERO

ERO a Ace Cuberteros

36 treballadors afectats (tota la plantilla)

ERO a derivados del cemento Norden del grupo Prainsa, para su centro de Sallent (Barcelona),alcanzado un preacuerdo para indemnizar a los empleados afectados por la medida, que excluye a los trabajadores a partir de 52 años. tiene también tres plantas en Francia y otras tres en Chile, ha adquirido el Grupo Alvisa, dedicado al sector del prefabricado para obra civil en España, y posee compañías para el montaje, las grúas, la construcción y las cubiertas.

Envasats Càrnics de Campllong

ERO temporal de 6 mesos (ACN) Campllong (Gironès).- L'empresa Envasats Càrnics Girona S.L., situada al polígon Industrial Les Ferreries de Campllong,

ERO en Smurfit Kappa

ERO de 19

ERO a Construcciones JC Crespo

ERO de 10 treballadors (tota la plantilla)

ERO de Kris Bijoux

ERO temporal de 5 treballadors

ERO de Welding Iron Mets

ERO de tota la plantilla (15 treballadors)

ERO Grupo MYR 2005

ERO d'11 treblladors

ERO Inyección de Componentes plásticos

ERO de 41 treballadors

ERO Cunícula Les Olles

ERO de 6 treballadors

ERO Ricard Mengual

ERO temporal de 2 treballadors

ERO Armat i Ferralat

ERO de 6 treballadors

ERO de Muebles Mesegue

ERO temporal de 25-30 treballadors

ERO de Estejo

ERO temporal de 5 treballadors

ERO de Amover

ERO temporal de 20 treballadors

ERO de Xirinols

ERO de 8 treballadors (tota la plantilla)

ERO de Ryad-Fort

ERO de 6 treballadors (tota la plantilla)

ERO de Copemo corporación Cárnica

ERO de 57 treballadors

ERO de Ceramica Belianes

ERO de 17 treballadors

ERO de Talleres Cabre

ERO de 14 treballadors

Acomiadaments en MERCK FARMA Y QUIMICA, S.L

ERE de 89 treballadors del centre de Mollet, octubre 25 més de Mollet.

ERO a Emtisa

El proveïdor de components per a l'automòbil Emtisa, propietat de Nissan, ha arribat a un acord amb el comitè d'empresa per aplicar un expedient de regulació d'ocupació (ERO) temporal que afectarà els prop de 300 treballadors de la planta de Sant Andreu de la Barca (Baix Llobregat).

Emtisa preveu parar la producció els mateixos dies que ho faci la factoria de Nissan a la Zona Franca, ja que l'activitat principal de la companyia se centra en la fabricació dels bastidors dels tot terrenys Pathfinder i Navara de la firma nipona.

Aquest expedient temporal afectarà la totalitat de la plantilla d'Emtisa, que ara és d'uns 300 treballadors.

Emtisa (Estampacions Metàl•liques i Transformats Industrials), fundada el 1947, va ser adquirida per Nissan fa un parell d'anys amb l'objectiu d'incorporar a la seva estructura un dels seus proveïdors clau: el fabricant de les estructures metàl•liques dels seus tot terrenys.

ERO temporal a Flexo

El proveedor Industrial Flexo, perteneciente al grupo multinacional Avon Automotive y dedicado a la fabricación de tubos de caucho para el sector del automóvil, ha presentado un Exped...Flexo, perteneciente al grupo multinacional Avon Automotive y dedicado a la fabricación de tubos de caucho para el sector del automóvil, ha presentado un Expediente de Regulación de Empleo (ERE) temporal en su planta de Sant Just Desvern (Barcelona) que afectará a poco más de un centenar de trabajadores durante 25 días en el primer trimestre de 2009.

Según confirmaron fuentes sindicales, la decisión de la empresa, que afectará a dos terceras partes de la plantilla, no tiene un impacto "tan importante" como en otras proveedoras porque Flexo está orientada especialmente al sector de camiones y cuenta con muchos clientes "fuera de España".

"Esta medida servirá para solucionar el problema coyuntural de caída de la demanda", aseguraron las mismas fuentes, que confiaron en alcanzar un acuerdo en la reunión que próximamente mantendrán el comité y la dirección. Además, Industrial Flexo ha abierto un plan de bajas "totalmente voluntario" para que puedan acogerse "unas seis o siete personas".

L'

empresa Envasats Càrnics Girona S.L., situada al polígon Industrial Les Ferreries de Campllong, ha presentat un Expedient de Regulació d'Ocupació (ERO) temporal de sis mesos per manca de liquiditat. L'empresa, fundada l'any 2001, dóna servei a la cooperativa de ramaders productors de Vedella de Girona. Abans de presentar l'expedient, que afecta nou treballadors, l'empresa ja havia passat per dificultats arran de la crisi econòmica. De fet, els 26 membres de la plantilla tot just aquesta setmana han cobrat la nòmina del mes d'octubre. Entre els clients més destacats de la càrnia hi ha la cadena de supermercats Caprabo. L' empresa es dedica principalment a envasar carn procedent de la cooperativa, tot i que també fan processos d'especejament. Compta amb 26 persones en plantilla i es troba situada al carrer camí de Riudellots del polígon industrial Les Ferreries de Campllong. Precisament, ara fa dos anys, la direcció va fer una forta inversió per adequar i ampliar la nau, i ara la crisi econòmica ha passat factura a les seves finances.

presentat al Departament de Treball un ERO temporal de sis mesos que afecta nou treballadors de la plantilla. Els treballadors afectats per l'ERO i la direcció de l'empresa estan negociant l'expedient. Entre d'altres, sobre la taula hi ha la discussió sobre els terminis en què els afectats hauran d'anar a l'atur. Envasats Càrnics Girona S.L. té entre els seus principals clients la cadena de supermercats Caprabo. L'acord entre la direcció de l'empresa i els sindicats ha estat possible ja que la companyia s'ha compromès a complementar la prestació de desocupació dels treballadors afectats per l'ERO fins al cent per cent del sou, incloses les pagues extres i vacances, segons que ha explicat a Efe el responsable de la Federació del Metall d'UGT al Baix Llobregat, Juan Antonio García.

ERO de Hisitex

Afecta 44 treballadors Òdena (Anoia).- Els treballadors afectats per l'ERO d'Hisitex, la planta que el grup tèxtil Antex té a Òdena, rebran 35 dies i mig d'indemnització per any treballat - Els treballadors afectats per l'ERO d'Hisitex, la planta que el grup tèxtil Antex té a Òdena, rebran 35 dies i mig d'indemnització per any treballat amb un topall de pagament de 21,3 mesos. Així ho ha ratificat aquesta tarda l'assemblea de treballadors que s'ha celebrat a la mateixa factoria. Finalment, l'ERO afectarà 44 treballadors i no 50, com estava previst inicialment, i tres dels quals correspondran a prejubilacions. L'acord s'ha assolit per àmplia majoria perquè dels 109 treballadors que han participat a la reunió, només quatre s'hi ha manifestat en contra i tres s'han abstingut. El comitè d'empresa preveu que els primers acomiadaments es facin efectius d'aquí uns quinze dies.

Segons Òscar Molina, membre del comitè d'empresa, el nom dels treballadors acomiadats no es farà públic fins el proper dilluns, perquè si algun treballador que no es trobi a la llista està interessat a acollir-se a l'ERO mitjançant una baixa voluntària, ho pugui fer. Aquesta mesura busca reduir el número de membres de la plantilla que hauran de marxar de manera forçada.

Els empleats que no han quedat afectats per l'ERO veuran modificat el seu horari. En concret, treballaran una setmana de matí, una de tarda i una tercera de nit.

La crisi de l'automoció

L'ERO, que es va entrar al Departament de Treball el passat 22 d'octubre, és un reflex de la crisi de l'automoció i la davallada de vendes de cotxes, que ha passat factura al grup tèxtil. Antex, dedicat a la fabricació de fil de polièster per a automoció, i un dels grups que va saber resistir millor l'embat de la crisi al tèxtil, es va veure obligat a prescindir de part de la seva plantilla per garantir la viabilitat del grup.

L'expedient afecta les diferents plantes que el grup té arreu de Catalunya. la plantilla està formada per uns 130 treballadors, el grup en prescindirà de 41 i tres més es prejubilaran. A Anglès (Selva) hi ha la seu administrativa i a les diferents plantes hi treballen 300 persones, l'ERO afectarà 19 empleats i 35 més es prejubilaran, han sol•licitat la baixa voluntària o es recol•locaran. I finalment, a Lliçà de Vall (Vallès Oriental), amb una plantilla d'una vuitantena de persones, la retallada afectarà tres treballadors. Abans de presentar l'ERO, el grup Antex havia intentat fer front a la crisi retallant contractes temporals i prescindint del personal que no estava en situació indefinida.