InSurGente.- Miles de manifestantes protestaron fronte ao Parlamento e
pediron a dimisión do primeiro ministro Geir Haarde , a quen xunto a Oddson consideran co-responsables de créba dos
tres principais bancos islandeses. A continuación, dirixíronse ao
Banco Central onde esixiron que se vaian todos os responsables da creba do país. Os 320.000 habitantes de Islandia deben asumir agora unha
enorme débeda cos prestamistas internacionais. Para que non cunda o exemplo,
os medios de desinformación masiva gardaron un pactado silencio
sobre os feitos.
DPA/ insurgente.-
Centos de islandeses tomaron por asalto a entrada do Banco Central de Islandia
na capital Reykjavik, en protesta contra as consecuencias da
crise financeira, esixindo no hall principal a renuncia do presidente
do instituto, David Oddson.
Miles de manifestantes protestaron o sábado fronte ao Parlamento e pediron
a dimisión do primeiro ministro Geir Haarde, a quen xunto a Oddson
consideran co-responsables de créba dos tres principais bancos
islandeses. Os 320.000 habitantes de Islandia deberon asumir unha enorme
débeda externa.
A coroa islandesa perdeu en doce meses tres cuartas partes do seu valor.
Algúns actos conmemorativos do 90 aniversario da independencia de Islandia
derivaron hoxe en protestas contra a crise bancaria e financeira.
O goberno de Islandia logrou evitar a bancarrota grazas aos créditos
que obtivo do Fondo Monetario Internacional e numerosos países.
Para 2009 prevese en Islandia unha redución do produto bruto interno do
10%, unha cuadruplicación da taxa de desemprego e unha inflación do 20%.
Unha das opcións que podería manexar o Partido da Independencia do
primeiro ministro Haarde é pedir a incorporación á Unión Europea, un paso
sempre visto con escepticismo por esta agrupación política. O seu socio na
coalición de goberno, a Alianza Socialdemócrata, sempre se mostrou
máis favorable á adhesión á UE.
----------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------
Islandia está ao bordo da bancarrota: un país enteiro devorado por unha
burbulla financeira. Como é posible que a economía ameace con derrubarse
onde onte reinaba o pleno emprego?
Islandia: 103.000 quilómetros cadrados flotando entre Noruega e Groenlandia,
en pleno Atlántico Norte; uns 320.000 habitantes que, espallados por toda
a superficie insular, poderían repartirse entre cada tres un quilómetro
cadrado de territorio nacional.
Ata
hai poucas semanas, Islandia era unha incógnita para Europa, polo menos para a
Europa non pertencente ao Consello Nórdico. Sabíase que en fútbol é un
rival fácil, que tendo en conta a súa latitude debe de facer moito frío, que
ten unha cantante moi famosa cuxo verdadeiro nome é impronunciable e por iso
faise chamar Björk e que o alcohol custa alí máis do que
calquera continental, con excepción quizais dos escandinavos, estaría
disposto a pagar por el. Algúns ben informados eran ademais capaces de dar
o nome da sua capital: Reikiavik.
Da noite para a mañá, Islandia pasou a ocupar páxinas nos
xornais europeos. Pero, como adoita suceder nestes casos de fama
espontánea, os titulares non auguran nada bo. Para salvalos do
derrube, o pequeno Estado acaba de nacionalizar os tres grandes bancos da
illa, asumindo unha débeda que equivale a dous anos de orzamento público
e é igual ao PIB anual do país. Agora ameaza a bancarrota nacional.
A conta sae cara
Geir Haarde converteuse no primeiro xefe de Goberno islandés con guardacostas.
Cando as turbulencias nos mercados financeiros
internacionais non colapsan a economía, a vida transcorre tranquila en Islandia.
Pero xa esta fin de semana houbo altercados en Reikiavik. Os
cidadáns están enfadados: con David Oddsson, o director do banco central
islandés, que trouxo o capitalismo agresivo á illa; e con Haarde, que
ata hai pouco aseguraba que o país non se vería afectado pola crise.
Tamén os expertos do Fondo Monetario Internacional dicían en xullo que
a marcha da economía islandesa era "excelente", hoxe acoden ao rescate
con créditos por valor duns 1.700 millóns de euros e o país convértese no primeiro Estado de Europa occidental en aceptar axuda do FMI
desde 1976. Os veciños escandinavos aportarán outros 2.000 millóns de euros.
Gran Bretaña e Holanda prometeron axuda. mesmoPolonia e as
Illas Feroe queren facer a súa contribución.
Haarde necesita uns 15.000 millóns de euros, hai quen eleva a cifra a 20.000
millóns. A especulación excesiva dos tres bancos nacionalizados,
Glitnir, Kaupthing e Landsbanki, vaille saír cara ao Estado. Calcúlase
que o endebedamiento público aumentará do 29 ao 100% do PIB, as pensións
poderían perigar, a cota de desemprego pasar do un ao 10% e a inflación,
que por mor da histeria acumuladora de víveres supera xa o 16%, podería
chegar ao 20%. Mentres tanto, a coroa islandesa segue caendo en picado.
Parecía un bo negocio, pero...
e créditos cotizados en dólares, que logo volveron repartir
dentro do país e ás veces tamén fóra", explica Dorothea Schäfer, experta
en finanzas do Instituto Alemán de Investigación Económica, "o rumor de que
as entidades financeiras poderían verse afectadas pola crise fixo que
a coroa islandesa perdese gran parte do seu valor. Isto puxo a moitos en dificultades
á hora de devolver o prestado e fóra de Islandia endureció
as condicións dos créditos. Os bancos islandeses acabaron ao bordo da
insolvencia".
Atraídos polos altos intereses, tamén moitos alemáns, que agora
tremen por todos os depósitos que superen a asegurada cifra dos
20.000 euros, confiaron os seus aforros a entidades islandesas. Pero si os
bancos non poden cobrar aos seus acreedores, tampouco están en condicións de pagar
ás súas ahorristas. E en xeral: como pode ser que un banco dun
país de 300.000 habitantes, como Islandia, ofreza máis intereses que uno dun
país de 80 millóns de persoas, como Alemania?
"Simplemente, non pode ser", di Schäfer, "os bancos islandeses deberon
crer que podían investir, por exemplo, en valores ligados a créditos
hipotecarios e obter deles rendementos moi por encima dos altos
intereses que estaban outorgando aos seus clientes. Parecía un bo negocio,
pero ao final resultou que o cálculo estaba mal feito".
dentro do país e ás veces tamén fóra", explica Dorothea Schäfer, experta
en finanzas do Instituto Alemán de Investigación Económica, "o rumor de que
as entidades financeiras poderían verse afectadas pola crise fixo que
a coroa islandesa perdese gran parte do seu valor. Isto puxo a moitos en dificultades
á hora de devolver o prestado e fóra de Islandia endureció
as condicións dos créditos. Os bancos islandeses acabaron ao bordo da
insolvencia".
Atraídos polos altos intereses, tamén moitos alemáns, que agora
tremen por todos os depósitos que superen a asegurada cifra dos
20.000 euros, confiaron os seus aforros a entidades islandesas. Pero si os
bancos non poden cobrar aos seus acreedores, tampouco están en condicións de pagar
ás súas ahorristas. E en xeral: como pode ser que un banco dun
país de 300.000 habitantes, como Islandia, ofreza máis intereses que uno dun
país de 80 millóns de persoas, como Alemania?
"Simplemente, non pode ser", di Schäfer, "os bancos islandeses deberon
crer que podían investir, por exemplo, en valores ligados a créditos
hipotecarios e obter deles rendementos moi por encima dos altos
intereses que estaban outorgando aos seus clientes. Parecía un bo negocio,
pero ao final resultou que o cálculo estaba mal feito".
