Os lectores e lectoras de rebelión están suficientemente informados do
acontecido no debate, digámolo así, do pasado 25 de xullo de 2008 no
programa "A fiestra" da SER entre William Cárdenas e Carlos Fernández
Liria sobre Venezuela e a recente visita ao noso país do presidente
Chávez. Carlos Fernández Liria foi interrompido pola presentadora ao facer
referencia documentada ao editorial do País sobre Venezuela tras o golpe
Estado de abril de 2002 e, posteriormente, ao insistir sobre o papel dos
medios de comunicación no levantamento fascista venezolano, medios aos
que os golpistas agradeceron explicitamente o seu papel na trama nos seus
primeiros pronunciamientos tras o supostamente exitoso golpe, Fernández
Liria foi expulsado do programa mediante desconexión anunciada pola
presentadora do programa estelar das tardes da SER, cedendo a
palabra na última parte do debate ao señor William Cárdenas, unha das
cabezas visibles -das invisibles deberiamos falar noutro momento- da
oposición -por dicilo cun termo absolutamente xeneroso e
semánticamente inadecuado- venezolana (Dito sexa entre paréntese,
admitindo ausencia de proba fidedigna, non é impensable que este mesmo
señor Cárdenas, xunto con outros líderes da extrema dereita venezolana,
visitase Wáshington en varios ocasións durante os primeiros meses de 2002).
Pretendo aquí chamar a atención sobre un aspecto do encontrón
radiofónico que non creo menor, sobre as argucias "argumentativas" do señor
Cárdenas que na miña opinión sinalan moi ás claras os procedementos que
están dispostos a usar -todo vale aínda que non valla- os que foron amigos do
intento golpista de abril de 2002 para alcanzar o seu ansiado obxectivo de restauración
oligárquica con mando en praza. Os sectores sociais que o
señor Cárdenas representa tan á perfección non están dispostos a arriscar
no máis mínimo a regra de ouro da sua onticidade social, a súa lei de gravitación
política: as que limpan as súas casas, os e as que traballan nas
súas fábricas, os que gardan as súas propiedades, as que coidan as súas familias e
familiares, os e as que viven (se viven) co seu permiso, deben seguir
sendo os de sempre, os que sempre traballaron e coidado as súas facendas
en beneficio, non hai dúbida posible aquí, do sector minoritario e
privilexiado que a historia e seica outras instancias superiores escolleu
para dirixir país, propiedades e facendas.
Antes vale a pena meditar sobre o seguinte feito. O señor Cárdenas
preside unha organización que quere levar ao presidente Hugo Chávez ante a
Corte Penal Internacional. É asombroso, comentaba Carlos Fernández Liria nun
artigo en Público de 31 de xullo de 2008, que a liberal e democrática
Cadea Ser, invite a un político que "seis anos logo dos feitos, segue
repetindo por radio e televisión que Chávez ordenou disparar contra unha
indefensa manifestación opositora, provocando unha matanza, e que iso foi o
que orixinou o seu derrocamento". Esta foi, recordaba Fernández Liria, a
noticia que no seu momento airearon aos catro ventos os xornais
venezolanos e algúns españois, incluído O País; esta foi a coartada
orquestrada para xustificar o intento golpista e este segue sendo o
motivo da axitación xurídico-política que apunta como destino ao Tribunal
Internacional da Haya e que pretende, está claro, confundir á opinión
pública internacional e á propia cidadanía venezolana presentando ao
presidente Hugo Chávez, apoiado se non conto mal en máis de oito eleccións
democráticas, como un gorila fascista, autoritario e asasino.
Tomo de Richard Gott -Hugo Chávez e a revolución bolivariana, Foca, Madrid,
2006-, unha fonte recoñecida por Foreign Affairs e ata polo Financial
Times, o esencial do relato. Primeiros meses de 2002, Venezuela. Para a
maioría de observadores e analistas especializados en América Latina,
Caracas empezaba a parecerse a Santiago de Chile nos meses previos ao
golpe de setembro de 1973. Un informe da CIA datado o 6 de abril
ten un significativo título "Maduran as condicións para un intento de golpe".
O informe exprésase nos termos seguintes: "Faccións
militares disidentes, incluídos algúns oficiais de alta gradación e un
grupo de mozos oficiais radicais, aumentan os seus esforzos para organizar
un golpe contra o presidente Chávez, posiblemente este mesmo mes... O
nivel de detalle dos plans coñecidos.. apunta ao arresto de Chávez e
outros dez mandos" [a cursiva é miña]. O CIA-análise proseguía sinalando
que para provocar a acción militar, os conspiradores -este era o concepto
usado- podían tratar de explotar as tensións xeradas polas
manifestacións da oposición programada para finais do mes de abril de 2002,
oposición que contaba entre os seus vértices máis destacados e activos no
deseño e preparación do golpe fascista anticonstitucional cos
principais industriais e financeiros do país; os líderes sindicais
absolutamente entregados (Carlos Ortega especialmente) de Confederación de Traballadores
de Venezuela (CTV), a principal central sindical do país; os
propietarios -nacionais ou non- dos principais xornais e canles de televisión
(aquí a presenza de prisa é absolutamente destacable: véxase o
informe que sobre este punto rebelión publicou o pasado 1 de agosto de 2008);
parte do obispado da Igrexa católica e oficiais conservadores
das forzas armadas. Wáshington deu o visto e prace e o goberno de José
Mª Aznar apoiaba feliz e entusiasmado o intento (Para que non habite o
esquecemento neste punto esencial: a denuncia desta clara colaboración
gobernamental aznarista, sobre cuxos vértices detallados non temos aínda -e
seica non teremos nunca- información ampla, é a que motivou, tempo
despois, a xusta e moderada protesta do presidente Chávez no cume
Iberoamericano e o borbónico, histérico e autoritario berro do "Por que non calas", presentado e alardeado como axustada expresión de rebeldía por unha banda
sustantiva dos serviles medios de inculcación españois, co
apoio posterior da segunda autoridade do estado español e o
agradecemento final do señor Aznar ás dúas máximas autoridades do Reino
de España polo seu exemplar comportamento político e diplomático).
Os conspiradores concentraron os seus ataques durante o primeiro cuadrimestre de 2002
na reforma estrutural da empresa "Petróleos de Venezuela",
proposta polo goberno venezolano en novembro de 2001. En abril de 2002,
convocáronse dous días de folga para protestar pola medida. Carmona,
presidente da federación patronal Fedecámaras e candidato golpista á
presidencia, e Carlos Ortega fixeron un pacto e un chamamento conxunto á
folga os días 11 e 12 de abril, paro que non se desconvocaría ata
a renuncia do presidente Chávez. A folga, como non podía ser doutra forma
dadas as súas finalidades últimas, converteuse rapidamente nunha
contrarrevolución orquestrada.
Na madrugada do xoves 11 de abril, unha multitude reaccionaria comezou a avanzar
ata as principais oficinas da compañía petroleira estatal no
centro da cidade. Ortega, o líder sindical da CTV, incitou ás
xentes a que proseguisen a marcha cara ao palacio de Miraflores, sede da
presidencia da República bolivariana, para expulsar "ao home que
traizoara ao pobo venezolano". Uns 150.000 manifestantes, segundo
Gott, marcharon cara a Miraflores. No camiño atopáronse cunha
multitude -"algo máis reducida"- de cidadáns dos ranchitos do
arrabalde de Caracas, partidarios do presidente Chávez e a revolución
bolivariana, reunidos de xeito urxente esa mesma mañá para intentar parar
o atropelo contrarrevolucionario. As forzas armadas tomaron posicións
fronte a ambos os grupos: a garda nacional, por unha banda, leal á
presidencia republicana, e a policía metropolitana controlada polo
alcalde Caracas, Alfredo Pena, talvez naqueles momentos o principal
líder opositor a Chávez. A situación estalou cun violento enfrontamento
nos arredores de Miraflores no que morreron un número indeterminado
de persoas e que a oposición e os seus medios presentaron (e manipularon) como
ataque armado dos "chavistas desalmados" aos pacíficos manifestantes
opositores. Gott sinala que se disparou desde ambos os grupos e que "a
responsabilidade por esas mortes converteuse nunha cuestión controvertida
desde aquel momento e durante longo tempo". En calquera caso, engade, a
maioría das persoas falecidas naquel enfrontamento eran seguidores
de Chávez.
Pois ben, o grupo do señor William Cárdenas e os seus seguidores, e os
sectores que representa, e que lle jalean a un tempo, pretende levar ao
presidente Chávez ao Tribunal Internacional da Haya por "a súa actuación
criminal" neste enfrontamento motivado por unha conspiración golpista
alentada, dirixida, aireada e orquestrada precisamente polos amigos
políticos do señor Cárdenas e os amos e aliados do patrio traseiro.
Este sosegado señor, non outro, foi o tertuliano elixido pola SER para dar
réplica ás argumentacións de Carlos Fernández Liria. Vale a pena
recordar algunhas das súas argumentacións, algunhas delas, a maior parte,
formuladas cando Fernández Liria xa non podía replicar dada a desconexión
previa decidida pola presentadora e sen que en ningún momento esa mesma
presentadora fixese un mínimo comentario, unha sucinta suxestión ao señor
Cárdenas, sobre a importancia da veracidade informativa e a corrección
argumental nos asuntos públicos controvertidos.
Vexamos algúns exemplos da profundidade e pericia argumentativas do señor
William C.
O señor opositor insistiu en dous ou máis ocasións en que un dos
ministros que acompañou ao presidente Chávez na súa visita a España (sen poder
aseguralo, por falta de coñecemento pola miña banda, seica o ministro de Enerxía
e Petróleo venezolano) era familiar do Chacal, "do terrorista
Chacal" segundo as súas propias palabras. Conclusión buscada, aínda que non inferida
da súa insistencia, de face ao oínte: se fose así, e aínda non séndoo, se o
ministro é familiar dun "terrorista sanguinario", el mesmo é un
terrorista sanguinario; se o ministro sanguinario é ministro dun
goberno presidido por Hugo Chávez, o mismísimo presidente é un presidente
sanguinario e terrorista. Consiguientemente, a revolución bolivariana, toda
ela e en cada unha dos seus partes e elementos, está dirixida, planificada e
composta por terroristas sanguinarios.
Cal é o valor desa, digamos, argumentación? Cero absoluto. Non é o
ser e a Nada, é a nada da Nada. En calquera curso de introdución á
teoría da argumentación sería motivo de risa e escándalo. Non é
propiamente unha argumentación, é un ruído nada inocente que pretende torcer
a vontade e información da cidadanía. Vale o mesmo que soster, con cara
sisuda e concentrada, que dado que o pai do señor Martín Villa, o
actual presidente de Sogecable, outra pata do imperio PRISA, foi membro da
CNT e, está claro, familiar directo do señor Martín Villa, entón o
ex gobernador franquista é por iso un cenetista radical e intransixente.
Vale o mesmo que afirmar que como o señor Aznar é neto de Manuel Aznar,
neto colaborador do franquismo, o señor Aznar, familiar directo do
seu avó, é un franquista insigne. .
Non foi esta a única táctica do señor William C. Nunha ocasión fixo
referencia aos comentarios e posicións de profesores da Universidade de Valencia
(se non escoitei mal) que apoiaban a revolución bolivariana.
Todos eles, engadiu, pagados ou subvencionados. Non especificou a orixe deste
ouro. Mancha similar estendeu entre liñas (entre ondas), en máis dunha
ocasión, sobre o propio Carlos Fernández Liria. Que profesores eran eses?
Quen subvencionan? Cales eran as súas fontes? Silencio absoluto. Acéndese o ventilador e esténdese a abxección falsaria. Probablemente,
non hai que perder de vista esta posibilidade, aparte dos seus intentos de descualificación
de toda opinión crítica á súa posición de clase, porque o
señor William C. pense que toda a cidadanía é da súa mesma condición,
xentes que sitúan sempre o propio interese (crematístico) no posto de mando.
As perlas falsarias continuaron. O señor William C. comentou confusamente
sobre as torpezas e fracasos dalgúns intelectuais europeos que apoiaban
e falaban dun socialismo de século XXI que ninguén sabía que era e que a
historia xa situara no seu lugar, no vertedoiro político. O plumeiro
do señor William C. destapouse unha vez máis. É tan vello como antiga é a
loita de clases. Do que o señor Cárdenas non está disposto a falar, nin
a oír, nin a comentar, nin a permitir, é que haxa sectores sociais que
abonen e aposten por unha revolución social que pretende dar voz e voto real
aos desposuídos. Todo iso é o pasado vencido. Os que mandan, el é un
deles, non van transixir neste punto. A terceira guerra mundial tivo
un neto vencedor. Non o esquecen nin están dispostos a esquecelo.
Finalmente, e por non esgotar a paciencia do lector / a, o señor William C.
nunca concretou as súas afirmacións: o pobo venezolano (sic) non aguanta máis;
os datos esgrimidos por Carlos Fernández Liria non tiveron réplica algunha;
Hugo Chávez, ao que nunca chamou presidente, é un criminal. Polo demais,
William C. nunca aceptou, desde logo, o carácter fascista e
anticonstitucional de golpe de abril de 2002. Se fose o caso, todo o seu
castelo de rabia, ignominia e resentimento desvaneceríase no aire.
Así, pois, máis do mesmo. Como dixera un canso León Felipe: as mesmas
historias unha e outra vez, os mesmos contos, os mesmos falsarios.
O non esquecido filósofo e poeta comunista José Mª Valverde escribiu en Claraboya,
unha revista de estudantes de filosofía da Universidade de Barcelona,
un chiste óntico-radiofónico en catro viñetas. Na primeira
debuxou a un pensador aristotélico meditando sobre o ser; na segunda, ese mesmo
pensador aseguraba que o ser dicíase de formas moi distintas; na
terceira concretaba esa formas: como sustancia, como atributo, como lugar; na
cuarta engadía sorprendido: "e, ademais, como unha cadea radiofónica, a
cadea SER". Se hoxe a escribíse e debuxase, o autor de Anos incertos,
aquel mestre de Estética e rebeldía, recordaría que estamos vivindo un
tropezóns da historia que non nos condenou á inactividade e
probablemente engadiría outra viñeta máis á súa broma filosófica, unha onde un
pensador aristotélico-marxista dixese, con coraxe e voz non apagada, "e ao
Ser tamén se lle maltrata con ignominiosas e nada inocentes falacias da
extrema dereita sen bridas, na supostamente liberal cadea (ou condena)
do SER".
Artigos de Salvador López Arnal en Kaos na Rede >>
Máis información en Kaos na Rede:
América Latina
Análise da Comunicación
Venezuela
terça-feira, 5 de agosto de 2008
