XI Encontro Internacional de Economistas sobre Globalización e Problemas do Desenvolvemento
³A causa fundamental é o descontrol do capital financeiro, non soamente do mercado, senón tamén do capital industrial moi monopolizado²
A Habana, Cuba, 06 mar. 2009, Tribuna Popular TP/Crédito Argenpress,.
³Esta é unha crise estrutural do sistema e do seu patrón de desenvolvemento globalizado, o cal vai impor cambios de gran envergadura na sociedade², sinalou, o profesor universitario brasileiro Plínio de Arruda Sampaio Júnior, que figura entre os máis de mil 500 economistas e especialistas de 46 países, delegados ao XI Encontro Internacional de Economistas sobre Globalización e Problemas do Desenvolvemento.
Fundador e ex integrante do Partido dos Traballadores de Brasil, Sampaio non dubida en afirmar que ³estamos agora en momentos de colleita da batalla de ideas, exposta por Fidel Castro fai tantos anos², ao referirse ao cambio de época que vive a Humanidade coa perigosa e actual crise do capitalismo.
³Esta é unha crise estrutural do sistema e do seu patrón de desenvolvemento globalizado, o cal vai impor cambios de gran envergadura na sociedade², acouta Plinio.
Recorda o autor do libro ³Entre a Nación e a Barbarie², estudo sobre os dilemas do capitalismo dependente, que os momentos de crises son períodos extraordinariamente politizados.
³Se o polo anticapitalista non logra transformar en forza política os sacrificios do pobo á aspiración a unha vida mellor, o capitalismo restaurará as súas condicións de acumulación², engade o entrevistado.
³Se eu tivese que resumir este fenómeno mundial, sentenza, diría que a causa fundamental é o descontrol do capital financeiro, non soamente do mercado, senón tamén do capital industrial moi monopolizado. Todos estes factores fan moi desigual a distribución do ingreso, unido á brusca caída do consumo. O desastre está á vista e ata o momento non foi detido².
O profesor do Instituto de Economía da Universidade de Campiñas (Unicamp) profunda as súas reflexións: ³a Comisión Económica para América Latina e o Caribe (CEPAL) compiló u os recursos que foron transferidos para o rescate dos bancos e outras grandes empresas nos países industrializados ata finais de outubro de 2008, e totalizóu a fabulosa cifra de case sete billóns de dólares².
É número tan grande que significa máis de dous Produto Interno Bruto (PIB) de toda a América Latina.
deu resultado esa salvataxe en nacións como Estados Unidos?, preguntámoslle.
³Isto realizouse sen que se revolvese nada: máis ben agudízanse a recesión e as malas noticias para os centros capitalistas mundiais, porque a lóxica que presidiu tal política non foi a do Estado arbitrando e buscando solucións para as crises, controlando o capital financeiro e promovendo reformas sociais para mellorar a capacidade de consumo da sociedade.
³Nada diso. O que pasou foi que o capital financeiro presionou ao Estado a comprar papeis 'tóxicos', 'podrecidos' (sen valor algún) para evitar ou minorar as súas perdas.
³O único que evadiu foi o colapso espectacular dos mercados, pero non tocou aínda ningún problema estrutural da crise.
³O resultado foi que prolongaron e empuxaron o problema para máis adiante.²
Plínio, convencido de que América Latina xa está afectada por este cataclismo do capital polos seus estreitos vínculos comerciais, financeiros e produtivos coa economía internacional, considera que existen alternativas para un mundo mellor.
³Son de opinión de que esta crise repón a urxencia e a posibilidade do socialismo no mundo.
³A crise vai cambiar a situación. Hai cousas que nós non imaxinamos, que van ocorrer, como será o resurximento dunha forte e xeneralizada protesta social. A barbarie capitalista vai provocar unha resposta de reacción², puntualiza.
Sampaio destaca o espazo creado nestes 11 anos e que mantivo sempre vivo o pensamento de Fidel. ³Estas citas na Habana constitúen o encontro máis importante sobre economía no mundo, e non o digo por simpatía coa Revolución Cubana. Non hai ningún outro espazo onde as persoas poidan intercambiar e ata falar de revolución sen temor, e confrontar as visións dos voceiros do capital², conclúe Plínio.
