¡PROLETARIOS DE TODO O MUNDO, UNÍDEVOS!
Pronuncia de Ivan Pinheiro, Secretario Xeral do PCB, en nome do Partido, no X Encontro Mundial de Partidos Comunistas e Obreiros
Camaradas:
O PCB, o máis antigo partido político brasileiro, fundado en 1922, saúda aos comunistas de todo o mundo.
Estamos na casa. Non porque estamos en Brasil. O noso país é o mundo. Estamos na casa porque o lugar do Partido Comunista Brasileiro é no movemento comunista internacional. Fundado so a influencia da Revolución Rusa, o PCB ten orgullo por ser solidario ao Partido Comunista da Unión Soviética - en que pesen algunhas diferenzas e críticas - ata a derrocada das experiencias de construción do socialismo do leste europeo. estivemos 50 anos solidarizándonos coa gloriosa Revolución Cubana. Pase o que pase, o movemento comunista internacional contou e conta co noso Partido, nas vitorias e derrotas, nos erros e acertos.
Este Encontro non o podería ocorrer en momento máis oportuno: a máis grave crise da historia do capitalismo bate nas portas da humanidade, anunciando varias consecuencias negativas para o proletariado.
Para tentar saír da crise, o capital non pensa dúas veces ao saquear os cofres públicos para salvar banqueiros e oligopolios; non vacilará un minuto en atacar aínda máis aos salarios, os dereitos sociais e laborais, cara alá de diminuír a calidade dos servizos públicos; non terxiversará un só instante ao profundar a explotación e a barbarie, non importándose co agravamento da fame e da miseria; non o titubeará en recorrer a máis guerras e agresións militares nin en avanzar na criminalización e a represión aos movementos sociais e ás organizacións populares e revolucionarias.
Esta crise, mesmo cos seus trazos estruturais, non é necesariamente, por si soa, a crise final do capitalismo, que non vai caer por estar podrecido. Pero, dialécticamente, esta crise poderá crear as condicións - coa probable provocación da loita de clases no ámbito mundial ? para resaltar ao protagonismo do proletariado e, dependendo dalgúns factores, influenciar positivamente á correlación de forzas, abrindo posibilidades para o avanzo da loita pola superación do capitalismo, na perspectiva do socialismo.
O papel dos comunistas e o grao da súa unidade de acción e inserción nos movementos de masa serán decisivos, nesta difícil conxuntura que imos enfrontar.
A crise enterra as ilusións dos que pretenderon humanizar o capitalismo. Tampouco hai espazo, nese capitalismo cada vez máis globalizado, para ilusións nacional-desarrollistas, baseadas en alianzas dos traballadores coas chamadas burguesías nacionais.
Cada vez máis profundaráse no mundo a contradición entre capital e traballo. Non soamente nos países desenvolvidos ou emerxentes, como é o caso de Brasil, parte subordinada do imperialismo. Basta mirar a países pouco desenvolvidos, como Bolivia e Venezuela, para entender a ilusión de alianzas coas burguesías nacionais. Vexan a violencia da burguesía boliviana, diante dunha revolución que non é socialista, pero aínda democrática e cultural, e o odio que nutre a burguesía venezolana fronte á revolución bolivariana.
Na situación actual do capitalismo, e sobre todo coa súa profunda crise, evidenciarase cada vez máis a centralidade do traballo. Están sendo xogados no lixo da historia todos os mitos construídos polo neoliberalismo, como o ?estado mínimo?, o ?libre-mercado? e a ?fin da clase obreira?.
Ao revés do que din os profetas do fin da historia e os reformistas, o proletariado crece no mundo, en cantidade e calidade. Nos países desenvolvidos, mesmo coa actual fraxilidade e fragmentación do movemento obreiro e sindical, hai grandes posibilidades da loita de clases intensificarse.
Iso non significa subestimar ás loitas dos pobos en países periféricos. Latinoamérica, por exemplo, continuará sendo un importante palco de loita en contra o capital, onde procesos importantes de mudanzas sociais procuran articularse ao redor do ALBA, en contraposición ás fraccións imperialistas que disputan a hexemonía de mercados e riquezas naturais da rexión, ata sectores monopolistas da burguesía brasileira.
En Latinoamérica existe unha cuestión que debe merecer a atención solidaria dos comunistas de todo o mundo: a derrota do estado paramilitar e terrorista de Colombia é parte da loita para fortalecer a defensa de Cuba Socialista e profundar os procesos de mudanzas en Venezuela, Ecuador, Bolivia e, posiblemente, en Paraguai e noutros países.
En Colombia, os nosos esforzos deben estar concentrados na procura dunha paz democrática, con xustiza social e económica, como recentemente o ten conceptuado o XX Congreso do Partido Comunista Colombiano. Para máis aló da nosa solidariedade irrestricta a este heroico Partido - que enfronta de peito aberto á violencia do terrorismo de Estado - non podemos colaborar, nin por omisión, coa satanización e criminalización de organizacións políticas insurxentes, como as FARC (Forzas Armadas Revolucionarias de Colombia). Ata porque non temos o dereito de elixir ás formas de loita de cada pobo.
O mesmo vale para as organizacións insurxentes doutros países. O imperialismo necesita derrotalas, para que non sexan exemplos. Non podemos esquecer que non son convencionais, pero sí insurxentes, as forzas que resisten ao imperialismo en Palestina, Iraq e en Afganistán. Dependendo dos desenlaces da crise do capitalismo, ningunha forma de loita podera descartarse.
Propomos que nos sumemos aos esforzos que veñen sendo feitos pola intelectualidade colombiana e o Secretariado das FARC, por medio de cartas públicas. Pensamos que a nova carta que está sendo preparada polos intelectuais, contestando o sinal construtivo da organización insurxente, non debe ter como destinatarios apenas o pobo e os actores locais.
Para forzar o goberno fascista de Uribe a recoñecer o contido político, económico e social do conflito colombiano, debemos loitar para que a UNASUR chame a se a iniciativa de viabilizar o inicio dun proceso de negociación política, como o fixo para evitar a profundización do conflito boliviano, que tamén ten características de violencia política. Uribe non o poderá descoñecer o papel da UNASUR na solución de conflitos, nin dicir que iso sería intervención, pois compareceu persoalmente á reunión deste organismo, en Santiago, para tratar de Bolivia.
Finalmente, camaradas, o PCB considera que, mesmo expresando a vontade maioritaria do pobo estadounidense por mudanzas, o goberno de Obama non cambiará a esencia do imperialismo ianqui, sobretodo na política externa. O imperialismo valerase diste cambio de fachada para iludir aos pobos e tentar afastalos da necesaria loita para enfrontar aos efectos da crise do capitalismo e para construír o socialismo.
Camaradas:
Máis axiña que imaxinamos e que os nosos inimigos desexaban, os nosos Partidos están volvendo ter vixencia e actualidade.
Este Encontro necesita dar pasos seguros para estreitar aos lazos entre os nosos Partidos e a unidade de acción dos revolucionarios, no ámbito mundial. A nosa responsabilidade crece a partir de agora.
¡Vivan os Partidos Comunistas e Obreiros!
¡Viva o internacionalismo proletario!
¡Proletarios de todo o mundo, unídevos!
São Paulo, 22 de novembro de 2008
Ivan Pinheiro
Secretário Xeral do PCB
Partido Comunista Brasileiro
Pronuncia de Ivan Pinheiro, Secretario Xeral do PCB, en nome do Partido, no X Encontro Mundial de Partidos Comunistas e Obreiros
Camaradas:
O PCB, o máis antigo partido político brasileiro, fundado en 1922, saúda aos comunistas de todo o mundo.
Estamos na casa. Non porque estamos en Brasil. O noso país é o mundo. Estamos na casa porque o lugar do Partido Comunista Brasileiro é no movemento comunista internacional. Fundado so a influencia da Revolución Rusa, o PCB ten orgullo por ser solidario ao Partido Comunista da Unión Soviética - en que pesen algunhas diferenzas e críticas - ata a derrocada das experiencias de construción do socialismo do leste europeo. estivemos 50 anos solidarizándonos coa gloriosa Revolución Cubana. Pase o que pase, o movemento comunista internacional contou e conta co noso Partido, nas vitorias e derrotas, nos erros e acertos.
Este Encontro non o podería ocorrer en momento máis oportuno: a máis grave crise da historia do capitalismo bate nas portas da humanidade, anunciando varias consecuencias negativas para o proletariado.
Para tentar saír da crise, o capital non pensa dúas veces ao saquear os cofres públicos para salvar banqueiros e oligopolios; non vacilará un minuto en atacar aínda máis aos salarios, os dereitos sociais e laborais, cara alá de diminuír a calidade dos servizos públicos; non terxiversará un só instante ao profundar a explotación e a barbarie, non importándose co agravamento da fame e da miseria; non o titubeará en recorrer a máis guerras e agresións militares nin en avanzar na criminalización e a represión aos movementos sociais e ás organizacións populares e revolucionarias.
Esta crise, mesmo cos seus trazos estruturais, non é necesariamente, por si soa, a crise final do capitalismo, que non vai caer por estar podrecido. Pero, dialécticamente, esta crise poderá crear as condicións - coa probable provocación da loita de clases no ámbito mundial ? para resaltar ao protagonismo do proletariado e, dependendo dalgúns factores, influenciar positivamente á correlación de forzas, abrindo posibilidades para o avanzo da loita pola superación do capitalismo, na perspectiva do socialismo.
O papel dos comunistas e o grao da súa unidade de acción e inserción nos movementos de masa serán decisivos, nesta difícil conxuntura que imos enfrontar.
A crise enterra as ilusións dos que pretenderon humanizar o capitalismo. Tampouco hai espazo, nese capitalismo cada vez máis globalizado, para ilusións nacional-desarrollistas, baseadas en alianzas dos traballadores coas chamadas burguesías nacionais.
Cada vez máis profundaráse no mundo a contradición entre capital e traballo. Non soamente nos países desenvolvidos ou emerxentes, como é o caso de Brasil, parte subordinada do imperialismo. Basta mirar a países pouco desenvolvidos, como Bolivia e Venezuela, para entender a ilusión de alianzas coas burguesías nacionais. Vexan a violencia da burguesía boliviana, diante dunha revolución que non é socialista, pero aínda democrática e cultural, e o odio que nutre a burguesía venezolana fronte á revolución bolivariana.
Na situación actual do capitalismo, e sobre todo coa súa profunda crise, evidenciarase cada vez máis a centralidade do traballo. Están sendo xogados no lixo da historia todos os mitos construídos polo neoliberalismo, como o ?estado mínimo?, o ?libre-mercado? e a ?fin da clase obreira?.
Ao revés do que din os profetas do fin da historia e os reformistas, o proletariado crece no mundo, en cantidade e calidade. Nos países desenvolvidos, mesmo coa actual fraxilidade e fragmentación do movemento obreiro e sindical, hai grandes posibilidades da loita de clases intensificarse.
Iso non significa subestimar ás loitas dos pobos en países periféricos. Latinoamérica, por exemplo, continuará sendo un importante palco de loita en contra o capital, onde procesos importantes de mudanzas sociais procuran articularse ao redor do ALBA, en contraposición ás fraccións imperialistas que disputan a hexemonía de mercados e riquezas naturais da rexión, ata sectores monopolistas da burguesía brasileira.
En Latinoamérica existe unha cuestión que debe merecer a atención solidaria dos comunistas de todo o mundo: a derrota do estado paramilitar e terrorista de Colombia é parte da loita para fortalecer a defensa de Cuba Socialista e profundar os procesos de mudanzas en Venezuela, Ecuador, Bolivia e, posiblemente, en Paraguai e noutros países.
En Colombia, os nosos esforzos deben estar concentrados na procura dunha paz democrática, con xustiza social e económica, como recentemente o ten conceptuado o XX Congreso do Partido Comunista Colombiano. Para máis aló da nosa solidariedade irrestricta a este heroico Partido - que enfronta de peito aberto á violencia do terrorismo de Estado - non podemos colaborar, nin por omisión, coa satanización e criminalización de organizacións políticas insurxentes, como as FARC (Forzas Armadas Revolucionarias de Colombia). Ata porque non temos o dereito de elixir ás formas de loita de cada pobo.
O mesmo vale para as organizacións insurxentes doutros países. O imperialismo necesita derrotalas, para que non sexan exemplos. Non podemos esquecer que non son convencionais, pero sí insurxentes, as forzas que resisten ao imperialismo en Palestina, Iraq e en Afganistán. Dependendo dos desenlaces da crise do capitalismo, ningunha forma de loita podera descartarse.
Propomos que nos sumemos aos esforzos que veñen sendo feitos pola intelectualidade colombiana e o Secretariado das FARC, por medio de cartas públicas. Pensamos que a nova carta que está sendo preparada polos intelectuais, contestando o sinal construtivo da organización insurxente, non debe ter como destinatarios apenas o pobo e os actores locais.
Para forzar o goberno fascista de Uribe a recoñecer o contido político, económico e social do conflito colombiano, debemos loitar para que a UNASUR chame a se a iniciativa de viabilizar o inicio dun proceso de negociación política, como o fixo para evitar a profundización do conflito boliviano, que tamén ten características de violencia política. Uribe non o poderá descoñecer o papel da UNASUR na solución de conflitos, nin dicir que iso sería intervención, pois compareceu persoalmente á reunión deste organismo, en Santiago, para tratar de Bolivia.
Finalmente, camaradas, o PCB considera que, mesmo expresando a vontade maioritaria do pobo estadounidense por mudanzas, o goberno de Obama non cambiará a esencia do imperialismo ianqui, sobretodo na política externa. O imperialismo valerase diste cambio de fachada para iludir aos pobos e tentar afastalos da necesaria loita para enfrontar aos efectos da crise do capitalismo e para construír o socialismo.
Camaradas:
Máis axiña que imaxinamos e que os nosos inimigos desexaban, os nosos Partidos están volvendo ter vixencia e actualidade.
Este Encontro necesita dar pasos seguros para estreitar aos lazos entre os nosos Partidos e a unidade de acción dos revolucionarios, no ámbito mundial. A nosa responsabilidade crece a partir de agora.
¡Vivan os Partidos Comunistas e Obreiros!
¡Viva o internacionalismo proletario!
¡Proletarios de todo o mundo, unídevos!
São Paulo, 22 de novembro de 2008
Ivan Pinheiro
Secretário Xeral do PCB
Partido Comunista Brasileiro
