Bush mostrábase feliz con ter a Lula á súa destra na cea do venres.
A Hu Jintao, a quen respecta polo enorme mercado do seu país, a capacidade
de producir bens de consumo a baixo prezo e o caudal das suas reservas en dólares
e bonos de Estados Unidos, sentouno á súa esquerda.
Medvédev, a quen ofende coa ameaza de situar os radares e a
cohetería estratéxica nuclear non lonxe de Moscova, foi situado nun asento
distante do anfitrión da Casa Branca.
O rei de Arabia Saudita, un país que producirá nun futuro próximo 15
millóns de toneladas de petróleo lixeiro a prezos altamente competitivos,
quedou tamén á súa esquerda, á beira de Hu.
O seu máis fiel aliado en Europa, Gordon Brown, Primeiro Ministro do Reino Unido,
non aparecía preto del nas imaxes.
Nicolás Sarkozy, descontento coa arquitectura actual da orde
financeira, quedou distante del, co rostro amargado.
Ao Presidente do Goberno español, José Luís Rodríguez Zapatero, vítima
do resentimento persoal de Bush e asistente ao conclave de Wáshington, nin sequera apareceu nas imaxes televisadas da cea.
Desa forma foron situados os asistentes ao banquete.
Calquera pensaría que ao día seguinte se produciría o debate de fondo
sobre o peliagudo tema.
Cedo na mañá do sábado, as axencias informaban sobre o programa
que tería lugar no National Building Museum de Wáshington. Cada
segundo estaba programado. Analizaríanse a actual crise e as medidas a tomar.
Iniciaríase ás 11 e 30 hora local. Primeiro, sesión gráfica:
"fotos de familia", como as chamou Bush; vinte minutos despois, a primeira
plenaria, seguida dunha segunda á metade do día. Todo rigorosamente
programado, ata os nobres servizos sanitarios.
Os discursos e análises durarían aproximadamente tres horas e 30 minutos.
Ás 3 e 25, hora local, xantar. De inmediato, ás 5 e 5, declaración
final. Unha hora despois, ás 6 e 5, Bush marcharía a descansar, cear e
durmir plácidamente en Camp David.
O día transcorría, para os que seguían o evento, coa impaciencia por coñecer
como en tan breve tempo se ían abordar os problemas do planeta e
da especie humana. Estaba anunciada unha declaración final.
O feito real é que a declaración final do Cumio elaborouse por asesores
económicos preseleccionados, bastante afíns ao pensamento
neoliberal, mentres Bush nos seus pronunciamientos pre e pos cume reclamaba
máis poder e máis diñeiro para o Fondo Monetario Internacional, o Banco
Mundial e outras institucións mundiais que están baixo rigoroso control de Estados
Unidos e os seus máis próximos aliados. Ese país decidira inxectar
700 mil millóns de dólares para salvar aos seus bancos e empresas
transnacionales. Europa ofrecía unha cifra igual ou maior. Xapón, o seu máis
firme alicerce en Asia, prometeu unha contribución de 100 mil millóns de dólares.
Esperan da República Popular China, que desenvolve crecentes e
convenientes vínculos comerciais cos países de América Latina, outra
contribución de 100 mil millóns procedentes das suas reservas.
De onde sairían tantos dólares, euros e libras esterlinas como non fose
endebedando seriamente ás novas xeracións? Como se pode construír
o edificio da economía mundial sobre billetes de papel, que é no
inmediato o que realmente se pon en circulación, cando o país que os emite sofre un enorme déficit fiscal? Valería a pena tanto viaxe por aire
cara a un punto do planeta chamado Wáshington para reunirse cun
Presidente ao que lle quedan só 60 días de goberno, e subscribir un
documento que xa estaba deseñado de antemán para ser aprobado no
Wáshington Museum? Tería razón a prensa radial, televisiva e escrita de Estados
Unidos ao non lle conceder atención especial a ese vello rexogo
imperialista na cacareada reunión?
O incrible é a propia declaración final, aprobada por consenso dos
participantes no conclave. É obvio que constitúe unha aceptación plena
das esixencias de Bush, antes e durante o cume. A varios dos
países participantes non lles quedaba outra alternativa que aprobala; na
súa loita desesperada polo desenvolvemento, non desexaban illarse dos máis ricos e
poderosos, así como das súas institucións financeiras, que constitúen
maioría no seo do Grupo G20.
Bush falou con verdadeira euforia, usando palabras demagóxicas, leu frases
que retratan a declaración final:
"A primeira decisión que tiven que tomar ?dixo? foi quen viñan á
reunión. Decidín que tiñamos que ter ás nacións do Grupo dos 20,
en lugar de soamente o Grupo dos Oito ou o Grupo dos Trece.
"Pero unha vez que se toma a decisión de ter ao Grupo dos 20, a
pregunta fundamental é con cantas nacións de seis diferentes continentes,
que representan a diferentes etapas de desenvolvemento económico, é posible
alcanzar acordos que sexan substanciais, e compráceme informarlles que a
resposta a esa pregunta é que o logramos.
"Estados Unidos tomou algunhas medidas extraordinarias. Vostedes, que seguiron a miña carreira, saben, eu son un partidario do libre mercado, e se un
non toma medidas decisivas, é posible que o noso país se suma nunha
depresión máis terrible que a Grande Depresión."
"Recentemente empezamos a traballar co fondo de 700 mil millóns de dólares que
está comezando a liberar diñeiro aos bancos."
"De maneira que todos entendemos a necesidade de promover políticas
económicas a favor do crecemento".
"A transparencia é moi importante para que os inversionistas e os
reguladores poidan saber exactamente que está pasando."
O texto do resto do que dixo Bush é polo estilo.
A declaración final do Cumio, que require pola súa extensión media hora
para lelo en público, defínese a si mesma nun grupo de parágrafos
seleccionados:
"Nós, os líderes do Grupo dos 20, celebramos unha reunión
inicial en Wáshington o 15 de novembro entre serios desafíos para a
economía e os mercados financeiros mundiais?"
"debemos pór as bases para unha reforma que nos axude a asegurarnos de que
unha crise global como esta non volverá ocorrer. O noso traballo debe
estar guiado polos principios do mercado, o réxime de libre comercio e
investimento"
"os actores do mercado buscaron rendibilidades máis altas sen unha
avaliación adecuada dos riscos e fracasaron"
"As autoridades, reguladores e supervisores dalgúns países desenvolvidos
non apreciaron nin advertiron adecuadamente dos riscos que se creaban nos
mercados financeiros"
"as políticas macroeconómicas insuficientes e inconsistentemente
coordinadas, e inadecuadas reformas estruturais, conduciron a un
insostible resultado macroeconómico global."
"Moitas economías emerxentes, que axudaron a soster a economía
mundial, cada vez máis sofren o impacto da freada mundial."
"Subliñamos o importante papel do FMI na resposta á crise,
saudamos o novo mecanismo de liquidez a curto prazo e urximos á
continua revisión dos seus instrumentos para asegurar a flexibilidade.
"Animaremos ao Banco Mundial e a outros bancos multilaterais de desenvolvemento a usar
a súa plena capacidade en apoio da súa axenda de axuda?"
"Asegurarémonos de que o FMI, o Banco Mundial e os outros bancos
multilaterais de desenvolvemento teñan os recursos suficientes para continuar
desempeñando o seu papel na resolución da crise."
"Exercitaremos unha forte vixilancia sobre as axencias de crédito, co
desenvolvemento dun código de conduta internacional."
"Comprometémonos a protexer a integridade dos mercados financeiros do
mundo, reforzando a protección do investidor e o consumidor."
"Estamos comprometidos a avanzar na reforma das institucións de Bretton
Woods, de forma que poidan reflectir os cambios na economía
mundial para incrementar a súa lexitimidade e efectividade."
"Reunirémonos de novo o 30 de abril de 2009 para revisar a posta en marcha
dos principios e decisións tomadas hoxe."
"Admitimos que estas reformas só terán éxito se se basean nun
compromiso cos principios do libre mercado, incluíndo o imperio da
lei, respecto á propiedade privada, investimento e comercio libre, mercados
competitivos e eficientes e sistemas financeiros regulados efectivamente."
"Absterémonos de impor barreiras ao investimento e ao comercio de bens
e servizos."
"Somos conscientes do impacto da actual crise nos países en desenvolvemento,
particularmente nos máis vulnerables.
"Mentres avanzamos, estamos seguros de que mediante a colaboración, a
cooperación e o multilateralismo superaremos os desafíos que temos ante
nós e lograremos restablecer a estabilidade e a prosperidade na
economía mundial."
Linguaxe tecnocrático, inaccesible para as masas.
Pleitesía ao imperio, que non recibe crítica algunha aos seus métodos abusivos.
Loas ao FMI, Banco Mundial e as organizacións multilaterais de créditos,
engendradores de débedas, gastos burocráticos fabulosos e investimentos
encamiñados á subministración de materias primas ás grandes transnacionales,
que son ademais responsables da crise.
Así polo estilo, ata o último parágrafo. É aburrida, infestada de lugares
comúns. Non di absolutamente nada. Foi subscrita por Bush, campión do
neoliberalismo, responsable de matanzas e guerras genocidas, que investiu nas súas aventuras sanguentas todo o diñeiro que sería
suficiente para cambiar a face económica do mundo.
No documento non se di unha palabra do absurdo da política de converter
os alimentos en combustible que propugna Estados Unidos, do
intercambio desigual de que somos vítimas os pobos do Terceiro Mundo, nin
sobre a estéril carreira armamentista, a produción e comercio de armas, a
ruptura do equilibrio ecolóxico, e as gravísimas ameazas á paz que
pon ao mundo ao bordo do exterminio.
Só unha frasecita perdida no longo documento menciona a necesidade de "afrontar
o cambio climático", catro palabras.
Pola declaración verase como os países presentes no conclave demandan
reunirse de novo en abril de 2009, no Reino Unido, Xapón ou calquera
outro país que conte cos requisitos adecuados ?ninguén sabe cal?, para
analizar a situación das finanzas mundiais, co soño de que as
crises cíclicas nunca volvan repetirse coas súas dramáticas consecuencias.
Agora corresponderalles aos teóricos de esquerda e de dereita opinar fría
ou acaloradamente sobre o documento.
Desde o meu punto de vista, non foron rozados nin co pétalo dunha flor os
privilexios do imperio. Se se dispón da paciencia necesaria para
lelo desde o principio ata o final, poderá apreciarse como se trata
simplemente dunha apelación piadosa á ética do país máis poderoso do
planeta, tecnolóxica e militarmente, na época da globalización da
economía, como quen roga ao lobo que non devore á Carapuchiña Vermella.
A Hu Jintao, a quen respecta polo enorme mercado do seu país, a capacidade
de producir bens de consumo a baixo prezo e o caudal das suas reservas en dólares
e bonos de Estados Unidos, sentouno á súa esquerda.
Medvédev, a quen ofende coa ameaza de situar os radares e a
cohetería estratéxica nuclear non lonxe de Moscova, foi situado nun asento
distante do anfitrión da Casa Branca.
O rei de Arabia Saudita, un país que producirá nun futuro próximo 15
millóns de toneladas de petróleo lixeiro a prezos altamente competitivos,
quedou tamén á súa esquerda, á beira de Hu.
O seu máis fiel aliado en Europa, Gordon Brown, Primeiro Ministro do Reino Unido,
non aparecía preto del nas imaxes.
Nicolás Sarkozy, descontento coa arquitectura actual da orde
financeira, quedou distante del, co rostro amargado.
Ao Presidente do Goberno español, José Luís Rodríguez Zapatero, vítima
do resentimento persoal de Bush e asistente ao conclave de Wáshington, nin sequera apareceu nas imaxes televisadas da cea.
Desa forma foron situados os asistentes ao banquete.
Calquera pensaría que ao día seguinte se produciría o debate de fondo
sobre o peliagudo tema.
Cedo na mañá do sábado, as axencias informaban sobre o programa
que tería lugar no National Building Museum de Wáshington. Cada
segundo estaba programado. Analizaríanse a actual crise e as medidas a tomar.
Iniciaríase ás 11 e 30 hora local. Primeiro, sesión gráfica:
"fotos de familia", como as chamou Bush; vinte minutos despois, a primeira
plenaria, seguida dunha segunda á metade do día. Todo rigorosamente
programado, ata os nobres servizos sanitarios.
Os discursos e análises durarían aproximadamente tres horas e 30 minutos.
Ás 3 e 25, hora local, xantar. De inmediato, ás 5 e 5, declaración
final. Unha hora despois, ás 6 e 5, Bush marcharía a descansar, cear e
durmir plácidamente en Camp David.
O día transcorría, para os que seguían o evento, coa impaciencia por coñecer
como en tan breve tempo se ían abordar os problemas do planeta e
da especie humana. Estaba anunciada unha declaración final.
O feito real é que a declaración final do Cumio elaborouse por asesores
económicos preseleccionados, bastante afíns ao pensamento
neoliberal, mentres Bush nos seus pronunciamientos pre e pos cume reclamaba
máis poder e máis diñeiro para o Fondo Monetario Internacional, o Banco
Mundial e outras institucións mundiais que están baixo rigoroso control de Estados
Unidos e os seus máis próximos aliados. Ese país decidira inxectar
700 mil millóns de dólares para salvar aos seus bancos e empresas
transnacionales. Europa ofrecía unha cifra igual ou maior. Xapón, o seu máis
firme alicerce en Asia, prometeu unha contribución de 100 mil millóns de dólares.
Esperan da República Popular China, que desenvolve crecentes e
convenientes vínculos comerciais cos países de América Latina, outra
contribución de 100 mil millóns procedentes das suas reservas.
De onde sairían tantos dólares, euros e libras esterlinas como non fose
endebedando seriamente ás novas xeracións? Como se pode construír
o edificio da economía mundial sobre billetes de papel, que é no
inmediato o que realmente se pon en circulación, cando o país que os emite sofre un enorme déficit fiscal? Valería a pena tanto viaxe por aire
cara a un punto do planeta chamado Wáshington para reunirse cun
Presidente ao que lle quedan só 60 días de goberno, e subscribir un
documento que xa estaba deseñado de antemán para ser aprobado no
Wáshington Museum? Tería razón a prensa radial, televisiva e escrita de Estados
Unidos ao non lle conceder atención especial a ese vello rexogo
imperialista na cacareada reunión?
O incrible é a propia declaración final, aprobada por consenso dos
participantes no conclave. É obvio que constitúe unha aceptación plena
das esixencias de Bush, antes e durante o cume. A varios dos
países participantes non lles quedaba outra alternativa que aprobala; na
súa loita desesperada polo desenvolvemento, non desexaban illarse dos máis ricos e
poderosos, así como das súas institucións financeiras, que constitúen
maioría no seo do Grupo G20.
Bush falou con verdadeira euforia, usando palabras demagóxicas, leu frases
que retratan a declaración final:
"A primeira decisión que tiven que tomar ?dixo? foi quen viñan á
reunión. Decidín que tiñamos que ter ás nacións do Grupo dos 20,
en lugar de soamente o Grupo dos Oito ou o Grupo dos Trece.
"Pero unha vez que se toma a decisión de ter ao Grupo dos 20, a
pregunta fundamental é con cantas nacións de seis diferentes continentes,
que representan a diferentes etapas de desenvolvemento económico, é posible
alcanzar acordos que sexan substanciais, e compráceme informarlles que a
resposta a esa pregunta é que o logramos.
"Estados Unidos tomou algunhas medidas extraordinarias. Vostedes, que seguiron a miña carreira, saben, eu son un partidario do libre mercado, e se un
non toma medidas decisivas, é posible que o noso país se suma nunha
depresión máis terrible que a Grande Depresión."
"Recentemente empezamos a traballar co fondo de 700 mil millóns de dólares que
está comezando a liberar diñeiro aos bancos."
"De maneira que todos entendemos a necesidade de promover políticas
económicas a favor do crecemento".
"A transparencia é moi importante para que os inversionistas e os
reguladores poidan saber exactamente que está pasando."
O texto do resto do que dixo Bush é polo estilo.
A declaración final do Cumio, que require pola súa extensión media hora
para lelo en público, defínese a si mesma nun grupo de parágrafos
seleccionados:
"Nós, os líderes do Grupo dos 20, celebramos unha reunión
inicial en Wáshington o 15 de novembro entre serios desafíos para a
economía e os mercados financeiros mundiais?"
"debemos pór as bases para unha reforma que nos axude a asegurarnos de que
unha crise global como esta non volverá ocorrer. O noso traballo debe
estar guiado polos principios do mercado, o réxime de libre comercio e
investimento"
"os actores do mercado buscaron rendibilidades máis altas sen unha
avaliación adecuada dos riscos e fracasaron"
"As autoridades, reguladores e supervisores dalgúns países desenvolvidos
non apreciaron nin advertiron adecuadamente dos riscos que se creaban nos
mercados financeiros"
"as políticas macroeconómicas insuficientes e inconsistentemente
coordinadas, e inadecuadas reformas estruturais, conduciron a un
insostible resultado macroeconómico global."
"Moitas economías emerxentes, que axudaron a soster a economía
mundial, cada vez máis sofren o impacto da freada mundial."
"Subliñamos o importante papel do FMI na resposta á crise,
saudamos o novo mecanismo de liquidez a curto prazo e urximos á
continua revisión dos seus instrumentos para asegurar a flexibilidade.
"Animaremos ao Banco Mundial e a outros bancos multilaterais de desenvolvemento a usar
a súa plena capacidade en apoio da súa axenda de axuda?"
"Asegurarémonos de que o FMI, o Banco Mundial e os outros bancos
multilaterais de desenvolvemento teñan os recursos suficientes para continuar
desempeñando o seu papel na resolución da crise."
"Exercitaremos unha forte vixilancia sobre as axencias de crédito, co
desenvolvemento dun código de conduta internacional."
"Comprometémonos a protexer a integridade dos mercados financeiros do
mundo, reforzando a protección do investidor e o consumidor."
"Estamos comprometidos a avanzar na reforma das institucións de Bretton
Woods, de forma que poidan reflectir os cambios na economía
mundial para incrementar a súa lexitimidade e efectividade."
"Reunirémonos de novo o 30 de abril de 2009 para revisar a posta en marcha
dos principios e decisións tomadas hoxe."
"Admitimos que estas reformas só terán éxito se se basean nun
compromiso cos principios do libre mercado, incluíndo o imperio da
lei, respecto á propiedade privada, investimento e comercio libre, mercados
competitivos e eficientes e sistemas financeiros regulados efectivamente."
"Absterémonos de impor barreiras ao investimento e ao comercio de bens
e servizos."
"Somos conscientes do impacto da actual crise nos países en desenvolvemento,
particularmente nos máis vulnerables.
"Mentres avanzamos, estamos seguros de que mediante a colaboración, a
cooperación e o multilateralismo superaremos os desafíos que temos ante
nós e lograremos restablecer a estabilidade e a prosperidade na
economía mundial."
Linguaxe tecnocrático, inaccesible para as masas.
Pleitesía ao imperio, que non recibe crítica algunha aos seus métodos abusivos.
Loas ao FMI, Banco Mundial e as organizacións multilaterais de créditos,
engendradores de débedas, gastos burocráticos fabulosos e investimentos
encamiñados á subministración de materias primas ás grandes transnacionales,
que son ademais responsables da crise.
Así polo estilo, ata o último parágrafo. É aburrida, infestada de lugares
comúns. Non di absolutamente nada. Foi subscrita por Bush, campión do
neoliberalismo, responsable de matanzas e guerras genocidas, que investiu nas súas aventuras sanguentas todo o diñeiro que sería
suficiente para cambiar a face económica do mundo.
No documento non se di unha palabra do absurdo da política de converter
os alimentos en combustible que propugna Estados Unidos, do
intercambio desigual de que somos vítimas os pobos do Terceiro Mundo, nin
sobre a estéril carreira armamentista, a produción e comercio de armas, a
ruptura do equilibrio ecolóxico, e as gravísimas ameazas á paz que
pon ao mundo ao bordo do exterminio.
Só unha frasecita perdida no longo documento menciona a necesidade de "afrontar
o cambio climático", catro palabras.
Pola declaración verase como os países presentes no conclave demandan
reunirse de novo en abril de 2009, no Reino Unido, Xapón ou calquera
outro país que conte cos requisitos adecuados ?ninguén sabe cal?, para
analizar a situación das finanzas mundiais, co soño de que as
crises cíclicas nunca volvan repetirse coas súas dramáticas consecuencias.
Agora corresponderalles aos teóricos de esquerda e de dereita opinar fría
ou acaloradamente sobre o documento.
Desde o meu punto de vista, non foron rozados nin co pétalo dunha flor os
privilexios do imperio. Se se dispón da paciencia necesaria para
lelo desde o principio ata o final, poderá apreciarse como se trata
simplemente dunha apelación piadosa á ética do país máis poderoso do
planeta, tecnolóxica e militarmente, na época da globalización da
economía, como quen roga ao lobo que non devore á Carapuchiña Vermella.
