PARTIDO COMUNISTA BOLIVIANO. A CONXUNTURA MUNDIAL
Marcos Domich
A semana que concluíu caracterizouse por tres datos que encaixan entre si completando o cadro da conxuntura internacional: Ofensiva progresista no Terceiro Mundo; afianzamento do socialismo e crise xeral do capitalismo.
Cronoloxicamente, primeiro está o resoante triunfo do SÍ no referendo ecuatoriano que aproba a nova constitución política do Estado. Malia a campaña mediática que predicía ou unha vitoria cativa e mesmo o triunfo do NON, as urnas déronlle ao presidente Correa case o 70% dos votos. Triunfou en todos os departamentos. Gañou mesmo en Guayaquil onde as enqisadoras prognosticaban a derrota do SÍ e o comezo da resistencia que daría ao traste co proceso de cambios. Pero resulta que o SÍ triunfou cun 51% nas provincias, onde predominan os traballadores agrarios e a masa da poboación é indíxena. Na cidade o SÍ obtivo 45% e o NON, non pasou do 42% A conclusión é clarísima: a maioría do pobo ecuatoriano apoia, quere, o cambio. Pero a dereita é túzara e por ser Guayaquil, a cidade onde houbo máis polo NON que en calquera outro punto, crese con dereito a rexeitar a nova CPE. é que, digámolo, a dereita e o imperio non queren un Ecuador que prohiba o alleamento dos recursos naturais e as empresas estratéxicas do Estado. Non queren unha CPE que prohiba a presenza de bases militares estranxeiras. Adeus Manta!
A crise financeira segue afundindo a economía dos EUA, xa é recesión e segue arrastrando ás potencias do mundo. A palabra de orde é hoxe quebra ou compra forzosa, polo Estado, das chamadas débedas ou créditos tóxicos. Parece que finalmente o Congreso aprobará a inxección de 700.000 millóns de dólares. De onde sairá a pasta? Ou mellor: A costa de quen queren saír da lameira? Pois a costa do pobo, á conta dos seus aforros e dos seus sufrimentos. Miles e miles están a ser expulsados ás rúas, non só das súas casas, senón dos seus traballos. Os grandes banqueiros e ricachons non soportarán o peso da crise. Pero como di Nilo Soruco: ?Non hai conta sen paga. Xa a pagarán?. O custo é a perda do liderado económico.
A República Popular China acaba de cumprir un ano máis, o 59º, do seu establecemento, do triunfo da Revolución. Hoxe a China é unha potencia en todas as ordes. Co envío dos cosmonautas a pasear o cosmos incorporouse ao selectísimo clube das potencias siderais. Até agora só a antiga Unión Soviética e os EUA realizaran semellante proeza. Tamén brilou como a primeira potencia olímpica con 53 medallas de ouro. Pero ambas as cousas son posibles só pola existencia dunha puxante base económica e técno-científica. Velaí quen pasará a puntear o lote dos grandes. Só que será, como sempre se previu, pola superioridade do socialismo; superioridade en todas as ordes.
-----------------------------------------------
Tivo que correr sangue, e abondo, tivo que ser posto en evidencia un dos máis connotados represores; o mundo tivo que decatarse que a un cacique lle botáron a luva e está onde hai moito tempo debía estar: tras as reixas. A opinión pública, nacional e internacional, tivo que ver o testemuño inocultable da masacre de campesiños, de sinxelas mulleres traballadoras e inclusive de nenos mortos a bala. Todo iso tivo que ocorrer para que ao fin, nun arranque de valor civil, de espírito cidadán, de elemental honradez se diga que “o disenso deixe de ser clandestino en Santa Cruz.” Que se poida “Construír outra posibilidade” (O Deber, 23-09-08, asinado por Responsabilidade Cidadá).
Cada unha das súas frases, mesmo cada unha das súas palabras, revela unha alta conciencia social, unha formación democrática sólida, un acendrado patriotismo boliviano; honradez intelectual e madurez psicolóxica suficiente como para oporse á chantaxe e á intimidación que os reduciu á condición de disidentes clandestinos. Pero sobre todo demostra coraxe cívica, porque a besta enaxenada aínda non foi yugulada.
Ao fascismo, durante a II G.M., acostumábase representalo como unha hidra; aínda que se lle cortase as cabezas, sempre se reproducía. Aquí apenas se cortou unha e seica a medias. é que este mal social, procreo do capitalismo na súa etapa de descomposición terminal, ten aínda moitos elementos que poden retroalimentalo. Entre eles está a forza do costume, a ignorancia, o prexuízo e a conciencia desventurada da que falou xa Hegel. Pero sobre todo a desinformación mediática. Por sorte, no mundo enteiro hai millóns de xentes honradas e pensantes. Non están sós os da ?Responsabilidade Cidadá?. Non están sós nin no país nin no mundo nin sequera no Estado Unidos. 90 académicos estadounidenses acaban de publicar unha carta na que esixen o seu dereito cidadán a coñecer o destino e os nomes dos receptores de millóns de dólares entregados para destruír a democracia boliviana. Os intelectuais diríxense a Condoleeza Rice e con copias ao inefable Philip Goldberg, á xefa de USAID Henrietta Fore, ao representante Eliot Engel, encargado dos asuntos do hemisferio occidental no seu cámara e aos dous candidatos presidenciais: Obama e McCain. Piden (peras ao olmo), esixindo que o goberno de EUA ?condene a violencia da oposición? facendo especial referencia a Santa Cruz, Pando e Chuquisaca. Talvez saibámolo dentro de 30 anos; se é que Goldberg non escribe antes as súas memorias, como Kissinger, recoñecendo como desestabilizou e derrocou a Salvador Allende.
Non deixarse engatuzar nin envolver nas súas manobras. Falar como Cristina Fernández na ONU cando case simultaneamente de modo artero presentban ao Antonioni levando ?cartos de Chávez? para a camapaña. Unha soa frase de Cristina desbaratou a manobra: Por que EUA non envía a esta testemuña crave a Bos Aires para que sexa xulgado? O reclamo recorda a manobra de querer levar a Leopoldo Fernández a Sucre. Aquí estaría como Antonioni en Miami.
Por iso hai que cortar todas as cabezas da hidra. E o Hercules que o faga non pode ser outra que a aplicación da lei dura. Inventárona eles mesmos, non teñen por que queixarse que se lles faga tomar o seu propio medicamento.
Marcos Domich
A semana que concluíu caracterizouse por tres datos que encaixan entre si completando o cadro da conxuntura internacional: Ofensiva progresista no Terceiro Mundo; afianzamento do socialismo e crise xeral do capitalismo.
Cronoloxicamente, primeiro está o resoante triunfo do SÍ no referendo ecuatoriano que aproba a nova constitución política do Estado. Malia a campaña mediática que predicía ou unha vitoria cativa e mesmo o triunfo do NON, as urnas déronlle ao presidente Correa case o 70% dos votos. Triunfou en todos os departamentos. Gañou mesmo en Guayaquil onde as enqisadoras prognosticaban a derrota do SÍ e o comezo da resistencia que daría ao traste co proceso de cambios. Pero resulta que o SÍ triunfou cun 51% nas provincias, onde predominan os traballadores agrarios e a masa da poboación é indíxena. Na cidade o SÍ obtivo 45% e o NON, non pasou do 42% A conclusión é clarísima: a maioría do pobo ecuatoriano apoia, quere, o cambio. Pero a dereita é túzara e por ser Guayaquil, a cidade onde houbo máis polo NON que en calquera outro punto, crese con dereito a rexeitar a nova CPE. é que, digámolo, a dereita e o imperio non queren un Ecuador que prohiba o alleamento dos recursos naturais e as empresas estratéxicas do Estado. Non queren unha CPE que prohiba a presenza de bases militares estranxeiras. Adeus Manta!
A crise financeira segue afundindo a economía dos EUA, xa é recesión e segue arrastrando ás potencias do mundo. A palabra de orde é hoxe quebra ou compra forzosa, polo Estado, das chamadas débedas ou créditos tóxicos. Parece que finalmente o Congreso aprobará a inxección de 700.000 millóns de dólares. De onde sairá a pasta? Ou mellor: A costa de quen queren saír da lameira? Pois a costa do pobo, á conta dos seus aforros e dos seus sufrimentos. Miles e miles están a ser expulsados ás rúas, non só das súas casas, senón dos seus traballos. Os grandes banqueiros e ricachons non soportarán o peso da crise. Pero como di Nilo Soruco: ?Non hai conta sen paga. Xa a pagarán?. O custo é a perda do liderado económico.
A República Popular China acaba de cumprir un ano máis, o 59º, do seu establecemento, do triunfo da Revolución. Hoxe a China é unha potencia en todas as ordes. Co envío dos cosmonautas a pasear o cosmos incorporouse ao selectísimo clube das potencias siderais. Até agora só a antiga Unión Soviética e os EUA realizaran semellante proeza. Tamén brilou como a primeira potencia olímpica con 53 medallas de ouro. Pero ambas as cousas son posibles só pola existencia dunha puxante base económica e técno-científica. Velaí quen pasará a puntear o lote dos grandes. Só que será, como sempre se previu, pola superioridade do socialismo; superioridade en todas as ordes.
-----------------------------------------------
Tivo que correr sangue, e abondo, tivo que ser posto en evidencia un dos máis connotados represores; o mundo tivo que decatarse que a un cacique lle botáron a luva e está onde hai moito tempo debía estar: tras as reixas. A opinión pública, nacional e internacional, tivo que ver o testemuño inocultable da masacre de campesiños, de sinxelas mulleres traballadoras e inclusive de nenos mortos a bala. Todo iso tivo que ocorrer para que ao fin, nun arranque de valor civil, de espírito cidadán, de elemental honradez se diga que “o disenso deixe de ser clandestino en Santa Cruz.” Que se poida “Construír outra posibilidade” (O Deber, 23-09-08, asinado por Responsabilidade Cidadá).
Cada unha das súas frases, mesmo cada unha das súas palabras, revela unha alta conciencia social, unha formación democrática sólida, un acendrado patriotismo boliviano; honradez intelectual e madurez psicolóxica suficiente como para oporse á chantaxe e á intimidación que os reduciu á condición de disidentes clandestinos. Pero sobre todo demostra coraxe cívica, porque a besta enaxenada aínda non foi yugulada.
Ao fascismo, durante a II G.M., acostumábase representalo como unha hidra; aínda que se lle cortase as cabezas, sempre se reproducía. Aquí apenas se cortou unha e seica a medias. é que este mal social, procreo do capitalismo na súa etapa de descomposición terminal, ten aínda moitos elementos que poden retroalimentalo. Entre eles está a forza do costume, a ignorancia, o prexuízo e a conciencia desventurada da que falou xa Hegel. Pero sobre todo a desinformación mediática. Por sorte, no mundo enteiro hai millóns de xentes honradas e pensantes. Non están sós os da ?Responsabilidade Cidadá?. Non están sós nin no país nin no mundo nin sequera no Estado Unidos. 90 académicos estadounidenses acaban de publicar unha carta na que esixen o seu dereito cidadán a coñecer o destino e os nomes dos receptores de millóns de dólares entregados para destruír a democracia boliviana. Os intelectuais diríxense a Condoleeza Rice e con copias ao inefable Philip Goldberg, á xefa de USAID Henrietta Fore, ao representante Eliot Engel, encargado dos asuntos do hemisferio occidental no seu cámara e aos dous candidatos presidenciais: Obama e McCain. Piden (peras ao olmo), esixindo que o goberno de EUA ?condene a violencia da oposición? facendo especial referencia a Santa Cruz, Pando e Chuquisaca. Talvez saibámolo dentro de 30 anos; se é que Goldberg non escribe antes as súas memorias, como Kissinger, recoñecendo como desestabilizou e derrocou a Salvador Allende.
Non deixarse engatuzar nin envolver nas súas manobras. Falar como Cristina Fernández na ONU cando case simultaneamente de modo artero presentban ao Antonioni levando ?cartos de Chávez? para a camapaña. Unha soa frase de Cristina desbaratou a manobra: Por que EUA non envía a esta testemuña crave a Bos Aires para que sexa xulgado? O reclamo recorda a manobra de querer levar a Leopoldo Fernández a Sucre. Aquí estaría como Antonioni en Miami.
Por iso hai que cortar todas as cabezas da hidra. E o Hercules que o faga non pode ser outra que a aplicación da lei dura. Inventárona eles mesmos, non teñen por que queixarse que se lles faga tomar o seu propio medicamento.
