John Markoff
2009-04-06
Comentario de Cubadebate:
The New York Times confirmou recentemente o que estivemos alertando desde fai meses: Estados Unidos ten practicamente lista unha nova Internet, que funcionará paralelamente á que hoxe coñecemos e que terminará substituíndoa. Un proxecto coñecido co nome de "Clean Slate" (borrón e conta nova).
A Fundación Nacional para a Ciencia financiou con cifras millonarias unha rede experimental coñecida como Contorna Mundial para a Innovacións de Redes (Global Environment for Network Innovations GENI), co apoio de varias universidades, o Departamento de Defensa e mesmo a Unión Europea, que apoiou as investigación cun programa coñecido como Investigación e Experimentación Futura de Internet (Future Internet Research and Experimentation, FIRE).
A nova rede funcionaría paralela á Internet actual e substituiríaa logo, ou quizais algúns aspectos da investigación aplicaríanse a unha reestruturación da arquitectura existente. Isto significaría un golpe mortal ás economías máis débiles, ás voces alternativas ao modelo hexémonico e ao principio de neutralidade en Internet, oposta a unha rede de dobre standard: unha para os ricos e outra para os pobres.
Se Estados Unidos impón unha nova arquitectura na Internet, haberá que prepararse para os negociados que se producirían entre os desenvolvedores e as transnacionais aliadas, que imporían a censura, a manipulación dos programas e o monopolio dos servizos informáticos e de navegación na Rede. Un golpe mortal, tamén, ao software libre e á soberanía tecnolóxica.
A continuación reproducimos o artigo publicado o pasado 15 de febreiro en The New York Times.
Artigo publicado orixinalmente en inglés por The New York Times, o 15 de febreiro de 2009
Traducido especialmente para Cubadebate por Damaris Garzón
Fai duas decadas, un estudante de 23 anos de idade da Universidade de Cornell desarmou a rede de Internet por medio dun simple programa de software que pasou a velocidade asombrosa de computadora a computadora, bloqueando a entón minúscula rede no espazo dunhas poucas horas.
O programa deseñouse para ser un ³Kilroy Was Here² (Kilroy estivo aqui) dixital, un fungo cibernetico que se pasearía discretamente pola rede. Con todo, un erro de programación converteuno nun precursor da chegada dun ciberespazo máis incerto, convertindoo máis nun reflexo do caos e conflito reinantes no mundo físico que nun refuxio utópico dos mesmos.
Desde entón, a situación volveuse moito peor.
Coma se isto non fose suficiente, hai unha crenza cada vez maior entre enxeñeiros e expertos en seguridade referente á escurridiza natureza da seguridade e privacidade en Internet. Chegouse a considerar que o único xeito de solucionar este problema é comezando de novo.
Aínda se debate a forma que a nova Internet podería tomar, pero unha alternativa sería, efectivamente, crear unha ³comunidade pechada² na cal os usuarios trocasen o seu anonimato e certas liberdades a cambio de seguridade. Actualmente esa é a situación existente para moitos usuarios de Internet empregados por empresas ou gobernos. A medida que redes novas e máis seguras aparecen, a Internet actual podería terminar sendo a ³mal veciñanza² do ciberespazo, o cal un entraría baixo a súa propia responsabilidade e en cal un debería manterse vixiante.
³A menos que esteamos dispostos a reformularnos a Internet de hoxe², afirma o enxeñeiro de Stanford Nick McKeown, quen está envolvido na creación dunha nova Internet, ³simplemente estamos á espera dunha serie de catástrofes públicas².
Das mesmas estívose cerca o pasado ano, cando un programa de software destrutivo, aparentemente esparexido por unha banda criminal de Europa do Leste, apareceu bruscamente tras eludir as máis fortes ciber-defensas do mundo. Coñecido como Conficker, rapidamente infectou a máis de 12 millóns de computadoras, destruíndo todo canto encontrou ao seu paso, desde o sistema informático dun hospital á rede informática do Exército francés.
Unha nova versión do programa coñecida como Conficker B foi posta en circulación en febreiro despois de que os equipos de seguridade inutilizaran a capacidade destrutiva do orixinal. Conficker segue sendo unha bomba de reloxería. Pero pase o que pase, Conficker demostrou que Internet continúa sendo moi vulnerable a un ataque coordinado.
"Se buscásemos un Pearl Harbor dixital, agora mesmo temos aos barcos xaponeses dirixíndose en multitude cara a nós no horizonte!", afirma Rick Wesson, director executivo de Support Intelligence, unha empresa de asesoría informática.
Os deseñadores orixinais de Internet nunca previron que chegaría un día en que a rede que crearan soportaría todas as comunicacións e o comercio do mundo. Prestóuselle pouca atención á seguridade.
"En moitos aspectos probablemente esteamos peor que hai 20 anos, porque se dedicou todo o diñeiro a pór parches ao actual problema en lugar de investir en redeseñar a nosa infraestrutura" opina Eugene Spafford, director executivo do Centro para a Educación e Investigación sobre Garantías e Seguridade da Información da Universidade de Purdue, en Indiana, e pioneiro na investigación sobre seguridade en Internet.
A pesar de existir unha próspera industria de seguridade informática mundial que se espera que alcance os 62.000 millóns de euros en ingresos o próximo ano, e de que en 2002 o propio Microsoft empezase a intentar mellorar a seguridade dos seus programas, a seguridade en Internet segue deteriorándose.
mesmo as redes militares mellor pertrechadas demostraron ser vulnerables. En novembro, o mando militar de EE UU a cargo das guerras de Iraq e Afganistán descubriu que as súas redes informáticas foran infectadas con programas que poderían permitir unha espionaxe devastadora.
Esa é a razón pola cal científicos armados con dólares federais para investigación e que traballan en colaboración co sector están intentando descifrar cal é o mellor xeito de volver empezar. En Stanford, onde se deseñaron os protocolos de software para a Internet orixinal, os investigadores están creando un sistema que faga posible deslizar desapercibidamente unha rede máis avanzada baixo a Internet actual. A finais de verán empezará a funcionar en oito universidades.
A idea é construír unha nova Internet moito máis segura e capaz de soportar unha nova xeración de aplicacións de Internet aínda non inventadas.
O proxecto Clean Slate [Borrón e conta nova] de Stanford proporcionará aos deseñadores de equipos e programas informáticos unha serie de ferramentas para facer das características de seguridade unha parte máis integral da rede.
Unha rede máis segura implicará, case con total seguridade, menos anonimato e privacidade. É probable que ese sexa o gran sacrificio que teñan que facer os deseñadores da próxima Internet. Pero demostrar a identidade probablemente seguirá sendo extraordinariamente difícil nun mundo no que resulta tan sinxelo entrar no computador de alguén desde o outro lado do mundo.
Mentres iso siga sendo así, construír un sistema completamente fiable continuará sendo practicamente imposible.
Artigo orixinal en The New York Times: Do We Need a New Internet? - NYTimes.com
