de Jaime Baquero Vargas e Carmen San José Pérez
Revista de Economía Crítica Nº 6, Valladolid, xaneiro 2008
por Clara Valverde
Este artigo fai unha boa síntese da privatización dos servizos
sanitarios públicos, a súa historia e exemplos. Como explican Baquero e San
José, a razón principal pola cal estanse facendo reformas masivas no
sector público, encabezadas polos propios gobernos, é para establecer
e manter un marco que permita pasar o diñeiro público aos petos
privados. Isto converte aos servizos, que ata agora eran sobre todo
públicos como a sanidade, nun gran negocio, un negocio que non ten
problemas nin en tempos de recesión. Todos os cidadáns necesitan
servizos sanitarios (e máis nunha sociedade que envellece e se cronifica),
co cal é lucrativo, moito máis que outros negocios que se viron
afectados por cuestións como a caída do prezo do petróleo.
Para levar a cabo tal roubo das arcas públicas, os axentes implicados
(sector privado e gobernos) utilizan dúas estratexias principais:1. a
desinformación (camelar aos cidadáns) e 2. a debilitación das
organizacións laborais. En países como España, no cal os cidadáns
habituáronse a ter unha sanidade pública, a privatización se fai pouco
a pouco e en cuberta, xa que se se fixese dun xeito obvio, posiblemente
os cidadáns protestarían. (É interesante ler, nos documentos dos
gobernos, frases nas que falan de ir facendo medidas "correctivas" e
ir vendo a súa "aceptación" pola sociedade...). A idea do goberno é ir
privatizando a anacos (vendendo servizos a provedores tales como
consorcios, fundacións sanitarias, EBAs, sociedades estatais, etc) ata que
todo xa estea privatizado. É como ir montando un puzzle por partes, e
logo xuntalos para ter todo completo.
Un dos pasos necesarios para poder privatizar a sanidade pública é
asegurarse que haxa un marco legal para facelo. Isto existe a nivel mundial
polo Acordo Xeral do Comercio e Servizos (AGCS) da Organización
Mundial de Comercio (OMC) de 1999. A nivel europeo tamén existen
normativas, leis e acordos que favorecen este cambio. En España, a Lei
15/97 sobre as "novas formas de xestión" é a lexislación crave. Aínda que
en Cataluña xa existía a Lei de Ordenación Sanitaria de Cataluña (LOSC) de 1990
que consolidou un modelo "mixto" (público e privado). Outro paso crave
para privatizar os servizos públicos é o de evitar os controis que
normalmente teñen estes. Isto é posible porque unha vez un servizo está
privatizado, réxese baixo as leis mercantís e non deben explicacións á
cidadanía. Non só así eluden o control público, se non que tamén
funcionan fóra das ideas e os valores democráticos de universalidade e
equidade. Isto tamén leva á situación perversa na que algo que se supuña que era un ben público (servizos sanitarios) está controlado e
dirixido por un grupo de xestores. Estas persoas non pensan nin funcionan
con criterios democráticos se non con criterios empresariais.
Como fai o sector privado para ter beneficios dos servizos
sanitarios? Hai moitos xeitos, pero a máis doado é a de recortar o
persoal e a de facer contratos temporais. Estes recortes teñen un
efecto directo, como subliña a Organización Mundial da Saúde e moitos
outros autores, sobre a calidade, a eficacia e a eficiencia dos
servizos sanitarios porque aumenta a mortalidade e as complicacións
sanitarias (como as infeccións hospitalarias). Isto é fácil de entender:
se hai menos profesionais de enfermería e médicos, o servizo que se dá
diminúe en calidade. Tamén está o feito de que neste novo negocio dos
servizos sanitarios non hai risco para os empresarios. Se hai
problemas económicos para levar a cabo os servizos sanitarios, acorde coa
Constitución Española, o goberno ten que garantir o servizo, co
cal tense que facer cargo das débedas que ocorran.
Pero, como poden facer todo isto nun país democrático? Camelando aos
cidadáns, utilizando unha linguaxe para convencernos a todos como: "hai máis
custos e máis demanda pero menos oferta", "hai que mellorar a eficacia e
eficiencia", e moitas outras frases que esconden a verdade: que a eficacia
é para crear beneficios para os empresarios.
Neste artigo, Baquero e San José fan tres demandas:
1. A derrogación da Lei 15/97 sobre as Novas Formas de Xestión,
2. Aumentar os orzamentos de sanidade ata a media da Unión
Europa (dos 15),
3. Desenvolver unha lei que garanta a participación e intervención dos
movementos sociais no control dos servizos sanitarios.
Recomendamos a lectura deste excelente artigo.
A MERCANTILIZACIÓN DA SANIDADE
<http://docs.google.com/Doc?id=dchkzr48_1fr9m3kc7 >
Revista de Economía Crítica Nº 6, Valladolid, xaneiro 2008
por Clara Valverde
Este artigo fai unha boa síntese da privatización dos servizos
sanitarios públicos, a súa historia e exemplos. Como explican Baquero e San
José, a razón principal pola cal estanse facendo reformas masivas no
sector público, encabezadas polos propios gobernos, é para establecer
e manter un marco que permita pasar o diñeiro público aos petos
privados. Isto converte aos servizos, que ata agora eran sobre todo
públicos como a sanidade, nun gran negocio, un negocio que non ten
problemas nin en tempos de recesión. Todos os cidadáns necesitan
servizos sanitarios (e máis nunha sociedade que envellece e se cronifica),
co cal é lucrativo, moito máis que outros negocios que se viron
afectados por cuestións como a caída do prezo do petróleo.
Para levar a cabo tal roubo das arcas públicas, os axentes implicados
(sector privado e gobernos) utilizan dúas estratexias principais:1. a
desinformación (camelar aos cidadáns) e 2. a debilitación das
organizacións laborais. En países como España, no cal os cidadáns
habituáronse a ter unha sanidade pública, a privatización se fai pouco
a pouco e en cuberta, xa que se se fixese dun xeito obvio, posiblemente
os cidadáns protestarían. (É interesante ler, nos documentos dos
gobernos, frases nas que falan de ir facendo medidas "correctivas" e
ir vendo a súa "aceptación" pola sociedade...). A idea do goberno é ir
privatizando a anacos (vendendo servizos a provedores tales como
consorcios, fundacións sanitarias, EBAs, sociedades estatais, etc) ata que
todo xa estea privatizado. É como ir montando un puzzle por partes, e
logo xuntalos para ter todo completo.
Un dos pasos necesarios para poder privatizar a sanidade pública é
asegurarse que haxa un marco legal para facelo. Isto existe a nivel mundial
polo Acordo Xeral do Comercio e Servizos (AGCS) da Organización
Mundial de Comercio (OMC) de 1999. A nivel europeo tamén existen
normativas, leis e acordos que favorecen este cambio. En España, a Lei
15/97 sobre as "novas formas de xestión" é a lexislación crave. Aínda que
en Cataluña xa existía a Lei de Ordenación Sanitaria de Cataluña (LOSC) de 1990
que consolidou un modelo "mixto" (público e privado). Outro paso crave
para privatizar os servizos públicos é o de evitar os controis que
normalmente teñen estes. Isto é posible porque unha vez un servizo está
privatizado, réxese baixo as leis mercantís e non deben explicacións á
cidadanía. Non só así eluden o control público, se non que tamén
funcionan fóra das ideas e os valores democráticos de universalidade e
equidade. Isto tamén leva á situación perversa na que algo que se supuña que era un ben público (servizos sanitarios) está controlado e
dirixido por un grupo de xestores. Estas persoas non pensan nin funcionan
con criterios democráticos se non con criterios empresariais.
Como fai o sector privado para ter beneficios dos servizos
sanitarios? Hai moitos xeitos, pero a máis doado é a de recortar o
persoal e a de facer contratos temporais. Estes recortes teñen un
efecto directo, como subliña a Organización Mundial da Saúde e moitos
outros autores, sobre a calidade, a eficacia e a eficiencia dos
servizos sanitarios porque aumenta a mortalidade e as complicacións
sanitarias (como as infeccións hospitalarias). Isto é fácil de entender:
se hai menos profesionais de enfermería e médicos, o servizo que se dá
diminúe en calidade. Tamén está o feito de que neste novo negocio dos
servizos sanitarios non hai risco para os empresarios. Se hai
problemas económicos para levar a cabo os servizos sanitarios, acorde coa
Constitución Española, o goberno ten que garantir o servizo, co
cal tense que facer cargo das débedas que ocorran.
Pero, como poden facer todo isto nun país democrático? Camelando aos
cidadáns, utilizando unha linguaxe para convencernos a todos como: "hai máis
custos e máis demanda pero menos oferta", "hai que mellorar a eficacia e
eficiencia", e moitas outras frases que esconden a verdade: que a eficacia
é para crear beneficios para os empresarios.
Neste artigo, Baquero e San José fan tres demandas:
1. A derrogación da Lei 15/97 sobre as Novas Formas de Xestión,
2. Aumentar os orzamentos de sanidade ata a media da Unión
Europa (dos 15),
3. Desenvolver unha lei que garanta a participación e intervención dos
movementos sociais no control dos servizos sanitarios.
Recomendamos a lectura deste excelente artigo.
A MERCANTILIZACIÓN DA SANIDADE
<http://docs.google.com/Doc?
