sábado, 31 de maio de 2008


Partido dos Traballadores

Campaña do referendo sobre o Tratado de Lisboa



Comunicado de prensa ? Mércores 28 de maio de 2008

A Constitución de 1937 era fácil de conseguir por menos do que vale unha pinta de cervexa

O Partido dos Traballadores declarou que a Constitución de 1937 era moito máis accesible ao gran público no referendo daquel ano que o actual Tratado de Lisboa.

Padraig Mannion, xefe de campaña do Partido dos Traballadores, que pide o Non a Lisboa, dixo que unha serie de anuncios do goberno na prensa nacional o día 23 de xuño de 1937 avisaba ao público que a proposta de Constitución estaba dispoñible polo prezo de 2 peniques antigos en toda librería e oficina de correos e podía lerse, sen necesidade de comprala, en toda comisaría de policía, biblioteca ou tribunal de distrito do país.

O Sr. Mannion comparou isto co actual documento do Tratado de Lisboa que ten un prezo de 42 ? e non está dispoñible para todos os votantes.

"É incrible que fai máis de 70 anos, no abismo da Gran Depresión e a Guerra Económica, todo votante puidese conseguir unha copia da proposta de Constitución na súa cidade ou pobo por menos do que valía unha pinta de cervexa, e que iso non sexa posible no actual mundo de alta tecnoloxía", dixo o Sr.. Mannion.

"A Constitución de 1937 estaba escrita con claridade, nunha linguaxe moi sinxela, e foi moi lida polos votantes da época. Iso contrasta co Tratado de Lisboa, sobre o que o pobo votará o 12 de xuño ? é difícil conseguir unha copia, utiliza unha linguaxe legalista e non vale para nada se non se fai referencia aos tratados anteriores que emenda. O goberno e a Comisión Europea queren literalmente que a xente firme un documento sen ler a letra pequena, porque a letra pequena é deliberadamente difícil de atopar", declarou o Sr. Mannion.

O portavoz do Partido dos Traballadores dixo que mentres o Tratado de Lisboa pode ser descargado de Internet, a maioría da xente non vai imprimir un documento de 300 páxinas nun computador doméstico, e que sentar fronte á pantalla do PC a ler un documento de tal magnitude non é práctico, ou polo menos malo para a vista. "A versión impresa do Texto consolidado de Lisboa debería ser moi accesible e a prezo razoable, igual que fixo o goberno coa proposta de Constitución de 1937".



Padraig Mannion, Tel: (087) 691 1293 (mobile) / (01) 874 0716 (office)

A Alianza Patriótica debe converterse nun paso para avanzar na
construción da Fronte Nacional Patriótico
Kaos na Rede entrevista ao Partido Comunista de Venezuela acerca da
conformación da Alianza Patriótica en Venezuela e do próximo proceso
electoral
Raúl Calvo Trenado (Para Kaos na Rede) [31.05.2008 11:24] - 123 lecturas -
2 comentarios



A Alianza Patriótica debe converterse nun paso para avanzar na
construción da Fronte Nacional Patriótico


O PCV participa na Alianza Patriótica para as próximas eleccións
rexionais de novembro Que outras forzas forman parte dela?
En primeiro lugar, a Alianza Patriótica non está exposta centralmente cun
obxectivo electoral senón como un espazo para a coordinación política entre
as diversas forzas que activamos no proceso revolucionario venezolano.
Para avanzar victoriosamente na revolución nacional liberadora que se desenvolve na nosa patria e para a continuidade histórica no seu rumbo
socialista, é imprescindible construír a ampla fronte nacional patriótico
antiimperialista que sexa o xerme da dirección colectiva da
revolución. Ese é o gran reto da Alianza Patriótica, da que nesta
etapa formamos parte preto de dez Partidos políticos, entre os que se atopan o Partido Socialista Unido de Venezuela, Patria Para Todos,
Movemento Electoral do Pobo, Independentes pola Comunidade, Unidade
Popular de Venezuela e Xente Emerxente. Pero insistimos en que na Alianza
Patriótica non só deben estar os partido políticos senón que debemos
incorporar aos Movementos Sociais Revolucionarios que xogaron un
papel destacado desta revolución, como quedou demostrado o 13 de abril de 2002
cando lograron rescatar a revolución das mans do golpe fascista
promovido polo imperialismo e a oligarquía nacional.
Cales son a grandes liñas os acordos programáticos da Alianza?
Ao longo de case dous meses de intercambios e debates firmes pero
fraternais, púxose de manifesto o sentido de traballar xuntos por abonar
a construción do Estado revolucionario, popular e democrático;
combater ao burocratismo, a ineficiencia e a corrupción mediante a
profundización dos mecanismos de exercicio do Poder Popular e a
contraloría social; desenvolver a economía e as forzas produtivas sobre
a base da súa diversificación, modernización e industrialización; a loita
intransixente polos dereitos dos obreiros, campesiños, mulleres,
estudantes, nenos, abandonados, novos e demais sectores oprimidos e
explotados polo capitalismo; a defensa irrestricta da patria e da
Revolución ante os inimigos internos e externos; e, a unidade dos
pobos latinoamericanos e caribeños sobre a base da igualdade, a
solidariedade, o respecto mutuo e a común defensa contra o imperialismo.
Está en proceso de discusión e debate ao interior da Alianza unha
declaración de principios.
É a Alianza Patriótica un paso máis na conformación dunha Fronte
Nacional Antiimperialista tal e como reclama o PCV?
Para o Partido Comunista de Venezuela, a Revolución Bolivariana debe
conquistar a liberación do noso pobo de todas as cadeas de dominación
imperialista para poder xerar as bases da transformación
socialista, polo que debe avanzarse na constitución do instrumento
revolucionario que impulse esta titánica tarefa. Así, esta nova experiencia
-con todas as expectativas que xerou- debe articular o amplo
abanico de clases e capas sociais que teñen interese nestes cambios,
especialmente a masa traballadora do campo e a cidade, técnicos,
estudantes, científicos, traballadores da cultura, profesionais e
artesáns, pequenos e medianos propietarios; é dicir, a inmensa maioría
do pobo venezolano, os sectores que en maior ou menor medida son os
oprimidos e explotados polo sistema capitalista sostido polo
imperialismo e os seus lacayos. O PCV está absolutamente comprometido con este
obxectivo popular, por iso que a Alianza Patriótica debe converterse nun
paso serio e estratéxico para avanzar á conformación da Fronte Nacional
Patriótico Antiimperialista, que encabezado polo Presidente Hugo Chávez
Frías, como líder indiscutible, convértase na Dirección Colectiva que
a nosa Revolución necesita.
criticastes ou polo menos sinalado o que se pretenda presentar que o
PSUV é a única forza política que elixe aos seus candidatos pola base
cando o PCV ten como método de funcionamento a decisión colectiva e a
consulta aos seus militantes. Podedes explicarnos como é o voso proceso de selección
de candidatos, pre-candidatos, debate de propostas, etc.?
O Partido Comunista de Venezuela é un destacamento profundamente
participativo e ao mesmo tempo firmemente unido nunha disciplina única
aceptada por toda a súa militancia. Os Estatutos do PCV -aprobados no XI
Congreso Nacional de marzo de 2002- establecen no seu artigo 69 que "Os
candidatos do Partido postulados a cargos de elección popular serán
preseleccionados polo voto directo e segredo da militancia da
xurisdición, no seo do seu respectivo organismo celular"; proceso este que
executamos en todo o país e do que, ademais dos precandidatos
do PCV (militantes ou non), tamén serviu para solicitar elementos para
os Programas da Revolución en cada circunscrición, coa visión de ser
levado todo isto á discusión da Alianza Patriótica e, aí, unificar
os esforzos para que Candidatos e Programas sexan os da Unidade. Con todo,
somos respectuosos dos métodos que adiantan os demais Partidos
da Alianza.
Para rematar, témese que o resultado adverso do referendo constitucional
do pasado decembro poida levar un certo desgaste electoral? Hai que
redobrar esforzos?
Nós entendemos que o inimigo a vencer é o imperialismo e que o que
está en xogo é o destino da patria. Por iso, facemos esforzos para que
non se repitan erros cometidos no referendo constitucional, a propósito
de que a inmensa maioría do pobo venezolano sente parte
consustancial da Revolución e dos grandes logros que alcanzou. A
dinámica do proceso revolucionario fixo avanzar os niveis de conciencia
política do pobo, polo que hoxe é máis esixente ante as
deficiencias e as inconsistencias, pero tamén sabe que é fundamental
estar unidos para volver derrotar a un inimigo tan poderoso. Mentres
exista o imperialismo será necesario redobrar esforzos pola
concientización, organización e mobilización popular. Pero non só iso senón que
o avanzar na profundización do proceso revolucionario, que nós
caracterizamos de Liberación e Independencia Nacional, e crear as bases
para avanzar ao Socialismo, require profundar aceleradamente o
poder do pobo, en especial da clase obreira venezolana e demais
capas sociais. Guiámonos por consígna ¡Creando Poder Popular, Rumbo ao
Socialismo! E iso require redobrar cada día os nosos esforzos para que o
pobo venezolano asuma conscientemente a construción da nova
sociedade.


Raúl Calvo Trenado
31 de maio de 2008


Artigos de Raúl Calvo Trenado en Kaos na Rede >>

Máis información en Kaos na Rede:
América Latina
Col·lectiu Kaos na Rede
Esquerda a debate
Venezuela



Nicaragua, o ALBA e o imperio do odio
Venres 30 de maio de 2008 por CEPRID
Toni Só 30 - V - 2008 CEPRID
Con respecto á última montaxe contra Venezuela e Ecuador, o Secretario Xeral da OEA dixo: "Son moi respectuoso coa Interpol, pero o informe emitido foi unha opinión técnica e non se refire á produción nin ao contido dos documentos achados... Non hai probas sobre os documentos".(1) Parece pois que o representante do antigo Ministerio de Indias estadounidense menospreza todo o armazón montado polo imperio en Wáshington e os seus subordinados narco-terroristas en Bogotá. Algo fundamental cambiou en América Latina. É un sinal que indica tanto un cambio profundo e histórico como unha variación conxuntural.

A variación conxuntural é que Colombia e, en menor grao, México son crecientemente percibidos na rexión como os países latinoamericanos onde a sociedade e o goberno están en crise. Os abusos xeneralizados e sistemáticos dos dereitos humanos e o poder do narcotráfico en ambos os países acumuláronse como parte dunha dinámica neoliberal en crise polo seu propio momentum e corrupción. A crise constitucional en Bolivia, onde se trata dun revolto fascista, non ten nada que ver coa situación daqueles dous.

Nese contexto, a pesar de todos os esforzos do réxime terrorista de George W. Bush e os seus aliados, os países do ALBA - Bolivia, Cuba, Nicaragua, Venezuela e outros países asociados - seguen desenvolvendo un modelo que forma parte dun movemento de integración soberana latinoamericana. Ese modelo é unha expresión máis radical do impulso cara á integración de corte neoliberal preferido polos países fundadores do Mercosur - Brasil, Arxentina, Uruguai e Paraguai e do proxecto continental, Unasur.

Os embaixadores padriños
En cada un dos países principais do ALBA, a dereita e os seus aliados montan campañas odiosas de desestabilización. Todas esas campañas están promovidas polo goberno dos Estados Unidos e, con algo máis de discreción, por países da Unión Europea. Vale a pena recordar que os embaixadores estadounidenses nos países do ALBA son expertos en guerras, literalmente.

O Xefe de Misión para Intereses Estadounidenses en Cuba, Michael Parmly, foi catedrático en Estudos de Seguridade Nacional na Escola Nacional de Guerra. Patrick Duddy, embaixador en Venezuela, ese graduó no mesmo centro, onde ten unha mestría en Estratexias de Seguridade Nacional. Inmediatamente antes de ser nomeado embaixador a Bolivia, Philip Goldberg foi Xefe de Misión do goberno estadounidense en Pristina, Kósovo, para consolidar as ganancias da guerra contra Serbia.

Paul Trivelli, embaixador en Nicaragua, ten unha mestría en Estudos de Seguridade Nacional, da Escola da Mariña de Guerra. O encargado de asuntos diplomáticos en Managua, que substitúe a Trivelli, é Robert Callahan, antigo colega do padriño sen par dos Escuadrones da Morte, John Negroponte. Foi Callahan quen serviu de portavoz de Negroponte en Iraq para explicar o atentado contra a xornalista italiana Giuliana Sgrena en Bagdad, entre outras moitas atrocidades máis. Ao dicir "adeus" a Paul Trivelli, é difícil non recordar a escena de ?O Padriño" na que o mozo Corleone despide ao seu amigo Tom como conselleiro con estas palabras: "non es conselleiro para tempos de guerra, Tom."

Un cambio incompleto
Toda esa realidade escóndena os medios corporativos occidentais, pero non se pode esconder na realidade. Os medios occidentais e os rexionais prol-occidentais proxectan o conto de que son Venezuela, Cuba, Bolivia e Nicaragua os países en crises. Fano para esconder desesperadamente que mentres os países do ALBA defenden ás súas maiorías empobrecidas, en Colombia e México os sectores máis necesitados pasan por unha crise sen precedentes con niveis de represión dos que non se informa nos medios corporativos.

Basta con imaxinar a reacción nos medios corporativos occidentais ou rexionais se en Venezuela ocorresen as violacións, malleiras e violacións sen autorización de Atenco ou a represión e asasinatos de Oaxaca. O asasinato de máis de vinte sindicalistas en Colombia no que vai de ano pasa case completamente desapercibido. Así foi durante os anos oitenta coas masacres e as ondas de asasinatos das e os integrantes da Unión Patriótica. En Colombia a democracia existe só nos cemiterios.

As crises en Colombia e México afectan de forma significativa actualmente ás percepcións rexionais e esta variación conxuntural acompaña aos procesos de integración. É difícil non ver o impulso cara á integración en América Latina, que en maior ou menor grao deixa ao carón a vontade dos poderes imperialistas, como unha corrección histórica e profunda da afeita submisión neocolonial da rexión. É unha corrección complexa e aínda non cumprida que desafía aos esquemas analíticos ortodoxos. Polas súas características históricas, Nicaragua preséntase como un dos países máis interesantes neste aspecto.

O caso de Nicaragua
Da mesma xeito que os seus homólogos cubanos en Miami, os seus compadres en Venezuela e os seus correlixionarios en Bolivia, a dereita en Nicaragua traballou sen descanso para crear un ambiente de odio contra o goberno progresista do FSLN. O goberno non fai nada bo. Os seus funcionarios son incompetentes. Cando non son incompetentes son hipócritas ou corruptos. Son demasiado radicais. Non son suficientemente radicais. Este ambiente describiuno moi ben Carlos Fonseca Terán.(2)

Un indicio da loita amarga aínda por suceder en Nicaragua deuse coa folga de transporte que durou dúas semanas a inicios de maio. Algúns sectores de transportistas apoiaron a folga completamente, outros non. O paro foi para esixir a intervención do goberno para conxelar os prezos de combustible a pouco máis de dous dólares por galón - a metade do prezo do mercado. Un paro de transporte similar en Guatemala de tres días, tamén a inicios de maio, recibiu como resposta do goberno a declaración dun estado de excepción.

En Nicaragua o goberno optou pola vía da negociación. Xa que logo a oposición non podía acusar o goberno de ser represivo. Entón, para variar, a oposición aproveitou para acusar ao goberno dun manexo desleal e ineficiente dos fondos provenientes dos acordos de subministración de petróleo dentro do marco do ALBA. Se non podían acusar ao goberno de represivo, pois ben podían intentar acusalo de corrupto e incompetente.

Gran parte do combustible que chega de Venezuela é para o funcionamento das xeradoras de enerxía eléctrica no país - máis de 80% da enerxía eléctrica en Nicaragua prodúcese por medio de estacións de xeración térmica. Outra parte resérvase para subsidiar o transporte urbano en Managua, para manter o prezo ao alcance dunha poboación da capital de case dous millóns. Outra parte destínase a favorecer cooperativas agropecuarias.

Ao final o goberno acordou un desconto dun dólar e medio por galón, para pór o prezo do galón de gasoil ao redor de tres dólares e vinte centavos polo momento. Ademais confirmouse a axuda para insumos e importacións. Establecéronse mesas de traballo para tratar dos detalles da posta en marcha dos acordos. O final da disputa deixou claro o interese do goberno pola negociación e non polo conflito e subliñou o seu compromiso por defender os intereses da maioría empobrecida.

Non se permitiu aos intereses adiñeirados do sector do transporte dominar a negociación dos acordos con exclusión dos sectores do transporte máis débiles. Tamén mostrou que o goberno non manexa ao seu antollo os fondos provenientes dos acordos ALBA, senón en consulta cos países contrapartes. As esperanzas da oposición de que o goberno fixese un mal movemento frustráronse. Se os transportistas seguisen coa folga, eles e os seus patrocinadores na oposición quedarían como os malos da película.

A manipular a opinión das masas
Á vez que a oposición busca espazos para aproveitar, quéixase do hermetismo do goberno. Vívese unha realidade parecida á de Colombia. Apolinar Díaz escribiu: "Quen vivimos en Colombia temos que recorrer ás informacións de radio e televisión de países veciños para decatarnos de cousas moi graves que están sucedendo no noso país e que a gran prensa hispano-colombiana e colombiana que opera no noso territorio oculta deliberadamente á Nación." (3)

En Nicaragua non se chegou a ese extremo aínda. O goberno ten un espazo noticiero na Canle 4, Multinoticias, pero a xente que depende dos xornais ou dos medios opositores que dominan a televisión e a radio recibe unha dieta constante de omisión, desprezo ao goberno e sesgo dos feitos. Aínda cando as reportaxes principais aproxímanse á veracidade e a profesionalidade, algo excepcional, os titulares e a presentación predeterminan o contido.

Un exemplo da revista electrónica Confidencial mostra a tendencia. Carlos Fernando Chamorro, aliado do centro-dereitista Movemento Renovador Sandinista, escribiu o 11 de maio: "Novamente, a demagoxia oficial derrúbase polo seu propio peso e ao caerse a máscara da retórica seudo-revolucionaria, quédanos o retrato grotesco dun proxecto personalista autoritario, cuxa ineptitude á fronte do goberno ameaza con paralizar e estancar ao país." Podería ser escrito por un xornalista do Tempo en Bogotá ou do Universal en Caracas.

Para esa data, o goberno xa fixera intentos de abrir un diálogo. Os líderes da folga rexeitáronos. Burláronse da proposta de parte do goberno co Cardeal Obando como mediador. Os transportistas ameazaron con paralizar o país. Pero para Carlos Fernando Chamorro é o goberno o que ameazou. Chamorro, coa hipocrisía habitual do centro-dereita, argumenta que o goberno non é suficientemente radical, porque ten unha retórica seudo-revolucionaria.

Aos cinco días o goberno logrou un acordo. Como informou Confidencial? "Os transportistas venceron na terza que o sector mantivo co goberno durante doce días..." Pero como venceron se non lograron o que demandaban? A demanda foi conxelar os prezos de combustibles a ao redor de dous dólares. Non lograron a conxelación, lograron aumentar un desconto. Tiveron que acordar sentar a negociar sen condicións sobre se o transporte de carga podería ser beneficiario do acordo ou non. E como é que os proponentes do libre comercio aplauden aos transportistas nicaraguanos por lograr un millonario subsidio gobernamental? Cabe esperar deica pouco as acusacións de irresponsabilidade fiscal.

A engrenaxe da maquinaria do Americanismo
O absurdo é que Confidencial é unha das fontes de noticias e análises relativamente responsables en Nicaragua. Mostra o funcionamento da produción a escala industrial de noticias que promoven o Americanismo - a ideoloxía que supón que as ideas e pensamentos sobre América Latina teñen que dar prioridade aos prexuízos estadounidenses. As seudo-noticias prodúcense en América Latina con sesgo Americanista. Transmítense a Estados Unidos, Canadá e Europa. Alí engádese comentario e sesgo. Despois, o produto con valor propagandístico agregado regresa a América Latina para abonar o cultivo e colleita de máis seudo-noticias.

E así o ciclo continúa. Este ciclo de fabricación serve á dereita e aos seus acompañantes do centro. En América Latina os medios de dereita e centro-dereita din: "Mira, non é unicamente nós, así pensan tamén en América do Norte e Europa....". En Estados Unidos, Canadá e Europa os medios imperialistas din: "Mira, non somos nós os que o dicimos, así pensan na mesma América Latina ...."

Todo é un círculo máxico pechado que permite a xornalistas occidentais diseminar metáforas Americanistas infantís como "a marea rosada" que pinta un cadro de gobernos uniformemente esquerdistas avanzando inexorablemente en América Latina. Hoxe úsase o ton rosado. Quizais mañá cámbiase ao antollo dalgún líder, coma se fose un asunto superficial de moda.

Pero o levantamento das conciencias dos pobos en América Latina constitúe un grupo de procesos impulsado por forzas moi diversas e profundamente arraigadas na súa propia realidade. As diferentes variedades do Americanismo eliminan a razón de ser dos procesos para negarlles un tratamento adecuado. Actúa dun xeito parecido ao do Orientalismo descrito por Edward Said. Delimita o que é permisible ou aceptable pensar de América Latina, cal é a realidade admisible. Exclúe as realidades inconvenientes.

Nun ámbito máis amplo obsérvase que case todos os medios acordaron que os Estados Unidos, múltiple agresor mundial, un país que eliminou o habeas corpus, teñen autoridade moral para falar de democracia. Exponse que a Unión Europea, que apoia o xenocidio en Gaza, que colaborou no golpe en Haití, masacra a civís en Afganistán e que encubriu a súa colaboración nos voos de tortura da CIA, ten algo que vale a pena escoitar sobre os dereitos humanos. Esperan ser tomados en serio cando sinalan aos países explotadoras neocolonialistas G7 do casino-capitalismo, cos seus enormes subsidios agrícolas e os seus sistemas de benestar corporativo, coma se tivesen economías eficientes e exitosas.

Perfís caricaturescos
Se se centra o enfoque en América Latina, en concreto sobre Colombia, un descobre que as FARC son terroristas - non unha resposta lexítima dun pobo masacrado, desprazado, reprimido diariamente. Descóbrese tamén que as FARC son narcotraficantes. Con todo, atópase silencio respecto diso de como, cando tiñan a oportunidade de probalo, os acusadores retiraron os cargos de narcotráfico contra Simón Trindade porque non tiñan ningunha proba.

Nos medios cada país latinoamericano ten o seu perfil que se reproduce mecanicamente. É aceptable dicir certas cousas e non aceptable dicir outras. Non se pode dicir que Venezuela sexa un dos países latinoamericanos máis exitosos social e economicamente con respecto aos indicadores normalmente aceptados. ¡Nin falar! Venezuela está en crise. Tampouco está permitido notar que Cuba se sitúa por encima de México no Índice de Desenvolvemento Humano da ONU. Non, Cuba está ao bordo de derrubarse socio-economicamente, non México.

Non se pode dicir que os líderes de Venezuela e Cuba e os seus gobernos levan extremadamente ben coa maioría dos seus homólogos nos demais países do continente. Non. Venezuela e Cuba están illados. Non se menciona o alcance continental da súa solidariedade sen precedentes no económico, cultural, sanitario e educativo. Para o círculo máxico que escribe sobre América Latina nos medios corporativos, Cuba e Venezuela non teñen nada que ofrecer a ninguén. En cambio, preséntase como heroes da democracia en América Latina a Álvaro Uribe, Felipe Calderón e Alan García ? todos beneficiarios da fraude electoral.

A dereita non ten o monopolio sobre este tipo de mecanismos e tampouco é nova a operación da maquinaria ideolóxica do Americanismo. Un acórdase de que sectores da esquerda, por exemplo en México, viron con moita sospeita a Sandino durante a guerra contra a ocupación norteamericana porque Sandino non se asociou debidamente á liña ideolóxica revolucionaria preferida. Agora tócalle a Daniel Ortega aguantar algo parecido.

O FSLN en Nicaragua
Como a nota de Confidencial demostra, en Nicaragua agora o goberno do FSLN está atacado por ser seudo-revolucionario polo centro-dereita. Únese ás críticas da esquerda súper-revolucionaria. As críticas mencionan, ás veces con razón, a maioría das veces sen razón, algunhas contradicións e debilidades e deixan fóra da análise tanto aos avances cualitativos nun ambiente desfavorable como aos numerosos factores adversos.

O sorprendente é que o goberno do FSLN logrou soster o seu proxecto dun xeito consistente e consecuente a pesar de tantos factores adversos. Non ten maioría na Asemblea Nacional para poder impulsar un programa lexislativo propio. tivo que enfrontarse ás consecuencias de altos niveis de inflación. tivo que investir centos de millóns de dólares só para garantir a enerxía eléctrica ao país.

Enfrontouse á obstaculización deliberada de empresas estranxeiras como Unión Fenosa e Esso. tivo que manexar a enorme catástrofe do Furacán Félix na Rexión Autónoma Atlántico Norte. Con case cada paso que toma, conta coa sabotaxe deliberada dunha oposición igual de amarga como as súas contrapartes en Venezuela, Bolivia e Ecuador.

Afortunadamente logrou evitar unha fuxida de capital e manter niveis de investimento significantes. As exportacións aumentaron máis do previsto. Os servizos de educación e saúde mellóranse. A infraestrutura de camiños desenvólvese sistematicamente. Os programas de crédito e apoio ás cooperativas agropecuarias e ás familias campesiñas son máis extensos do que foron desde o primeiro goberno revolucionario do FSLN nos anos oitenta. Evitouse o mega-proxecto hidroeléctrico na zona de Copalar. Promóvese un proceso innovador de consulta popular permanente.

Xeralmente as críticas ao goberno caracterízanse por cinismo, hipocrisía e ás veces pura ignorancia. Os procesos de cambio en Nicaragua teñen a súa propia lóxica e non se axustan a ningun esquema ríxido ou mecánico nin ás metáforas superficiais estilo "marea rosada". As contradicións existen porque hai moitos intereses en xogo. Dentro do mesmo FSLN existen diversas correntes que ás veces chocan e, igualmente, ás veces corren no mesmo sentido.

Esta realidade vese moi ben a nivel local e expresouse máis que claramente nas eleccións de candidatos do FSLN para as eleccións municipais de novembro deste ano, 2008. En moitos casos a xente rexeitou a persoas oportunistas e elixiu a candidatos de probada sinceridade e capacidade. É outra parte da realidade de Nicaragua que os medios esconden e un sinal máis da equivocación absurda das persoas que cualifican ao goberno do FSLN como un proxecto personalista e autoritario.

O ALBA contra o imperio do odio
Os ataques directos contra os gobernos do ALBA son máis eficaces se se fan nun terreo xa ben preparado. Ese é o papel dos medios corporativos de información. É un terreo sementado durante décadas con prexuízos pre-establecidos e cultivados moi coidadosamente, para que estean listos para a colleita no momento oportuno. É unha paisaxe cruzada por carreiros sinalados con consignas mentireiras. Os límites están marcados con valos herdados do tempo neo-colonial, fabricado polas diversas modalidades do Americanismo.

A súa guerra de cuarta xeración, que nos anos oitenta chamábase guerra de baixa intensidade, desprega como estratexia integral campañas para manexar as percepcións das masas. Son preparativos para axilizar o paso á guerra total a nivel de base se as circunstancias requíreno. Non pode ser pura casualidade que Robert Callahan vaia como embaixador a Managua neste momento. Pódese esperar unha intensificación da desestabilización coa súa chegada e unha intervención máis determinada aínda para unificar a dereita e o centro-dereita en Nicaragua contra o goberno.

O que é evidente é que o proxecto do ALBA é un proxecto que elimina as escusas e os pretextos que se usaban ata hai pouco para xustificar o status quo imperialista internacional. Estados Unidos e os países da Unión Europea non van permitir o libre desenvolvemento do modelo ALBA. Van facer todo o que poidan para sabotealo porque quita poder as transnacionales e ao modelo neocolonial de débeda axuda. Os discursos suaves de tipos como Thomas Shannon e os seus embaixadores, coas súas mestrías de Escolas de Guerra, encobren a axenda tradicional do imperio do odio - odio á humanidade, odio á verdade.

Toni Só escribe en tortillaconsal.com
grazas a Agustin Velloso por axuda e suxestións
Notas
1. "O informe de Interpol, só "unha opinión técnica": Insulza", AFP, A Xornada, 16/05/2008
2. "É Goberno revolucionario radical ou non revolucionario?", Carlos Fonseca Terán, Radio A Primerisima, 20/5/2008
3. "Tapar, tapar, tapar" Apolinar Díaz - Callejas, ARGENPRESS.info, 22/05/2008

Centro de Estudos Políticos para as Relacións Internacionais e o Desenvolvemento (www.nodo50.org/ceprid)


- - - Servizo Informativo "Alai-amlatina" - - -

UNASUR: A integración posible

Raúl Zibechi

ALAI AMLATINA, 30/05/2008, Montevideo.- Non é ALBA, nin o MERCOSUR
ampliado, nin a integración enerxética que viña traballando Venezuela.
A UNASUR, impulsada por Brasil, ten vantaxes e desvantaxes: entre as
primeiras, potencia a autonomía rexional respecto dos Estados Unidos;
pero é un tipo de integración á medida das grandes empresas
brasileiras.

O 23 de maio, en Brasília, once presidentes e un vicepresidente en representación
dos doce países de América do Sur, asinaron o
Tratado Constitutivo da Unión de Nacións Suramericanas (UNASUR). O
tempo dirá, pero todo indica que se trata dun feito que fará historia
no longo e complexo proceso de integración dos países da rexión
e, moi en particular, da afirmación dun proxecto propio que
necesariamente toma distancias de Wáshington.

O proceso en curso presenta dúas novidades respecto dos anteriores.
Un, é o neto protagonismo de Brasil que se converteu na
locomotora rexional, logo de tecer unha alianza estratéxica con Arxentina.
O resto dos países poden elixir entre seguir a
corrente do país que representa a metade do PIB rexional e da
súa poboación e é, xunto a Rusia, China e India, un dos principais
emerxentes do mundo. Pero, ademais, o único en condicións de liderar
un proceso que colocará á rexión como un dos cinco ou seis polos
de poder global.

O segundo, é que a seguridade rexional foi substituída á enerxía
como disparador da integración. Luiz Inacio Lula dá Silva presentou a
proposta de crear un Consello de Defensa Suramericano, do que só a
Colombia de Alvaro Uribe tomou distancias. No entanto, creouse un
grupo de traballo que en 90 días presentará un informe técnico co
obxectivo de eliminar as diverxencias existentes. Lula mostrouse
confiado en que Uribe aceptará a integración en materia de seguridade,
logo da súa viaxe a Bogotá o próximo 20 de xullo.

Deste xeito, a diplomacia de Itamaraty arrincona as expectativas do
Pentágono de abrir unha fronte militar, logo do ataque ao campamento das
FARC en chan ecuatoriano o pasado 1 de marzo. Esta é apenas a
fase final dunha estratexia que comezou con manobras conxuntas entre
Brasil e Arxentina, cuxas hipótese de conflito consistían na
defensa dos recursos naturais ante unha potencia extracontinental. En novembro
de 2006, o coronel Oliva Neto, quen dirixe o Núcleo de Asuntos
Estratéxicos da Presidencia de Brasil, fixera a
proposta de crear unhas forzas armadas rexionais como parte do
proxecto Brasil en Tres Tempos, que busca converter á nación nun
?país desenvolvido? para 2022.

Para horror de Wáshington, e das dereitas vernáculas, a rexión
contará en diante con catro poderosas instancias de integración: a
UNASUR, o Consello de Defensa, e segundo o anuncio de Lula, ?un banco
central e unha moeda única?. Non está claro que papel xogará o Banco do
Sur, aínda que é probable que Brasília opte por outro formato en liña co
seu poderoso Banco Nacional de Desenvolvemento, que conta con máis fondos para
investir na rexión que o FMI e o propio Banco Mundial.

Sen dúbida, esta integración á medida do ?Brasil potencia? non é a
que preferiría Hugo Chávez, pero as dificultades polas que
atravesa o proceso bolivariano e os resquemores que levanta na
rexión, fortaleceron a opción brasileira. Que as grandes empresas dese
país (Petrobras, Embraer, Odebrecht, Camargo Correa, Itaú?.) serán
as grandes beneficiarias, está fóra de dúbida. Seguramente, sexa o
prezo a pagar por romper dependencias máis onerosas.

Analistas conservadores como o arxentino Rosendo Fraga, esperan que ?a
heteroxeneidade dos doce países da rexión? (Nova Maioría, 20 de maio)
sexa a pedra no zapato do proceso de integración. Wáshington
ten as mesmas expectativas e, ademais, traballa con afán para iso.
Chama a atención, en vista das escasas perspectivas de futuro que
teñen os pequenos países nun mundo globalizado, que o único
presidente que faltou á cita sexa Tabaré Vázquez.

- Raúl Zibechi, xornalista uruguaio, é docente e investigador na
Multiversidad Franciscana de América Latina, e asesor de varios grupos
sociais.


Máis información: http://alainet.org
______________________________________
Axencia Latinoamericana de Informacion
email: info@alainet.org

Subscricións: http://listas.alainet.org/listas/subscribe/alai-amlatina
Desuscripciones:
mailto:sympa@listas.alainet.org?subject=UNS alai-amlatina

CP of Greece, On the Passing Away of M. Marulanda [Sp.]

-------------------------------------------------

From: Communist Party of Greece, Friday, May 30, 2008

http://inter.kke.gr , mailto:cpg@int.kke.gr

==================================================



Ao Estado Maior Central

e ao Secretariado do Estado Maior Central

das FARC-EP





Estimados camaradas:



Con moita tristeza recibimos a súa mensaxe comunicándonos a morte do camarada Manuel Marulanda Vélez, líder das FARC-EP por máis de 44 anos.



O movemento revolucionario de Colombia e de toda América Latina perdeu a un loitador destacado e un revolucionario cuxo nomee e vida foron vinculados coa loita contra o imperialismo, pola liberación social e o socialismo, que tivo unha contribución decisiva ao crecemento dos movementos antiimperialistas que se desenvolven nos últimos anos en América Latina. A continuación da loita ata a vitoria final é a mellor homenaxe á súa memoria.



O noso Partido segue firmemente solidario coa loita que libran as FARC-EP e o movemento popular en Colombia en xeral pola paz con xustiza social. Esta loita é aínda máis actual hoxe nas condicións de escalada a agresividade do réxime reaccionario de Uribe e do imperialismo norteamericano. Apoiamos a loita por que se recoñezan como forza belixerante e por que saian de inmediato as FARC-EP da lista das organizacións terroristas da Unión Europea e que avance o acordo humanitario sobre o intercambio de prisioneiros que nega o réxime uribista.



Rogámoslles que transmitan a todos os camaradas e combatentes das FARC-EP o noso máis profundo pésame e os nosos saúdos revolucionarios.



O Comité Central do Partido Comunista de Grecia







*End*



subscribe/unsubscribe mailto:info@solidnet.org,

http://www.solidnet.org


b:if cond="\'data:blog.pageType"> span class="fullpost">



COMUNICADO DE PRENSA





Organizacións independentistas reunidas na Mesa de Solidariedade contra a Represión, denuncian a continua intervención do FBI con compañeiros loitadores pola independencia de Porto Rico. Estas intervencións son parte dun patrón de fustrigación a independentistas a partir do asasinato de Filiberto Ojeda Ríos o 23 de setembro de 2005.



Nesta ocasión o FBI citou ao compañeiro Elliot Monteverde, residente en Texas, a comparecer ante un Gran Xurado en Nova York. Segundo a citación deberá comparecer o 30 de maio de 2008. O compañeiro adiantou que non colaborará co Gran Xurado.



Elliot Monteverde criouse en Mayagüez e estudou dereito na Universidade de Rutgers, Nova Jersey. Durante a loita por expulsar á Mariña de Vieques, Monteverde serviu en Nova York como coordinador do Vieques Alliance, unha coalición de persoas e organizacións que se uniron a esa loita. En Porto Rico traballou asesorando legalmente e organizando talleres para as comunidades traballadoras pobres do País.



Esta nova citación súmase a outras tres que se pospuxeron indefinidamente en xaneiro e chegounos a información, que estamos confirmando, de que hai outra persoa, esta residente en Porto Rico, que tamén foi citada. Ademais, axentes do FBI trataron de "entrevistar" a varios compañeiros e compañeiras nun claro intento de provocalos e intimidalos.



O venres 30 de maio de 2008, a partir das 7:00 AM, a Mesa de solidariedade denunciará e protestará este novo abuso do FBI e as autoridades represivas dos Estados Unidos, en tres cidades de Porto Rico. As accións de solidariedade en defensa dos nosos, localizaranse en Mayagüez, fronte á Universidade de Porto Rico (Colexio), en Ponce, cerca do centro comercial Praza do Caribe e en San Juan, en Praza As Américas.



Reiterámoslles que non debemos deixarnos provocar polo FBI. Consígnaa é non deixarse intimidar, non contestar preguntas, manterse en silencio, chamar ao seu avogado o axiña que sexa posible e non caer na provocación. Todo acto de persecución polas axencias represivas dos EE.UU. debe ser denunciado.



A Mesa de Solidariedade constituír en decembro de 2007 para apoiar a tres mozos portorriqueños residentes en Nova York que foron citados por un Gran Xurado Federal e a quen se lles requiriu identificar fotografías de persoas que o FBI alega que pertencen ao Exército Popular Boricua-Macheteros. A indignación popular e a resposta firme de non colaboración dos mozos logrou, ata o momento, que a citación ante o Gran Xurado non leve a cabo. A Mesa de Solidariedade continuou reuníndose desde entón como instancia de traballo unitario e solidario en contra da represión.



¡Esperta Boricua defende aos teus!

¡Gran xurado ilegal!

¡FBI, FÓRA do meu PAÍS!









Mesa de Solidariedade



Colectivo Resistencia

Coordinadora Caribeña e Latinoamericana de Porto Rico

Coordinadora Nacional das Vixilias pola Dignidade Filiberto Ojeda Ríos

Comité de Dereitos Humanos de Porto Rico

Fronte Socialista

Federación de Universitarios Prol Independencia

Fundación Filiberto Ojeda Ríos

A Nova Escola

Partido Independentista Portorriqueño

Portorriqueños Pola Xustiza

Movemento Independentista Nacional Hostosiano


Y éste es el resto.

/b:if> /span>



COMUNICADO DE PRENSA





Organizacións independentistas reunidas na Mesa de Solidariedade contra a Represión, denuncian a continua intervención do FBI con compañeiros loitadores pola independencia de Porto Rico. Estas intervencións son parte dun patrón de fustrigación a independentistas a partir do asasinato de Filiberto Ojeda Ríos o 23 de setembro de 2005.



Nesta ocasión o FBI citou ao compañeiro Elliot Monteverde, residente en Texas, a comparecer ante un Gran Xurado en Nova York. Segundo a citación deberá comparecer o 30 de maio de 2008. O compañeiro adiantou que non colaborará co Gran Xurado.



Elliot Monteverde criouse en Mayagüez e estudou dereito na Universidade de Rutgers, Nova Jersey. Durante a loita por expulsar á Mariña de Vieques, Monteverde serviu en Nova York como coordinador do Vieques Alliance, unha coalición de persoas e organizacións que se uniron a esa loita. En Porto Rico traballou asesorando legalmente e organizando talleres para as comunidades traballadoras pobres do País.



Esta nova citación súmase a outras tres que se pospuxeron indefinidamente en xaneiro e chegounos a información, que estamos confirmando, de que hai outra persoa, esta residente en Porto Rico, que tamén foi citada. Ademais, axentes do FBI trataron de "entrevistar" a varios compañeiros e compañeiras nun claro intento de provocalos e intimidalos.



O venres 30 de maio de 2008, a partir das 7:00 AM, a Mesa de solidariedade denunciará e protestará este novo abuso do FBI e as autoridades represivas dos Estados Unidos, en tres cidades de Porto Rico. As accións de solidariedade en defensa dos nosos, localizaranse en Mayagüez, fronte á Universidade de Porto Rico (Colexio), en Ponce, cerca do centro comercial Praza do Caribe e en San Juan, en Praza As Américas.



Reiterámoslles que non debemos deixarnos provocar polo FBI. Consígnaa é non deixarse intimidar, non contestar preguntas, manterse en silencio, chamar ao seu avogado o axiña que sexa posible e non caer na provocación. Todo acto de persecución polas axencias represivas dos EE.UU. debe ser denunciado.



A Mesa de Solidariedade constituír en decembro de 2007 para apoiar a tres mozos portorriqueños residentes en Nova York que foron citados por un Gran Xurado Federal e a quen se lles requiriu identificar fotografías de persoas que o FBI alega que pertencen ao Exército Popular Boricua-Macheteros. A indignación popular e a resposta firme de non colaboración dos mozos logrou, ata o momento, que a citación ante o Gran Xurado non leve a cabo. A Mesa de Solidariedade continuou reuníndose desde entón como instancia de traballo unitario e solidario en contra da represión.



¡Esperta Boricua defende aos teus!

¡Gran xurado ilegal!

¡FBI, FÓRA do meu PAÍS!









Mesa de Solidariedade



Colectivo Resistencia

Coordinadora Caribeña e Latinoamericana de Porto Rico

Coordinadora Nacional das Vixilias pola Dignidade Filiberto Ojeda Ríos

Comité de Dereitos Humanos de Porto Rico

Fronte Socialista

Federación de Universitarios Prol Independencia

Fundación Filiberto Ojeda Ríos

A Nova Escola

Partido Independentista Portorriqueño

Portorriqueños Pola Xustiza

Movemento Independentista Nacional Hostosiano


ENSINO, PRIVATIZACION, BOLONIA, UNIDADE DO MOVIMENTO




Intervención do PCPE no encontro de Bruxelas (27/05/08)
Queridos e queridas camaradas:

O Partido Comunista dos Povos de España (PCPE) quere saudar a todas as delegacións aquí presentes e, en especial, ao Partido Comunista Grego (KKE), organizador deste encontro.

Confiamos que os debates de hoxe servan para coñecer as experiencias do movemento de estudantes e profesores/as en cada un dos nosos países e nos axúden a articular respostas unitarias no ámbito da Educación.

Cando falamos do movemento de estudantes e profesores e profesoras no Estado Español, temos que ser conscientes de que os períodos de mobilización son cíclicos: ante a falta dunha estrutura estable de coordinación, a loita estudantil vólvese conxuntural.

Precisamente nos días previos a este Encontro de Bruxelas, comezou un novo período de mobilizacións do profesorado. Os e as docentes de Madrid e Andalucía foron convocados á folga e decenas de miles tomaron as rúas en defensa dun ensino público de calidade. Outro exemplo é o peche de docentes en Canarias.

Dúas semanas antes, eran os/as estudantes quen se mobilizaban contra o Espazo Europeo de Educación Superior. En cidades como Madrid ou Barcelona houbo marchas de protesta e algunhas universidades, como a de Salamanca, viviron peches.

Pero non debemos perder a perspectiva que se sinalaba ao principio: o éxito destas convocatorias só é exemplo dunha resposta puntual e non dun movemento continuo e coordenado. No Estado Español non existe unha estrutura de coordinación da loita estudantil, que non só faga fronte ás políticas neoliberais que ameazan ao noso sistema educativo, senón que tamén sexa capaz de mobilizar por un modelo de Educación alternativo.

En xeral, a desmobilización da esquerda e a falta de estruturas de loita, ten en España como orixe o período da chamada ?Transición?. A pesar diso, no caso da loita estudantil, temos brillantes exemplos de loita durante os anos 80.

En 1986, o governo social-demócrata (PSOE) de Felipe González intentou impor unha reforma vergoñenta da Educación. Nela, introducíanse restricións ao acceso á Educación superior (a famosa proba da Selectividade) e introducíanse as taxas, primeiro paso para a completa mercantilización do ensino.

Convocouse unha folga á que acudiron máis de 300.000 estudantes. CJC, organización xuvenil do PCPE, participou de forma moi activa nas mobilizacións. O governo negociou aspectos secundarios, pero se negou a falar da Selectividade e das taxas. Rapidamente, un movemento de base asembleario comezou a estenderse por institutos, así como comités de folga. As manifestacións deseguido superaron o millón de estudantes.

Formáronse coordinadoras de asembleas e, finalmente, apareceu unha Coordinadora Estatal. O governo social-demócrata, a través das súas organizacións estudantís monicreques, conseguiu finalmente fraccionar e debilitar o movemento. Con todo, as loitas de estudantes dos anos 80 son un claro expoñente do éxito dun modelo organizativo que obrigou ao governo a sentar a negociar e que conseguiu agrupar a millóns de estudantes de todo o Estado.

A derrota de 1987 foi un golpe que as sucesivas xeracións de estudantes aínda non conseguiron superar. Desde 1987, o problema da división é, sen dúbida, a nota máis característica do movemento polo ensino público de calidade. Podemos ver catro aspectos desta falta de cohesión e unidade, que son tamén típicas do movemento de profesores e profesoras:

1.- O primeiro aspecto, é o xa comentado da ausencia dun único referente sindical ou asociativo, ou, polo menos, dunha unidade de acción máis ou menos continuada no tempo. Non existe unidade ao redor da estratexia e táctica do movemento. Algunhas das estruturas sindicais (xeralmente de profesores e profesoras) colaboran coas políticas governamentais, mentres que as organizacións de estudantes moitas veces caen na ultra-mobilización.

2.- En segundo lugar, a política educativa depende en grande medida dos governos de cada comunidade autónoma. Isto provocou, por unha banda, un grande descoñecemento sobre a realidade da Educación no conxunto do Estado. Pero ademais, algunhas organizacións estudantís rexeitan a coordinación e pretenden limitar todo ámbito de actuación ao seu territorio.

3.- En terceiro lugar, non existe unha coordinación real entre o movemento de estudantes e o movemento de profesores e profesoras. Existen difetencias entre as posicións de cada un.

4.- En cuarto e último lugar, non existe coordenación entre a loita do estudantado e outras loitas das capas populares e da clase obreira. As loitas no Estado Español tiveron nas últimas dúas décadas un marcado carácter sectorial. O illamento de cada loita impide que se conforme unha fronte xeral anti-capitalista.

Estas dificultades para articular un movemento estudantil combativo impediron que no Estado Español déase unha mobilización máis xeneralizada e coordenada en contra dos ataques á Educación pública e, máis en concreto, contra a aplicación do Proceso de Bolonia.

PCPE e en especial CJC, estamos intervindo no movemento e lanzando iniciativas e propostas. Comentaranse algunhas delas máis adiante. Con todo, a realidade é que as posicións máis combativas e revolucionarias non son as hegemónicas a día de hoxe no movemento estudantil.

Algunhas das demandas máis frecuentes dos movementos de protesta do estudiantado son os seguintes:

Gratuidade total do ensino en todos os niveis educativos.

Aumento das bolsas e cambio substancial no sistema de adxudicación destas.

Educación individualizada con adecuados recursos humanos e materiais para impartila.

Fin da masificación nas aulas.

Creación de institucións educativas transparentes e democráticas nas que o estudiantado teña representación en igualdade de condicións con outros sectores da comunidade educativa.

Recoñecemento e lexitimidade das asembleas de estudantes. Dereito á folga e dereito de reunión en horas lectivas.

Educación alternativa e popular que recoñeza e potencie a realidade pluricultural e plurilingüística do Estado Español.

Doutra banda, as reivindicacións do profesorado, en defensa do ensino público e da dignificación do seu labor, son:

Incremento progresivo do investimento en educación que permita dotar aos centros dos recursos humanos e materiais necesarios para un ensino autenticamente de calidade.

Contra a división e a jerarquización do profesorado e contra a introdución de criterios de produtividade no labor docente.

Incremento real de persoais para todos os centros educativos e dotación de persoal non docente (traballadores e traballadoras sociais, psicólogos e psicólogas, especialistas en sanidade,?) que permita atender dun modo integral as necesidades educativas de toda a povoación.

Diminución da ratio (proporción de alumnos por profesor/a) no ensino primario e secundaria e redución do horario lectivo.

Estabilidade para o profesorado interino. Recoñecemento pleno de dereitos de profesores e profesoras en situación de interinidade baixo o principio de ?a igual traballo, igual salario?.

Recoñecemento das enfermidades profesionais específicas da función docente.

Subidas salariais lineais que compensen a perda de poder adquisitivo dos últimos anos e mecanismos de homologación salarial para docentes de todo o Estado.

Todas estas reivindicacións dos colectivos de profesores/as e estudantes xorden á calor da progresiva privatización do ensino en España e da aplicación progresiva da política educativa da Unión Europea.

Os sucesivos governos, sexan do PSOE ou PP, seguiron estritamente as orientacións do polo imperialista europeo, a UE. Detrás da privatización dos servizos públicos, ademais do desexo do capital de aumentar os beneficios, está tamén a súa necesidade de ampliar o ámbito do negocio a sectores que estaban ata hai pouco en gran medida fóra del, para paliar a tendencia ao decrecimiento da taxa de beneficio. Pero o ensino non é só un negocio, tamén é un aparello ideolóxico e un mecanismo imprescindibel para a reprodución da capacidade produtiva. En definitiva, un sector estratéxico, que o capital quere pór totalmente ao seu servizo.

No ensino non universitario, as sucesivas leis que se sucederon en poucos anos: Lei de Ordenación Xeral do Sistema Educativo (LOGSE, de 1990), Lei Orgánica de Calidade do Ensino (LOCE, de 2002) e Lei Orgánica do Ensino (LOE, de 2006), teñen entre os obxectivos declarados a homologación do sistema educativo español co europeo.

Estas leis actúan sobre un sistema educativo con algunhas particularidades. Unha delas é a presenza da Igrexa católica nel, pois se inclúe relixión como materia optativa de oferta obrigatoria en todos os centros. Outra é a existencia dunha dobre rede, pública e privada, dividida esta en concertada e non concertada.

O ensino concertado, de propiedade e xestión totalmente privada mais pagada con fundos públicos, regulouse en 1985 na Lei Orgánica do Dereito á Educación (LODE), promulgada polo primeiro governo social-demócrata do PSOE, cando gozaba dunha ampla maioría absoluta. Desde entón este subsector non parou de crecer, ao incorporar novos centros e ampliarse a niveis educativos non obrigatorios.

Os centros privados concertados son maioritariamente propiedade da Igrexa católica. No curso 2006/07 o ensino privado alcanzaba ao 33.0% do alumnado do ensino primario e ao 33.5% do da educación secundaria obrigatoria, a grande maioría dos cales estudan en centros privados concertados, que chegan a ser maioritarios en bastantes zonas urbanas.

A LOE de 2006, apoiada polos partidos e sindicatos do sistema, supón un paso adiante na privatización, por canto aumenta os orzamentos asignados ao ensino concertado, permite a ampliación dos concertos aos niveis non obrigatorios (educación infantil, Bacharelato e Formación Profesional) e reforza os mecanismos de selección do alumnado por parte dos centros concertados. Con todo iso a rede pública vaise situando como subsidiaria da privada, cun carácter cada vez máis asistencial, mentres os futuros e futuras cadros fórmanse no ensino privado, nomeadamente nos centros elitistas, só ao alcance dunha pequena minoría.

A LOE do PSOE, na súa exposición de motivos, expón unha educación no marco dos obxectivos da UE, que debe contribuír a unha economía máis competitiva e dinámica.

Na Universidade, as formulacións da Declaración de Bolonia e a creación do Espazo Europeo de Ensino Superior (EEES) foron asumidos polo Estado español baixo o governo do PP e mantidos polo PSOE. A LOU, reformulada en 2007 polo governo do PSOE, introduce o Sistema Europeo de Transferencia de Créditos (ECTS); suprime as diplomaturas e divide licenciaturas en graos e posgraos; avalía universidades e titulacións segundo criterios de máxima rendibilidade económica, cun novo organismo chamado ANECA no que participan as empresas;?

Todo iso significa o crecemento do elitismo da educación superior, o fin da participación do estudiantado na vida universitaria e o aliñamento entre os contidos do ensino universitario e os intereses económicos das multinacionais. Contra esta política houbo unha resposta significativa do movemento estudantil, especialmente por mor da Xornada de loita do 6 de marzo e agardannse novas mobilizacións para o próximo curso.

CJC e PCPE participan activamente nas mobilizacións estudantís e tratan de porse á cabeza das mesmas. Con todo, á vez que participamos nas mobilizacións, tamén tomamos iniciativas activas para avanzar cara a un modelo de organización estudantil que supere as actuais estruturas.

Neste sentido, CJC tomou contacto cunha grande maioría das asociacións e asembleas que a día de hoxe traballan a loita estudantil. Propúxose avanzar cara a unha Coordinadora de Estudantes, que se fundamente en asembleas de base, pero aproveitando as estruturas asociativas xa existentes.

Actualmente, estamos nunha época de reconstrución e reformulación do movemento estudantil e do movemento popular combativo en xeral. Debemos superar o sindicalismo institucionalizado, que se basea nunha organización sectorial e non baseada na mobilización. A interrelación das distintas loitas é esencial para constituír un movemento popular amplo, baseado na elaboración de alternativas e na mobilización.

A coordinación destas loitas non pode xa exporse unicamente dentro de cada Estado. Este Encontro de Bruxelas demóstranos que as loitas ás que nos enfrontamos son comúns en moitos casos e que a resposta a todo este armazón oligárquico europeo debe ser unitaria.

O papel dos e as comunistas de Europa debe ser impulsar esta coordinación dun movemento popular, amplo e combativo. Neste sentido, comprácenos volver saudar a iniciativa tomada polo KKE. Cremos que deste Encontro sairemos fortalecidos.

¡Un saúdo a todos, a todas e bo debate!



sexta-feira, 30 de maio de 2008

A FEDERACIÓN MUNDIAL DA MOCIDADE DEMOCRÁTICA DIANTE DO REFERENDO DE IRLANDA.

TRADUCIDO POLO PCPE.


A FMMD apoia á mocidade e ao povo irlandés contra o Tratado de Lisboa da Unión Europea
.O pasado 13 de decembro, os xefes de estado da UE aprobaron en Lisboa a nova versión da”Constitución Europea”.

En todos eses países, fóra de Irlanda, os governos tomaron a decisión de adoptaren este documento nos Parlamentos nacionais, ante o temor de que unha vez máis os povos e a mocidade o rexeitásen como ocorreu en Francia e Holanda, nos respectivos referendos nacionais de 2005.

. A Federación Mundial da Mocidade Democrática rexeita firmemente tanto a estratexia dos governos para aprobar ese documento, como o documento propiamente dito. Denunciamos os procesos antidemocráticos postos en marcha en todos os paises membros da UE e afirmamos que a causa é que, o así chamado “Tratado de Lisboa” traerá aínda máis explotación, pobreza e guerra á mocidade e aos povos.

.A FMMD expresa o seu pleno apoio a todas as organizacións progresistas que nos países da UE loitan contra o “Tratado de Lisboa”, e chamamos a todos os mozos e mozas de Irlanda a unirse baixo as bandeiras do antiimperialismo, a soberanía nacional, a solidariedade internacional, e o desenvolvemento social, e a dar un claro NON ao Tratado da UE no referendum que terá lugar o vindoiro mes en Irlanda.

.Calquera que sexa o camiño elixido ou os acontecementos que sobreveñan, a FMMD non deixará xamais de loitar contar o imperialismo nin aceptará nunca os contidos antidemocráticos e os procedementos seguidos pola UE en relación con todo o proceso do “Tratado de Lisboa”


.
O CC da FMJD.
The CC/HQ of WFDY


quinta-feira, 29 de maio de 2008



Nepal proclama a república e pon fin a 240 anos de monarquía
* O Parlamento concede ao rei un prazo de 15 días para irse do
palacio
* Os maoístas son os encargados de governar tras gañar as
eleccións de abril
?FPRIVATE "TYPE=PICT;ALT= "
Novos nepalís celebran a proclamación da república nas
rúas de Katmandú, malia a prohibición de se manifestar. Foto: EFE /
NARENDRA SHRESTHA
MÁIS INFORMACIÓN
* A fin do esplendor monárquico

Entre os máis pobres
ADRIÁN FONCILLAS
PEQUÍN
Só falta a morbosa foto do rei Gyanendra partindo coas súas maletas do
palacio real. O resto é coñecido: Nepal, o pequeno país do Himalaia,
muda en república. Miles de cidadáns desobedeceron a prohibición de se manifestarense,
cantaron e berraron "Longa vida á República" e ondearon
bandeiras comunistas en Katmandú, fronte á sede do Parlamento, que
proclamou onte por 560 votos contra 4 a fin dos 240 anos de reinado da
última monarquía hinduista do mundo. Aínda que o rei fora instado a abandonar
o palacio, a asemblea acordou onte darlle un prazo de 15 días.
As catro bombas de pouca potencia que explodiron nos últimos días,
sen vítimas, achácanse a seguidores do partido monárquico, que sufriu unha
derrrota electoral en abril. É pouco probabel que o rei desobedeza a
orde, xa que nese caso sería desaloxado pola forza.

A HORA DOS MAOÍSTAS
As eleccións de abril foron gañadas polos maoístas, que conseguiron un
terzo dos 575 lexisladores, quen governarán o país e deberán
elaborar unha nova Constitución. Esta debe pechar a década de enfrontamentos
entre Exército e os maoístas, que causaron 13.000
mortos. Tras abolir a monarquía, a primeira medida, deberán resolverse
algúns problemas: os tres partidos maioritarios discuten se dotar ou non de poder
executivo ao presidente do país, igual que ao primeiro ministro. A
razón é que os dous aspirantes á presidencia (Prasad Koirala, líder do
Partido do Congreso, e o xa mítico exguerrillero Prachanda) non queren
recibila sen atribucións.
A marcha de Gyanendra porá punto final ao mobbing dos últimos meses:
foi descabalgado da xefatura do Exército, os seus sete palacios foron nacionalizados, o monte Everest substitúe á súa efixie nos billetes,
tivo que pagar impostos e a palabra real xa non figura no nome da
aeroliña estatal.
Ata hai pouco, Nepal reverenciaba aos monarcas como a encarnación do
deus Vishnú. Pero o rei Gyanendra nunca gozou da simpatía do povo,
malia a súa fama de refinado poeta e defensor do medio ambiente. A súa chegada
ao trono, no 2001, foi precedida dunha escura matanza palaciega e son
moitos os que lle culpan de tela organizado. No 2005, cando a loita
cos maoístas era máis fragorosa, Gyanendra disolveu o Parlamento e
asumiu o poder absoluto. Unha revolta con 20 mortos obrigoulle a restituílo
no 2006. Fíxoo á desesperada, para salvar polo menos a
monarquía parlamentaria, pero o descontento do povo xa non tiña marcha
atrás. Os maoístas esixiron a súa saída tras asinar a paz co Governo e
render as armas á ONU.



ALGUNHAS INFORMACIÓNS DE INTERESE

----Resistir BOLIVIA: CONSPIRAÇÃO PARA DIVIDIR
Após a secessão do Kosovo, província sérvia tornada "independente", é a Bolívia que o imperialismo tenta dividir..
Nos último dias a escalada conspirativa atingiu níveis sem precedentes. As acções subversivas e anticonstitucionais dos grupos oligárquicos para dividir o país reflectem uma mentalidade racista e elitista.
Subscreve a mensagem de apoio ao governo do Presidente Evo Morales Ayma, às suas políticas de mudança e ao processo constituinte soberano do povo boliviano:
http://www.todosconbolivia.org/

-----RebelionATENTADO” DAS FARC ¿¿“EN MADRID”??

Os medios de comunicación burgueses no estado español, en ridículo. Só o periódico Público caeu na conta do absurdo da filtración do gobierno colombiano: tratábase dunha acción CONTRA UNHA ESCOLA DE SUBOFICIAIS EN COLOMBIA, situada no municipio “Madrid”, a 25 kilómetros de Bogotá…

-----Interesantes declaracións sobre o tema do Tibet e as Olimpiadas, do Deputado venezolano de Parlatino,Carolus Wimmer.

Este interés norteamericano en promover os incidentes responde a posicion xeoestratexica que posue o Tibet xa que ademáis de server de paso entre os 2 países mais poboados del Mundo (CHINA E INDIA), posúe un subsolo rico en minerais, detentando unha importancia económica e xeopolítica.

______________________________________________________

-----Dados de interese sobre o ultimo congreso da FSM na Habana, extraidos dunha entrevista a Jean Pierre Page.

A presencia dos EEUU, cun representante de “Change to win”, que agrupa as principais federacions antes da AFL-CIO que veñen de separarse desta para constituir unha nova coalición sindical. Esto, por certo, vai modificar totalmente o marco sindical de EEUU e tamén o internacional.”

Os delegados do Congreso da FSM procedentes de 73 países representaban a mais de 230 confederacions nacionais. A meirande parte delas non estaban afiliadas á FSM, o cal corresponde a la realidade do movemento sindical internacional: casi a metade non ten afiliación internacional, é decir, a inmensa maioría dos traballadores do mundo.”

Numerosos visados de tránsito por países europeos, Francia entre outros- foron denegados a sindicatos de Bangladesh, Paquistán, Filipinas... o que reducíu a participación.”

O congreso amosóu unha realidade sindical, que sería erróneo subvalorar, en plena renovación e con perspectivas.”

Estamos moi lonxe dese fin da historia que nos anunciaran.”



quarta-feira, 28 de maio de 2008


Masiva detencion de comunistas en Colombia


DETIDOS DIRIXENTES COMUNISTAS DE REMOLINOS DO CAGUÁN

Entre o domingo 11 e o luns 12 de maio, nun operativo conxunto de DAS e Exército foron detidos 25 cidadáns do municipio de Remolinos do Caguán, departamento do Caquetá. Os informes da prensa oficial falan de comiso de armas, cocaína e material "subversivo". Estas persoas foron trasladadas ao CTI da Fiscalía baixo sindicación de rebelión, por conta do Fiscal 53, delegado ante as Forzas Militares.


Como de costume, fálase dun "golpe á subversión". Pero menten sobre os cidadáns detidos e os elementos incautados. Nas violacións e detencións non foron obtidos os elementos sinalados. Tampouco houbo presenza do Ministerio Público, a Procuradoría ou a Defensoría do Povo.


Entre os detidos cóntase a dirección do Partido Comunista Colombiano do municipio. Trátase dun atropelo de persecución política, que pretende implicar pola forza a dirixentes políticos coa insurxencia. Na lóxica governamental de Álvaro Uribe, sobran os dereitos procesuais, as garantías e as liberdades. Deuse inicio a unha declarada cacería de bruxas contra a esquerda que actúa nos espazos legais, no vello estilo da persecución macartista.


O Partido Comunista Colombiano denuncia esta grave situación. Reclama da Fiscalía, a Procuradoría e a Defensoría do Povo esclarecer se se trata dun xuízo político contra unha organización, integrante do Polo Democrático Alternativo. Esixe a plenitude das garantías para os cidadáns (as) detidos (as) e a súa inmediata liberdade.


Acode á opinión democrática nacional e internacional para que actúe en esixencia do respecto dos dereitos humanos e as liberdades fundamentais do povo colombiano.


PARTIDO COMUNISTA COLOMBIANO

Comité Executivo

Bogotá, maio 13 de 2008



Aos deputados que se reclaman dos dereitos dos traballadores e os povos

Non ratifiquedes o Tratado de Lisboa!
O Governo de Zapatero xa enviou ás Cortes o proxecto de Lei Orgánica para a ratificación do novo Tratado Europeo (Tratado de Lisboa) Desde o día 9 de maio estase no prazo de apresentación de emendas na Comisión de Exteriores do Congreso.

509 compañeiros sindicalistas e militantes obreiros de 21 países da Europa fan un Chamamento aos traballadores e traballadoras da República de Irlanda para que voten NON no vindeiro referendo que terá lugar o 12 de xuño. Irlanda é o único país da Unión Europea obrigado constitucionalmente a someter a referendo o Tratado.

Os asinantes do estado español xunto con outros traballadores, chaman a agruparse, a tomar iniciativas e levar a cabo accions mobilizadoras para impedir a ratificación do tratado. formaron un comité para difundir e estender este chamado: "En defensa de todas as conquistas democráticas, sindicais, sociais e políticas, en defensa da soberanía e a fraternidade dos povos, por unha Europa de povos libres libremente unidos, dicímosvos: non ratifiquedes o Tratado de Lisboa."
http://www.noconstitucioneuropea.org



Partido Comunista de Irlanda.

Traducido polo PCPE

23 de maio de 2008


Camaradas.



A loita en Irlanda contra o Tratado de Lisboa intensifícase, á vez que contra todos os principais partidos do sistema, organizacións de empresarios que gastan millóns de euros na campaña do si. Os partidarios do non foron practicamente expulsados dos medios de comunicación pero iso non detivo ao movemento de base en todo o país.


O Congreso Irlandés de Sindicatos votou esta semana apoiar a campaña polo si pero logramos obter un importante número de votos polo non e abstencións. 14 sindicatos votaron si, 5 non e 8 abstivéronse, isto principalmente nos sindicatos de servizos públicos, coa abstención do maior sindicato do país, o SIPTU. É a primeira vez que logramos que unha sección importante do movemento sindical móvase dunha posición moi a favor da UE. Os sindicatos do non deixaron claro que farán campaña activa polo non.


A organización de campesiños Asociación Irlandesa de Agricultores (IFA) apareceu en abril chamando ao voto ao si, pero hoxe seis dirixentes da organización de agricultores chamaron publicamente a votar polo non.


Reflexo do crecemento do apoio de base ao NON.


Os socialdemócratas europeos están inxectando diñeiro a través do Partido Laborista para asegurar o voto ao sí. Todos os días atopámonos cun dirixente apoloxeta do capitalismo monopolista europeo que vén a Irlanda pedindo o voto ao sí mentres o Primeiro Ministro Brian Cowan admitía esta semana que non lera o Tratado.


Pedimos aos partidos e persoas que dean un paso e se solidarícen na medida que sexa co povo irlandés nesta loita tremendamente desigual. Se queren asistirnos con axuda material por favor contacten connosco para máis información.



Eugene Mc Cartan

Partido Comunista da Irlanda


terça-feira, 27 de maio de 2008


Descargar cuadernillo ECONOMIA POLITICA

Introduccion á lectura e estudo de

O Capital

Este é o primeiro dos caderniños de Economía Política. O seu obxectivo

é proporcionar a militantes e simpatizantes unha visión

xeral do texto de Marx: “O capital”, fundamentalmente do seu libro I, coa

intención de incitar á súa lectura, estudo, debate e aplicación á realidade.



http://dspace.mit.edu/html/1721.1/36330/17-100JFall-2002/NR/rdonlyres/Global/4/4CB8002C-640B-4A91-9D8B-8B8DA447B893/0/CHP_KarlMarx.jpg





Este caderniño introduce a algúns aspectos chave da análise

marxista do capitalismo. Nos próximos caderniños de Economía Política

trataremos todos estes elementos (e outros) con maior profundidade.

Dende que o socialismo se convertiu en ciencia exixe que se lle

estude como tal”.

..........................................................................................

COLECTIVOS DE XÓVENES COMUNISTAS (CJC – JCPC – GKK)

www.cjc.es / formacion@cjc.es

.....................................................................................................................

Mercadoría e valor

Marx comeza analisando qué e unha mercadoría. Mercadoría é todo

aquelo que se intercambia, que se merca e se vende, tanto dentro dun

recinto chamado “mercado” como fora de él. Mercadoría pode ser un ben ou un servizo: dende un libro ou un electrodoméstico ata unha viaxe ou a extracción dunha moa.

A mercadoría ten dúas propiedades: o seu valor de uso e o seu valor de

troco.

O valor de uso é aquelo que fai apetecible a unha mercadoría: a súa

utilidade, o feito de que satisfaga unha necesidade humana. Pouco

importa que esta necesidade sexa do estómago, da cabeza ou dos

xenitais. A capacidade que ten un obxecto de cubrir unha necesidade é,

polo tanto, o seu valor de uso.

O valor de troco (ou valor, a secas) é a capacidade que ten a

mercadoría de intercambiarse por outras mercadorías (si falamos en

términos de diñeiro, equivale a o seu prezo). Nunha economía de troco

cambiaréi un televisor vello por dous pantalons e tres camisolas, ou eu

apáñoche unha goteira e ti aprendesme algo de inglés. Nunha economía

monetaria, cambiaréi o televisor vello por certa cantidade de diñeiro e con ese diñeiro pagaréi o meu curso de inglés.

O valor de uso e o valor de troco son aspectos diferentes dunha

mesma mercadoría. Hai cousas con moito valor de uso, como o ar que

respiramos, que non teñen valor de troco. Se alguén vendese aire, ninguén habería de mercarllo, xa que calquera pode obtelo debalde (alo menos polo de agora).

E hai cousas con pouco valor de uso, como o ouro e a prata, ou o mesmo diñeiro de papel (billetes), pero cun gran valor de troco.

Daquela, o valor de troco non se determina polo valor de uso.

¿Qué é o que determina o valor de troco dunha mercadoría?

Para descubrilo hai que buscar alguns exemplos. Supoñamos que

cultivo unha horta e colleitéi máis tomates dos que podo comer.

Cos tomates que me sobran irei onde alguén que cultive ou

fabrique(¿?) cousas que eu nen cultivo nen fabrico, para intercambialas.

Preferentemente iréi a algún lugar onde se xunten outros labregos

e fabricantes, lugar que adoita chamarse “mercado”.

Alí atopo a alguén que vende patacas, e chegamos ao acordo

de intercambiar un kilo de tomates por dous kilos de patacas. Deste

xeito, vemos que o valor de troco dos tomates é o doble do

valor de cambio das patacas.

O seu valor de uso é en parte similar e en parte diferente, os dous serven de alimento, pero o seu valor nutritivo, o seu sabor e a variedade de pratos que poden confeccionarse cós dous, son diferentes. (O exemplo producese nunha situación de economía mercantil simple, donde todos os produtores posúen os seus medios de producción.)

Que o seu valor de troco sexa diferente ven dado pola cantidade de

tempo de traballo gastado no seu cultivo. Os tomates, e esto é unha

suposición, requeriron o doble de horas de traballo que as patacas

para o seu cultivo, e por elo, o seu valor de troco é o dobre que o das

patacas.

Esta es a chamada teoría do valor-traballo (ou teoría laboral do

valor, ou ley do valor), segundo a cal, o valor de troco dunha mercadoría

ven dado pola cantidade de tempo de traballo que ten sido socialmente

necesario para producir esa mercadoría.

Outro exemplo: se dous recolectores atópanse para intercambiar e

un deles intercambia unhas verduras que recolleu a unha hora de camiño e o outro a media hora, o valor das primeiras é o dobre que o das segundas. Agora ben, se o primeiro botóu dúas horas en ir e volver

dun sitio que normalmente todo o mundo acada en duas horas, e o

segundo botou tamén dúas horas en ir e volver dun lugar ao que

normalmente tardase unha hora, o intercambio non se fará segundo o que botaron eles os dous en concreto, tendose en conta neste caso o que se tarda normalmente. De ahí a expresion “socialmente necesario”.

O valor de troco dunha mercadoría expresa un promedio de todos

os valores de troco desa mercadoría nun mercado concreto.

Nun mesmo mercado, a mesma mercadoría vendese algo por riba

do seu valor por uns, ou algo por baixo do seu valor por outros (dependendo de varios factores: productividade, oferta e demanda, etc), pero sempre fluctúa non moito por riba nen por baixo do seu valor de troco promedio.

O diñeiro metálico é unha mercadoría máis, o seu valor de cambio é

o de calquera outra mercadoría: o tempo de traballo socialmente necesario para producila (no seu caso: extraela e transportala), pero é unha mercadoría que conten certas características (como son o seu tamaño relativamente pequeno, a posibilidade de fraccionala, etc. ) que a convirten no equivalente xeral de toda mercadoría. Esto é certo

respecto ao diñeiro feito de ouro, prata, cobre e outros metais. Na

actualidade, coa aparición do diñeiro de papel (xeralmente, billetes) e

o de plástico éstes funcionan como símbolos de valores que se

atopan noutra parte (por exemplo o ouro no sótano dun banco).

O prezo, por tanto, non é máis que o valor de troco expresado a

través de una mercadoría que funciona como equivalente xeral: o

diñeiro.

.....................................................................................................................

Circulacion e produccion

As mercadorías percorren dúas esferas: a circulación e a producción.

A esfera da circulación é o ámbito do intercambio, da

compra-venda. Na esfera da circulación, e cando se trata dunha

economía monetaria, o diñeiro cambiase por outra mercadoría e viceversa.

Nesta esfera quen ten unha mercadoría que lle sobra cambiaa por

diñeiro. Con este diñeiro merca outra mercadoría que sí necesita (polo seu

valor de uso). A figura desta operación é a seguinte:

M-D-M

(Mercadoría-Diñeiro-Mercadoría)

Porén, o capitalista actúa doutro xeito: acude co diñeiro ao

Mercado, e merca con él unha mercadoría que vende por unha cantidade de diñeiro maior, por exemplo, noutro mercado. A figura desta operación é:

D-M-D’

Desenvolveremos o seu significado máis adiante.

.....................................................................................................................

Proceso de produccion

Na esfera da producción hai que distinguir varios elementos

que se denominan forzas productivas ou factores de producción:

1.Forza de traballo. Representa o gasto de enerxía humana, sexa

física ou intelectual, (ou as dúas) aplicado á producción.

2.Medios de producción. Compoñense de:

2,1, Obxecto de traballo: aquela materia sobre a que se traballa.

Pode collerse directamente da natureza (materia bruta) ou ter recibido xa un traballo previo. Neste último caso recibe o nome de materia prima.

2.2. Medios de traballo: aqueles obxectos que se utilizan para facer

o traballo.

2.2.1. En sentido amplo: locais, iluminación dos locais,

estradas, etc.

2.2.2. En sentido estricto: ferramentas, etc.

As veces confundense os términos medios de producción e

medios de traballo. Conven non esquecer que o primeiro ten un

significado máis amplo porque inclue tanto aos obxectos de traballo como aos medios de traballo.

Tamén se confunde o traballo coa forza de traballo. O traballo

é a actividade que se desenvolve para producir un obxecto. A forza de

traballo é a enerxía humana empregada na actividade de producir un

obxecto. Como veremos máis adiante, o capitalista non paga por un

traballo, paga a forza de traballo.

O resultado final é un obxecto producido e, se se intercambia, unha

mercadoría.

No caso dunha agricultora sen asalariad@s, a forza de traballo é

o esforzo desta mesma agricultora, os medios de traballo son: a terra,

o legón, a auga, etc. O obxecto de traballo: as sementes, etc.

No caso dun obradoiro de zapateiría con tres asalariados e o dono dos

medios de producción: a forza de traballo gastada polos catro; as

ferramentas, o local, a iluminación, o retrete, etc, como medios de

traballo; o coiro, a cola, etc. como obxectos de traballo.

Ás veces, asignar un elemento a un factor ou outro de producción

resulta complicado. Un mesmo elemento pode ser á vez obxecto e medio de traballo, por exemplo: a terra.

.....................................................................................................................

Plustraballo e plusvalia.

O característico do capitalismo é que estean separados os medios

de producción da forza de traballo. Os traballadores e traballadoras,

por carecer de medios de producción, teñen que vender a sua forza de traballo

como unha mercadoría máis ao posuidor dos medios de producción: o

capitalista.

O capitalista convirte o seu diñeiro en capital mercando, por unha

parte, medios de producción (terras, máquinas, locais,... que constituen

o capital constante) e, pola otra, paga a forza de traballo polo seu valor:

a cantidade de traballo socialmente necesaria para producila, e decir, a

cantidade de medios de subsistencia necesarios para repoñer a forza de

traballo gastada por esa traballadora ou traballador (os salarios, o

denominado capital variable) e a creación de novos portadores de

forza de traballo: os seus fill@s.

Porén, ao chegar a certo punto, a forza de traballo xa

Produciu o seu valor e, non obstante, segue a crear valor. Este tempo de

traballo non pagado e o chamado plustraballo, que o capitalista se

embolsa en forma de plusvalía. Así, na sua xornada de traballo, os

traballadores só ven remuneradas parte das horas traballadas. A outra

parte traballanas gratuitamente para o capitalista. Esta plusvalía é a

fonte principal de ganancias do capitalista e, ao mesmo tempo, é a

través dela que a clase obreira é explotada baixo o capitalismo. A

relación entre horas pagadas e horas non pagadas constitue o grao de

explotación.

Os medios de producción transfiren o seu valor ao producto final. A

forza de traballo transfire o seu valor e ademáis crea valor mediante o

plustraballo. Por eso, o capitalismo só crea valor ao explotar a forza de

traballo, non ao invertir en medios de producción.O capitalista

conqueriu atopou no mercado unha mercadoría que crea valor, que non

se limita a transferir valor: a forza de traballo.

Recapitulando, e tendo en conta ambas esferas: circulación e

producción, o proceso é o seguinte: o capitalista, que conta con un

diñeiro en cantidade suficiente (non abonda calquera cantidade, só a partir de certo volume pode convertirse en capital, alo menos ata a creación de sociedades por accions), merca no mercado dous tipos de mercancía:

medios de producción e forza de traballo. Mediante estes dous tipos de

mercadoría produce unha mercadoría nova que vende obtendo unha

cantidade de diñeiro maior que a cantidade de diñeiro inicial.

D- M ………….. M’- D’

D- M y M’- D’, pertencen á esfera da circulación. Os puntos

suspensivos representan a esfera da producción. O diñeiro inicial

convirtese en capital ao adquirir a mercancía medios de producción e a

mercancía forza de traballo. A través do proceso de producción crease, xa que logo, unha mercadoría nova: M’ que sae da producción e dirixese á

circulación para convertirse nuhna cantidade de diñeiro, D’, superior á

inicial, pois ven de sumárselle a plusvalía.

Poñamos un exemplo. Un capitalista ten como negocio piñas en

almíbar enlatadas. O capitalista adquire con diñeiro as piñas (D – M). O

capitalista ten medios de producción: o local, a iluminación, as

ferramentas de traballo,... O coste de estes medios de producción está

incluido dentro do precio das piñas que salen a venta. Son elementos

necesarios e aportan o seu valor ao producto. Sen embargo, o local ou as

ferramentas de traballo non poden crear plusvalía: o seu valor queda

incluido no obxecto producido, pero non crearon un valor novo. Se o

coste da electricidade é 10 euros a hora e cada hora creanse 100 piñas

enlatadas, cada piña levará 0'1 euros do valor da electricidade cando

se vendan. A electricidade transferiu o seu valor, pero non crea novo

valor.

¿Qué e o que crea un novo valor? A forza de traballo (os

traballadores cortando as piñas, poñendo en funcionamento maquinaria

e ferramentas,...), igual que os medios de producción, transfire o seu

valor. Pero non toda a forza de traballo se paga. Se todos os traballadores

da fábrica crean, nas 8 horas de traballo, 8000 euros, o seu salario

sumado, probablemente, non exceda os 1000 euros. E decir, se o

desglosamos por horas, cada hora, os traballadores da fábrica producen

1000 euros. Pero a salario pagado, só se lles pagaron 1000 euros, o que

quere decir que só se paga unha hora de traballo. As 7 horas restantes,

nas que se produciron 7000 euros, traballaronse debalde. Esta é a

plusvalía.

A nova mercadoría (piñas en almíbar enlatadas, á que

denominamos M') creou un diñeiro incrementado (D'), superior á

suma de todos os custes que o capitalista pagou. E decir, cando o

capitalista venda no mercado cada piña, o precio da mesma levará

transferido o valor dos medios de producción. Pero si só levara

incorporado este valor, o capitalista non tería ganancias. As piñas

levan un valor extra que ten a sua orixe nas horas non remuneradas

realizadas polos traballadores. A sua orixe é a plusvalía.

A relación entre a plusvalía e o capital variable danos a tasa de

plusvalía ou tasa de explotación:

p/v

A relación entre D’ e D danos a taxa de ¿????ganancia: p /c+v , e decir:

D’-D/ D, a relación entre a plusvalía obtida o capital total invertido

no proceso de producción.

A relación entre o capital invertido en medios de producción (capital

constante) e o capital invertido en salarios (capital variable) danos a

chamada composición de valor do capital: c/v

A composición orgánica ou técnica do capital é a relación entre os

medios de producción e a forza de traballo. A fórmula é similar á

anterior.

.....................................................................................................................

Plusvalia absoluta e relativa

A forma absoluta da plusvalía ou plusvalía absoluta consiste en

aumentar a duración da xornada laboral, con elo consiguese aumentar

o número de horas non remuneradas.

La forma relativa de la plusvalía o plusvalía relativa consiste en

aumentar a intensidade do traballo, sexa aumentando o ritmo de

producción directamente ou mediante novas máquinas máis productivas.

Asi, ao aumentar a productividade pero non o salario, os traballadores

traballan o mesmo número de horas, pero repartense de xeito distinto:

hai máis horas non remuneradas que antes.

.....................................................................................................................

Reproduccion simple e ampliada

A reproducción simple alude a que ao final do proceso a plusvalía sexa

consumida polo capitalista (de forma non produtiva, para as suas

necesidades como humano, non como capitalista), e non se invirta nun

novo proceso de producción.

A reproducción ampliada implica que unha parte da plusvalía

obtida destinase a mercar novos medios de producción e forza de

traballo para un novo proceso de producción. Ao aumentar o capital

inicial invertido no proceso de producción, aumentará a plusvalía

obtida ao final do proceso. Así, a plusvalía invertida xera nova

plusvalía.

.....................................................................................................................

Tendencia decrecente da taxa de

ganancia

A competencia entre capitalistas e o desenvolvemento técnico aparellado ao

coñecemento científico (son procesos interrelacionados) provocan un

aumento crecente da proporción de capital constante invertida con

respecto al capital variable. E decir, co desenvolvemento das sociedades

capitalistas, cada vez invirtese máis en tecnoloxía, ferramentas,... en

relación ao que se invirte en forza de traballo. Dado que só a forza

de traballo crea novo valor, a disminución relativa da sua importancia (a

disminución relativa do capital variable con respecto ao capital constante)

conleva unha menor creación de plusvalía.

Este feito leva aparellada a disminución da taxa de ganancia

(relación entre a plusvalía e o capital total invertido) . E decir, canto

máis se desenvolve o capitalismo, máis invirte en medios de producción,

pero máis difícil lle resulta obter plusvalías.

Non obstante, outros procesos contrarrestan esta tendencia. Para máis

información : libro I de “O capital”.

.....................................................................................................................

Acumulacion orixinaria

O capital ven ao mundo chorreando lodo e sangue”. O capitalismo

non existe dende sempre. Para existir, tuvo que destruir a vella sociedade do feudalismo, creando así as condicions necesarias para poder explotar a gran maioría da poboación. Para que o capitalista atope

individuos que non teñan outro remedio que vender a sua forza de traballo,

necesita previamente que éstes teñan sido desposuidos dos seus medios de producción e que sexan xurídicamente libres de vender a sua forza de traballo.

Esto último conséguese eliminando as relaciones feudais de

servidume. E o primeiro conséguese privatizando as tierras comunais

e arruinando aos pequenos productores campesiños (e decir, a quen

posuían ou arrendaban un pequeno ou mediano anaco de terra) e aos

productores artesanais que non poden competir coa industria

capitalista.

Co término “acumulación originaria” aludese a este proceso

histórico. Por unha banda desposúese aos futuros asalariados e asalariadas dos

seus medios de producción; e por outro concentranse os medios de

producción en mans do capitalista. O expolio de América, África e Asia

efectuado pola colonización europea contribue a este proceso.

A acumulación orixinaria supon, por tanto, a expropiación as

traballadoras/es dos seus medios de producción polos capitalistas. A

revolución socialista expropiará a los expropiadores.

.....................................................................................................................

Dicionario de terminos basicos

Acumulación Orixinaria: Proceso histórico que separóu aos

productores dos seus medios de producción e que precedeu e serviu como

condición básica para a gran producción capitalista. Vai acompañada de: 1)

Ruina dos pequenos produtores (Labregos e artesans) que se

transforman en traballadores desposuídos, que non teñen outra opción que

vender a sua forza de traballo. 2) Acumulación en mans de determinados

individuos de grandes riquezas.

Capital: Valor que, a través da explotación da forza de traballo

proporciona plusvalía, e decir, incrementase a sí mesmo. O capital non é

equivalente a diñeiro, simplesmente. O capital, máis ca eso, é a categoría

económica principal do modo de producción capitalista. É un tipo de relación

de producción entre a clase burguesa, que posúe os medios de producción, e a clase obreira, que e explotada como forza de traballo. O capital crea valor a través da plusvalía.

Capital constante: E a parte do capital que existe baixo a forma de

medios de producción (edificios, maquinaria, materias primas,...) e cuxo

valor non varía durante o proceso de producción.

Capital variable: E a parte do capital invertida en forza de traballo

e cuxo valor incrementase no proceso de producción. A fonte de

creación de plusvalía e do incremento do capital non reside en todo o capital,

senon únicamente na parte variable (aquela que se dedica a comprar forza

de traballo). Na empresa capitalista, o obreiro crea un valor que supera,

polo seu volumen, o que percibe en concepto de salario. Deste xeito, crea

a plusvalía e engade valor ao obxecto producido.

Circulación: Intercambio de mercadorías a través do diñeiro. Neste

tipo de intercambio, todas as mercadorías miden o seu valor en diñeiro, polo

que o diñeiro convirtese en encarnación universal do valor de cambio. A

fórmula monetaria é M – D – M, es decir, mercadoría – diñeiro – mercadoría.

Forzas productivas: Medios de producción + forza de traballo. Os

medios de producción son a base técnica da sociedade, mentres que a

forza de traballo e o elemento principal das forzas productivas. As

forzas productivas desenvolvense constantemente, sempre en relación

dialéctica coas relacions de producción.

Lei do valor: E a principal lei económica da producción

mercantil. Segundo esta lei, as mercadorías intercambianse en función do seu

valor de cambio, que está determinado polo traballo socialmente necesario

para producilas.

Mercadoría: Producto do traballo destinado a satisfacer algunha

necesidade do home e que se elabora para a venta, non para o consumo

propio.

Plusvalía: Valor que o traballo non pagado do obreiro asalariado crea,

máis alá do valor da sua forza de traballo, e do que se apropia

gratuitamente o capitalista. E a fonte real da explotación capitalista.

Existe unha plusvalía absoluta e unha plusvalía relativa.

Precio: Expresión do valor de cambio en diñeiro. Ainda que o precio

ten como base o valor de cambio, o precio dunha mercadoría en particular

non ten necesariamente que coincidir co seu valor. Existen fluctuacions (por

moitos factores como a oferta e a demanda) que sitúan o precio por

enriba ou por embaixo do seu valor, pero a escala de toda a sociedade e

examinado un intervalo suficiente de tempo, o precio sempre está

en estreita relación co valor de cambio da mercadoría, é decir, co

traballo socialmente necesario para producir a mercadoría.

Producción: Proceso de creación de bens materiais. Existe en todas

as etapas da humanidade. A producción componse de forza de traballo,

obxetos de traballo e medios de traballo.

Producción mercantil: Producción de bens ou servicios non para

consumo propio, mais para intercambialos no mercado a través da

compra-venda de mercadorías. Este tipo de producción aparece por primeira

vez coa propiedade privada. Para que exista producción mercantil, ten que

haber distintas persoas que produzan mercadorías diferentes, e decir, ten

que existir a división do traballo. A producción mercantil non desaparece co

socialismo, pero adopta unhas propiedades diferentes, ao non estar sometida á propiedade privada dos medios de producción.

Reproducción: Repetición constante, renovación ininterrumpida do

proceso de producción. No proceso de traballo reproducense tanto os

bens materiais como as relacions de producción. A reproducción pode

ser simple, sempre que a plusvalía do proceso de producción se destine

para satisfacer as necesidades (e luxos) do capitalista, ou reproducción

ampliada, cando a plusvalía invirtese en novos medios de producción ou

nova forza de traballo.

Valor de troco: Traballo dos productores materializado nas

mercadorías. O valor de troco existe en toda producción mercantil, donde

rexe a lei do valor. O valor de troco crease a través do traballo abstracto.

O valor de troco varía de xeito proporcional a cantidade de traballo

socialmente necesario (a máis traballo necesario, máis valor) e de xeito

inverso a productividade (a maior productividade, menos valor).

Valor de uso: Utilidade dunha cousa, capacidade que posúe de satisfacer

una necesidade, calquera que sexa, do home, da sociedade. Está

condicionado polas propiedades naturais (físicas, químicas,...) da cousa e

tamén polas propiedades adquiridas a través da actividade humana. O

valor de uso créao o traballo concreto.

.....................................................................................................................

Cuestionario

1- Reflexiona sobre a relación entre os conceptos de valor de uso valor de troco, por unha banda, e o modelo de sociedade consumista do capitalismo actual, polo outro.

2- ¿Cómo se determina o valor dunha mercadoría, por exemplo, o arroz? ¿Por qué o capitalismo non logra que os precios do arroz (nen do resto de mercadorías) se manteñan estables?

3- ¿Qué tipo de valor ten o diñeiro?

4- Na Cuba socialista abondan as fábricas de puros e tabaco. Poñendo

como exemplo unha de estas fábricas, ¿qué elementos serían forza de traballo e cáles medios de producción? ¿Cáles son os obxetos de traballos, a materia bruta, a materia prima, os medios de traballo en sentido estricto, os medios de traballo en sentido amplo e o obxecto producido?

5- ¿Os capitalistas explotan o traballo d@s traballador@s? ¿Por qué ou por qué non?

6- A plusvalía producese no mercado, cando o capitalista conquire

vender a mercancía a un precio superior a suma de todos os costes que

supuxo producir esta mercadoría. ¿E verdade ou non? ¿Por qué ou por qué non?

7- Explica a fórmula D – M ............ M' – D' con un exemplo. (Non valen piñas en almíbar)

8- Se o capitalista invirte en maquinaria moderna e consigue que no

mesmo número de horas se produza máis (incremento da productividade), ¿aumenta, disminue ou permanece intacta a explotación da clase obreira? ¿De qué concepto estaríamos a falar?

9- Se polo mesmo salario te fante traballar máis horas, ¿cómo está

incrementando o capitalista a sua explotación?

10- A sociedade moderna incorpora cada vez máis tecnoloxía e outros

elementos de capital constante. ¿En qué sentido esta tendencia permite maiores beneficios e en qué sentido o dificulta?

11- ¿Por qué foi necesario un proceso de acumulación orixinaria?

.....................................................................................................................

BIBLIOGRAFIA.

Outros textos de introduccion a O capital:

J. Droz e outros, “Historia general del socialismo. De los

orígenes a 1875”, tomo II, terceira parte, capítulo V, “El lugar

de “El capital” en la historia del socialismo”, a cargo de Jean

Bruhat.

Francisco Erice, “La teoría económica de Marx”, na

seguinte dirección web:

http://www.red-vertice.com/fep/textos/Apuntes8.pdf

G. Develle, resumen de “El capital “

Lapidus y Ostrovitianov, “Manual de economía política”

Borisov / Zhamin / Makarova, “Diccionario de Economía

Política”

Nikitin, “Manual de economía política”

K. Marx, “El capital, libro I, el proceso de producción

del capital”

K. Marx, “Salario, precio y ganancia”, é un texto breve

de Marx no que se explica de forma asequible qué e o

valor-traballo, a diferencia entre traballo e forza de traballo,

a plusvalía, etc. Moi recomendable para quen dispoña de

pouco tempo ou pocas gañas de ler. Conven sempre ler

directamente aos autores/as para evitar falsificacions,

como mínimo os seus textos breves. A cantidade de tempo de

traballo (socialmente necesario) invertido redundará na

calidade do coñec emento adquirido e no seu valor para

desenvolver o traballo revolucionario.