65 horas semanais
¡Si existe unha "Europa social", pero está retrocedendo!
Jo Cottenier
Membro do Buró do Partido do Traballo de Bélxica
12 de xuño de 2008
O Consello de Ministros de Traballo acaba de aprobar por maioría cualificada unha nova proposta de directiva sobre a organización do tempo de traballo. Se resulta aprobada polo Parlamento Europeo, esta directiva substituiría á de 1993. O seu obxectivo debería ser restrinxir as marxes no que se refire ao tempo máximo de traballo, limitar as horas extras e ampliar o dereito ao descanso, ás pausas e á vida familiar. Pero ocorreu o contrario. Quince anos logo da primeira directiva sobre organización do tempo de traballo, os ministros europeos lograron elaborar unha directiva que é regresiva respecto da anterior.
En 1993, o límite máximo de tempo de traballo semanal estaba fixado en 48 horas. Cunha posibilidade de "opt-out" (exención) en caso de acordo co traballador. En tal caso, o límite semanal fixábase en 65 horas. Esa disposición considerábase unha concesión ao Reino Unido, onde 4 millóns de persoas traballan máis de 48 horas. Pero ao mesmo tempo estaba previsto que a cláusula de "opting-out" (cláusula de exención) desaparecese.
Na nova proposta, o límite xeral das 48 horas reafírmase, pero o período de referencia máximo pasa de 4 a 12 meses.
Non só se mantén a cláusula de exención, senón que se reforza. A derrogación individual permite trasladar o límite ata as 60 horas (fronte ás 65 anteriores), pero este último límite pode excederse por convenio colectivo.
Outro retroceso: os tempos de garda (tempo inactivo no lugar de traballo) xa non se consideran como tempo de traballo, agás se un convenio colectivo recoñéceos expresamente como tal.
A maior parte dos países europeos teñen lexislacións nacionais moito máis severas. En lugar de adaptarse a eses países, a Unión Europea fixa estándars que suavizan a regulación do tempo de traballo. No canto de progresar, a Unión Europea volve ao século XIX , cando a xornada de 8 horas (48 horas semanais) aínda era unha das principais apostas da clase obreira. A directiva quere normalizar a posibilidade de exceder esta barreira, ben pola derrogación individual, ben pola derrogación colectiva.
Esta nova directiva sobre a organización do tempo de traballo demostra de xeito evidente o carácter antisocial da estratexia de Lisboa.
Tamén demostra ata que punto a Carta de dereitos fundamentais anexa ao Tratado de Lisboa está baleira de contido. Esta declara solemnemente no seu artigo 31 "que todo traballador ten dereito a unhas condicións de traballo xustas e equitativas, principalmente a unha limitación da duración máxima do traballo e a períodos de descanso diarios e semanais..."
Para rematar, demostra o cáracter enganoso da flexiguridade pregoada pola UE, xa que a primeira directiva "social" tras a aprobación desta orientación reforza á vez a flexibilidade e a inseguridade dos traballadores.
Jo Cottenier
Membro do Buró do Partido do Traballo de Bélxica
12 de xuño de 2008
O Consello de Ministros de Traballo acaba de aprobar por maioría cualificada unha nova proposta de directiva sobre a organización do tempo de traballo. Se resulta aprobada polo Parlamento Europeo, esta directiva substituiría á de 1993. O seu obxectivo debería ser restrinxir as marxes no que se refire ao tempo máximo de traballo, limitar as horas extras e ampliar o dereito ao descanso, ás pausas e á vida familiar. Pero ocorreu o contrario. Quince anos logo da primeira directiva sobre organización do tempo de traballo, os ministros europeos lograron elaborar unha directiva que é regresiva respecto da anterior.
En 1993, o límite máximo de tempo de traballo semanal estaba fixado en 48 horas. Cunha posibilidade de "opt-out" (exención) en caso de acordo co traballador. En tal caso, o límite semanal fixábase en 65 horas. Esa disposición considerábase unha concesión ao Reino Unido, onde 4 millóns de persoas traballan máis de 48 horas. Pero ao mesmo tempo estaba previsto que a cláusula de "opting-out" (cláusula de exención) desaparecese.
Na nova proposta, o límite xeral das 48 horas reafírmase, pero o período de referencia máximo pasa de 4 a 12 meses.
Non só se mantén a cláusula de exención, senón que se reforza. A derrogación individual permite trasladar o límite ata as 60 horas (fronte ás 65 anteriores), pero este último límite pode excederse por convenio colectivo.
Outro retroceso: os tempos de garda (tempo inactivo no lugar de traballo) xa non se consideran como tempo de traballo, agás se un convenio colectivo recoñéceos expresamente como tal.
A maior parte dos países europeos teñen lexislacións nacionais moito máis severas. En lugar de adaptarse a eses países, a Unión Europea fixa estándars que suavizan a regulación do tempo de traballo. No canto de progresar, a Unión Europea volve ao século XIX , cando a xornada de 8 horas (48 horas semanais) aínda era unha das principais apostas da clase obreira. A directiva quere normalizar a posibilidade de exceder esta barreira, ben pola derrogación individual, ben pola derrogación colectiva.
Esta nova directiva sobre a organización do tempo de traballo demostra de xeito evidente o carácter antisocial da estratexia de Lisboa.
Tamén demostra ata que punto a Carta de dereitos fundamentais anexa ao Tratado de Lisboa está baleira de contido. Esta declara solemnemente no seu artigo 31 "que todo traballador ten dereito a unhas condicións de traballo xustas e equitativas, principalmente a unha limitación da duración máxima do traballo e a períodos de descanso diarios e semanais..."
Para rematar, demostra o cáracter enganoso da flexiguridade pregoada pola UE, xa que a primeira directiva "social" tras a aprobación desta orientación reforza á vez a flexibilidade e a inseguridade dos traballadores.
