concluíu a vista oral do xuízo contra o movemento Basco
Prol-Amnistía
no que presuntamente se axuizan delitos de pertenza
a organización armada contra 27 cidadáns e cidadás bascas.
Recoñecendo o tribunal que pretende xulgarnos, na súa traxectoria
histórica de herdeiro directo do Tribunal de Orde Pública franquista e
hoxe en día, na súa actuación contra as actividades sociais, políticas,
culturais no noso país, Euskal Herria, e en concreto nos
anteriores xuízos referentes ás organizacións xuvenís Haika-Segi
e máis recentemente o coñecido como macrosumario 18/98,
Considerando que na nosa actividade de denuncia da represión
sempre atopou un lugar prioritario a actuación deste tribunal
excepcional pola súa falta de independencia e imparcialidade, pola
súa desapego ás garantías e principios de dereito, por aplicar non a
xustiza, senón por dar mera roupaxe xurídica á vinganza política,
Reafirmándonos en que o exercicio dos dereitos políticos ?liberdade
de expresión, de asociación, de manifestación?- non son negociables,
fiscalizables, sometidos a condición,
Sendo conscientes de que a sentenza contra nós e nós está
escrita, que esta é condenatoria e que non dependerá da actitude que
manteñamos ante devandito tribunal,
Nesas condicións, decidimos renunciar ao exercicio que a defensa
xurídica.
Así, durante dous meses reproducíronse, ante a nosa actitude pasiva
pero respectuosa, as probas das acusacións; as interpretacións de Policías
Nacionais e Gardas Civís que participaron na
elaboración do sumario, e aceptados polo tribunal como peritos
científicos, obxectivos, independentes; a lectura de artigos
aparecidos en prensa, de documentos sobre a nosa actividade, de escoitas
telefónicas relativas ao noso quefacer diario.
observamos como convidados de pedra como nestas 29 sesións retorcéronse os feitos, presentáronse como actos delituosos a
denuncia da represión e a solidariedade coas súas vítimas. coñecemos que eramos membros dunha organización armada, aínda que a nosa
actividade é reconocidamente pública e pacífica. tivemos
coñecemento de que cando levabamos a cabo a actividade de calquera
organismo popular ?organización de sorteos e rifas, distribución de carteis,
convocatoria de roldas de prensa e mobilizacións?- seguiamos
en realidade consignas e ordes de ETA.
Pero coa presentación das acusacións, tamén nos apercibimos, xunto co propio tribunal, dunha realidade insoslayable:
a existencia da tortura, a política penal de dispersión e
o sufrimento que isto xera en presos e familiares, a práctica do
terrorismo de Estado, a vulneración de dereitos políticos talles como
a liberdade de expresión e de asociación, a inexistencia de xustiza e
reparación para grandes sectores da sociedade vasca. Realidade que
sempre vén da man cando se fala da actividade do movemento
Prol-amnistía.
E, certamente, puidemos comprobar que a Audiencia Nacional e as
acusacións non poden comprender a nosa decisión libre, a nosa
elección vital de denunciar a violencia do Estado e soster
propostas para a súa erradicación definitiva. Non logran entender que non
somos escravos de ninguén e precisamente iso fixo que nos involucremos
en corpo e alma nunha loita incómoda para o poder, cal é a da
solidariedade coas súas vítimas. Non chegan a comprender que é precisamente
a persistencia da represión a que xera a resposta
multitudinaria pola amnistía. Non entenden este concepto, que se remite indefectiblemente á superación de todas as causas que xeran
as violencias.
E por iso, prefiren quitarnos do medio, aumentando a cota de dor
e sufrimento. Xerando máis presos e presas políticas. E con iso,
maiores niveis de indignación social e resposta.
Pero neste último período de tempo tamén puidemos escoitar
multitude de voces amigas que se solidarizaron connosco e nós
e que quixeron recoller a testemuña de acompañar a quen sofren a
represión. Organismos de dereitos humanos do ámbito nacional e
internacional alzaron a bandeira da necesidade da denuncia ante
a violencia do estado, fronte ao muro da impunidade. Escoitouse
con nitidez a quen, desde sectores académicos, xuristas, claman pola
desaparición da Audiencia Nacional artífice da interpretación
abusiva do termo de terrorismo e da aplicación de talvez a máis
evidente versión práctica no mundo do dereito penal de inimigo.
E unha vez visto o xuízo para sentenza, preguntamos a quen non puideron xulgarnos pero nos imporán, sen dúbida, unha alta condena: Que
conseguistes? E agora que?
Todas as crónicas referentes á vista oral dispoñibles na páxina
web www.ehwatch.org
a organización armada contra 27 cidadáns e cidadás bascas.
Recoñecendo o tribunal que pretende xulgarnos, na súa traxectoria
histórica de herdeiro directo do Tribunal de Orde Pública franquista e
hoxe en día, na súa actuación contra as actividades sociais, políticas,
culturais no noso país, Euskal Herria, e en concreto nos
anteriores xuízos referentes ás organizacións xuvenís Haika-Segi
e máis recentemente o coñecido como macrosumario 18/98,
Considerando que na nosa actividade de denuncia da represión
sempre atopou un lugar prioritario a actuación deste tribunal
excepcional pola súa falta de independencia e imparcialidade, pola
súa desapego ás garantías e principios de dereito, por aplicar non a
xustiza, senón por dar mera roupaxe xurídica á vinganza política,
Reafirmándonos en que o exercicio dos dereitos políticos ?liberdade
de expresión, de asociación, de manifestación?- non son negociables,
fiscalizables, sometidos a condición,
Sendo conscientes de que a sentenza contra nós e nós está
escrita, que esta é condenatoria e que non dependerá da actitude que
manteñamos ante devandito tribunal,
Nesas condicións, decidimos renunciar ao exercicio que a defensa
xurídica.
Así, durante dous meses reproducíronse, ante a nosa actitude pasiva
pero respectuosa, as probas das acusacións; as interpretacións de Policías
Nacionais e Gardas Civís que participaron na
elaboración do sumario, e aceptados polo tribunal como peritos
científicos, obxectivos, independentes; a lectura de artigos
aparecidos en prensa, de documentos sobre a nosa actividade, de escoitas
telefónicas relativas ao noso quefacer diario.
observamos como convidados de pedra como nestas 29 sesións retorcéronse os feitos, presentáronse como actos delituosos a
denuncia da represión e a solidariedade coas súas vítimas. coñecemos que eramos membros dunha organización armada, aínda que a nosa
actividade é reconocidamente pública e pacífica. tivemos
coñecemento de que cando levabamos a cabo a actividade de calquera
organismo popular ?organización de sorteos e rifas, distribución de carteis,
convocatoria de roldas de prensa e mobilizacións?- seguiamos
en realidade consignas e ordes de ETA.
Pero coa presentación das acusacións, tamén nos apercibimos, xunto co propio tribunal, dunha realidade insoslayable:
a existencia da tortura, a política penal de dispersión e
o sufrimento que isto xera en presos e familiares, a práctica do
terrorismo de Estado, a vulneración de dereitos políticos talles como
a liberdade de expresión e de asociación, a inexistencia de xustiza e
reparación para grandes sectores da sociedade vasca. Realidade que
sempre vén da man cando se fala da actividade do movemento
Prol-amnistía.
E, certamente, puidemos comprobar que a Audiencia Nacional e as
acusacións non poden comprender a nosa decisión libre, a nosa
elección vital de denunciar a violencia do Estado e soster
propostas para a súa erradicación definitiva. Non logran entender que non
somos escravos de ninguén e precisamente iso fixo que nos involucremos
en corpo e alma nunha loita incómoda para o poder, cal é a da
solidariedade coas súas vítimas. Non chegan a comprender que é precisamente
a persistencia da represión a que xera a resposta
multitudinaria pola amnistía. Non entenden este concepto, que se remite indefectiblemente á superación de todas as causas que xeran
as violencias.
E por iso, prefiren quitarnos do medio, aumentando a cota de dor
e sufrimento. Xerando máis presos e presas políticas. E con iso,
maiores niveis de indignación social e resposta.
Pero neste último período de tempo tamén puidemos escoitar
multitude de voces amigas que se solidarizaron connosco e nós
e que quixeron recoller a testemuña de acompañar a quen sofren a
represión. Organismos de dereitos humanos do ámbito nacional e
internacional alzaron a bandeira da necesidade da denuncia ante
a violencia do estado, fronte ao muro da impunidade. Escoitouse
con nitidez a quen, desde sectores académicos, xuristas, claman pola
desaparición da Audiencia Nacional artífice da interpretación
abusiva do termo de terrorismo e da aplicación de talvez a máis
evidente versión práctica no mundo do dereito penal de inimigo.
E unha vez visto o xuízo para sentenza, preguntamos a quen non puideron xulgarnos pero nos imporán, sen dúbida, unha alta condena: Que
conseguistes? E agora que?
Todas as crónicas referentes á vista oral dispoñibles na páxina
web www.ehwatch.org
