Acción do PComunista e a JC de México contra o anticomunismo na República Checa e a Unión Europea.
No día internacional de acción solidaria contra a ilegalización da Unión da Mocidade Comunista Checa (KSM) e contra a criminalización do comunismo foi realizada fronte á Embaixada da República Checa unha protesta do Partido dos Comunistas e a Mocidade Comunista de México, ao mesmo tempo que se entregaba unha misiva na que puntualmente esiximos o fin desa política antidemocrática, prol fascista e deformadora da Historia.
Nestes días de loita, de aumento da confrontación clasista no escenario nacional non podemos facer de lado as tarefas da solidariedade internacionalista e de construír cada día lazos máis fortes cos que teñen os mesmos principios que nós no planeta.
O internacionalismo proletario é unha necesidade crecente o mesmo que formas de colaboración máis estreitos e efectivos entre os comunistas de todos os países.
Os oradores do Partido dos Comunistas e a Mocidade Comunista de México criticaron a fondo a deformación que pretende presentar como similares ao fascismo e ao comunismo. Cando foron adversarios profundos, e precisamente pola actividade heroica da URSS e dos partidos comunistas construír un movemento de aceiro que derroto militarmente a Alemaña Nazi, sepultando o soño do III Reich unha ditadura nauseabunda de clase. A bandeira vermella ondeando no Reichstag expreso o triunfo da actividade antifascista dos comunistas da URSS e das resistencias nacionais nos países europeos ocupados.
O anticomunismo foi o leitmotiv do fascismo, e o é tamén dunha campaña hoxe en Europa contra os partidos da clase obreira de firme identidade marxista-leninista. O anticomunismo irmá aos señores da Unión Europea co Eixo anti-comintern que onte conformaron Mussolini e Hitler.
Hoxe a loita polas liberdades e dereitos democráticos dos pobos é unha clara expresión da loita contra os monopolios e a súa ideoloxía de clase.
¡Proletarios de todos os países, unídevos!
Carta entregada á Embaixada Checa
Sr. J i ? í H A V L Í K
Embaixador Extraordinario e Plenipotenciario da República Checa
en México:
Dirixímonos a vostede en nome do Partido dos Comunistas e a Mocidade Comunista de México, para protestar de xeito enérxico pola ilegalización da Unión da Mocidade Comunista Checa-KSM, situación que nos fai recordar os tempos da barbarie fascista en Checoslovaquia, os anos en que a ocupación Nazi e os colaboracionistas perseguían aos militantes comunistas e proletarios, ilegalizando as súas actividades, prohibindo o diario Rude Pravo, encarcerando e asasinando aos militantes da causa antifascista.
Recordamos o asasinato do xornalista Julius Fucik, quen desde o presidio en Pankrác elevo á Historia a denuncia deses anos da ditadura máis feroz dos monopolios, da ditadura fascista que conduciu á humanidade a unha guerra, que por certo resolveuse a favor do progreso, pola abnegada participación dos comunistas, da URSS e dos países europeos, que organizaron a resistencia e os destacamentos partisanos que frustraron o III Reich.
Dicímolo con claridade, a ilegalización da KSM hoxe, ten a mesma raíz que a ilegalización e a persecución dos comunistas naqueles anos.
Non separa nada ao goberno checo de hoxe, do ocupante fascista dos anos 30 e 40 do Século XX, con esas medidas antidemocráticas e lesivas dos dereitos políticos conquistados pola mocidade e a clase traballadora.
Nunha deformación total da historia, na actualidade, a Unión Europea e gobernos antidemocráticos e proclives a medidas reaccionarias, como o que vostede representa, pretenden equiparar aos nazi-fascistas con quen os derrotaron. A verdadeira historia ensínanos que o nazi-fascismo foi prohijado para confrontar aos comunistas.
Dicímoslle para a súa información, que en México a causa antifascista foi apoiada con forza polo movemento obreiro, pola intelectualidade progresista, que organizo campañas para apoiar á URSS, a España Republicana, aos demócratas e antifascistas de Alemaña, Iugoslavia, Polonia, Rumania, Francia, Italia, Albania, Grecia, Checoslovaquia, Hungría, e este apoio, como toda solidariedade entregar nos momentos escuros, cando non se sabía quen vencería a quen. Fíxose, como o facemos hoxe en solidariedade coa KSM, por principios.
Finalmente, en nome do Partido dos Comunistas e a Mocidade Comunista de México, esiximos que se retiren as medidas represivas contra os mozos comunistas checos, que non se criminalice a utilización da fouce e o martelo -que ademais é a identidade mundial dun movemento de pobos, países e organizacións-, nin a bandeira vermella, nin se prohiba a ideoloxía marxista leninista.
En calquera caso, as ideas do proletariado fluirán a pesar de calquera medida anticomunista.
¡Viva a KSM!
¡Viva a Federación Mundial da Mocidade democrática!
¡Viva o movemento internacional dos partidos comunistas e obreiros!
¡Viva o internacionalismo proletario!
¡Viva o marxismo leninismo!
sexta-feira, 27 de junho de 2008
concluíu a vista oral do xuízo contra o movemento Basco
Prol-Amnistía
a organización armada contra 27 cidadáns e cidadás bascas.
Recoñecendo o tribunal que pretende xulgarnos, na súa traxectoria
histórica de herdeiro directo do Tribunal de Orde Pública franquista e
hoxe en día, na súa actuación contra as actividades sociais, políticas,
culturais no noso país, Euskal Herria, e en concreto nos
anteriores xuízos referentes ás organizacións xuvenís Haika-Segi
e máis recentemente o coñecido como macrosumario 18/98,
Considerando que na nosa actividade de denuncia da represión
sempre atopou un lugar prioritario a actuación deste tribunal
excepcional pola súa falta de independencia e imparcialidade, pola
súa desapego ás garantías e principios de dereito, por aplicar non a
xustiza, senón por dar mera roupaxe xurídica á vinganza política,
Reafirmándonos en que o exercicio dos dereitos políticos ?liberdade
de expresión, de asociación, de manifestación?- non son negociables,
fiscalizables, sometidos a condición,
Sendo conscientes de que a sentenza contra nós e nós está
escrita, que esta é condenatoria e que non dependerá da actitude que
manteñamos ante devandito tribunal,
Nesas condicións, decidimos renunciar ao exercicio que a defensa
xurídica.
Así, durante dous meses reproducíronse, ante a nosa actitude pasiva
pero respectuosa, as probas das acusacións; as interpretacións de Policías
Nacionais e Gardas Civís que participaron na
elaboración do sumario, e aceptados polo tribunal como peritos
científicos, obxectivos, independentes; a lectura de artigos
aparecidos en prensa, de documentos sobre a nosa actividade, de escoitas
telefónicas relativas ao noso quefacer diario.
observamos como convidados de pedra como nestas 29 sesións retorcéronse os feitos, presentáronse como actos delituosos a
denuncia da represión e a solidariedade coas súas vítimas. coñecemos que eramos membros dunha organización armada, aínda que a nosa
actividade é reconocidamente pública e pacífica. tivemos
coñecemento de que cando levabamos a cabo a actividade de calquera
organismo popular ?organización de sorteos e rifas, distribución de carteis,
convocatoria de roldas de prensa e mobilizacións?- seguiamos
en realidade consignas e ordes de ETA.
Pero coa presentación das acusacións, tamén nos apercibimos, xunto co propio tribunal, dunha realidade insoslayable:
a existencia da tortura, a política penal de dispersión e
o sufrimento que isto xera en presos e familiares, a práctica do
terrorismo de Estado, a vulneración de dereitos políticos talles como
a liberdade de expresión e de asociación, a inexistencia de xustiza e
reparación para grandes sectores da sociedade vasca. Realidade que
sempre vén da man cando se fala da actividade do movemento
Prol-amnistía.
E, certamente, puidemos comprobar que a Audiencia Nacional e as
acusacións non poden comprender a nosa decisión libre, a nosa
elección vital de denunciar a violencia do Estado e soster
propostas para a súa erradicación definitiva. Non logran entender que non
somos escravos de ninguén e precisamente iso fixo que nos involucremos
en corpo e alma nunha loita incómoda para o poder, cal é a da
solidariedade coas súas vítimas. Non chegan a comprender que é precisamente
a persistencia da represión a que xera a resposta
multitudinaria pola amnistía. Non entenden este concepto, que se remite indefectiblemente á superación de todas as causas que xeran
as violencias.
E por iso, prefiren quitarnos do medio, aumentando a cota de dor
e sufrimento. Xerando máis presos e presas políticas. E con iso,
maiores niveis de indignación social e resposta.
Pero neste último período de tempo tamén puidemos escoitar
multitude de voces amigas que se solidarizaron connosco e nós
e que quixeron recoller a testemuña de acompañar a quen sofren a
represión. Organismos de dereitos humanos do ámbito nacional e
internacional alzaron a bandeira da necesidade da denuncia ante
a violencia do estado, fronte ao muro da impunidade. Escoitouse
con nitidez a quen, desde sectores académicos, xuristas, claman pola
desaparición da Audiencia Nacional artífice da interpretación
abusiva do termo de terrorismo e da aplicación de talvez a máis
evidente versión práctica no mundo do dereito penal de inimigo.
E unha vez visto o xuízo para sentenza, preguntamos a quen non puideron xulgarnos pero nos imporán, sen dúbida, unha alta condena: Que
conseguistes? E agora que?
Todas as crónicas referentes á vista oral dispoñibles na páxina
web www.ehwatch.org
h Regional Conference of PCV-Caracas [Sp]
-------------------------------------------------
From: Communist Party of Venezuela, Friday, June 27, 2008
http://www.pcv-venezuela.org/ , mailto:pcv_internacional@yahoo.com
==================================================
|
PCV-Caracas: "Por la Defensa de la patria, Organización y Movilización"
|
*End*
Silvia Ribeiro
Cando os comuneiros zapatistas se despíden de alguén que coñeceron e estiman, dinlle: "que este encontro non sexa o primeiro nin o último". Así, efectivamente, foi a reunión entre as comunidades zapatistas e as organizacións de Vía Campesiña que tivo lugar recentemente en Chiapas. Un encontro que vén desde diversos tempos e espazos e que, como regos que converxen desde o subsolo, as montañas ou os bosques, atópanse para formar remansos, mananciais, ríos e mares e logo convertidos en choiva, e percorren o mundo e volven ser chan, sementes, bosque, entrañas da terra.
O manancial esta vez xurdiu no contexto do segundo Encontro dos Pobos Zapatistas cos Pobos do Mundo, realizado a finais de xullo nos caracois zapatistas en Chiapas, onde organizacións de Vía Campesiña de Asia, América e Europa escoitaron os testemuños de mulleres, homes, nenos, novos e anciáns dos cinco caracois zapatistas sobre as condicións de extrema explotación en que vivían antes do seu levantamento en 1994, sobre a resistencia colectiva e os 13 anos de construción da autonomía indíxena.
Os convocantes abriron un espazo especial no seu programa para que se presentasen as organizacións de Vía Campesiña. Fixérono na linguaxe dos anfitrións: compartindo as súas cancións, soños, historias e realidades, desde Tailandia, India, Indonesia e Corea do Sur ata Brasil, Canadá e outros países, sen esquecer aos traballadores rurais migrantes, ferida que sangra a México e tantas nacións máis.
As realidades e os testemuños dos zapatistas e os outros campesiños fóronse entretejiendo, rompendo a ilusión da fragmentación, mostrando como a opresión ten caras similares e complementarias por todo o globo. En todas partes asuelan as mesmas transnacionais -como Monsanto, Cargill, ADM, Coca Cola, Nestlé, Wal-Mart e outras-, que expulsan campesiños e indíxenas, engulindo terra, auga e xente, con monocultivos de soya, eucalipto, cana de azucre e transxénicos, agora ademais con renovados apoios estatais polo impulso ás empresas de agrocombustibles.
A estes refugallos súmase que os gobernos, coa coartada das grandes organizacións non gobernamentais (ONG) "conservacionistas" , queren expulsar aos campesiños e indíxenas tanto de Tailandia como de México ou Indonesia, convertendo os seus territorios en supostas "áreas protexidas".
Para esas ONG e as transnacionais iso é un gran negocio, descoñecendo de paso que son os indíxenas e campesiños quen teñen non só o dereito, senón tamén o coñecemento e a experiencia milenaria para coidar realmente bosques, terras e auga.
Igual que se quixo facer en San Salvador Atenco, a membros da Unión de Campesiños de India expulsáronos da súa parcela para construír o aeroporto de Nova Deli. Tamén en Tailandia, como en Brasil, a construción de grandes represas e os proxectos mineiros son á conta da vida de indíxenas e campesiños. As políticas de "reforma agraria de mercado" impostas polo Banco Mundial -das cales o Procede é unha versión mexicana- son outro recurso mañoso para desposuír aos campesiños das súas terras en moitas partes.
En Asia como en América Latina, os "programas de apoio" aos campesiños son apenas esmolas para mantelos controlados e divididos, así como para introducir agrotóxicos e sementes industriais; os sistemas educativos desprezan o campesiño e indíxena; os sistemas de saúde discriminanos, e cando requiren atención, moitas veces son maltratados ou nin os asisten e morren na espera, como recentemente sucedeu en Huejuquilla a unha rapariga huichola.
Pero tamén e, sobre todo, se entretejen as historias da resistencia. A contundencia da autonomía zapatista marcou unha pegada profunda nos delegados e delegadas de Vía Campesiña: desde as palabras de mozas e jóvenas que creceron nos 13 anos de "outro mundo" -non só "posible", senón real- e agora son as encargadas de moitas tarefas, o tecido dos traballos colectivos, as autoridades que realmente "mandan obedecendo" -porque o pobo pódeas revogar en calquera momento-, os sistemas autogestionarios de saúde e educación. Tamén as loitas de Vía Campesiña atoparon un reflexo de empatía e calor nas comunidades zapatistas: "sufrimos as mesmas cousas, temos as mesmas loitas, é moito o que podemos facer", expresou un compañeiro do caracol de Morelia. O movemento zapatista foi un gran espello que provocou por todo o mundo que os movementos entendan a situación propia ao reflectirse na loita dos outros. Agora os campesiños de Tailandia, India, Brasil devólvenlle a imaxe.
Por todo isto, este encontro non foi o primeiro: máis aló das persoas e organizacións concretas, o que se atopa a si mesmo noutras e outros son as formas de vida campesiña e indíxena, que desde a súa complexidade e sinxeleza, desde a súa estar no mundo coa terra, as sementes, a auga, a natureza, sempre foron e seguen sendo a base fundamental de toda a vida humana no planeta, incluíndo a bases de toda a alimentación e medicamentos que logo as transnacionais aprópianse, industrializan e vomitan no mercado.
Ademais, é un encontro significativo, porque tanto o zapatismo como Vía Campesiña, en diversas formas que poden converxer, expón visións e accións que van máis aló do discurso case decorativo de moitos foros internacionais. Hai moito camiño por andar, pero sen dúbida este encontro, que tampouco será o último, é un vento de esperanza."
Ortega di a Uribe que ''baixo ningún punto'' entregará ás dúas cidadás colombianas
TeleSUR _ Fai: 33 minutos
O presidente de Nicaragua, Daniel Ortega, afirmou este luns que o seu goberno "baixo ningún punto" entregará ao Executivo de Colombia as dúas cidadás colombianas sobrevivientes do bombardeo ao campamento das FARC do pasado primeiro de marzo e que se achan asiladas no país centroamericano.
O Goberno de Álvaro Uribe dixo o sábado pasado que estaba estudando pedir a Nicaragua a extradición a Bogotá das colombianas Doris Torres e Martha Pérez, que se atopaban no campamento das Forzas Armadas Revolucionarias de Colombia (FARC) en territorio ecuatoriano cando foi bombardeado por forzas colombianas.
Se a Fiscalía colombiana ten "suficiente documentación", ambas as mulleres serán solicitadas a Nicaragua, dixo o pasado 21 de xuño o chanceler de Colombia, Fernando Araújo.
Sobre o manifestado por Araújo, Ortega respondeu ao presidente Uribe que ³baixo ningún punto Nicaragua vailles a entregar a estas raparigas colombianas, porque están protexidas no noso país".
Ortega agregou que o que si continuará advertindo a Uribe é "que non mande aos seus matóns a Nicaragua a asasinar ás raparigas, porque o fan tranquilamente e despois din que eran paramilitares".
O pasado xoves o Goberno de Nicaragua presentou en público ás dúas colombianas, que foron trasladadas polo Goberno de Managua a bordo dun avión militar o pasado 11 de maio de Ecuador a Nicaragua.
TeleSUR - Efe / sb - SB
German CP-DKP, Interview with CP of Chile commemorating Salvador Alliente [Sp.]
-------------------------------------------------
From: German Communist Party ?DKP, Thursday, June 26, 2008
http://www.dkp.de , mailto:dkp.pv@t-online.de
==================================================
UZ: O 26 de Xuño se conmera mundialmente o aniversario de Salvador Allende. Que recordas persoalmente da súa obra, dos tres anos de goberno da Unidade Popular? Primeiramente quixese dicir que cando falamos da Unidade Popular é imprescindible falar de Salvador Allende; e hai que dicir que é necesario resaltar a súa personalidade, cuxa vida estivo dedicada a lograr a Unidade das forzas de esquerda, base fundamental para avanzar na loita contra a opresión non só en Chile senón que tamén no presente nos diferentes países do mundo.
E é así, que é parte importante a súa contribución na formación da Fronte Popular en 1937 ; o FRAP (Fronte de Accion Popular) en 1953, que coincidiu coa unificación da clase obreira ao redor da CUT (Central Unica de Traballadores), e en 1969 participa na fundación da alianza politica Unidade Popular que o levase ao triunfo electoral o 4 de Novembro de 1970.
Esta vitoria marcou a etapa histórica máis importante na loita da clase obreira e das forzas democráticas de Chile.
En segundo termo hai que destacar a súa consecuencia revolucionaria; pagou coa súa vida a súa profunda vocación democrática e a súa inquebrantable lealdade ao pobo. De acordo a esta consecuencia revolucionaria que marcou toda a súa vida, leva adiante xunto coa UP a implementación do Programa do Goberno Popular o que provocou a brutalidade da burguesia, democracia cristiá e o imperialismo.
Dentro dos principais logros deste período está o dar protagonismo ao pobo por primeira vez na historia chilena na construccion do seu futuro en todas as súas expresións, clase obreira, poboadores, campesiños, movemento estudantil e xuvenil, xunto a un gran grao de desenvolvemento da conciencia socialista.
No transcurso dos tres anos de Goberno levou a cabo unha politica de transformacións na estrutura económica- social interna que correspondía exclusivamente aos intereses do pobo chileno, xunto a unha politica exterior que terminaba coa subordinación ás grandes lineas da estratexia mundial do imperialismo norteamericano. Reclamando un novo tipo de relacións económicas entre as nacións desenvolvidas e as nacións en Vías de Desenvolvemento, identificándose ao mesmo coa defensa dos intereses dos pobos de America Latina, incentivando a solidariedade cos paises irmáns, en especial con Cuba ; como así mesmo coas nacións de Asia e Africa.
Entre as medidas practicadas máis importantes levadas a cabo son a nacionalizacion do cobre en xuño de 1971, a principal riqueza cuxa empresa entregaba o 80 % de divísalas do pais, a reforma agraria iniciada no goberno anterior e que puxo fin ao latifundio en 1972 entregando terras ao pequeno campesinado, a creacion en outubro de 1971 do Area de Propiedade Social da economíia coa participacion da clase obreira na dirección das empresas, a estatizacion da Banca, houbo un desenvolvemento efervecente da cultura popular dada por primeira vez en Chile, cos movementos da Nova Cancion chilena, unha inmensa obra da editoral Quimantú con publicacións das obras dos grandes escritores internacionais e nacionais. Foi a primavera do pobo chileno.
UZ: Que significado ten Allende aínda hoxe en Chile e quizais máis aló das
fronteiras?
A memoria de Allende foi un inmenso achegue na loita contra a ditadura. Na actualidade a esquerda consecuente no país, cuxa forza máis importante é o Partido Comunista de Chile reivindica non só a imaxe de Allende, senón que tamén reivindica plenamente a experiencia Unitaria da esquerda chilena que nace nos anos 30 e que culmina na vitoria da Unidade Popular.
Esa memoria esta viva a pesar das mentiras e crimenes da ditadura durante 17 anos; a pesar das distorsiones de sectores que quedaron no camiño, que foron allendistas e que actualmente están na Concertacion, coalision actual de goberno,
E é así que continuando con esta herdanza unitaria da nosa historia proletaria logramos que cristalize a unidade da esquerda, con todas as dificultades que isto implica e que se expresa na coalicion Xuntos Podemos Mais; porque ten que frutificar pronto unha alternativa real ao que é a Concertacion que non fai outra cousa a final de contas, que administrar o neoliberalismo imposto pola ditadura, xa que os cambios prometidos non son cumpridos.
En canto ao goberno popular o seu alicerce fundamental foi o de exporse, por primeira vez na historia de chegar ao socialimo abrindo espazos democráticos dentro da democracia representativa burguesa para chegar á democracia participativa proletaria, camiño que están percorrendo os gobernos progresistas de América Latina de acordo naturalmente ás súas condicións e particularidades. Neste sentido Allende expuña que as saídas politicas búscanas os pobos no seu contexto, estas xa sexan dentro do marco da democracia burguesa ou na loita armada revolucionaria.
Chile e o goberno da Unidade Popular, a súa experiencia é hoxe mais actual que nunca e a súa vixencia é universal, sendo aqui onde radica a súa importancia, é un manual de como se dá a loita de clases. Recentemente veiamos como en Venezuela se repetiu paso a paso as arremetidas da dereita contra un goberno democratico, como asi mesmo no que ocorre nestes momentos en Bolivia. Deste xeito hai que dicir tambien, que o imperialismo non necesita pretextos para invadir e levar adiante os seus propositos hegemónicos, para isto basta con ler a súa historia e pódese constatar o longo historial de agresións tanto en América Latina como doutros paises do mundo. En América Latina a groso modo podemos mencionar a invasion a Guatemala en 1954, organización da invasión a Cuba en Praia Girón, invasión a República Dominicana en 1965, organizou e dirixiu o derrocamento de Salvador Allende en 1973, executou o asasinato do xeneral Omar Torrijo en Panamá 1981, invade a Illa Selecta en 1983, invade Panamá en 1989 e realiza nos anos 80 unha agresión encuberta contra Nicaragua.
UZ: Que se planifica en Chile para o 26 e que pasará en Alemaña? Para ese dia o noso Partido organiza en Chile un Acto Central na Praza da Costitucion, centro de Santiago, e unha xornada internacional en homenaxe a Salvador Allende, chamado seminario "Allende e o Século XXI" entre os dias 26, 27 e 28 de Xuño do 2008. En Berlin iniciouse un ciclo de peliculasel 30 de maio relacionadas con Salvador Allende e que terminasen o 28 de Xuño cun Acto de Homenaxe, doutra banda o Barrio Salvador de Köpenick esta preparando exposicion, ofrenda floral e actividade musical no centro comercial Salvador Allende.
UZ: Nancy, moitos contan Chile entre os paises de orientacion progresista en America Latina . Que opinion poder participar sobre o goberno da socialista Michelle Bachelet? A súa vitoria electoral, como abanderada da alianza politica coñecida como Concertacion pola Democracia, fúe eloxiada por un vasto espectro político, desde o goberno de George W. Bush ata personalidades de gobernos progresistas de America Latina, incluídos os grandes medios empresariais (Financial Estafes, a revista Estafe e Wall Street Journal) e as principais institucións financeiras internacionais (Fondo Monetario Internacional, Banco Mundial).
Dentro dos argumentos está o de ser a primeira presidenta en América Latina; que pasou un breve período no cárcere durante a ditadura de Pinochet, que é filla dun xeneral da forza aérea que se mantivo leal ao deposto presidente Allende e morreu torturado, que viviu nun pais socialista e que fué dirixente do Partido "Socialista" de Chile.
Pero estes argumentos simplistas quedan sen valor se observamos tanto o seu biografia politica dos ultimos anos como a da coalision politica á que pertence:
Na súa traxectoria politica, ata a súa elección presidencial non só xamais cuestionou a impunidade dos militares que torturaron e asasinaron ao seu pai, senón que adoptou a doutrina castrense de seguridade nacional.
En 1997 realiza un curso de Defensa Continental no Colexio Interamericano de Defensa en Wáshington DC, permanenciendo un ano no Forte McNair, onde se imbuíu na doutrina estadunidense da "guerra interior" e as estratexias contrainsurgentes.
Durante a súa xestión como ministra de Defensa, o gasto militar alcanzou novas
alturas: o gasto per cápita excedeu con facilidade ao de todos os demais gobernos de América Latina. Bachelet foi o apoio máis forte de Wáshington ao enviar unha forza militar a Haití para relevar aos estadunidenses na represión aos partidarios do ex presidente Jean Bertrand Aristide, electo democraticamente.
Agora ben, o modelo neoliberal imposto a sangue pola ditadura militar continuou sendo aplicado e profundado logo de 1989, seguindo as receitas do Consenso de Wáshington; postulado de politicas neoliberais imposta en case todos os paises de America Latina na década dos noventa polas Institucións Internacionais, Fondo Monetario Internacional, Banco Interamericano de Desenvolvemento, Banco Mundial, ). O Consenso esixía para Chile un goberno de centro- esquerda, coa exclusión pactada do partido Comunista, nun esquema económico de corte neoliberal que será o que determinará o desenvolvemento social.
E é así, que é aceptada a "transicion" cara á democracia pactada segundo as regras e a Constitucion imposta por Pinochet , que aínda continúa vixente.
O que trouxo como resultado entre outras cousas, que unha gran mayoria do pobo está excluída da participacion democrática, non ten dereito a ter os seus representantes politicos no parlamento debido á lei electoral binominal e unha gran desigualdade na distribucion da inmensa riqueza acumulada durante estes anos.
Durante todos estes anos pasados a Concertación non só aceptou as fraudulentas privatizacións multimillonarias realizadas durante as ditaduras, senón que as estenderon a todos os sectores da economía, inclusive saúde, pensións e educación.
Leis laborais restritivas evitan que os sindicatos e o movemento laboral leven a cabo folgas industriais; a maioría dos traballadores do campo non teñen defensas contra as agroindustrias produtoras e exportadoras de uva, viño e madeira. En contraste, unha nova clase de multimillonarios domina unha economía sumamente monopolizada, en asociación con transnacionais europeas e estadunidenses, saqueando os recursos pesqueiros, forestais, hídricos e minerais, apropiándose de terras indíxenas e criminalizando aos movementos mapuches Internacionalmente a Concertación é a primeira en asinar con Estados Unidos o tratado do Area de Libre Comercio das Américas e votando contra Cuba nas reunións anuais de Dereitos Humanos en Xenebra.
As ganancias do cobre chegaban segundo estatísticas chegaban a cifras altísimas no 2006 pero non existiu a vontade politica para responder ás necesidades dos excluídos, do pobo. A esencia da Concertacion é como o dixo ex presidente Aylwin:" ... é a "economia social de mercado" ou neoliberalismo con rostro humano; trátase de manter o modelo neoliberal e concentrar os esforzos do estado en subsidiar a demanda dos mais pobres..." Continuando con este pensamento Bachelet creou algúns proxectos de financiamiento mínimo como o Sistema de Pensións Solidarias, Bono extraordinario, medicamento para os maiores de 60 anos. Condolezza Rice visitou o último mes de Abril Chile e en conversacion con Bachelet expresoulle: "... o realmente emocionante de estar en Chile, é que é un país onde se acolle ao empresario, ao libre mercado e é algo que está tendo resultados, nótase no crecemento económico chileno..." "... O grande do programa da presidenta Michell Bachelet, é que Chile tamén se dedicou a que os beneficios económicos esten aí para toda a xente de todo o espectro social..."
A verdade da realidade chilena exprésase nas rúas de Chile coas protestas recentes dos obreiros subcontratados do cobre, protestas dos escolares, dos obreiros das fábricas do salmón, das mulleres, debedores habitacionales, protestas dos nosos irmáns Mapuches, protesta pola reforma do sistema de transporte de Santiago. O avance democrático pódese dar só coa unión de todos os que están en contra o modelo politico, para presionar ao unísono contra a inxustiza e por un mundo mellor.
*End*
Carta dirixida ao Sr. José Bono Presidente do Congreso dos Deputados do Estado
Sr. BONO
O atraso meu é para estar o suficientemente tranquilo e poder expresarlle con serenidade a miña indignación e vergoña na súa bochornosa actitude no acto que presidio vostede o sábado dia 14 de Xuño do presente ano, co fin, segundo cría eu de render unha homenaxe a todos aqueles que non dubidaron en entregar ata a vida se era necesario por defender eses valores que hoxe non queremos perder, xa que todos aseguramos ser demócratas de toda a vida (con tanto demócrata, non me explico como o franquismo duro tanto tempo)
Sr. BONO
lin comentarios sobre a barbaridade e falta de sensibilidade demostrada por vostede, ( mais dun eran membros do seu partido), a unhas persoas para as cales ese dia puido ser o mais grande da súa vida, pois eran felices de ver que case ao final da súa existencia por fin íaselles ha recoñecer publicamente o seu sacrificio pola defensa da democracia, xa que eles e un millón mais son os que mais perderon defendendo a democracia en España e algúns, cando se presento a ocasión, non o dubidaron en defender a mesma causa na Guerra Mundial contra os nazis alcanzando nesta contenda moitas condecoracións que senten moi orgullosos de ter e tan ben nesta xesta levaron esa bandeira que vostede tan irrespetuosamente fixo retirar
Sr. BONO
Todas estas persoas por se non o sabe, estiveron longos anos en desterros e cárceres sufrindo todo tipo de vexacións, malleiras, humillacións e un etc. moi longo que ocuparía toda esta misiva e non é iso o que eu pretendo, pero a todos eles uníalles unha cousa que era a bandeira republicana onde vían os valores de igualdade e democracia que un golpe militar arrebátolles pola forza das armas e non pola forza da razón, aboliron todos os grandes logros conseguidos durante a republica claro como non, tan ben a constitución e a bandeira pode un ditador abolir algo que o pobo referendou? Por que eu non lin na constuticion actual nada expresamente que anule a bandeira e conste que esa bandeira esta legalizada, xa que logo, non é anticonstitucional xa que nese momento devandita bandeira representaba a loita heroica daquelas persoas que alí ataban reunidas e moitos máis que por razóns obvias non puideron estar.
De tratarse dunha bandeira ondeada nas mesmas formas e circunstancias pero que dito homenaxe representase ao mundo do deporte ou da igrexa procedese vostede coa mesma contundencia?
Sr. BONO
Ao facer esa homenaxe non se pode meter a todos no mesmo saco pois a verdade é que en España o pobo pola forza das urnas proclamo unha Republica que cando este mesmo pobo empezaba a saborear os seus valores uns militares coas armas que se lles confiou non dubidaron en usalas contra o, provocando unha sanguenta contenda liberada por dous bandos. No bando republicano nunca lle faltaron voluntarios, ata mais tarde na clandestinidade, este bando os seus loitadores sempre se identificaron coa tricolor coas cores VERMELLO AMARELO E MORADO, xa que esta e non outra representar a democracia plena, o outro bando repudio esta bandeira e opto pola monárquica, e tamén tubo voluntarios, a moitos deles presentáballes dúas alternativas ?ou che presentas voluntario á fronte ou che levamos pola forza ao paredón?.
Sr. BONO , É verdade que as bandeiras non son máis que unha tea, pero segundo coloréeos representan a uns ou a outros. No caso que nos ocupa os demócratas víanse reflectidos coa bandeira que vostede fixo desaloxar nun acto dirixido a eles, sen ter en conta que é tan grande o respecto e admiración que tiveron e teñen depositado nela que loitaron con ela morreron con ela e a maioría gárdana e dixéronlles aos seus fillos que cando falten envólvanlles con ela no seu ultima morada, esa é a tea que vostede lles fixo retirar a estas persoas. non importándolle ferir a sensibilidade duns loitadores que o único delito que cometeron foi defender toda a súa vida os valores democráticos, que hoxe estamos todos tan orgullosos de gozar.
Sr. BONO
Atrevinme a enviarlle esta misiva por se non coñecía este episodio da historia recente deste país, eu non se en o seo de que familia naceu vostede e o que lle contaron pois se os seus pais dixéronlle o respecto que o pobo lle tenia a esa bandeira e que defendéndoa morreron moitos españois entre eles de todos os partidos e sindicatos de esquerdas, (do partido socialista no cal vostede milita tamén,) non se atreveu a actuar desa forma tan irresponsable
Sr. BONO
Se tivese a dignidade que debe caracterizar á esquerda o menos que aria é facer publico o erro cometido e pedir desculpas á dignidade española, a través desas mesmas persoas, que ao sacar a súa bandeira non se propuñan nin tiñan ningunha intención en substituír con ela a ningunha outra, porque non é a nosa forma de proceder xa que se isto algún día sucedese seria co respaldo do pobo como en 1931 pero se, querían sacar a insignia na cal identificábanse todos e despois, de emendado o equivoco presente a dimisión
Pero claro unha persoa que nunha parada militar atrévese a leva a dous loitadores un que loito defendendo a liberdade en democracia en España coa Republica e mais tarde para o mundo co bando aliado na Guerra Mundial contra Alemaña e Italia que neses momentos xunto cos franquistas españois representaban o terror e o fascismo en todo o mundo con outro que loito primeiro con Franco que trouxo a ditadura e o fascismo e non conforme con iso márchase á División Azul para axudar aos Nazis a matar a todos que non pensaban como eles
Sr. BONO
Pola forma de proceder parece ser que vostede esta convencido de que os malos desta película somos os republicanos e que coa súa benevolencia cristiá ten que seguir perdoando os nosos pecados
O que máis me doe é que esta parodia esta patrocinada por un socialista
¡Non señor Bono!
Aquí se alguén tivese que perdoar serian os republicanos aos herdeiros do franquismo aínda que son tantos os pecados cometidos que é imposible perdoar nin esquecer pero se renunciamos á vinganza
Por favor respecten a nosa loita de agora e de sempre e deixen de perdoarnos xa empezando a recoñecer o noso sacrificio en defensa da
Liberdade e a democracia
Valencia de Xuño de 2008 Marcial Tarin
Excoordlnador xeral da
Plataforma 14 de Abril pola III
Republica
Desde a súa fundación 1997 / 2006
SALVADOR ALLENDE, UN EJEMPLO QUE PERDURA
Nació hace cien años en Valparaíso, al sur de Chile, el 26 de junio de 1908.
Su padre, de clase media, abogado y notario, militaba en el Partido Radical
chileno. Cuando yo nací, Allende tenía 18 años. Realiza sus estudios
medios en un liceo de la ciudad natal.
En sus años de estudiante preuniversitario, un viejo anarquista italiano,
Juan Demarchi, lo pone en contacto con los libros de Marx.
Se gradúa como alumno excelente. Le gusta el deporte y lo practica.
Ingresa voluntario al servicio militar en el Regimiento Coraceros de Viña
del Mar. Solicita traslado al Regimiento Lanceros de Tacna, un enclave
chileno en el norte seco y semidesértico posteriormente devuelto a Perú.
Egresa como oficial de reserva del Ejército. Lo hace ya como hombre de ideas
socialistas y marxistas. No se trataba de un joven blando y sin carácter.
Era como si adivinara que un día combatiría hasta la muerte defendiendo las
convicciones que ya comenzaban a gestarse en su mente.
Decide estudiar la noble carrera de Medicina en la Universidad de Chile.
Organiza un grupo de compañeros
que se reúnen periódicamente para leer y discutir sobre el marxismo. Funda
el Grupo Avance en 1929. Es elegido vicepresidente de la Federación de
Estudiantes de Chile en 1930 y participa activamente en la lucha contra la
dictadura de Carlos Ibáñez.
Se había desatado ya la gran depresión económica en Estados Unidos con la
crisis de la Bolsa de Valores que estalló en 1929. Cuba se adentraba en la
lucha contra la tiranía machadista. Mella había sido asesinado. Los obreros
y los estudiantes cubanos se enfrentaban a la represión. Los comunistas,
con Martínez Villena al frente, desataban la huelga general. "Hace falta una
carga para
matar bribones, para acabar la obra de las revoluciones..." ―había
proclamado en vibrante poema. Guiteras, de profunda raíz antiimperialista,
intenta derrocar la tiranía con las armas. Cae Machado, que no puede
resistir el empuje de la nación, y surge una revolución que Estados Unidos
en pocos meses, con guantes de seda y mano de hierro, aplasta, y su dominio
absoluto perdura hasta 1959.
Durante ese período Salvador Allende, en un país donde la dominación
imperialista se ejercía brutalmente sobre sus trabajadores, su cultura y sus
riquezas naturales, lleva a cabo una lucha consecuente que nunca lo apartó
de su intachable conducta revolucionaria.
En 1933 se gradúa de médico. Participa en la fundación del Partido
Socialista de Chile. Es ya dirigente en 1935 de la Asociación Médica
Chilena. Sufre prisión durante casi medio año. Impulsa el esfuerzo para
crear el Frente Popular, y lo eligen subsecretario general del Partido
Socialista en 1936.
En septiembre de 1939 asume la Cartera de Salubridad en el gobierno del
Frente Popular. Publica un libro suyo sobre medicina social. Organiza la
primera Exposición de la Vivienda. Participa en el año 1941 en la
reunión anual de la Asociación Médica Americana en Estados Unidos. Asciende
en 1942 a Secretario General del Partido Socialista de Chile. Vota en el
Senado, en el año 1947, contra la Ley de Defensa Permanente de la
Democracia, conocida como "Ley Maldita" por su carácter represivo. Asciende
en 1949 a Presidente del Colegio Médico.
En 1952 el Frente del Pueblo lo postula para Presidente. Tenía entonces 44
años. Pierde. Presenta en el Senado un proyecto de ley para la
nacionalización del cobre. Viaja a Francia, Italia, Unión Soviética y la
República Popular China en 1954.
Cuatro años después, en 1958, es proclamado candidato a la Presidencia de la
República por el Frente de Acción Popular, constituido por la Unión
Socialista Popular, el Partido Socialista de Chile y el Partido Comunista.
Pierde la elección frente al conservador Jorge Alessandri.
Asiste en 1959 a la toma de posesión como Presidente de Venezuela de Rómulo
Betancourt, considerado hasta entonces una figura revolucionaria de
izquierda.
Viaja ese mismo año a La Habana y se entrevista con el Che y conmigo.
Respalda en 1960 a los mineros del carbón, que paralizan su trabajo durante
más de tres meses.
Denuncia junto al Che en 1961 el carácter demagógico de la Alianza para el
Progreso en la reunión de la OEA que tuvo lugar en Punta del Este, Uruguay.
Designado de nuevo candidato a la Presidencia, es derrotado en 1964 por
Eduardo Frei Montalva, demócratacristiano que contó con todos los recursos
de las clases dominantes y que, según datos revelados en documentos
desclasificados del Senado de Estados Unidos, recibió dinero de la CIA para
apoyar su campaña. En su gobierno, el imperialismo trató de diseñar lo que
se dio en llamar la "Revolución en Libertad", como respuesta ideológica a la
Revolución Cubana. Lo que engendró fueron los fundamentos de la tiranía
fascista. En esa elección, Allende obtiene, sin embargo, más de un millón de
votos.
Encabeza en 1966 la delegación que asiste a la Conferencia Tricontinental de
La Habana. Visita la Unión Soviética en el 50 Aniversario de la Revolución
de Octubre. El año siguiente, 1968, visita la República Democrática de
Corea, la República Democrática de Viet Nam, donde tiene la satisfacción de
conocer y conversar con el extraordinario dirigente de ese país, Ho Chi
Minh. Incluye en ese mismo recorrido a Camboya y Laos, en plena
efervescencia revolucionaria.
Tras la muerte del Che, acompaña personalmente hasta Tahití a tres cubanos
de la guerrilla en Bolivia, que sobrevivieron a la caída del Guerrillero
Heroico y se encontraban ya en territorio chileno.
La Unidad Popular, coalición política integrada por comunistas, socialistas,
radicales, MAPU, PADENA y Acción Popular Independiente, lo proclama su
candidato el 22 de enero de 1970, y triunfa el 4 de septiembre en los
comicios de ese año.
Es un ejemplo verdaderamente clásico de la lucha por vías pacíficas para
establecer el socialismo.
El gobierno de Estados Unidos, presidido por Richard Nixon, después del
triunfo electoral entra de inmediato en acción. El Comandante en Jefe del
Ejército chileno, general René Schneider, es víctima de un atentado el 22 de
octubre y fallece tres días después porque no se plegaba a la demanda
imperialista de un golpe de Estado. Fracasa el intento de impedir la
llegada de la Unidad Popular al gobierno.
Allende asume legalmente con toda dignidad el cargo de Presidente de Chile
el 3 de noviembre de 1970. Comienza desde el gobierno su heroica batalla
por los cambios, enfrentando al fascismo. Tenía ya 62 años de
edad. Me cupo el honor de haber compartido con él 14 años de lucha
antiimperialista desde el triunfo de la Revolución Cubana.
En las elecciones municipales de marzo del año 1971, la Unidad Popular
obtiene mayoría absoluta de los votos con 50,86 por ciento. El 11 de julio
el presidente Allende promulga la Ley de Nacionalización del Cobre, una idea
que había propuesto al Senado 19 años antes. Fue aprobada en el Congreso
por unanimidad. Nadie se atrevía a objetarla.
En 1972 denuncia en la Asamblea General de las Naciones Unidas la agresión
internacional de que es víctima su país. Es ovacionado de pie durante
largos minutos. Visita ese mismo año la Unión Soviética, México, Colombia y
Cuba.
En 1973, al realizarse las elecciones parlamentarias de marzo, la Unidad
Popular obtiene un 45 por ciento de los votos y aumenta su representación
parlamentaria.
No pueden prosperar las medidas promovidas por los yanquis en las dos
Cámaras para destituir al Presidente.
El imperialismo y la derecha agudizan una lucha sin cuartel contra el
gobierno de la Unidad Popular y desatan el terrorismo en el país.
Le escribí seis cartas confidenciales a mano, con letra pequeñita y una
pluma de punta fina entre los años 1971 y 1973, en las que le abordaba temas
de interés con la mayor discreción.
El 21 de mayo de 1971 le decía:
"...Estamos maravillados de tu extraordinario esfuerzo y tus energías sin
límites para sostener y consolidar el triunfo.
"Desde aquí se puede apreciar que el poder popular gana terreno a pesar de
su difícil y compleja misión.
"Las elecciones del 4 de Abril constituyeron una espléndida y alentadora
victoria.
"Han sido fundamentales tu valor y decisión, tu energía mental y física para
llevar adelante el proceso revolucionario.
"Seguramente les esperan a ustedes grandes y variadas dificultades a
enfrentar en condiciones que no son precisamente ideales, pero una política
justa, apoyada en las masas y aplicada con decisión no puede ser vencida..."
El 11 de septiembre de 1971, le escribí:
"El portador viaja para tratar contigo los detalles de la visita.
"Inicialmente, considerando un posible vuelo directo en avión de Cubana,
analizamos la conveniencia de aterrizar en Arica e iniciar el recorrido por
el norte. Surgen luego dos cosas nuevas: interés expresado a ti por
Velazco Alvarado de un posible contacto en mi viaje hacia esa; posibilidad
de contar con un avión soviético IL-62 de mayor radio. Esto último
permite, si se quiere, arribar en vuelo directo a Santiago.
"Va un esquema de recorrido y actividades para que tú añadas, suprimas e
introduzcas las modificaciones que estimes pertinente.
"He procurado pensar exclusivamente en lo que pueda ser de interés político
sin preocuparme mucho el ritmo o la intensidad del trabajo, pero todo en
absoluto queda sometido a tus criterios y consideraciones.
"Hemos disfrutado mucho los éxitos extraordinarios de tu viaje a Ecuador,
Colombia y Perú. ¿Cuándo tendremos en Cuba la oportunidad de emular con
ecuatorianos, colombianos y peruanos en el enorme cariño y el calor con que
te recibieron?"
En aquel viaje, cuyo esquema transmití al presidente Allende, salvé
milagrosamente la vida. Recorrí decenas de kilómetros ante una multitud
enorme, situada a lo largo del camino. La Agencia Central de Inteligencia
de Estados Unidos organizó tres acciones para asegurar mi asesinato durante
ese viaje. En una entrevista de prensa anunciada con anterioridad, había
una cámara suministrada por una emisora televisiva de Venezuela equipada con
armas automáticas, manejada por mercenarios cubanos que con documentos de
ese país habían ingresado a Chile. El valor les falló a los que solo tenían
que apretar el gatillo durante el largo tiempo que duró la entrevista y las
cámaras me enfocaron. No querían correr el riesgo de morir. Me habían
perseguido, además, por todo Chile, donde no me volvieron a tener tan cerca
y vulnerable. Sólo pude conocer los detalles de la cobarde acción años más
tarde. Los servicios especiales de Estados Unidos habían llegado más lejos
de lo que podíamos imaginarnos.
El 4 de febrero de 1972 escribí a Salvador:
"La delegación militar fue recibida con el mayor esmero por todos aquí. Las
Fuerzas Armadas Revolucionarias dedicaron prácticamente todo su tiempo
durante esos días a atenderla. Los encuentros fueron amistosos y humanos.
El programa intenso y variado. Mi impresión es que el viaje ha sido
positivo y útil, que existe la posibilidad y es conveniente seguir
desarrollando estos intercambios.
"Con Ariel hablé sobre la idea de tu viaje. Comprendo perfectamente que el
trabajo intenso y el tono de la contienda política las últimas semanas no te
hayan permitido considerarlo para la fecha aproximada que mencionamos en
esa. Es indudable que no habíamos tomado en cuenta estas eventualidades.
Por mi parte, aquel día, vísperas de mi regreso, cuando cenábamos ya de
madrugada en tu casa, ante la falta de tiempo y la premura de las horas, me
tranquilizaba pensar que relativamente pronto nos volveríamos a encontrar en
Cuba donde íbamos a disponer la posibilidad de conversar extensamente.
Tengo, no obstante, la esperanza de que puedas tomar en consideración la
visita antes de mayo. Menciono este mes, porque a más tardar, desde
mediados del mismo, tengo que realizar el viaje, ya impostergable, a
Argelia, Guinea, Bulgaria, otros países y la URSS. Esta amplia visita me
llevará considerable tiempo.
"Te agradezco mucho las impresiones que me comunicas sobre la situación.
Aquí, cada día más familiarizados, interesados y afectados emotivamente
todos con el proceso chileno, seguimos con gran atención las noticias que
llegan de allá. Ahora podemos comprender mejor el calor y la pasión que
debió suscitar la revolución cubana en los primeros tiempos. Podría decirse
que estamos viviendo nuestra propia experiencia a la inversa.
"En tu carta puedo apreciar la magnífica disposición de ánimo, serenidad y
valor con que estás dispuesto a enfrentar las dificultades. Y eso es
fundamental en cualquier proceso revolucionario, especialmente cuando se
desarrolla en las condiciones sumamente complejas y difíciles de Chile. Yo
regresé con una extraordinaria impresión de la calidad moral, cultural y
humana del Pueblo Chileno y de su notable vocación patriótica y
revolucionaria. A ti te ha correspondido el singular privilegio de ser su
conductor en este momento decisivo de la historia de Chile y de América,
como culminación de toda una vida de lucha, como dijiste en el estadio,
consagrada a la causa de la revolución y el socialismo. Ningún obstáculo
puede ser invencible. Alguien dijo que en una revolución se marcha adelante
con 'audacia, audacia y más audacia'. Yo estoy convencido de la profunda
verdad que encierra este axioma."
Le escribí de nuevo al presidente Allende el 6 de septiembre de 1972:
"Con Beatriz te mandé mensaje sobre distintos tópicos. Después que ella
partió y con motivo de las noticias que estuvieron llegando la pasada
semana, decidimos enviar al compañero Osmany para ratificarte nuestra
disposición de colaborar en cualquier sentido, y a la vez tú puedas
comunicarnos a través de él tu apreciación de la situación y tus ideas con
relación al viaje proyectado a esta y otros países. El pretexto del viaje
de Osmany será inspeccionar la Embajada cubana, aunque no se le dará
publicidad alguna. Queremos que su estancia en esa sea muy breve y
discreta.
"Los puntos planteados por ti a través de Beatriz ya se están
cumplimentando...
"Aunque comprendemos las actuales dificultades del proceso chileno, tenemos
la confianza de que ustedes hallarán el modo de vencerlas.
"Puedes contar enteramente con nuestra cooperación. Recibe un saludo
fraternal y revolucionario de todos nosotros."
El 30 de junio de 1973 enviamos una invitación oficial al presidente
Salvador Allende y a los partidos de la Unidad Popular a la conmemoración
del 20 Aniversario del ataque al Cuartel Moncada.
En carta aparte, le digo:
"Salvador:
"Lo anterior es la invitación oficial, formal, para la conmemoración del 20
Aniversario. Lo formidable sería que tú pudieras dar un salto a Cuba para
esa fecha. Puedes imaginarte lo que significaría eso de alegría,
satisfacción y honor para los cubanos. Sé que eso sin embargo depende más
que nada de tus trabajos y de la situación en esa. Lo dejamos por tanto a
tu consideración.
"Todavía estamos bajo el impacto de la gran victoria revolucionaria del día
29 y tu brillante papel personal en los acontecimientos. Es natural que
muchas dificultades y obstáculos subsistirán pero estoy seguro de que esta
primera prueba exitosa les dará gran aliento y consolidará la confianza del
pueblo. Internacionalmente se ha dado gran relieve a los sucesos y se
aprecia como un gran triunfo.
"Actuando como lo hiciste el 29, la revolución chilena saldrá victoriosa de
cualquier prueba por dura que sea.
Te reitero que los cubanos estamos a tu lado y que puedes contar con tus
fieles amigos de siempre."
El 29 de julio de 1973 le envío la última carta:
"Querido Salvador:
"Con el pretexto de discutir contigo cuestiones referentes a la reunión de
países no alineados, Carlos y Piñeiro realizan un viaje a esa. El objetivo
real es informarse contigo sobre la situación y ofrecerte como siempre
nuestra disposición a cooperar frente a las dificultades y peligros que
obstaculizan y amenazan el proceso. La estancia de ellos será muy breve por
cuanto tienen aquí muchas obligaciones pendientes y, no sin sacrificio de
sus trabajos, decidimos que hicieran el viaje.
"Veo que están ahora en la delicada cuestión del diálogo con la D.C. en
medio de acontecimientos graves como el brutal asesinato de tu edecán naval
y la nueva huelga de los dueños de camiones. Imagino por ello la gran
tensión existente y tus deseos de ganar tiempo, mejorar la correlación de
fuerzas para caso de que estalle la lucha y, de ser posible, hallar un cauce
que permita seguir adelante el proceso revolucionario sin contienda civil, a
la vez que salvar tu responsabilidad histórica por lo que pueda ocurrir.
Estos son propósitos loables. Pero en caso de que la otra parte, cuyas
intenciones reales no estamos en condiciones de valorar desde aquí, se
empeñase en una política pérfida e irresponsable exigiendo un precio
imposible de pagar por la Unidad Popular y la Revolución, lo cual es,
incluso, bastante probable, no olvides por un segundo la formidable fuerza
de la clase obrera chilena y el respaldo enérgico que te ha brindado en
todos los momentos difíciles; ella puede, a tu llamado ante la Revolución
en peligro, paralizar a los golpistas, mantener la adhesión de los
vacilantes, imponer sus condiciones y decidir de una vez, si es preciso, el
destino de Chile. El enemigo debe saber que está apercibida y lista para
entrar en acción. Su fuerza y su combatividad pueden inclinar la balanza en
la capital a tu favor aun cuando otras circunstancias sean desfavorables.
"Tu decisión de defender el proceso con firmeza y con honor hasta el precio
de tu propia vida, que todos te saben capaz de cumplir, arrastrarán a tu
lado a todas las fuerzas capaces de combatir y a todos los hombres y mujeres
dignos de Chile. Tu valor, tu serenidad y tu audacia en esta hora histórica
de tu patria y, sobre todo, tu jefatura firme, resuelta y heroicamente
ejercida, constituyen la clave de la situación.
"Hazles saber a Carlos y a Manuel en qué podemos cooperar tus leales amigos
cubanos.
"Te reitero el cariño y la ilimitada confianza de nuestro pueblo."
Esto lo escribí mes y medio antes del golpe. Los emisarios eran Carlos
Rafael Rodríguez y Manuel Piñeiro.
Pinochet había conversado con Carlos Rafael. Le había simulado una lealtad
y firmeza similares a las del general Carlos Prats, Comandante en Jefe del
Ejército durante parte del gobierno de la Unidad Popular, un militar digno
al que la oligarquía y el imperialismo pusieron en total crisis, que lo
obligó a renunciar al mando , y fue más tarde asesinado en Argentina por
los esbirros de la DINA, después del golpe fascista de 1973.
Yo desconfiaba de Pinochet desde que leí los libros de geopolítica que me
obsequió durante mi visita a Chile y observé su estilo, sus declaraciones y
los métodos que como Jefe del Ejército aplicaba cuando las provocaciones de
la derecha obligaban al presidente Allende a decretar el estado de sitio en
Santiago de Chile. Recordaba lo que advirtió Marx en el 18 Brumario.
Muchos jefes militares del ejército en las regiones y sus estados mayores
querían conversar conmigo dondequiera que llegaba, y mostraron notable
interés por los temas de nuestra guerra de liberación y las experiencias de
la Crisis de Octubre de 1962. Las reuniones duraban horas en las
madrugadas, que era el único tiempo libre para mí. Yo accedía por ayudar a
Allende, inculcándoles la idea de que el socialismo no era enemigo de los
institutos armados. Pinochet, como jefe militar, no fue una excepción.
Allende consideraba útiles estos encuentros.
El 11 de septiembre de 1973 muere heroicamente defendiendo el Palacio de La
Moneda. Combatió como un león hasta el último aliento.
Los revolucionarios que resistieron allí la embestida fascista contaron
cosas fabulosas sobre los momentos finales. Las versiones no siempre
coincidían, porque luchaban desde diferentes puntos de Palacio. Además,
algunos de sus más cercanos colaboradores murieron, o fueron asesinados
después del duro y desigual combate.
La diferencia de los testimonios consistía en que unos afirmaban que los
últimos disparos los hizo contra sí mismo para no caer prisionero, y otros
que su muerte sobrevino por fuego enemigo. El Palacio ardía atacado por
tanques y aviones para consumar un golpe que consideraban trámite fácil y
sin resistencia. No hay contradicción alguna entre ambas formas de cumplir
el deber. En nuestras guerras de independencia hubo más de un ejemplo de
combatientes ilustres que, cuando ya no había defensa posible, se privaron
de la vida antes de caer prisioneros.
Hay mucho que decir todavía sobre lo que estuvimos dispuestos a hacer por
Allende, algunos lo han escrito. No es el objetivo de estas líneas.
Hoy se cumple un siglo de su nacimiento. Su ejemplo perdurará.
Fidel Castro Ruz
Junio 26 de 2008
6 y 34 p.m.
Sobre as manobras militares Greco-israelís "Glorious Spartan"
Os Partidos Comunistas de Grecia e Israel protestan polas manobras conxuntas das forzas aéreas de Grecia e Israel que tiveron lugar baixo o nome en clave ?Glorious Spartan 08? o 28 de maio e o 12 de xuño na illa grega de Creta, usando a base de Súa Bay. Durante os exercicios tácticos de gran escala, que foron mantidos en segredo, foron realizados 130 voos por parte de Grecia e outros 130 por avións de combate israelís.
Estas manobras conxuntas teñen lugar nun período no que cobran forza as voces dos gobernos de USA e Israel argumentando en favor dun golpe preventivo contra Irán. Toda a concepción e a achaiadura das manobras evidencian que o seu obxectivo foi preparar un posible golpe contra Irán.
Os Partidos Comunistas de Grecia e Israel denuncian o compromiso directo dos nosos países na peligrosísima escalada contra Irán. Estes designios imperialistas constitúen unha ameaza directa para a paz e a estabilidade na rexión; representan novos e serios perigos para os pobos da rexión; apuntan á promoción do proxecto do ?Novo Oriente Medio?, como continuación da expansión da OTAN sobre o Mediterráneo, o Oriente Medio e o Asia Central.
Chamamos:
- á clase obreira, ás xentes amantes da paz dos nosos países, a mobilizarse para previr posibles aventuras contra Irán con participación dos nosos países.
- aos movementos populares e defensores da paz, ás forzas progresistas e antiimperialistas da rexión, a condenar os plans imperialistas e a reforzar a solidariedade internacional entre os pobos.
Atenas ? Tel Aviv, Xuño 25, 2008
Partido Comunista de Grecia-Partido Comunista de Israel
Communist Party of Greece ? Communist Party of Israel
por Fernando García
05/10/08 - A Vangarda (España))
Mariela Castro Espín, filla do presidente Raúl e directora do Centro Nacional de Educación Sexual (Cenesex), é o máximo expoñente da conciencia crítica e de renovación desde dentro do sistema en Cuba. As súas propostas e puntos de vista demóstrano.
En xuño pasado vostede presentou unha revolucionaria proposta a favor do recoñecemento de dereitos das parellas gais e do cambio de sexo en Cuba.
En que estado atópase?
A proposta céntrase nunha reforma do Código de Familia cubano, coa introdución de artigos sobre a libre orientación sexual e identidade de xénero. Contemplan non só a atención aos transexuais, xa existente de feito desde 1979, senón os dereitos dos homosexuais, que é un campo no que apenas se avanzou. Fai un ano levamos a iniciativa ao Parlamento a través de entidades con potestade para facelo. Houbo un diálogo moi interesante con vistas a debatelo e aprobalo cando sexa oportuno.
Pero durante o proceso aprendemos mellores camiños para conseguir os nosos obxectivos. E decidimos presentar á dirección do Partido Comunista un proxecto cunha estratexia educativa con apoio nos medios de comunicación, para divulgar os cambios que desexamos introducir no Código de Familia. O obxectivo é que a sociedade comprenda as vantaxes que eses cambios teñen para a familia. O Partido axudaranos a organizar este traballo de sensibilización. O seu aval é moi importante para convencer aos deputados e á poboación cubana, en sentido xeral.
Cando cre que un transexual cubano poderá operarse con todas as da lei e unha parella de homosexuais terá os mesmos dereitos que un matrimonio?
Poderán adoptar?
descubrimos que non hai nada na lei que impida facer e cubrir esas operacións de cambio de sexo. Só falta a implementación legal a través dunha resolución do Ministerio de Saúde Pública que avala as funcións e obxectivos da Comisión Nacional de Atención Integral a Persoas Transexuais. Esta Comisión quedará facultada para emitir un certificado que permita os correspondentes cambios nos documentos de identidade destas persoas sen pasar por cirurxías de reasignación sexual. En canto ás parellas, de momento imos evitarnos complicacións e rexeitamentos: en lugar de aprobar o matrimonio de homosexuais, que ademais requiriría cambiar a Constitución, crearemos a fórmula da Unión Legal, que é só para as parellas do mesmo sexo e recoñeceralles os mesmos dereitos que aos matrimonios salvo a adopción. Non só porque xera moitísimas resistencias senón porque as propias parellas de homosexuais que colaboran co Cenesex aconselláronnos que non nos compliquemos coas adopcións porque, agora e aquí en Cuba, esa non é a súa prioridade. E é mellor ser modestos para poder avanzar firmemente no que máis lles interesa.
Como recibiu o PC e a súa vella garda o que propón? Na prensa internacional foi todo un impacto.
Dialogar co Partido foi o mellor. De feito, o diálogo permanente da sociedade cubana co PC está nos documentos normativos desta organización política. Recentemente organizaron un encontro cos directores dos órganos de prensa máis importantes do país para explicar o traballo do Cenesex como coordinador do Programa Nacional de Educación Sexual e a importancia de celebrar o Día Mundial contra a Homofobia.
Nestes anos dirixinme só á prensa internacional que se interesou no noso traballo: á prensa cubana non lle quixen dicir nada aínda porque tiña medo de que se manexase mal nun momento non oportuno.
Pola importancia que lle outorgamos á reacción que poida existir no noso país, traballamos co PCC unha estratexia educativa materializada nun Plan de medios de comunicación. Á mantenta da Xornada Cubana polo Día Mundial contra a homofobia, xa comezaron a publicarse os primeiros traballos xornalísticos, que continuarán dosificadamente durante todo o ano. En canto ás reaccións, haberá de todo. Hai resistencias, pero tamén aprendizaxes entre os maiores e os mozos.
É Cuba unha sociedade especialmente machista?
Todas as sociedades son patriarcales. Machistas. Outra cousa en que nos países desenvolvidos todo sexa máis solapado porque a linguaxe é máis sofisticado e "politicamente correcto". Porque todo está mellor ensaiado para tapar e ata mentir. Se non, como se xustifica a violencia de xénero que sabemos que hai? Creo que o machismo cubano é menos violento que o que hai en Europa, grazas a que houbo unha Revolución que estableceu políticas a favor dos dereitos da muller desde os anos 60: os homes tiveron que facerse máis humildes e ceder espazos. De todos os xeitos, quero destacar os avances logrados en España, onde se fala abertamente da violencia de xénero. Noutros países europeos hai o mesmo pero se silencia. Aquí tamén.
Si, hai que falar máis deste asunto. Estamos loitando para iso. Pero, aínda que hai violencia, predomina a de tipo verbal; a física é moito menor. Entre outras cousas polas estruturas comunitarias e de barrio, que rapidamente reaccionan e frean esas situacións. O que lle indico son conclusións de traballos científicos realizados en Cuba. Non son as miñas suposicións.
Hai moitas outras áreas que, segundo recoñeceuse, requiren reformas en Cuba. Ao seu xuízo, que hai que cambiar prioritariamente?
Para min, a clave é desenvolver os mecanismos de participación. Iso determina e identifica que cambios hai que facer e como. O primeiro é que todo teña un sentido máis lóxico. Porque ás veces sinto que hai mecanismos absurdos que parecen estar cambiando. O máis importante é non perder de vista o obxectivo principal do socialismo: a emancipación do ser humano; o seu benestar con equidad e xustiza social; e que calquera cousa que se faga sexa en función de satisfacer as necesidades crecentes do ser humano. Non é que agora queiramos construír unha sociedade de consumo, que é A antítese do socialismo, pero si que se produzan os bens e servizos que a xente necesita. Eu tamén teño fe no mejoramiento humano, por iso sigo apostando polo socialismo. Agora, gustaríame que fose con menos prohibicións, como dicía o meu pai. Con menos burocratismo, o que permitirá xerar maiores niveis de satisfacción. E na medida en que se desenvolvan mellor os mecanismos de participación, a mesma sociedade é a que propón e decide. Así se fixo no proceso de consultas tras o discurso do meu pai do 26 de xullo: a xente criticou, analizou e propuxo. Isto quedou como un mecanismo de participación permanente, o cal paréceme moi bo, pero non debe ser o único xeito de facelo.
Aínda que agora rexe o PC en solitario, non habería que dar cabida a outras opcións políticas?
Este asunto discutímolo entre todos. Mirando a historia de Cuba, a súa condición de país asediado por unha potencia tan poderosa como a norteamericana., esa condición cambiou desde o tempo de Jose Martí ata hoxe. Xa que logo segue predominando o pensamento martiano dunha forza única. Entón foi o Partido Revolucionario Cubano, que Martí fundou cando logrou por fin a unidade dos cubanos. Grazas a ela conseguiuse a independencia. A desunión era unha dos obstáculos que nos impedían avanzar. Era o último país que quedaba por independizarse de España neste continente. Martí logrou con toda a súa xenialidade unir a todos os cubanos nese partido de unidade revolucionaria e establecer unha estratexia común. Fidel retomou a idea de Martí.
E cando desapareza ese asedio de Estados Unidos.
Probablemente cambiarán as cousas
Habería entón que crear partidos e celebrar eleccións pluripartidistas?
Non se o que decidirán os cubanos cando iso ocorra. Non mo imaxino. Estou segura de que, se hai participación, os cubanos determinarán o que sexa mellor. De momento, o PC ten que ser un partido de participación como o concibía Martí: un partido amplo onde todos os cubanos podamos verter as nosas opinións e ideas. Creo que ese principio está retomándose. Pero houbo un momento en que eu creo que non foi así, nalgún momento o Partido foi moi ríxido.
Ata cando foi ou foi así?
Bo, non son historiadora, pero creo que uns cantos anos. Con todo, observo que iso está cambiando e dáme satisfacción.
Dos debates en Cuba saíron críticas que en parte se están abordando, pero queda moito. A xente quere viaxar con máis liberdade e poder comprar ou vender un coche ou unha casa sen tantas trabas. Que opina?
Non se o que se está analizando nin o que se vai a decidir. Ao meu encantaríame que esas cousas solucionásense. Actualmente a xente pode saír pero con moitas dificultades. Habería que reducir os obstáculos absurdos, que me parecen espantosos. Agora ben, imaxínome que se están analizando cheas de cousas sobre por que se puxeron esas restricións e como debería facerse agora. Porque todos os países teñen restricións e normas para todo, pero non teñen leis estranxeiras que dificultan aínda máis a elaboración das súas políticas nacionais. Nós temos a lei norteamericana de Axuste cubano, que premia aos que se van de xeito ilegal e non outorgan vísalas acordadas para viaxar aos EEUU de xeito legal. E este é un asunto moi grave que debería resolverse co apoio dos gobernos que din amar a democracia. É difícil atopar a xusta medida no medio das hostilidades, pero non podemos pornos limitacións engadidas ás que xa nos impón os inimigos da nación cubana. Que todo analícese con profundidade, para atopar as mellores solucións.
Que non sexa que privemos á xente do seu dereito a saír. Polo meu, que lle dean permiso a todos os que queiran saír, sempre que non teñan débedas coa xustiza.
En canto ás casas. Debe evitarse que unha persoa con diñeiro poida ter cinco casas cando moita xente non ten vivenda. É un problema complexo que existe tamén en Europa. Talvez haxa que atopar unha fórmula que proporcione dereitos, de forma que os cidadáns poidan comprar unha casa, pero non cinco.
Fidel e Raúl falaron da necesidade dun cambio xeracional. Pero na elección da cúpula do Consello de Estado non o vimos.
Teño a impresión de que a introdución de persoas novas preténdese facer amodo, o cal paréceme intelixente. Primeiro irán xunto cos históricos, que se xogaron a vida pola Revolución e non teñen ningún outro compromiso. Iso ten valor. Supoño que haberá un proceso no que os mozos empecen tomando as decisións executivas mentres os maiores seguen marcando as estratexias. Non se, estou observando o que pasa como calquera.
Estaría disposta a meterse máis na area política?
Non me gusta a carreira política. Síntome máis libre así.
Que lle aconsella ultimamente ao seu pai?
Agora véxoo menos porque está máis ocupado. E cando nos vemos tratamos de non falar de problemas porque, se non, bótallenos a perder o encontro familiar. No que máis lle interesa a miña opinión é no tema da sexualidade, nisto que estamos facendo. Debo recoñecer que me facilitou moito o contacto co Partido, axudoume. El, ás veces xoga (ri). Dime: "Tes que convencer a fulano ou a mengano. Xa lograches persuadir a este? Tes que facerche aliada destoutro". Fai bromas, pero me está dando a mensaxe de que hai resistencias e debemos traballar coidadosamente.
E máis en xeral, non lle pide opinión?
Non, porque poderiamos discutir e non o desexamos. De todos os xeitos, fágolle chegar os meus criterios a través dos seus compañeiros. Se algo me preocupa ou non estou de acordo con algunha cousa, por exemplo. Así non pelexamos.
discutiron moito de política?
Desde nena. Eu sempre preguntaba, cuestionaba, criticaba.
Faille caso?
Se o fai non mo dirá.
Como valora a forma en que se fixo a substitución na presidencia do país e o papel que se reservou para Fidel?
Fidel é líder; máis que xefe, é líder. Esa é a diferenza, que ás veces non se entende. El ten unha gran autoridade moral, histórica e de sabedoría.
Ten autoridade por ser un home moi valente, porque sempre se xogou a vida, sen medo ao ciclón, á ditadura, aos espías, a ningunha circunstancia. Porque sempre se comprometeu por mellorar a vida do seu pobo, aínda que ás veces fose difícil porque había pouco pan e moitos a repartir. Para os cubanos é un referente histórico e ata de
identidade cultural e ideolóxica. Sempre lle chamaremos comandante.
A miúdo sublíñanse as diferenzas entre ambos os irmáns e ata hai quen ve certa resistencia de Fidel aos cambios impulsados por Raúl.
Non o sei, nin nunca me vou a decatar. Para o meu tamén é unha incógnita porque eles levan moi discretamente o que fan.
En xeral, dise que son diferentes e talvez complementarios.
Son personalidades moi diferentes, pero iso de complementarios é un cliché.
Cada un achega o seu. Ao meu modo de ver, Fidel é o que coida a estratexia, os obxectivos fundamentais, os principios básicos que non se deben cambiar. E o meu pai, que tamén participou niso, coida máis atentamente os momentos concretos desa estratexia; as engrenaxes do mecanismo. Ten moito sentido común e de traballo en equipo. Por algo o Exército considérase o Ministerio mellor organizado. O sentido común axuda a atopar solucións prácticas. Fidel ten un sentido máis filosófico, aínda que moitas veces demostrou tamén un gran sentido común.
Pero Fidel é sobre todo o das grandes xogadas no escenario político .Nos momentos de confrontación ou dificultade, verlle a el é como ver a un mestre do xadrez que sempre achará unha xogada xenial.
Din que Raúl é duro, esixente.
É esixente, pero flexible e moi humano. Capaz de perdoar en feitos aparentemente imperdoables.
| 26-Jun-2008 | |
| A Luta é o Caminho! PORTUGAL- Cláusula de última hora enfraquece sindicatos O acordo entre patrões, governo e UGT para rever o Código do Trabalho inclui uma medida introduzida à última hora que prevê que um trabalhador possa aderir individualmente à convenção colectiva de trabalho no seu sector. Para além do apelo à não-sindicalização que está contido neste ponto do acordo tripartido, os sindicatos pouco representativos passam a ser privilegiados nas negociações, favorecendo ainda mais o lado patronal. |
terça-feira, 24 de junho de 2008
revolucionarias
O PCV chamou a dicirlle claramente ao país se existe algunha viraxe no
político, no económico, no táctico ou no estratéxico que amerita a
exclusión do Partido Comunista
Tribuna Popular de Caracas, Venezuela (Para Kaos na Rede) [24.06.2008
02:58] - 68 lecturas - 0 comentarios
Buró Político do Comité Central do Partido Comunista de Venezuela PCV
Caracas, 23 de jun. Tribuna Popular TP.- O Buró Político do Comité Central
do Partido Comunista de Venezuela chamou ao Presidente da República ha ser factor de unidade e cohesión de todas as forzas revolucionarias do
proceso venezolano. Así o expresou o secretario xeral do Partido,
Deputado Oscar Figuera, en rolda de prensa.
ESCOITAR E BAIXAR AUDIO DA ROLDA DE PRENSA
1.- PrimeIra Parte da Rolda de Prensa
<http://tribuna-popular.org/audio/buro06232008-1.mp3>
2.- Segunda parte R. de Prensa
<http://www.tribuna-popular.org/audio/buro06232008-2.mp3>
3.- Terceira Parte R.de Prensa
<http://www.tribuna-popular.org/audio/buro06232008-3.mp3>
"É tempo de que se asuma que o que máis lle serve á revolución
venezolana, é que Hugo Rafael Chávez Frías, sexa factor de unidade, sexa
factor de cohesión de todas as forzas sociais e políticas do proceso
revolucionario e que non sexa asumido como xefe dunha parcialidad en particular,
senón como líder de todas as forzas e de todo o proceso",
sinalo o dirixente.
O Partido Comunista de Venezuela expuxo que o Presidente asuma o
liderado de todas as forzas revolucionaria que están no proceso "é
tempo para que se recuperei a condición de líder de toda as forzas do
proceso político venezolano que ten o Presidente", sinalou Figuera.
Para o Buró Político do PCV, o que lle serve á Revolución é que Hugo
Rafael Chávez Frías, sexa factor de unidade, sexa factor de cohesión de todas
as forzas sociais e políticas do proceso revolucionario e que non sexa
asumido como xefe dunha parcialidad en particular, senón como líder de todas
as forzas e de todo o proceso", reiterou o dirixente.
É O MOMENTO DA UNIDADE E DE DIRECCIÓN COLECTIVA
O PCV, caracterizou a situación política nacional que vive o país como
a necesidade de construír a unidade "Este momento segue sendo un tempo de Unidade
Popular Revolucionaria", Nesta caracterización é urxente, para os
comunistas, que se avance na construción do instrumento unitario
-Fronte ampla nacional antiimperialista- cara a cuxa dirección debe avanzar
a Alianza Patriótica, reafirmando que é o tempo da Dirección
Colectiva do Proceso Revolucionario venezolano.
"Na mesma medida en que se reactiva a contraofensiva da reacción
mundial, nesa mesma proporción é necesario fortalecer ese liderado do
Presidente, fortalecer a cohesión de todas as forzas, construír o
instrumento da unidade popular revolucionaria e dotar ese instrumento,
ademais dunha declaración programática de carácter estratéxico, dotalo dunha
Dirección Colectiva do proceso revolucionario", salientou Figuera.
"Nunca será tempo perdido o construír a unidade, o Instrumento de dirección
colectiva". Para os comunistas sería un erro estratéxico do
proceso revolucionario "o non avanzar nesa dirección", xa que, pon o
risco o rumbo do proceso revolucionario venezolano e a perspectiva
socialista do proceso.
O PCV PREGÚNTASE SE HAI VIRAXE NA DIRECCION DO PROCESO
O proceso de liberación e independencia nacional polo cal transita a
revolución, móvense diferentes intereses de clases, sinala o PCV. "Entre
os que estamos convencidos que se debe avanzar cara ao socialismo e
quen, no propio seo do proceso, quen aspiran a unha viraxe profunda
cara á centro dereita".
Figuera advertiu que aos únicos que lles serve a división e falta de cohesión
das forzas revolucionarias, é a quen aspiran a que o
proceso marche cara á centro dereita.
"A ninguén máis lle serve un discurso anticomunista, a ninguén máis lle serve de illamento
da forzas revolucionarias, senón a quen, desde fóra da
revolución como aliados histórico do imperialismo norteamericano, e desde
o propio seo da revolución non lles interesa un camiño na dirección da
construción do socialismo", dixo.
O Partido Comunista de Venezuela, chamou a dicirlle claramente ao país se
existe algunha viraxe no político, no económico, no táctico ou no
estratéxico que amerita a exclusión do Partido Comunista do conxunto das
forzas que forman parte deste proceso "é importante que se lle diga
ao país claramente".
O PCV reafirmou a súa pertenza ao proceso revolucionario venezolano por dereito
propio "Dereito propio gañado en décadas de combate contra o
imperialismo, contra o capitalismo, contra a burguesía, polos dereitos
do pobo, polos dereitos dos traballadores e as traballadoras",
manifestando que quen busquen a súa exclusión, "non o lograrán".
O PCV RATIFICOU As CANDIDATURAS A Elecciones REXIONAIS
O Partido Comunista de Venezuela, ratificou as candidaturas a gobernacions
de Eduardo Linarez en Yaracuy, Carlos Armiche Padrón en Sucre, Henry Parra
"O Galo" en Tachira e de Amado Heredia no Delta Amacuro, así como as
candidaturas aos municipios e concellos rexionais resoltos no XXII
Pleno do Comité Central.
Figuera sinalou respecto diso "asumimos que todas as forzas que somos parte
da revolución, temos o lexitimo dereito a presentar candidaturas, é
un dereito lexitimo de toda organización".
O dirixente foi enfático ao sinalar que non é que uns teñen dereito e
outros partidos non, a apresentar e postular candidaturas, "para iso son os
procesos de construción unitaria, de construción dos consensos",
expresou.
Para o Partido Comunista non basta con ter unha maioría na elección dun
candidato, é necesario avaliar o perfil desa candidatura, "Se
responde aos obxectivos da transformación revolucionaria da
sociedade".
Nun xogo de palabra, o secretario xeral do PCV, sinalou "pode ocorrer
que gañando, perdamos", se se dá o caso que gañando candidaturas, o que se propón é facer perder todo o que avanzou este proceso e agregou "se
gañamos con esas candidaturas, non estamos avanzando, senón perdendo".
Por esa ratificou que fai falta esa dirección colectiva para avaliar cada
candidatura "para que sexamos menos erráticos nunha ou outra iniciativa que
cumpramos.
O CANDIDATO DO TACHIRA DO PSUV DEBE DEFINIR O seu PERFIL
Facendo unha análise dalgunhas candidaturas, Figuera expresou que no caso
da Gobernación do estado Táchira, a Dirección Rexional do PCV
determinou presentar candidato para presionar ao que o candidato do PSUV,
Leonardo Salcedo, "defina claramente o seu perfil de face ao proceso
revolucionario. Estamos falando de construír o socialismo", sinalou.
Respecto diso dixo "necesitamos que ese candidato diga de verdade que está
comprometido cun proceso de realización revolucionaria".
O PCV esixiu que ese candidato mesmo sexa autocritico fronte ao que foi
a súa conduta o 11 e 12 de abril do 2002, que de acordo antecedentes
recollidos na zona a súa conduta non tería sido en defensa do proceso
revolucionaria, senón todo o contrario.
"Nós non pasamos facturas, pero sí esiximos a autocritica necesaria a esa
conduta" expresou Oscar Figuera.
Agregando que "non pode alguén cometer un erro das características da
que sucederon no Táchira e, agora coa súa cara moi limpa, ser
candidato do proceso revolucionario", sinalou o dirixente.
No Táchira non se pode ter un gobernador non gañado para o proceso
revolucionario porque de acordo ao PCV "Os combates que están
en desenvolvemento e están por vir, serán de maior profundidade".
A ALIANZA PATRIÓTICA DEBE ESTRUTURARSE EN TODO O PAÍS
O Partido Comunista está pondo todo o seu empeño en que a Alianza
Patriótica se convérta na Dirección Colectiva da Revolución, na
dirección que se transforme na grande Fronte Nacional Antiimperialista que
o proceso histórica necesita "somos quen temos exposto a necesidade
de incorporar aos movementos revolucionarios e estruturarse a nivel de todas
as rexións do país"
Figuera afirmou que "non hai proceso revolucionario que de verdade poida darse
se non se constrúen os instrumentos de dirección revolucionaria necesaria
para empuxar eses procesos. É unha necesidade histórica".
Fronte á posibilidade que o PSUV manteña, en forma excluínte, a todos
os seus candidatos, Figuera manifestou a necesidade de ser consistente e ser
consecuente co que todos os sectores sinalaron que a Alianza
Patriótica é Estratéxica, máis aló do electoral, no caso que non
houbese acordo total en todas as rexións do país" non debería de rachar",
expresou Figuera.
http://www.tribuna-popular.org
Máis información en Kaos na Rede:
América Latina
Esquerda a debate
Venezuela
