A crise humanitaria que agachan os media
a crise, que a paguen os ricos
EDITORIAL AFONSO VELÁSQUEZ A crise humanitaria que ocultan os medios A “movida” que se está creando coa denominada «desaceleración » do mecanismo capitalista colombiano pon ao espido algunhas das secuelas do noso sistema político. E sobre todo, revela o carácter descaradamente clasista do Goberno actual, así como a súa subordinación servil á política norteamericana, cuxo principal papel é o da promoción dos privilexios e gabelas de que gozan os grandes monopolios, en primeiro lugar as grandes transnacionales. Colombia responde ao vello esquema da división internacional do traballo que se conformou desde comezos do século pasado para conveniencia da dominación imperialista. O seu lugar é o dun país primario-exportador, cuxa función é a de provedor dependente dos intereses imperialistas. Este tipo tributario de estrutura intensificouse pola imposición nas últimas décadas do modelo neoliberal. Por iso, cando a economía imperialista entrou na fase recesiva do ciclo, a situación colombiana resulta gravemente lesionada cos desastres deste proceso, agravado pola intensificación da dependencia que a caracteriza e que se profundou nesta etapa. Esta é a razón principal das crecentes dificultades con que está tropezando a administración uribista. As economías centrais tratan de descargar e exportar a súa crise sobre as economías satélites, incluíndo algunhas de América Latina. Como a orientación xeral da política económica colombiana- e este é un signo estrutural- é a dun desenvolvemento unilateral con base na exportación de produtos básicos, a crise deste sector tende a transmitirse ao conxunto da estrutura. As diferenzas e contradicións que enfrontan a diversos sectores capitalistas, non son máis que o afán de cada un de salvarse da crise e de sacar beneficios dela. Pero é característico do poder da dereita -montado sobre o liderado dos sectores financeiros e o reforzo dos señores da terra- a forma como trata de temperar a desaceleración económica. Un Goberno que cicatea aos traballadores ata o último peso do salario mínimo, o único que se lle ocorre é a axuda, con máis de 200.000 $millóns do orzamento nacional para subsidiar aos exportadores que supostamente perden pola reevaluación do peso. Subsidios que se suman ao medio billón que se gastou no primeiro semestre en créditos brandos e o máis dun billón que se entregou aos terratenientes no programa «Agro, ingreso seguro». O xusto é que esta crise, orixinada pola política económica da clase gobernante, sexa pagada por esta, única responsable dela. E sobre todo, o que revela este barullo económico é o fracaso total desa política e a necesidade dun novo modelo que favoreza os intereses nacionais e populares. O cal, á súa vez, expón ao movemento popular a urxencia de substituír o actual sistema de poder .
