A GUERRA DO IRÁN
A pesar de considerar positivos os incentivos Irán prepárase para a guerra`
Nazanín Amirian
Rebelión
Un ultimo tenteo, para gañar tempo un e o outro. De novo, o paquete de incentivo ofrecido a Irán polos membros permanentes do Consello de Seguridade e Alemaña (5 1) a cambio de suspender o seu enriquecemento de uranio non inclúe as garantías de seguridade, -a principal esixencia de Irán-, e deixa libres as mans de EEUU e Israel para atacarlle aínda que poña fin ao seu plan nuclear. A trampa tendida a Irán é a mesma que atrapou a Iraq: o Occidente no canto de presentar probas de que Saddam tiña armas de destrución masiva, presionáballe para que demostrase o contrario. ¡Simplemente, imposible!. En 2004 o goberno de Jatami paralizou o programa da discordia, e con todo as presións e ameazas foron en aumento.
Aínda así, estamos ante unha nova situación. Por unha banda, as ameazas militares contra Irán proveñen principalmente máis de Israel que de EEUU; pois o informe da Intelixencia Nacional estadounidense sobre a detención do programa nuclear de Teherán no ano 2003 complicou as iniciativas de Bush, á vez que as palabras ?non medidas? de Ahamadineyad sobre o goberno israelí ?que non sobre os xudeus-, fan que a opinión publica asimilase mellor un ataque deste país que un iniciado por Wáshington. Doutra banda, o goberno iraniano xa deixou de cualificar estas ameazas como "guerra psicolóxica" e de palabrerías sobre o ?afundimento de EEUU no pantano iraquí?, para falar abertamente da posibilidade real dunha agresión militar contra o país. As recentes manobras do exercito israelí cun centenar de avións de combate, a distribución de equipos atómicos, biolóxicos e químicos entre a súa poboación, as afirmacións de Mofaz, o seu viceprimeiro ministro que considera ?'inevitable'? un ataque preventivo sobre Irán, e o prognóstico profético de John Bolton, o ex Embaixador dos EEUU en ONU, de que a agresión tería lugar entre 4 de novembro o día das eleccións de norteamericanas e a transferencia do mando, espertan a calquera durmido.
Irán en estado de alerta
?Ninguén poderá imaxinar cal será a nosa reacción?, avisa o Coronel Yafari, comandante dos Gardiáns islámicos-, que así revelaba parte da represalia deseñada, se cae unha bomba sobre Irán: bloquear a saída das petroleiras do Golfo Pérsico, e deixar o mundo sen o 40% do cru que recibe a diario, atacar os intereses de Israel e de EEUU onde poidan e converter a rexión nunha bóla de lume, e iso só para empezar.
Os iranianos xa coñecen o plan TIRANNT (Theater Iran Near Term), un modelo de teatro de guerra trazada para Irán como escenario dun conflito total, que toma dimensións estremecedoras con anuncios como o do diario turco Milli Gazete, que afirmaba a semana pasada que EEUU trasladou decenas de cabezas nucleares da base turca de Incirlik a Arbil, a cidade kurda de Iraq, próxima a Irán.
Este escenario tamén inclúe plans para desestabilizar o réxime desde dentro. Cumprindo A Lei de Apoio á Liberdade e Democracia en Irán (Iran Freedom and Democracy Support Act), o congreso destinou 400 millóns de dólares para crear e financiar a grupos opositores. O núcleo desta quinta columna compono ?jondolalha ?soldados de Deus?, de corte Ao Qaedista que opera en Baluchistán de Irán; os Muyahedines do Pobo, veterano grupo terrorista chiita; ou o novo Partido para a Vida Libre do Kurdistán. A súa misión consiste en provocar disturbios étnicos nun país co 60 por cento da poboación pertencentes ás minorías éticas, para logo xustificar unha intervención militar co fin de ?salvarlles dunha limpeza étnica? cometida polos ayatolas. Os Gardiáns Islámico, no medio dun atentado contra a vida do Coronel Amangaha, (responsable da detención dos 15 mariñeiros británicos o ano pasado), e unha pena de morte para un home acusado de espiar para Israel, emprenden a reestruturación da súa organización por primeira vez en 20 anos, para enfrontarse ás ?ameazas internas e externas?. Dividíronse en equipos autónomos para operar en 31 zonas do país, crearon 600 escuadrones de acción rápida, e fortaleceron aos Kade, as forzas especiais.
Os cidadáns que aínda sofren as consecuencias da longa guerra con Iraq, e son testemuñas da traxedia deste pobo tras a ocupación da súa terra, viven aterrorizados ante o que se aveciña; son conscientes de que EEUU non desistirá no seu intento de controlar a un Irán sinónimo de geoenergía en maiúsculas, e de neutralizalo na rexión para consolidar a hexemonía de Israel.
Sen autoridade legal nin moral Wáshington e os seus aliados volven colocar ao mundo ante unha catástrofe de consecuencias imprevisibles.
www.nazaninamirian.es
********************************************************************************
Guerra con Irán Haberá ou non haberá?
Juan Gelman
Páxina 12
Guerra con Irán? Os ?falcóns-galiña? quérena antes de que W. Bush termine o seu mandato, en xaneiro do 2009. A pesar das xenuflexions de Obama ante o Comité estadounidense-israelí de asuntos públicos (Aipac, polas súas siglas en inglés), o poderoso lobby prol-Israel non lle cre moito. Tampouco Tel Aviv e as dúas instancias actúan como pinza para que o ataque se prodúza. Durante a súa disputa con Hillary Clinton pola candidatura do Partido Demócrata, o probable futuro presidente de EE.UU. falou de reunirse co presidente iraniano para resolver as diferenzas mediante negociacións diplomáticas. Corrido abruptamente ao centro, Obama atenuou non pouco tal posibilidade, pero o devandito, dito está. E, sábese, a confianza mata ao home.
A forza aérea israelí levou a cabo o mes pasado unha manobra masiva sobre o Mediterráneo oriental e Grecia, que sería o simulacro dun bombardeo a Irán. O mesmo día en que o New York Estafes publicaba esta información ?20 de xuño?, o primeiro ministro de Israel Ehud Olmert reuníase secretamente co coronel (R) Aviam Sela. Este aviador non é calquera aviador: foi o cerebro da operación que destruíu o reactor nuclear iraquí de Osirak en 1981. Segundo fontes israelís, Olmert consultaría a Sela sobre a posibilidade dun operativo similar contra Irán (Ma?ariv, 22-6-08). Non sorprende: no seu discurso ante o Aipac, Olmert chamou a ?a comunidade internacional? a tomar ?medidas drásticas? contra Irán (www.mfa.gov.il, 3-6-08). O viceprimeiro ministro israelí Shaul Mofaz foi máis lonxe: sinalou que o ataque contra Irán é ?inevitable? (Reuters, 6-6-08).
A razón que se esgrime é sempre a mesma, pero agora cocíñase con carbóns de histeria: Tel Aviv proclama que Irán posuirá bombas nucleares nun par de anos e que é imprescindible impedilo, aínda que os 16 servizos de Intelixencia norteamericanos coincidiron en que Teherán cesou o seu programa de produción da bomba no ano 2003. Pero unha cousa foi destruír un reactor nuclear en Iraq ?un só branco? e outra moi distinta bombardear as dispersas e subterráneas instalacións nucleares iranianas. Israel necesita a intervención do seu socio maior, EE.UU., e do tema ocúpase o Aipac xunto co vicepresidente Dick Cheney. Polo momento, a Casa Branca aumentou en 170.000 millóns de dólares a axuda militar a Tel Aviv. E o lobby prol-israelí está traballando duro para que o Congreso aprobe a imposición dun bloqueo naval a Irán.
Trátase do proxecto de resolución 580 do Senado e 362 da Cámara de Representantes, cuxa aprobación o Aipac e Tel Aviv consideran decisiva. A medida conta xa co patrocinio de 30 senadores e de 220 representantes dos dous partidos. O seu texto é hipócrita: proclama que ?nada desta resolución entenderase como unha autorización para levar a cabo unha acción militar?, pero declara que o Congreso solicita ao presidente ?que encabece un esforzo internacional para aumentar inmediata e dramaticamente a presión sobre Teherán a fin de que suspenda de xeito verificable as súas actividades de enriquecemento de uranio, entre outras cousas prohibindo a exportación de produtos petroquímicos a Irán? (www.govtrak.us/congress, 2-6-08).
Teherán anunciou que, no caso dun ataque, ?actuaría definitivamente para impor o seu control sobre o Golfo Pérsico e o Estreito de Ormuz?, polo que pasa o 40 por cento do petróleo que o mundo consome. A resposta, que revela plans feitos, non se fixo esperar: o vicealmirante Kevin J. Cosgriff, comandante da 5ª Flota de EE.UU. con base en Bahrein, vociferou que ao Estreito ?non o van a pechar (os iranianos)?. Non se lles permitirá que o pechen. O noso control do Golfo Pérsico e do Estreito de Ormuz sería unha das nosas accións? (AFP, 30-6-08). A guerra, pois.
Está claro que EE.UU. non só quere petróleo: o seu obxectivo é, ademais, xeopolítico, imperial. Os conservadores ?realistas? e non poucos xefes do Estado Maior Conxunto opuxéronse á aventura iraniana: temen que o conflito se rexionalice, que se multipliquen os atentados terroristas en chan estadounidense e/ou contra os intereses de EE.UU. no exterior e, sobre todo, saben que o prezo do ouro negro irase ás nubes ?aumentou un 50 por cento no que vai do 2008? e que podería chegar aos 200 dólares por barril e máis. Tamén seguirá subindo o descontento do pobo norteamericano polo encarecemento da gasolina e dos produtos de primeira necesidade: unha sondaxe dos Angeles Estafes/Bloomberg revelou que o 70 por cento dos interrogados sofre graves problemas financeiros e que máis do 80 por cento culpa á Casa Branca de non facer o debido para solucionalos (www.calendarlive.com, 25-6-08).
O fenómeno máis curioso ?ou non? é que a comunidade xudía de EE.UU., que o Aipac di representar, oponse sen medias tintas a unha acción militar contra Irán. A última enquisa sobre o tema é a de USA Today/Gallup e mostra que o 73 por cento dos xudeus estadounidenses inclínase por ?os esforzos económicos e diplomáticos? para que Irán deteña o seu programa nuclear; só o 18 por cento pronunciouse a favor dunha ?acción militar? (www.pollingreport.com, 2/4-11-07). Talvez estes resultados molestaron ao Aipac: desde novembro do ano pasado non se volveron a realizar enquisas similares.
