O estado ecuatoriano incauta 195 empresas pertencentes
a unha das familias oligárquicas máis importante do país
Os seus propietarios eran donos do banco que protagonizou a maior estafa da historia do país fai dez anos
Decio Machado
Rebelión
9 de xullo de 2008
O Estado incauta 195 empresas pertencentes a unha das familias oligárquicas máis importante do país. Os medios de comunicación en mans da dereita comezan unha dura campaña de desprestixio sobre Rafael Correa. Os medios de comunicación internacional: CNN, grupo PRiSA, etc? secundan a campaña da dereita.
De igual xeito que se manipulou a decisión do goberno venezolano de non renovar a concesión de Radio Caracas TV (RCTV) o 27 de maio do ano pasado, os medios de comunicación ecuatorianos e internacionais xa están manipulando a incautación de varias empresas de comunicación na madrugada do día de onte, 8 de xullo, pola Fiscalía Xeral da Nación e a Axencia de Garantías de Depósito (AGD) ecuatoriana.
Mentres os medios recollen declaracións do tipo de ?atentado e atropelo á liberdade de expresión?, emitida entre outros moitos xornalistas, por Nicolás Vega, xerente da televisión Gamavisión; ou ata as do alcalde de Guayaquil, o líder ?secesionista? socialcristiano e portavoz da oligarquía tradicional, Jaime Nebot , nas cales advirte demagóxicamente: ?é o inicio do fin da liberdade de expresión no país?; a realidade correspóndese, do mesmo xeito que pasou en Venezuela fai algo máis dun ano, a algo moi distinto.
Que sucedeu en realidade?
A Axencia de Garantías e Depósito AGC, conforme ao artigo nº 29 da Lei de Reordenamiento en materia económica e tributaria, dispuxo a incautación de todos os bens de propiedade dos administradores e accionistas do ex Filanbanco, ao 2 de decembro de 1998; cuxas perdas foron determinadas pola Xunta Bancaria , por 661 millóns de dólares, conforme o previsto na resolución JB-2008-01084, con data 26 de febreiro de 2008.
Artigo 29, Lei AGD: ??naqueles casos en que os administradores declaren patrimonios técnicos irreais, alteren as cifras dos seus balances ou cobrado taxas de interese sobre interese, garantirán co seu patrimonio persoal os depósitos da institución financeira, e a AGD poderá incautar aqueles bens que son de público coñecemento de propiedade destes accionistas e transferilos a un fideicomiso en garantía mentres se proba a súa real propiedade??.
Non é unha incautación única sobre medios de comunicación ou polo mero feito de ser medios de comunicación. O goberno ecuatoriano incautou 195 empresas entre elas: empresas agrícolas, de comercio, de seguros; de construción; iates, avións e outro tipo de bens inmobles, ademais das empresas mediáticas. Os seus propietarios, o chamado Grupo Isaías, eran os propietarios de Filanbanco, entidade que xunto con outras articularon a estafa máis grande da historia do Ecuador, fai 10 anos. De feito, a familia Isaías, vive desde entón en Miami, Estados Unidos.
Con esta medida, que debeu ser tomada fai 10 anos, renace a esperanza dos centos de cidadáns aos que nunca se lles devolveu o seu diñeiro logo da quebra de Filanbanco. Ademais estas incautacións non vulneran ningún dereito laboral nin paralizará ningunha das empresas en cuestión, é o Estado ecuatoriano o que agora velará e garantirá a estabilidade laboral.
A intoxicación mediática á que unha vez máis esta sendo sometida a comunidade internacional por medio dos grandes grupos de comunicación, intenta facer crer que o chamado goberno da Revolución Cidadá , presidido por Rafael Correa, desenvolveu unha acción para facerse cos medios de comunicación opositores, e que dita acción carece de lexitimidade xurídica.
O certo é que, entre as 195 empresas da familia Isaías incautada, atópase tres canles de televisión (TC Televisión, Gamavisión, Cable Noticias CN3), máis a televisión por cable, Cable Deportivo. Ademais, os Isaías, ten entre o seu holding empresarial, media ducia de radios (entre elas destacan Súper K8 800 e Radio Carrusel), así como outra media ducia de revistas ( A Onda , Xeración XXI, O Agro, Samborondón,?). Todos eles quedaron incautados polo Estado.
De quen son os medios de comunicación no Ecuador?
A industria mediática ecuatoriana, do mesmo xeito que a do resto do planeta, derivou en dous efectos importantes nos últimos trinta anos. Por unha banda, unha crecente privatización monopólica que xera significativos lazos entre grupos de poder e medios de comunicación. Pero ademais, dita relación ten un efecto directo sobre a intención e direccionalidade da información, instrumentalizada desde os intereses de quen son propietarios dos medios.
Esta relación -prensa-grupos económicos- non é nova. A tendencia mundial por comercializar os medios de comunicación responde á importancia ideolóxica que teñen, e ao poder que supón o manexo de información. Nese sentido, Ecuador non foi unha excepción.
Os medios ofrecen a posibilidade de controlar de xeito indirecto, a través da unificación de pensamento e a inxerencia na percepción cidadá. Trátase dunha hábil estratexia, considerando que se ampara no discurso da democracia e a liberdade de expresión.
A manipulación de información responde a un interese específico de control social a través da homogenización de percepcións, incidindo directamente no imaxinario social e o debate público. O papel dos medios xa non é informar senón moldear unha sociedade funcional aos grandes poderes económicos.
Durante os últimos anos, en Ecuador producíronse unha serie de acontecementos que foron modificando a configuración dos grupos económicos do país. Neste sentido, resulta importante destacar o papel da crise bancaria de 1998 no reordenamiento dos grupos de poder económico do país.
Na actualidade, a propiedade sobre os medios no Ecuador presenta características monopólicas. Son os grandes grupos económicos do país os que concentran os espazos mediáticos, baixo o tradicional formato de familias pechadas. Un cruzamento de información sobre accionistas e directorios de medios revela ademais unha importante imbricación entre estes grupos vinculados a través de relacións comerciais, familiares e por propiedades compartidas.
Neste momento, e a falta dunha oposición sólida capaz de estruturar alternativas ao goberno do presidente Correa, son os medios as ferramentas utilizada pola oligarquía para intentar desprestixiar e deslegitimar o actual momento de transformación social que vive o Ecuador.
Os grupos tradicionais que controlan os medios no en Ecuador son:
- Isaías de Guayaquil Eljuri de Cuenca e Vivanco de Quito, entre estes tres grandes grupos, conforman o supergrupo IEV, o holding multimedia máis importante. Cada familia mantén o control total sobre determinados medios pero ademais teñen un conxunto de intereses mutuos nun número importante de medios de comunicación.
- Mantilla Mosquera e Mantilla Anderson, ambos de Quito, conforman o supergrupo Mantilla: Relación familiar (primos irmáns). Intereses comúns en sector editorial. Contan con empresas que os enlazan economicamente. Separación de intereses a nivel de prensa escrita.
- E os grupos soltos, Vivanco e Egas de Quito; así como, Alvarado, Pérez e Martínez de Guayaquil.
Todos eles son de perfil conservador, non habendo sectores progresistas mediáticos máis aló da televisión estatal ?Ecuador TV, sen emisión permanente-, o xornal O Telégrafo (tamén estatal e cunha limitada tirada de 25.000 exemplares) e unha rede de radios comunitarias, entre as que destaca A Lúa (activa protagonista durante o derrocamento do coronel Lucio Gutiérrez).
No Ecuador actualmente son 19 familias oligárquicas, as que controlan a nivel nacional a pantalla nova: de 348 concesións, 287 están en mans destes grupos familiares, xa sexa como persoas xurídicas ou como persoas naturais. O resto de concesións atópanse en provincias, principalmente en posesión de políticos ou empresarios locais.
Entre estas familias, os Isaías son os máis importantes, tendo no seu poder o 27% da concentración mediática televisiva.
Os antecedentes investigativos.
O pasado 4 de agosto de 2007, o presidente Rafael Correa, afirmaba que o atraco bancario de 1999 ao que se viu sometido o país é unha ?historia tenebrosa? que ?non quedará na impunidade? e pediu aos ecuatorianos estar atentos ao futuro.
Nese momento, Correa advertía aos cidadáns que os resultados do informe que a comisión de auditoría do salvataje bancario ?eran estremecedores?. Devandito informe foi presentado publicamente o 9 de agosto do ano pasado, e a partir de aí, o goberno pediu ao Fiscal Xeral da Nación que investigue aos responsables e conforme unha veeduría cidadá para que estes delitos fosen sancionados e non quedasen na máis absoluta impunidade.
Correa denunciaba entón, que ?todo foi un plan para crebar ao país e encher o peto dos banqueiros? (na actualidade, todos instalados nos Estados Unidos), indicando tamén que ese ?atraco? financeiro de 1999 e 2000 tivo como antecedentes a manipulación das leis.
A banca controlou a Constituínte de 1998.
Os banqueiros interviron en varias leis en elaboración da Asemblea Constituínte de entón, dominada polo Partido Social Cristián e a Democracia Cristiá , co fin de realizar modificacións legais para o seu beneficio.
Modificouse por exemplo a transitoria número 42 da Constitución en relación coa xestión do Banco Central para incorporar o seguinte contido: ?Ata que o Estado conte cos instrumentos legais adecuados para enfrontar crises financeiras e polo prazo non maior de dous anos, contados a partir da vixencia desta Constitución, o Banco Central do Ecuador poderá outorgar créditos de estabilidade e de solvencia ás institucións financeiras, así como crédito para atender o dereito de preferencia ás persoas naturais depositantes nas institucións que entren en proceso de liquidación?.
Os banqueiros preparáronse a lexislación, xa sabendo que viña a crise e fixeron unha Constitución á súa medida para que todo o pobo ecuatoriano pagase a súa irresponsabilidade e os seus lucros indecorosos.
Tras este primeiro paso para atracar o país, veu o segundo, en decembro de 1998, coa aprobación de lei da Axencia de Garantía de Depósitos (AGD), cuxo lema parece ser, segundo Correa: ?creben para diante que todo o Ecuador paga?.
Logo de marzo de 1999, chegou o congelamiento de depósitos, que se converteu no maior comiso da historia do país (versión ecuatoriana do ?corralito? arxentino), e rexistrouse unha depreciación do sucre (moeda do país naquel momento), que pasou dun tipo de cambio de 5.000 sucres por dólar a 25.000 sucres por dólar, co que se consumou o roubo das catro quintas partes dos depósitos do pobo ecuatoriano.
Os presidentes implicados.
Toda esta operación de roubo a escala nacional, comezou durante o mandato de Fabián Alarcón, declarado presidente interino logo da destitución, tras fortes mobilizacións populares, de Abdalá Bucaram, o 11 de febreiro de 1997. Isto levou a unha crise política, xa que constitucionalmente a sucesión correspondía á entón vicepresidenta, Rosalía Arteaga, que asumira o poder sen a autorización do Congreso o 6 de febreiro. Arteaga exerceu de xeito oficial como presidenta entre 9 ao 11 de febreiro, pero cedeu finalmente ante Alarcón, que asumiu de xeito interino ata o 10 de agosto de 1998.
O seu goberno foi caótico. A crise constitucional desatada a partir da súa designación acabou cun referendo que deu paso á Asemblea Constituínte anteriormente referenciada, que redactou a nova Carta Magna de 1998.
O interinazgo de Alarcón prolongouse ata o 10 de agosto de 1998, cando asumiu un novo presidente elixido nas urnas, o alcalde de Quito Jamil Mahuad.
Mahuad, líder da Democracia Popular , gobernou o país entre 1998 e o seu derrocamento no 2000. Recordado como o presidente máis nefasto da historia do Ecuador desde o seu regreso á vida democrática, actualmente dita clases en Harvard, onde imparte cursos de escenarios políticos.
A consecuencia: o éxodo dun pobo.
O masivo roubo desenvolvido polos tenebrosos banqueiros ecuatorianos, en contubernio co Goberno de Jamil Mahuad, causou repercusións terribles, valorándose o desfalco económico nuns 6.000 millóns de dólares.
Con todo, o custo deste asalto tivo repercusións aínda máis graves para a poboación ecuatoriana. Desde 1995, con énfase principalmente en 1999 e 2000 (momento do atraco bancario), cerca do 25 % da poboación do Ecuador, tivo que emigrar.
Os estragos económicos da última guerra contra o Perú (1995), a devastación causada ao longo de toda a costa do país polo Fenómeno do Neno durante 1998, e en especial, que creba fraudulenta dos principais bancos (1999), foron os principais causantes do éxodo masivo ecuatoriano a Europa e Estados Unidos.
O atraco bancario e a posterior dolarización do país, no ano 2000, deixou á economía ecuatoriana contra as cordas, a cal de feito salvar consecuencia de divísalas enviadas polos inmigrantes que tiveron que saír do país.
O que está por vir...
O presidente Correa xa o advertiu, farase xustiza, aínda que sexa 10 anos despois, non son os Isaías os únicos que serán incautados polo goberno da Revolución Cidadá.
Un acto de valentía como este por parte do Executivo ecuatoriano, con Correa á cabeza, merece ser aclarado, con independencia da manipulación mediática á que se lle intente someter por parte de medios de comunicación que desde fai xa moitos anos, deixaron de lado a ética xornalística e a súa función primordial: a facilitación dunha información obxectiva para o conxunto da cidadanía.
http://www.vamosacambiarelmundo.org/
a unha das familias oligárquicas máis importante do país
Os seus propietarios eran donos do banco que protagonizou a maior estafa da historia do país fai dez anos
Decio Machado
Rebelión
9 de xullo de 2008
O Estado incauta 195 empresas pertencentes a unha das familias oligárquicas máis importante do país. Os medios de comunicación en mans da dereita comezan unha dura campaña de desprestixio sobre Rafael Correa. Os medios de comunicación internacional: CNN, grupo PRiSA, etc? secundan a campaña da dereita.
De igual xeito que se manipulou a decisión do goberno venezolano de non renovar a concesión de Radio Caracas TV (RCTV) o 27 de maio do ano pasado, os medios de comunicación ecuatorianos e internacionais xa están manipulando a incautación de varias empresas de comunicación na madrugada do día de onte, 8 de xullo, pola Fiscalía Xeral da Nación e a Axencia de Garantías de Depósito (AGD) ecuatoriana.
Mentres os medios recollen declaracións do tipo de ?atentado e atropelo á liberdade de expresión?, emitida entre outros moitos xornalistas, por Nicolás Vega, xerente da televisión Gamavisión; ou ata as do alcalde de Guayaquil, o líder ?secesionista? socialcristiano e portavoz da oligarquía tradicional, Jaime Nebot , nas cales advirte demagóxicamente: ?é o inicio do fin da liberdade de expresión no país?; a realidade correspóndese, do mesmo xeito que pasou en Venezuela fai algo máis dun ano, a algo moi distinto.
Que sucedeu en realidade?
A Axencia de Garantías e Depósito AGC, conforme ao artigo nº 29 da Lei de Reordenamiento en materia económica e tributaria, dispuxo a incautación de todos os bens de propiedade dos administradores e accionistas do ex Filanbanco, ao 2 de decembro de 1998; cuxas perdas foron determinadas pola Xunta Bancaria , por 661 millóns de dólares, conforme o previsto na resolución JB-2008-01084, con data 26 de febreiro de 2008.
Artigo 29, Lei AGD: ??naqueles casos en que os administradores declaren patrimonios técnicos irreais, alteren as cifras dos seus balances ou cobrado taxas de interese sobre interese, garantirán co seu patrimonio persoal os depósitos da institución financeira, e a AGD poderá incautar aqueles bens que son de público coñecemento de propiedade destes accionistas e transferilos a un fideicomiso en garantía mentres se proba a súa real propiedade??.
Non é unha incautación única sobre medios de comunicación ou polo mero feito de ser medios de comunicación. O goberno ecuatoriano incautou 195 empresas entre elas: empresas agrícolas, de comercio, de seguros; de construción; iates, avións e outro tipo de bens inmobles, ademais das empresas mediáticas. Os seus propietarios, o chamado Grupo Isaías, eran os propietarios de Filanbanco, entidade que xunto con outras articularon a estafa máis grande da historia do Ecuador, fai 10 anos. De feito, a familia Isaías, vive desde entón en Miami, Estados Unidos.
Con esta medida, que debeu ser tomada fai 10 anos, renace a esperanza dos centos de cidadáns aos que nunca se lles devolveu o seu diñeiro logo da quebra de Filanbanco. Ademais estas incautacións non vulneran ningún dereito laboral nin paralizará ningunha das empresas en cuestión, é o Estado ecuatoriano o que agora velará e garantirá a estabilidade laboral.
A intoxicación mediática á que unha vez máis esta sendo sometida a comunidade internacional por medio dos grandes grupos de comunicación, intenta facer crer que o chamado goberno da Revolución Cidadá , presidido por Rafael Correa, desenvolveu unha acción para facerse cos medios de comunicación opositores, e que dita acción carece de lexitimidade xurídica.
O certo é que, entre as 195 empresas da familia Isaías incautada, atópase tres canles de televisión (TC Televisión, Gamavisión, Cable Noticias CN3), máis a televisión por cable, Cable Deportivo. Ademais, os Isaías, ten entre o seu holding empresarial, media ducia de radios (entre elas destacan Súper K8 800 e Radio Carrusel), así como outra media ducia de revistas ( A Onda , Xeración XXI, O Agro, Samborondón,?). Todos eles quedaron incautados polo Estado.
De quen son os medios de comunicación no Ecuador?
A industria mediática ecuatoriana, do mesmo xeito que a do resto do planeta, derivou en dous efectos importantes nos últimos trinta anos. Por unha banda, unha crecente privatización monopólica que xera significativos lazos entre grupos de poder e medios de comunicación. Pero ademais, dita relación ten un efecto directo sobre a intención e direccionalidade da información, instrumentalizada desde os intereses de quen son propietarios dos medios.
Esta relación -prensa-grupos económicos- non é nova. A tendencia mundial por comercializar os medios de comunicación responde á importancia ideolóxica que teñen, e ao poder que supón o manexo de información. Nese sentido, Ecuador non foi unha excepción.
Os medios ofrecen a posibilidade de controlar de xeito indirecto, a través da unificación de pensamento e a inxerencia na percepción cidadá. Trátase dunha hábil estratexia, considerando que se ampara no discurso da democracia e a liberdade de expresión.
A manipulación de información responde a un interese específico de control social a través da homogenización de percepcións, incidindo directamente no imaxinario social e o debate público. O papel dos medios xa non é informar senón moldear unha sociedade funcional aos grandes poderes económicos.
Durante os últimos anos, en Ecuador producíronse unha serie de acontecementos que foron modificando a configuración dos grupos económicos do país. Neste sentido, resulta importante destacar o papel da crise bancaria de 1998 no reordenamiento dos grupos de poder económico do país.
Na actualidade, a propiedade sobre os medios no Ecuador presenta características monopólicas. Son os grandes grupos económicos do país os que concentran os espazos mediáticos, baixo o tradicional formato de familias pechadas. Un cruzamento de información sobre accionistas e directorios de medios revela ademais unha importante imbricación entre estes grupos vinculados a través de relacións comerciais, familiares e por propiedades compartidas.
Neste momento, e a falta dunha oposición sólida capaz de estruturar alternativas ao goberno do presidente Correa, son os medios as ferramentas utilizada pola oligarquía para intentar desprestixiar e deslegitimar o actual momento de transformación social que vive o Ecuador.
Os grupos tradicionais que controlan os medios no en Ecuador son:
- Isaías de Guayaquil Eljuri de Cuenca e Vivanco de Quito, entre estes tres grandes grupos, conforman o supergrupo IEV, o holding multimedia máis importante. Cada familia mantén o control total sobre determinados medios pero ademais teñen un conxunto de intereses mutuos nun número importante de medios de comunicación.
- Mantilla Mosquera e Mantilla Anderson, ambos de Quito, conforman o supergrupo Mantilla: Relación familiar (primos irmáns). Intereses comúns en sector editorial. Contan con empresas que os enlazan economicamente. Separación de intereses a nivel de prensa escrita.
- E os grupos soltos, Vivanco e Egas de Quito; así como, Alvarado, Pérez e Martínez de Guayaquil.
Todos eles son de perfil conservador, non habendo sectores progresistas mediáticos máis aló da televisión estatal ?Ecuador TV, sen emisión permanente-, o xornal O Telégrafo (tamén estatal e cunha limitada tirada de 25.000 exemplares) e unha rede de radios comunitarias, entre as que destaca A Lúa (activa protagonista durante o derrocamento do coronel Lucio Gutiérrez).
No Ecuador actualmente son 19 familias oligárquicas, as que controlan a nivel nacional a pantalla nova: de 348 concesións, 287 están en mans destes grupos familiares, xa sexa como persoas xurídicas ou como persoas naturais. O resto de concesións atópanse en provincias, principalmente en posesión de políticos ou empresarios locais.
Entre estas familias, os Isaías son os máis importantes, tendo no seu poder o 27% da concentración mediática televisiva.
Os antecedentes investigativos.
O pasado 4 de agosto de 2007, o presidente Rafael Correa, afirmaba que o atraco bancario de 1999 ao que se viu sometido o país é unha ?historia tenebrosa? que ?non quedará na impunidade? e pediu aos ecuatorianos estar atentos ao futuro.
Nese momento, Correa advertía aos cidadáns que os resultados do informe que a comisión de auditoría do salvataje bancario ?eran estremecedores?. Devandito informe foi presentado publicamente o 9 de agosto do ano pasado, e a partir de aí, o goberno pediu ao Fiscal Xeral da Nación que investigue aos responsables e conforme unha veeduría cidadá para que estes delitos fosen sancionados e non quedasen na máis absoluta impunidade.
Correa denunciaba entón, que ?todo foi un plan para crebar ao país e encher o peto dos banqueiros? (na actualidade, todos instalados nos Estados Unidos), indicando tamén que ese ?atraco? financeiro de 1999 e 2000 tivo como antecedentes a manipulación das leis.
A banca controlou a Constituínte de 1998.
Os banqueiros interviron en varias leis en elaboración da Asemblea Constituínte de entón, dominada polo Partido Social Cristián e a Democracia Cristiá , co fin de realizar modificacións legais para o seu beneficio.
Modificouse por exemplo a transitoria número 42 da Constitución en relación coa xestión do Banco Central para incorporar o seguinte contido: ?Ata que o Estado conte cos instrumentos legais adecuados para enfrontar crises financeiras e polo prazo non maior de dous anos, contados a partir da vixencia desta Constitución, o Banco Central do Ecuador poderá outorgar créditos de estabilidade e de solvencia ás institucións financeiras, así como crédito para atender o dereito de preferencia ás persoas naturais depositantes nas institucións que entren en proceso de liquidación?.
Os banqueiros preparáronse a lexislación, xa sabendo que viña a crise e fixeron unha Constitución á súa medida para que todo o pobo ecuatoriano pagase a súa irresponsabilidade e os seus lucros indecorosos.
Tras este primeiro paso para atracar o país, veu o segundo, en decembro de 1998, coa aprobación de lei da Axencia de Garantía de Depósitos (AGD), cuxo lema parece ser, segundo Correa: ?creben para diante que todo o Ecuador paga?.
Logo de marzo de 1999, chegou o congelamiento de depósitos, que se converteu no maior comiso da historia do país (versión ecuatoriana do ?corralito? arxentino), e rexistrouse unha depreciación do sucre (moeda do país naquel momento), que pasou dun tipo de cambio de 5.000 sucres por dólar a 25.000 sucres por dólar, co que se consumou o roubo das catro quintas partes dos depósitos do pobo ecuatoriano.
Os presidentes implicados.
Toda esta operación de roubo a escala nacional, comezou durante o mandato de Fabián Alarcón, declarado presidente interino logo da destitución, tras fortes mobilizacións populares, de Abdalá Bucaram, o 11 de febreiro de 1997. Isto levou a unha crise política, xa que constitucionalmente a sucesión correspondía á entón vicepresidenta, Rosalía Arteaga, que asumira o poder sen a autorización do Congreso o 6 de febreiro. Arteaga exerceu de xeito oficial como presidenta entre 9 ao 11 de febreiro, pero cedeu finalmente ante Alarcón, que asumiu de xeito interino ata o 10 de agosto de 1998.
O seu goberno foi caótico. A crise constitucional desatada a partir da súa designación acabou cun referendo que deu paso á Asemblea Constituínte anteriormente referenciada, que redactou a nova Carta Magna de 1998.
O interinazgo de Alarcón prolongouse ata o 10 de agosto de 1998, cando asumiu un novo presidente elixido nas urnas, o alcalde de Quito Jamil Mahuad.
Mahuad, líder da Democracia Popular , gobernou o país entre 1998 e o seu derrocamento no 2000. Recordado como o presidente máis nefasto da historia do Ecuador desde o seu regreso á vida democrática, actualmente dita clases en Harvard, onde imparte cursos de escenarios políticos.
A consecuencia: o éxodo dun pobo.
O masivo roubo desenvolvido polos tenebrosos banqueiros ecuatorianos, en contubernio co Goberno de Jamil Mahuad, causou repercusións terribles, valorándose o desfalco económico nuns 6.000 millóns de dólares.
Con todo, o custo deste asalto tivo repercusións aínda máis graves para a poboación ecuatoriana. Desde 1995, con énfase principalmente en 1999 e 2000 (momento do atraco bancario), cerca do 25 % da poboación do Ecuador, tivo que emigrar.
Os estragos económicos da última guerra contra o Perú (1995), a devastación causada ao longo de toda a costa do país polo Fenómeno do Neno durante 1998, e en especial, que creba fraudulenta dos principais bancos (1999), foron os principais causantes do éxodo masivo ecuatoriano a Europa e Estados Unidos.
O atraco bancario e a posterior dolarización do país, no ano 2000, deixou á economía ecuatoriana contra as cordas, a cal de feito salvar consecuencia de divísalas enviadas polos inmigrantes que tiveron que saír do país.
O que está por vir...
O presidente Correa xa o advertiu, farase xustiza, aínda que sexa 10 anos despois, non son os Isaías os únicos que serán incautados polo goberno da Revolución Cidadá.
Un acto de valentía como este por parte do Executivo ecuatoriano, con Correa á cabeza, merece ser aclarado, con independencia da manipulación mediática á que se lle intente someter por parte de medios de comunicación que desde fai xa moitos anos, deixaron de lado a ética xornalística e a súa función primordial: a facilitación dunha información obxectiva para o conxunto da cidadanía.
http://www.vamosacambiarelmundo.org/
