Cuba, o país mellor educado de Latinoamérica
Diego Segovia Rebelión 280608
Non fai falta ser un profundo coñecedor dos medios de comunicación para darse conta de que todos eles esperan cambios en Cuba a partir do paso ao costado que deu Fidel. Desde O País de España ata o Abc Cor de Paraguai dannos a coñecer cotidianamente o nefasto que foi o réxime Castrista e como os cubanos foron oprimidos durante tantas décadas. Isto non é de estrañarse, pero si o é o feito de que moita xente crea nesta versión da historia e, xa que logo, pretenda hoxe axudar aos cubanos a cambiar en pos da súa liberdade.
Non hai peor ignorante que o que ignora a súa propia ignorancia. Non será Cuba a que nos debe axudar a cambiar? Por se caiban dúbidas, un recente Informe da UNESCO[1] comprobou que o nivel educativo dos nenos cubanos é por moito superior ao dos nenos dos demais países de Latinoamérica. Tanto que, ante as dúbidas, a axencia de Nacións Unidas tivo que regresar a Cuba para reexaminar aos nenos e comprobar que non se trataba dun erro. Christopher Marquis, do New York Estafes, cualificou os resultados como unha dramática diferenza a favor dos nenos cubanos, a pesar de ser un país de economía marxista, cousa que lle valeu o embargo económico dos Estados Unidos desde fai máis de catro décadas.
"Cuba foi extremadamente o primeiro lugar en logros de terceiro e cuarto grao de matemáticas e linguaxes da rexión? Aínda os máis baixos dos estudantes cubanos lograron un índice superior á media da rexión". Son algunhas conclusións que se poden extraer do estudo. E outra, non menos interesante, é que o nivel educativo dos nenos cubanos supera con fartura os índices alcanzados polas escolas privadas de todas as nacións latinoamericanas, nas cales concéntranse importantes recursos materiais.
Tamén se sabe, por datos da FAO, que os logros de Cuba en canto á nutrición infantil son os mellores na rexión. Terán algo que ver estes datos un con outro? E terán algo que ver cos principios económicos e políticos que rexen a illa? Sempre pomos escusas económicas aos nosos fracasos, pero se Cuba, coas dificultades económicas que lle ocasiona o bloqueo, pode chegar a isto, non deberiamos preguntarnos sequera, os demais países latinoamericanos, se estamos transitando polo camiño político adecuado? Son a competitividade, o investimento estranxeiro, a agroexportación, a redución do gasto público, a privatización, as que levaron a este éxito educativo na illa?
Os nosos medios non tiveron a altura moral para publicar demasiado sobre isto. Non creo que lles guste. Non creo que lles conveña. Á fin e ao cabo, tamén son eles os responsables da catástrofe educativa dos demais países. E son dos máis grandes beneficiarios da nosa ignorancia!
Diego Segovia Rebelión 280608
Non fai falta ser un profundo coñecedor dos medios de comunicación para darse conta de que todos eles esperan cambios en Cuba a partir do paso ao costado que deu Fidel. Desde O País de España ata o Abc Cor de Paraguai dannos a coñecer cotidianamente o nefasto que foi o réxime Castrista e como os cubanos foron oprimidos durante tantas décadas. Isto non é de estrañarse, pero si o é o feito de que moita xente crea nesta versión da historia e, xa que logo, pretenda hoxe axudar aos cubanos a cambiar en pos da súa liberdade.
Non hai peor ignorante que o que ignora a súa propia ignorancia. Non será Cuba a que nos debe axudar a cambiar? Por se caiban dúbidas, un recente Informe da UNESCO[1] comprobou que o nivel educativo dos nenos cubanos é por moito superior ao dos nenos dos demais países de Latinoamérica. Tanto que, ante as dúbidas, a axencia de Nacións Unidas tivo que regresar a Cuba para reexaminar aos nenos e comprobar que non se trataba dun erro. Christopher Marquis, do New York Estafes, cualificou os resultados como unha dramática diferenza a favor dos nenos cubanos, a pesar de ser un país de economía marxista, cousa que lle valeu o embargo económico dos Estados Unidos desde fai máis de catro décadas.
"Cuba foi extremadamente o primeiro lugar en logros de terceiro e cuarto grao de matemáticas e linguaxes da rexión? Aínda os máis baixos dos estudantes cubanos lograron un índice superior á media da rexión". Son algunhas conclusións que se poden extraer do estudo. E outra, non menos interesante, é que o nivel educativo dos nenos cubanos supera con fartura os índices alcanzados polas escolas privadas de todas as nacións latinoamericanas, nas cales concéntranse importantes recursos materiais.
Tamén se sabe, por datos da FAO, que os logros de Cuba en canto á nutrición infantil son os mellores na rexión. Terán algo que ver estes datos un con outro? E terán algo que ver cos principios económicos e políticos que rexen a illa? Sempre pomos escusas económicas aos nosos fracasos, pero se Cuba, coas dificultades económicas que lle ocasiona o bloqueo, pode chegar a isto, non deberiamos preguntarnos sequera, os demais países latinoamericanos, se estamos transitando polo camiño político adecuado? Son a competitividade, o investimento estranxeiro, a agroexportación, a redución do gasto público, a privatización, as que levaron a este éxito educativo na illa?
Os nosos medios non tiveron a altura moral para publicar demasiado sobre isto. Non creo que lles guste. Non creo que lles conveña. Á fin e ao cabo, tamén son eles os responsables da catástrofe educativa dos demais países. E son dos máis grandes beneficiarios da nosa ignorancia!
