O HEROÍSMO SOVIÉTICO ANTIFASCISTA
OPTICA MUNDIAL
Un histórico solsticio de verán
A noite do 21 ao 22 de xuño, do ano 1941, eternamente vai figurar como unha das inesquecibles en toda a historia da humanidade. Foi o comezo do episodio bélico máis transcendental do pasado século XX, que foi o máis abundante en conflitos armados. Das máis diversas índoles, e co cal entramos ao período de guerras mundiais, que aínda, por desgraza, ameaza con estenderse a este novo século, por mor da supervivencia do inhumano fenómeno chamado imperialismo.
Esa noite realmente comezou a II Guerra Mundial, posto que na do 1º de setembro de 1939, case dous anos antes, a que se iniciou ao desembarcar as tropas alemás no porto báltico de Danzig ou Gdansk, foi unha que o humor galo denominou con acerto a drôle de guerre, xogando á guerra con Hitler os apaciguadores Chamberlain e Daladier.
En cambio, cando a Wehrmacht hitleriana lanzouse aquela noite do 21 de xuño contra as fronteiras da Unión Soviética, pasándolle así por riba a un pacto de non-agresión asinado dous anos antes, o mundo viu por primeira vez con toda claridade o que significaba a ameaza nazi globalmente: un intento concreto de someter á escravitude máis dura a todos os pobos considerados non arios, a escala mundial.
Durante os catro anos subseguintes os ollos e oídos ?por prensa e radio- dunha gran maioría dos seres humanos seguiron día a día o heroico esforzo do Exército Vermello soviético, enfrontado directamente a unha maquinaria de guerra que derrotara a Francia nun par de semanas e, en realidade, xa dominaba a Europa decata na súa alianza con varios ditadores fascistas instalados en Italia, España, Portugal, Hungría, Finlandia e os países balcánicos.
Só a valentía e a correcta orientación ideolóxica do conxunto de pobos da URSS, guiados polo seu partido bolxevique, logrou ao fin deter a esa maquinaria de guerra ata entón invicta, e coa cal non había ?nin hai agora mesmo- comparación posible en toda a historia milenaria das guerras.
Resulta sumamente triste, polo tanto, como expresión dun dos defectos máis deplorables do xénero humano, cal é a ingratitud, ver agora as continuas manifestacións de anti-sovietismo, de calumnias e falsificacións históricas que se verten por todos os medios co propósito de tratar de acreditar a moi falaz tese made in USA dun suposto fracaso do socialismo na URSS.
Tese reaccionaria que o imperialismo ianqui sementa con particular interese en países cunha situación como a que temos en Venezuela. Que vai dirixida en especial ás novas xeracións, a xentes que non viviron aquela época e por iso poden ser enganadas. Pero quen eramos novos neses afastados anos ?40, estamos no deber moral de enfrontar semellante patraña histórica.
Persoalmente, e así o dixen nunha entrevista fai poucos anos nestas mesmas páxinas, con orgullo declaro que eu vin ás filas do Partido Comunista de Venezuela, naquel tempo, traído da man nada menos que polo camarada Iosif Stalin, recoñecido como o principal factor do triunfo aliado sobre o fascismo. Tal recoñecemento podémolo constatar todos acá en Venezuela, agora mesmo, ao ver na escena política actual a mozas que levan por primeiro nome o de Stalin ?sen dúbida porque os seus pais eran xentes de esquerda- aínda que eles mesmos sexan hoxe de dereita.
Debería ser innecesario dedicar tempo a escribir respecto diso, xa que os inmensos éxitos da construción socialista na URSS non poden ser borrados da historia. Son feitos palpables en diversas formas, e por iso mesmo aumenta cada día máis esta campaña desatada por un anti-sovietismo tardío, tanto de dereita como de esquerda, que este último tamén se expresa bastante acá no noso país.
Pero nada nin ninguén poderá borrar da memoria da humanidade, creo eu, a incomparable xesta iniciada polos nosos camaradas soviéticos ao despuntar aquel solsticio de verán, fai xusto dous terzos de século.
Jerónimo Carreira
(Publicado no semanario A Razón, Nº 702,
Caracas, domingo 22 de xuño de 2008)
OPTICA MUNDIAL
Un histórico solsticio de verán
A noite do 21 ao 22 de xuño, do ano 1941, eternamente vai figurar como unha das inesquecibles en toda a historia da humanidade. Foi o comezo do episodio bélico máis transcendental do pasado século XX, que foi o máis abundante en conflitos armados. Das máis diversas índoles, e co cal entramos ao período de guerras mundiais, que aínda, por desgraza, ameaza con estenderse a este novo século, por mor da supervivencia do inhumano fenómeno chamado imperialismo.
Esa noite realmente comezou a II Guerra Mundial, posto que na do 1º de setembro de 1939, case dous anos antes, a que se iniciou ao desembarcar as tropas alemás no porto báltico de Danzig ou Gdansk, foi unha que o humor galo denominou con acerto a drôle de guerre, xogando á guerra con Hitler os apaciguadores Chamberlain e Daladier.
En cambio, cando a Wehrmacht hitleriana lanzouse aquela noite do 21 de xuño contra as fronteiras da Unión Soviética, pasándolle así por riba a un pacto de non-agresión asinado dous anos antes, o mundo viu por primeira vez con toda claridade o que significaba a ameaza nazi globalmente: un intento concreto de someter á escravitude máis dura a todos os pobos considerados non arios, a escala mundial.
Durante os catro anos subseguintes os ollos e oídos ?por prensa e radio- dunha gran maioría dos seres humanos seguiron día a día o heroico esforzo do Exército Vermello soviético, enfrontado directamente a unha maquinaria de guerra que derrotara a Francia nun par de semanas e, en realidade, xa dominaba a Europa decata na súa alianza con varios ditadores fascistas instalados en Italia, España, Portugal, Hungría, Finlandia e os países balcánicos.
Só a valentía e a correcta orientación ideolóxica do conxunto de pobos da URSS, guiados polo seu partido bolxevique, logrou ao fin deter a esa maquinaria de guerra ata entón invicta, e coa cal non había ?nin hai agora mesmo- comparación posible en toda a historia milenaria das guerras.
Resulta sumamente triste, polo tanto, como expresión dun dos defectos máis deplorables do xénero humano, cal é a ingratitud, ver agora as continuas manifestacións de anti-sovietismo, de calumnias e falsificacións históricas que se verten por todos os medios co propósito de tratar de acreditar a moi falaz tese made in USA dun suposto fracaso do socialismo na URSS.
Tese reaccionaria que o imperialismo ianqui sementa con particular interese en países cunha situación como a que temos en Venezuela. Que vai dirixida en especial ás novas xeracións, a xentes que non viviron aquela época e por iso poden ser enganadas. Pero quen eramos novos neses afastados anos ?40, estamos no deber moral de enfrontar semellante patraña histórica.
Persoalmente, e así o dixen nunha entrevista fai poucos anos nestas mesmas páxinas, con orgullo declaro que eu vin ás filas do Partido Comunista de Venezuela, naquel tempo, traído da man nada menos que polo camarada Iosif Stalin, recoñecido como o principal factor do triunfo aliado sobre o fascismo. Tal recoñecemento podémolo constatar todos acá en Venezuela, agora mesmo, ao ver na escena política actual a mozas que levan por primeiro nome o de Stalin ?sen dúbida porque os seus pais eran xentes de esquerda- aínda que eles mesmos sexan hoxe de dereita.
Debería ser innecesario dedicar tempo a escribir respecto diso, xa que os inmensos éxitos da construción socialista na URSS non poden ser borrados da historia. Son feitos palpables en diversas formas, e por iso mesmo aumenta cada día máis esta campaña desatada por un anti-sovietismo tardío, tanto de dereita como de esquerda, que este último tamén se expresa bastante acá no noso país.
Pero nada nin ninguén poderá borrar da memoria da humanidade, creo eu, a incomparable xesta iniciada polos nosos camaradas soviéticos ao despuntar aquel solsticio de verán, fai xusto dous terzos de século.
Jerónimo Carreira
(Publicado no semanario A Razón, Nº 702,
Caracas, domingo 22 de xuño de 2008)
__________________________________
