Video.historia do paramilitarismo na colombia e o goberno de alvaro uribe
http://www.cubainformacion.tv/index.php?option=com_content&task=view&id=5820&Itemid=86
Iván Márquez: "Mentres existan as FARC ninguén poderá quitarlle o fusil ao Che"
Escrito por Tribuna Popular/ANNCOL/ABP
26.07.2008
Entrevista con ANNCOL e ABP
Na operación do 2 de xullo, a pretendida operación, os militares colombianos só colocaron os helicópteros; todo o traballo foi realizado por dous traidores, quen á súa vez resultaron traizoados polos xenerais e o goberno
Montañas de Colombia, 26 jul. Tribuna Popular TP/Por ANNCOL/ABP Noticias.- As axencias ANNCOL e ABP Noticias presentan aos lectores a trascripción das respostas dadas polo Comandante Iván Márquez, integrante do Secretariado do Estado Maior Central das FARC-EP, a preguntas expostas polo Xornalista William Parra de TELESUR, sobre diversos temas referidos á realidade da confrontación política e social que se desenvolve en Colombia.
ANNCOL ABP (A/A): En primeiro lugar, que significa a morte do comandante Manuel Marulanda Vélez e como foi asimilada polas FARC a desaparición do seu líder histórico?
IVAN MARQUEZ (IM): Significa a ausencia dolorosa dun imprescindible; do construtor do Exército do Pobo; do estratego da Campaña Bolivariana pola Nova Colombia; do lendario comandante, artesán da concepción táctica, operacional e estratéxica das FARC e da guerra de guerrillas móbiles; do condutor político da insurxencia? Manuel Marulanda Vélez -como nos versos de Neruda- ³non morreu. Está no medio da pólvora, de pé, como mecha ardendo². Segue combatendo desde as montañas rebeldes da eternidade. Segue vivo nos fusís dos guerrilleiros farianos, no Plan Estratéxico, na Plataforma Bolivariana pola Nova Colombia e no anhelo colectivo de Patria Grande e Socialismo, que son unha inmensa bandeira ao vento. Ante o noso Comandante en Xefe, ante o altar da patria, xuramos vencer, e venceremos.
Como asimilamos esta ausencia? Reafirmando a nosa determinación de loita. Estreitando a nosa cohesión. Ratificándonos nos nosos principios. Empuñando con máis forza o libro e os fusís do imbatible escudo guerrilleiro das FARC.
(A/A): Segundo o seu punto de vista cal é o maior legado que deixou Manuel Marulanda Vélez ao país?
(IM): sentar as bases para o Novo Poder coa construción dun exército popular bolivariano, cohesionado nas súas estruturas, en torno ao Plan Estratéxico, irreversible no seu propósito de toma do poder para o pobo. Manuel Marulanda Vélez é exemplo de convicción, de perseveranza e de loita inclaudicable. Xamais seremos inferiores á fe que depositaron os pobos da nosa América na loita de resistencia das FARC. As súas manifestacións abafadoras de solidariedade fannos exclamar co Libertador Simón Bolívar que ³é imperturbable a nosa resolución de independencia ou nada².
(A/A): Pódenos facer unha breve descrición de Manuel Marulanda Vélez?
(IM): Estou traballando unha descrición titulada MANUEL MARULANDA VÉLEZ o heroe insurxente da Colombia de Bolívar. Por agora só atino responder o seu requirimento cos destellantes versos épicos do poeta Luís Vidales:
³Canto Colombia a Manuel, o guerrilleiro/ é este, América Latina, o que eu canto/ a este, mundo de hoxe, preséntovolo/ Manuel é o pai da selva colombiana/ é o pastor da paz no rabaño/ Manuel é irmán dos ríos e do vento/ e alá onde é máis libre a montaña/ doce patria cara ao ceo, alá síntoo/ No seu loor a noite iluminada/ solta o seu tiroteo de luceros/ As altas terras limpas vírono colombiano/ e o aire puro foille dócil ao seu soño/ A aguia que pasa é un disparo/ cada ave é como un papel que cruza o ceo/ Para falarlle de patria as árbores rumorean/ e o mastro da palma flamea a súa bandeira/ para indicar que pasa o guerrilleiro/ ¡Un momento! dille a límpida mañá/ e sobre un risco do ande americano/ sácalle unha foto espectral de corpo enteiro/ As árbores son como escuadras do seu exército/ por defensor do pobre, parente próximo do trigo/ como a este lle sucede: que corenta veces o deixaron morto/ só para quedar corenta veces vivo.
(A/A): Morreu o comandante Marulanda nun mal momento para as FARC; o mes de marzo foi moi duro para a organización insurxente; perderon non só a Raúl Reyes e a Iván Ríos? Que comentario lle merécen as circunstancias que caracterizaron este marzo de transos tan luctuosos?
(IM): Os revolucionarios non escollemos un momento para morrer, pero en calquera lugar onde nos sorprenda a morte, benvida sexa, como di o Che, sempre que este, o noso berro de loita e isto dígoo eu- de loita pola paz con xustiza social, de independencia, de Socialismo e Patria Grande, chegue a un oído receptivo. A loita que libramos é ata as últimas consecuencias por que ³nunha revolución triúnfase ou se morre se é verdadeira².
Os desenlaces dolorosos son previsibles nunha confrontación e moito máis se se enfronta a un inimigo cun gran poder de lume, que levou a guerra á degradación e que ten todo o respaldo da tecnoloxía militar de punta e os dólares que lle proporciona o goberno dos Estados Unidos no marco do seu expoliadora estratexia de predominio e subxugación. Pero podemos afirmar que pese ao triunfalismo mediático, estamos saíndo da horrible noite de marzo con novas experiencias e cun horizonte claro para continuar a pelexa pola paz, a xustiza social, a democracia verdadeira e a dignidade.
(A/A): Para moitos, estes golpes, estas mortes, deixan ás FARC en difícil situación. Hai varios analistas que consideran que esta guerrilla está case derrotada militarmente. Están no certo?
(IM) Non coñecen ás FARC. Confunden o desexo coa realidade e engánanse coas súas propias fantasías. As FARC non son un exército de soldados bisoños. A estas sucédelles o que a Bolívar, que se crecía no medio da adversidade. Do fin das FARC están falando desde o ataque a Marquetalia en maio de 1964. En 44 anos lanzaron todos os plans e operacións militares para aniquilalas, e non puideron?
Primeiro, o Plan LASO, sigla en inglés que significa Operación Latinoamericana de Seguridade; o obxectivo: impedir o surgimiento dunha nova Cuba no continente, ese era o propósito da Operación Marquetalia. Logo despregaron a operación Sonora que buscaba derrotar militarmente ás FARC na Cordilleira Central, pero non tiveron en conta que enfrontaban aos guerreiros de Manuel. Despois lanzaron a Operación Centauro ou Casa Verde, pero os agresores tiveron que regresar co rabo entre as pernas a Tolemaida, onde os esperaban os seus mentores e instrutores norteamericanos. A estas agresións seguíronlle como ondas os plans Thanatos, Destrutor 1, Destrutor 2, o Plan Colombia; e paralelamente a estes desataron o horror do paramilitarismo, criminal estratexia contrainsurxente do Estado que buscaba destruír o que consideraban bases sociais da guerrilla a través das masacres, as foxas comúns e as motoserras.
E agora co Plan Patriota deseñado polos estrategos do Comando Sur do exército dos Estados Unidos, co uso de sofisticadas tecnoloxías militares, con satélites, con avións e aparellos non tripulados, cun pé de forza que excede os 400 mil efectivos e miles de asesores e mercenarios gringos, coa ³axuda² militar de Wáshington con decenas de helicópteros e 10 mil millóns de dólares no último período, aspiran nun esforzo desesperado a derrotar á insurxencia e o descontento popular. Nin o lume, nin as bombas das operacións militares das oligarquías e o imperio, nin as marchas manipuladas lograrán desarticular a resistencia e a loita por unha Colombia Nova, bolivariana.
A loita armada en Colombia é vixente e ten lugar porque os problemas políticos, económicos e sociais que a motivaron non desapareceron. En 1984, co Acordo da Uribe, intentamos a loita pola vía electoral, pero a alternativa política que expomos, a Unión patriótica, foi varrida a tiros. Cinco mil foron os mortos pola intransigencia do réxime santanderista que oprime a Colombia. Por iso agora loitamos clandestinamente a través do Movemento Bolivariano pola Nova Colombia.
Nas FARC hai xente de principios. Somos indios bravos. Non nos seducen con cantos de sirenas. Estamos listos para entrarlle ao combate, con paso de vencedores, ao Ayacucho do século XXI, ao cal convocamos a todos os pobos da nosa América. Parafraseando a Bolívar: estamos como o sol; brotando raios por todas partes.
(A/A): Que nos pode dicir da versión do Presidente Uribe e do ministro de defensa de Colombia Juan Manuel Santos, quen insisten en que o comandante Marulanda morreu non como consecuencia dun paro cardíaco, senón polos intensos bombardeos ou por susto?
(IM): Con tal ocorrencia tanto o Presidente Uribe, como o ministro de defensa Santos, están facendo uso da máis incrible como extraordinaria burremia. Só a un imbécil poderíalle coller na cabeza que o lendario guerrilleiro que se enfrontou durante 60 anos a 17 gobernos e a todos os estados maiores das forzas armadas oficiais nese lapso, puidese morrer de susto. Esa pretensión de parveiráns só provoca hilaridad e indignación. Como dixo o mesmo comandante Manuel: ³a un non o poden matar con disparos de palabras².
(A/A): Como se decidiu a designación de Afonso Cano como comandante máximo das FARC e que variacións implica esta determinación na condución da organización?
(IM): Implica a continuidade dos plans. E en canto a como se designou a Afonso como novo comandante das FARC, debo dicir que por unanimidade o 27 de marzo, cando nos decatamos da infausta noticia do deceso do Comandante en Xefe. Ese mesmo día tomamos a decisión tamén de pospor esta información ata o 23 de maio para facelo no marco do 44 aniversario das FARC. Todo o Estado Maior Central, o Secretariado e os combatentes farianos rodean férreamente unidos ao comandante Afonso Cano.
(A/A): Moitos críticos e analistas aseguran que coa chegada do comandante Cano ábrense novas posibilidades para iniciar unha negociación; unha nova oportunidade para o intercambio humanitario e a paz. Que valoración lle da a estas afirmacións?
(IM): As políticas das FARC xa están definidas, determinadas polas nosas Conferencias Nacionais e os Plenos do Estado Maior Central. Hai unha liña táctica e estratéxica elaborada colectivamente. A paz foi sempre o noso principal obxectivo estratéxico, e nisto coincidimos co Libertador para quen ³a insurrección se anúncia co espírito de paz, resístese contra o despotismo porque este destrúe a paz, e non toma as armas senón para obrigar aos seus inimigos á paz².
(A/A): Os acontecementos do 2 de xullo que desembocaron na liberación de 15 prisioneiros parecesen indicar que os rescates militares son unha solución ao problema. Que sucedeu nas selvas do Guaviare?
(IM): No inesperado rescate de 15 prisioneiros de guerra nas selvas do Guaviare, nin Uribe nin Santos, nin os xenerais Padilla nin Montoya son os heroes que se reclaman. Na pretendida operación só colocaron os helicópteros; todo o traballo foi realizado por dous traidores, quen á súa vez resultaron traizoados polos xenerais e o goberno.
O suceso foi utilizado a fondo para botarlle flores ao Presidente, aos militares, á política de Seguridade Democrática, e sobre todo, para tapar a escandalosa ilexitimidade e ilegalidade do segundo mandato do señor Uribe, xurdido do delito de suborno que favoreceu a súa reelección inmediata. Buscaba o Presidente Uribe disimular o seu talante de desaforado ditador que ataca con todos os lumes da súa ira os fallos da Corte que lle son adversos. Actuando por fóra do seu propio estado de dereito pretende derrubar desde o Palacio de Nariño, con poderosas cargas explosivas, a independencia da Corte. Xa ten sometida a rama lexislativa do poder público; agora vai pola xurisdiccional.
(A/A): Á mantenta desta liberación do 2 de xullo o comandante Fidel Castro dixo que as FARC xamais deberon capturar a Ingrid Betancurt e que tampouco deberon ter nas condicións da selva en prisión aos soldados e aos civís que tiñan as FARC, e isto sinálao como un acto de crueldade. Que opina sobre ese argumento do comandante?
(IM): Non quixese exteriorizar os sentimentos que provocan este tipo de posicións. Soamente quero dicir que as FARC están en todo o seu dereito de buscar por todos os medios a liberdade dos combatentes guerrilleiros presos tanto nos cárceres do réxime como nas do imperio. Buscamos unha saída que poña termo ao sufrimento do cativerio dos prisioneiros das dúas partes contendentes. Hai que pensar tamén na crueldade e nas cadeas que soportan os nosos nas mazmorras do réxime uribista e nas do imperio, que son as mesmas que padecen os 5 heroes cubanos e os miles de prisioneiros violentados nos seus dereitos como ocorre nos cárceres de Abu Graih e de Guantánamo.
Quero engadir que na Colombia algúns dirixentes políticos son máis militaristas e guerreiristas que os propios militares. Moitos deles instrumentan e son protagonistas activos da lexislación de guerra e da represión contra o pobo de Colombia por conta do terrorismo de Estado.
(A/A): O presidente Uribe fala de cercos humanitarios sobre os posibles campamentos onde se atopan os prisioneiros de guerra. Que significado ten para as FARC este anuncio; continúa a orde de non permitir o rescate a sangue e lume?
(IM): Non existen cercos humanitarios, senón cercos militares. O dos cercos humanitarios é un engano para dar a sensación dun control territorial que nunca existiu. Polo medio o que existe é unha orde infame do Presidente Uribe aos seus xenerais de rescatar a sangue e lume aos prisioneiros, sen que importen as consecuencias. Nestas circunstancias, calquera desenlace fatal será responsabilidade do señor Uribe.
(A/A): O goberno francés ofreceu recibir a todos os membros das FARC que estean incluídos no intercambio. Se se concreta o intercambio, estarían as FARC dispostas a deixar que os guerrilleiros liberados, vaian a outro país?
(IM): Esa formulación é de seu unha afronta á dignidade dos guerrilleiros das FARC. Os verdadeiros combatentes non cambian as montañas da patria nin as súas conviccións por un humillante desterro en ultramar.
(A/A): Francia asumiu o primeiro de xullo a presidencia da Unión Europea. Polo interese deste país no intercambio humanitario, as FARC pensarán a posibilidade de buscar o recoñecemento político, o recoñecemento de belixerancia e o retiro do seu nome da lista de grupos terroristas?
(IM): De feito somos unha forza belixerante á espera de que quen queiran coadxuvar á paz de Colombia, fagan ese recoñecemento. É unha condición temporal mentres se resolve o conflito de lexitimidades. O cualificativo de terroristas non é máis que unha imposición do máis grande terrorista que tivo a humanidade: o goberno dos Estados Unidos.
(A/A): Os medios falan profusamente dunhas FARC golpeadas política e militarmente, e decimadas tanto en número de combatentes como en recursos económicos. Expresan os analistas que as FARC pasan polo peor momento da súa historia; Que tan golpeadas están as FARC?
(IM): En realidade o que lles preocupa é un eventual desencadeamento da inconformidade social coa existencia dunha guerrilla bolivariana como as FARC, que xa completou o despregamento estratéxico da súa forza por todo o territorio nacional. Por iso o Plan patriota. Por iso o escalamento da intervención militar dos Estados Unidos en Colombia. Por iso a conversión da base aérea de Tres Esquinas, en base militar estadounidense na Amazonía que cobizan.
Se as FARC estivesen fendidas non estarían anunciando o traslado da base de Manta para Colombia. O que se está a fender é a podrecida institucionalidade colombiana salpicada de sangue e cocaína, narco-paramilitarismo e ilexitimidade.
(A/A): Nos actuais momentos é posible que se poida chegar a unha negociación de paz co goberno Uribe?
(IM): Con Uribe a paz non é máis que unha quimeira. A solución política do conflito só é posible con outro goberno, e moito máis se é o resultado dun Gran Acordo Nacional no que xoguen papel protagónico as forzas do cambio e o soberano que é o pobo. Un novo goberno que facendo da paz o seu obxectivo cimeiro recolla as tropas nos seus cuarteis e mande aos gringos para a súa casa.
(A/A): Cal é a caracterización que as FARC teñen neste momento do goberno de Uribe e da situación da institucionalidade colombiana no medio do aquelarre da narco-para-política e outros escándalos máis como o da Yidis-política?
(IM): É un goberno narco-paramilitar, ilexítimo e ilegal. Só o sostén o criminal apoio do goberno de Wáshington, o terrorismo de Estado, a manipulación da opinión a través de campañas mediáticas, os masacres, o refugallo de terras, o desprazamento forzoso, a motoserra, as fraudes e o suborno. Estados Unidos necesita un réxime como o da Colombia, para utilizalo como cabeza de praia para o asalto neoliberal ao continente.
(A/A): As FARC dixeron que o goberno de Uribe Vélez é ilegal e ilexítimo. Por que entón se mantén, segundo difúnde a prensa colombiana, nos máis altos niveis de popularidade; por que non cae este goberno?
(IM): As enquisas non consultan o 70 por cento da poboación que se debate na pobreza e na miseria, nin aos máis de 4 millóns de desprazados polo terrorismo de Estado. Non consultan ao 50 por cento da poboación economicamente activa que sofre a angustia cotiá do desemprego e do subempleo. Non consultan aos sindicalistas perseguidos, nin aos indíxenas violentados, nin ás negritudes esquecidas, nin aos estudantes reprimidos. O 80 por cento da popularidade de Uribe é unha farsa e é o resultado da máis noxenta manipulación da opinión.
(A/A):Que se pode esperar da nova xeración de comandantes que asumiu a condución das FARC: unha liña militar máis dura ou pola contra o arribo á política total?
(IM): Continuar o camiño trazado polo inesquecible Comandante en xefe Manuel Marulanda Vélez, é dicir, o da política total, que é a loita estratéxica pola toma do poder pola vía das armas e da insurrección co que se chegaría a un goberno revolucionario, ou pola vía das alianzas políticas cara á instauración dun goberno verdadeiramente democrático, en consonancia coa Plataforma Bolivariana pola Nova Colombia.
(A/A): Segundo os supostos computadores incautados ao comandante Raúl Reyes as FARC foron financiadas polo goberno do Presidente Hugo Chávez. Que hai de certo niso?
(IM): Se iso fose así, xa tombariamos a este goberno monicreque dos Estados Unidos. Esa afirmación é un pretexto intervencionista. O que debe chamar a atención de Latinoamérica e o mundo son os 10 mil millóns de dólares que a Casa Branca achegou ao goberno terrorista de Uribe para masacrar ao pobo, desaparecelo, desposuílo, desprazalo? Colombia é o primeiro receptor de axuda militar dos Estados Unidos no hemisferio, e o terceiro receptor no mundo.
Claro, o goberno de Wáshington apoia deste xeito ao seu home de palla predilecto na desestabilización da rexión, pensando na contención da poderosa forza bolivariana que xa se ve vir no horizonte deste século. Un tribunal dos pobos debe conducir ao banco dos acusados ao imperio rapaz e violento que quere seguir subxugando aos pobos.
(A/A): Financiaron as FARC a campaña presidencial de Rafael Correa en Ecuador? E con que?
(IM): Iso é un contrasenso. Son as FARC as que necesitan a acción do internacionalismo solidario dos pobos do mundo.
(A/A): Con todas as dificultades que se presentaron en torno ao tema da presenza guerrilleira como escusa que xerou a crise diplomática entre Colombia e Ecuador ó Colombia e Venezuela, non se ve a necesidade dun replantexamento na persistencia desta forma de loita, sobre todo cando está latente a ameaza de Estados Unidos co argumento de que actuará contra quen consideren que apoian o terrorismo?
(IM): A loita armada non está en cuestión. As causas que a motivaron non se modificaron. As oligarquías só queren unha paz que non toque os seus privilexios, que non modifique as inxustas estruturas políticas, económicas e sociais que causaron a pobreza pública. A estratexia de dominación dos Estados Unidos xa está trazada e o pretexto é o de menos. O que os gringos queren é o petróleo de Venezuela, o gas de Bolivia, as riquezas da Amazonia, e a miseria para os nosos pobos.
O que se impón é a articulación da resistencia ás políticas agresivas do imperio. Quero recordar que nos fusís guerrilleiros das FARC resisten os pobos da nosa América. E en canto á pertinencia da loita armada, unha reflexión do Libertador: ³Aínda cando sexan alarmantes as consecuencias da resistencia ao poder, non é menos certo que existe na natureza do home social un dereito inalienable que lexitima a insurrección². Mentres existan as FARC ninguén poderá quitarlle o fusil ao Che.
(A/A): A Guajira é de Venezuela como di o Presidente Chávez?
(IM): Sen dúbida, a Guajira pertence á Colombia de Bolívar e do primeiro precursor da independencia da nosa América, o xeneralísimo Francisco de Miranda. O noso criterio é o mesmo exposto polo libertador a Páez: ³Esquecéulleme dicir a vostede que pensamos fundir xuntas dúas ou tres metades dos departamentos de Boyacá, Zulia e Barinas para que non haxa máis fronteira de Venezuela nin de Nova Granada, porque esta división é a que nos está matando, e polo mesmo debemos destruíla². Unha reafirmación final: xuramos vencer, e Venceremos.
26.07.2008
Entrevista con ANNCOL e ABP
Na operación do 2 de xullo, a pretendida operación, os militares colombianos só colocaron os helicópteros; todo o traballo foi realizado por dous traidores, quen á súa vez resultaron traizoados polos xenerais e o goberno
Montañas de Colombia, 26 jul. Tribuna Popular TP/Por ANNCOL/ABP Noticias.- As axencias ANNCOL e ABP Noticias presentan aos lectores a trascripción das respostas dadas polo Comandante Iván Márquez, integrante do Secretariado do Estado Maior Central das FARC-EP, a preguntas expostas polo Xornalista William Parra de TELESUR, sobre diversos temas referidos á realidade da confrontación política e social que se desenvolve en Colombia.
ANNCOL ABP (A/A): En primeiro lugar, que significa a morte do comandante Manuel Marulanda Vélez e como foi asimilada polas FARC a desaparición do seu líder histórico?
IVAN MARQUEZ (IM): Significa a ausencia dolorosa dun imprescindible; do construtor do Exército do Pobo; do estratego da Campaña Bolivariana pola Nova Colombia; do lendario comandante, artesán da concepción táctica, operacional e estratéxica das FARC e da guerra de guerrillas móbiles; do condutor político da insurxencia? Manuel Marulanda Vélez -como nos versos de Neruda- ³non morreu. Está no medio da pólvora, de pé, como mecha ardendo². Segue combatendo desde as montañas rebeldes da eternidade. Segue vivo nos fusís dos guerrilleiros farianos, no Plan Estratéxico, na Plataforma Bolivariana pola Nova Colombia e no anhelo colectivo de Patria Grande e Socialismo, que son unha inmensa bandeira ao vento. Ante o noso Comandante en Xefe, ante o altar da patria, xuramos vencer, e venceremos.
Como asimilamos esta ausencia? Reafirmando a nosa determinación de loita. Estreitando a nosa cohesión. Ratificándonos nos nosos principios. Empuñando con máis forza o libro e os fusís do imbatible escudo guerrilleiro das FARC.
(A/A): Segundo o seu punto de vista cal é o maior legado que deixou Manuel Marulanda Vélez ao país?
(IM): sentar as bases para o Novo Poder coa construción dun exército popular bolivariano, cohesionado nas súas estruturas, en torno ao Plan Estratéxico, irreversible no seu propósito de toma do poder para o pobo. Manuel Marulanda Vélez é exemplo de convicción, de perseveranza e de loita inclaudicable. Xamais seremos inferiores á fe que depositaron os pobos da nosa América na loita de resistencia das FARC. As súas manifestacións abafadoras de solidariedade fannos exclamar co Libertador Simón Bolívar que ³é imperturbable a nosa resolución de independencia ou nada².
(A/A): Pódenos facer unha breve descrición de Manuel Marulanda Vélez?
(IM): Estou traballando unha descrición titulada MANUEL MARULANDA VÉLEZ o heroe insurxente da Colombia de Bolívar. Por agora só atino responder o seu requirimento cos destellantes versos épicos do poeta Luís Vidales:
³Canto Colombia a Manuel, o guerrilleiro/ é este, América Latina, o que eu canto/ a este, mundo de hoxe, preséntovolo/ Manuel é o pai da selva colombiana/ é o pastor da paz no rabaño/ Manuel é irmán dos ríos e do vento/ e alá onde é máis libre a montaña/ doce patria cara ao ceo, alá síntoo/ No seu loor a noite iluminada/ solta o seu tiroteo de luceros/ As altas terras limpas vírono colombiano/ e o aire puro foille dócil ao seu soño/ A aguia que pasa é un disparo/ cada ave é como un papel que cruza o ceo/ Para falarlle de patria as árbores rumorean/ e o mastro da palma flamea a súa bandeira/ para indicar que pasa o guerrilleiro/ ¡Un momento! dille a límpida mañá/ e sobre un risco do ande americano/ sácalle unha foto espectral de corpo enteiro/ As árbores son como escuadras do seu exército/ por defensor do pobre, parente próximo do trigo/ como a este lle sucede: que corenta veces o deixaron morto/ só para quedar corenta veces vivo.
(A/A): Morreu o comandante Marulanda nun mal momento para as FARC; o mes de marzo foi moi duro para a organización insurxente; perderon non só a Raúl Reyes e a Iván Ríos? Que comentario lle merécen as circunstancias que caracterizaron este marzo de transos tan luctuosos?
(IM): Os revolucionarios non escollemos un momento para morrer, pero en calquera lugar onde nos sorprenda a morte, benvida sexa, como di o Che, sempre que este, o noso berro de loita e isto dígoo eu- de loita pola paz con xustiza social, de independencia, de Socialismo e Patria Grande, chegue a un oído receptivo. A loita que libramos é ata as últimas consecuencias por que ³nunha revolución triúnfase ou se morre se é verdadeira².
Os desenlaces dolorosos son previsibles nunha confrontación e moito máis se se enfronta a un inimigo cun gran poder de lume, que levou a guerra á degradación e que ten todo o respaldo da tecnoloxía militar de punta e os dólares que lle proporciona o goberno dos Estados Unidos no marco do seu expoliadora estratexia de predominio e subxugación. Pero podemos afirmar que pese ao triunfalismo mediático, estamos saíndo da horrible noite de marzo con novas experiencias e cun horizonte claro para continuar a pelexa pola paz, a xustiza social, a democracia verdadeira e a dignidade.
(A/A): Para moitos, estes golpes, estas mortes, deixan ás FARC en difícil situación. Hai varios analistas que consideran que esta guerrilla está case derrotada militarmente. Están no certo?
(IM) Non coñecen ás FARC. Confunden o desexo coa realidade e engánanse coas súas propias fantasías. As FARC non son un exército de soldados bisoños. A estas sucédelles o que a Bolívar, que se crecía no medio da adversidade. Do fin das FARC están falando desde o ataque a Marquetalia en maio de 1964. En 44 anos lanzaron todos os plans e operacións militares para aniquilalas, e non puideron?
Primeiro, o Plan LASO, sigla en inglés que significa Operación Latinoamericana de Seguridade; o obxectivo: impedir o surgimiento dunha nova Cuba no continente, ese era o propósito da Operación Marquetalia. Logo despregaron a operación Sonora que buscaba derrotar militarmente ás FARC na Cordilleira Central, pero non tiveron en conta que enfrontaban aos guerreiros de Manuel. Despois lanzaron a Operación Centauro ou Casa Verde, pero os agresores tiveron que regresar co rabo entre as pernas a Tolemaida, onde os esperaban os seus mentores e instrutores norteamericanos. A estas agresións seguíronlle como ondas os plans Thanatos, Destrutor 1, Destrutor 2, o Plan Colombia; e paralelamente a estes desataron o horror do paramilitarismo, criminal estratexia contrainsurxente do Estado que buscaba destruír o que consideraban bases sociais da guerrilla a través das masacres, as foxas comúns e as motoserras.
E agora co Plan Patriota deseñado polos estrategos do Comando Sur do exército dos Estados Unidos, co uso de sofisticadas tecnoloxías militares, con satélites, con avións e aparellos non tripulados, cun pé de forza que excede os 400 mil efectivos e miles de asesores e mercenarios gringos, coa ³axuda² militar de Wáshington con decenas de helicópteros e 10 mil millóns de dólares no último período, aspiran nun esforzo desesperado a derrotar á insurxencia e o descontento popular. Nin o lume, nin as bombas das operacións militares das oligarquías e o imperio, nin as marchas manipuladas lograrán desarticular a resistencia e a loita por unha Colombia Nova, bolivariana.
A loita armada en Colombia é vixente e ten lugar porque os problemas políticos, económicos e sociais que a motivaron non desapareceron. En 1984, co Acordo da Uribe, intentamos a loita pola vía electoral, pero a alternativa política que expomos, a Unión patriótica, foi varrida a tiros. Cinco mil foron os mortos pola intransigencia do réxime santanderista que oprime a Colombia. Por iso agora loitamos clandestinamente a través do Movemento Bolivariano pola Nova Colombia.
Nas FARC hai xente de principios. Somos indios bravos. Non nos seducen con cantos de sirenas. Estamos listos para entrarlle ao combate, con paso de vencedores, ao Ayacucho do século XXI, ao cal convocamos a todos os pobos da nosa América. Parafraseando a Bolívar: estamos como o sol; brotando raios por todas partes.
(A/A): Que nos pode dicir da versión do Presidente Uribe e do ministro de defensa de Colombia Juan Manuel Santos, quen insisten en que o comandante Marulanda morreu non como consecuencia dun paro cardíaco, senón polos intensos bombardeos ou por susto?
(IM): Con tal ocorrencia tanto o Presidente Uribe, como o ministro de defensa Santos, están facendo uso da máis incrible como extraordinaria burremia. Só a un imbécil poderíalle coller na cabeza que o lendario guerrilleiro que se enfrontou durante 60 anos a 17 gobernos e a todos os estados maiores das forzas armadas oficiais nese lapso, puidese morrer de susto. Esa pretensión de parveiráns só provoca hilaridad e indignación. Como dixo o mesmo comandante Manuel: ³a un non o poden matar con disparos de palabras².
(A/A): Como se decidiu a designación de Afonso Cano como comandante máximo das FARC e que variacións implica esta determinación na condución da organización?
(IM): Implica a continuidade dos plans. E en canto a como se designou a Afonso como novo comandante das FARC, debo dicir que por unanimidade o 27 de marzo, cando nos decatamos da infausta noticia do deceso do Comandante en Xefe. Ese mesmo día tomamos a decisión tamén de pospor esta información ata o 23 de maio para facelo no marco do 44 aniversario das FARC. Todo o Estado Maior Central, o Secretariado e os combatentes farianos rodean férreamente unidos ao comandante Afonso Cano.
(A/A): Moitos críticos e analistas aseguran que coa chegada do comandante Cano ábrense novas posibilidades para iniciar unha negociación; unha nova oportunidade para o intercambio humanitario e a paz. Que valoración lle da a estas afirmacións?
(IM): As políticas das FARC xa están definidas, determinadas polas nosas Conferencias Nacionais e os Plenos do Estado Maior Central. Hai unha liña táctica e estratéxica elaborada colectivamente. A paz foi sempre o noso principal obxectivo estratéxico, e nisto coincidimos co Libertador para quen ³a insurrección se anúncia co espírito de paz, resístese contra o despotismo porque este destrúe a paz, e non toma as armas senón para obrigar aos seus inimigos á paz².
(A/A): Os acontecementos do 2 de xullo que desembocaron na liberación de 15 prisioneiros parecesen indicar que os rescates militares son unha solución ao problema. Que sucedeu nas selvas do Guaviare?
(IM): No inesperado rescate de 15 prisioneiros de guerra nas selvas do Guaviare, nin Uribe nin Santos, nin os xenerais Padilla nin Montoya son os heroes que se reclaman. Na pretendida operación só colocaron os helicópteros; todo o traballo foi realizado por dous traidores, quen á súa vez resultaron traizoados polos xenerais e o goberno.
O suceso foi utilizado a fondo para botarlle flores ao Presidente, aos militares, á política de Seguridade Democrática, e sobre todo, para tapar a escandalosa ilexitimidade e ilegalidade do segundo mandato do señor Uribe, xurdido do delito de suborno que favoreceu a súa reelección inmediata. Buscaba o Presidente Uribe disimular o seu talante de desaforado ditador que ataca con todos os lumes da súa ira os fallos da Corte que lle son adversos. Actuando por fóra do seu propio estado de dereito pretende derrubar desde o Palacio de Nariño, con poderosas cargas explosivas, a independencia da Corte. Xa ten sometida a rama lexislativa do poder público; agora vai pola xurisdiccional.
(A/A): Á mantenta desta liberación do 2 de xullo o comandante Fidel Castro dixo que as FARC xamais deberon capturar a Ingrid Betancurt e que tampouco deberon ter nas condicións da selva en prisión aos soldados e aos civís que tiñan as FARC, e isto sinálao como un acto de crueldade. Que opina sobre ese argumento do comandante?
(IM): Non quixese exteriorizar os sentimentos que provocan este tipo de posicións. Soamente quero dicir que as FARC están en todo o seu dereito de buscar por todos os medios a liberdade dos combatentes guerrilleiros presos tanto nos cárceres do réxime como nas do imperio. Buscamos unha saída que poña termo ao sufrimento do cativerio dos prisioneiros das dúas partes contendentes. Hai que pensar tamén na crueldade e nas cadeas que soportan os nosos nas mazmorras do réxime uribista e nas do imperio, que son as mesmas que padecen os 5 heroes cubanos e os miles de prisioneiros violentados nos seus dereitos como ocorre nos cárceres de Abu Graih e de Guantánamo.
Quero engadir que na Colombia algúns dirixentes políticos son máis militaristas e guerreiristas que os propios militares. Moitos deles instrumentan e son protagonistas activos da lexislación de guerra e da represión contra o pobo de Colombia por conta do terrorismo de Estado.
(A/A): O presidente Uribe fala de cercos humanitarios sobre os posibles campamentos onde se atopan os prisioneiros de guerra. Que significado ten para as FARC este anuncio; continúa a orde de non permitir o rescate a sangue e lume?
(IM): Non existen cercos humanitarios, senón cercos militares. O dos cercos humanitarios é un engano para dar a sensación dun control territorial que nunca existiu. Polo medio o que existe é unha orde infame do Presidente Uribe aos seus xenerais de rescatar a sangue e lume aos prisioneiros, sen que importen as consecuencias. Nestas circunstancias, calquera desenlace fatal será responsabilidade do señor Uribe.
(A/A): O goberno francés ofreceu recibir a todos os membros das FARC que estean incluídos no intercambio. Se se concreta o intercambio, estarían as FARC dispostas a deixar que os guerrilleiros liberados, vaian a outro país?
(IM): Esa formulación é de seu unha afronta á dignidade dos guerrilleiros das FARC. Os verdadeiros combatentes non cambian as montañas da patria nin as súas conviccións por un humillante desterro en ultramar.
(A/A): Francia asumiu o primeiro de xullo a presidencia da Unión Europea. Polo interese deste país no intercambio humanitario, as FARC pensarán a posibilidade de buscar o recoñecemento político, o recoñecemento de belixerancia e o retiro do seu nome da lista de grupos terroristas?
(IM): De feito somos unha forza belixerante á espera de que quen queiran coadxuvar á paz de Colombia, fagan ese recoñecemento. É unha condición temporal mentres se resolve o conflito de lexitimidades. O cualificativo de terroristas non é máis que unha imposición do máis grande terrorista que tivo a humanidade: o goberno dos Estados Unidos.
(A/A): Os medios falan profusamente dunhas FARC golpeadas política e militarmente, e decimadas tanto en número de combatentes como en recursos económicos. Expresan os analistas que as FARC pasan polo peor momento da súa historia; Que tan golpeadas están as FARC?
(IM): En realidade o que lles preocupa é un eventual desencadeamento da inconformidade social coa existencia dunha guerrilla bolivariana como as FARC, que xa completou o despregamento estratéxico da súa forza por todo o territorio nacional. Por iso o Plan patriota. Por iso o escalamento da intervención militar dos Estados Unidos en Colombia. Por iso a conversión da base aérea de Tres Esquinas, en base militar estadounidense na Amazonía que cobizan.
Se as FARC estivesen fendidas non estarían anunciando o traslado da base de Manta para Colombia. O que se está a fender é a podrecida institucionalidade colombiana salpicada de sangue e cocaína, narco-paramilitarismo e ilexitimidade.
(A/A): Nos actuais momentos é posible que se poida chegar a unha negociación de paz co goberno Uribe?
(IM): Con Uribe a paz non é máis que unha quimeira. A solución política do conflito só é posible con outro goberno, e moito máis se é o resultado dun Gran Acordo Nacional no que xoguen papel protagónico as forzas do cambio e o soberano que é o pobo. Un novo goberno que facendo da paz o seu obxectivo cimeiro recolla as tropas nos seus cuarteis e mande aos gringos para a súa casa.
(A/A): Cal é a caracterización que as FARC teñen neste momento do goberno de Uribe e da situación da institucionalidade colombiana no medio do aquelarre da narco-para-política e outros escándalos máis como o da Yidis-política?
(IM): É un goberno narco-paramilitar, ilexítimo e ilegal. Só o sostén o criminal apoio do goberno de Wáshington, o terrorismo de Estado, a manipulación da opinión a través de campañas mediáticas, os masacres, o refugallo de terras, o desprazamento forzoso, a motoserra, as fraudes e o suborno. Estados Unidos necesita un réxime como o da Colombia, para utilizalo como cabeza de praia para o asalto neoliberal ao continente.
(A/A): As FARC dixeron que o goberno de Uribe Vélez é ilegal e ilexítimo. Por que entón se mantén, segundo difúnde a prensa colombiana, nos máis altos niveis de popularidade; por que non cae este goberno?
(IM): As enquisas non consultan o 70 por cento da poboación que se debate na pobreza e na miseria, nin aos máis de 4 millóns de desprazados polo terrorismo de Estado. Non consultan ao 50 por cento da poboación economicamente activa que sofre a angustia cotiá do desemprego e do subempleo. Non consultan aos sindicalistas perseguidos, nin aos indíxenas violentados, nin ás negritudes esquecidas, nin aos estudantes reprimidos. O 80 por cento da popularidade de Uribe é unha farsa e é o resultado da máis noxenta manipulación da opinión.
(A/A):Que se pode esperar da nova xeración de comandantes que asumiu a condución das FARC: unha liña militar máis dura ou pola contra o arribo á política total?
(IM): Continuar o camiño trazado polo inesquecible Comandante en xefe Manuel Marulanda Vélez, é dicir, o da política total, que é a loita estratéxica pola toma do poder pola vía das armas e da insurrección co que se chegaría a un goberno revolucionario, ou pola vía das alianzas políticas cara á instauración dun goberno verdadeiramente democrático, en consonancia coa Plataforma Bolivariana pola Nova Colombia.
(A/A): Segundo os supostos computadores incautados ao comandante Raúl Reyes as FARC foron financiadas polo goberno do Presidente Hugo Chávez. Que hai de certo niso?
(IM): Se iso fose así, xa tombariamos a este goberno monicreque dos Estados Unidos. Esa afirmación é un pretexto intervencionista. O que debe chamar a atención de Latinoamérica e o mundo son os 10 mil millóns de dólares que a Casa Branca achegou ao goberno terrorista de Uribe para masacrar ao pobo, desaparecelo, desposuílo, desprazalo? Colombia é o primeiro receptor de axuda militar dos Estados Unidos no hemisferio, e o terceiro receptor no mundo.
Claro, o goberno de Wáshington apoia deste xeito ao seu home de palla predilecto na desestabilización da rexión, pensando na contención da poderosa forza bolivariana que xa se ve vir no horizonte deste século. Un tribunal dos pobos debe conducir ao banco dos acusados ao imperio rapaz e violento que quere seguir subxugando aos pobos.
(A/A): Financiaron as FARC a campaña presidencial de Rafael Correa en Ecuador? E con que?
(IM): Iso é un contrasenso. Son as FARC as que necesitan a acción do internacionalismo solidario dos pobos do mundo.
(A/A): Con todas as dificultades que se presentaron en torno ao tema da presenza guerrilleira como escusa que xerou a crise diplomática entre Colombia e Ecuador ó Colombia e Venezuela, non se ve a necesidade dun replantexamento na persistencia desta forma de loita, sobre todo cando está latente a ameaza de Estados Unidos co argumento de que actuará contra quen consideren que apoian o terrorismo?
(IM): A loita armada non está en cuestión. As causas que a motivaron non se modificaron. As oligarquías só queren unha paz que non toque os seus privilexios, que non modifique as inxustas estruturas políticas, económicas e sociais que causaron a pobreza pública. A estratexia de dominación dos Estados Unidos xa está trazada e o pretexto é o de menos. O que os gringos queren é o petróleo de Venezuela, o gas de Bolivia, as riquezas da Amazonia, e a miseria para os nosos pobos.
O que se impón é a articulación da resistencia ás políticas agresivas do imperio. Quero recordar que nos fusís guerrilleiros das FARC resisten os pobos da nosa América. E en canto á pertinencia da loita armada, unha reflexión do Libertador: ³Aínda cando sexan alarmantes as consecuencias da resistencia ao poder, non é menos certo que existe na natureza do home social un dereito inalienable que lexitima a insurrección². Mentres existan as FARC ninguén poderá quitarlle o fusil ao Che.
(A/A): A Guajira é de Venezuela como di o Presidente Chávez?
(IM): Sen dúbida, a Guajira pertence á Colombia de Bolívar e do primeiro precursor da independencia da nosa América, o xeneralísimo Francisco de Miranda. O noso criterio é o mesmo exposto polo libertador a Páez: ³Esquecéulleme dicir a vostede que pensamos fundir xuntas dúas ou tres metades dos departamentos de Boyacá, Zulia e Barinas para que non haxa máis fronteira de Venezuela nin de Nova Granada, porque esta división é a que nos está matando, e polo mesmo debemos destruíla². Unha reafirmación final: xuramos vencer, e Venceremos.
