Solidariedade con Narciso Isa Conde
En defensa do dereito a realizar as súas actividades políticas nacionais e internacionais
Caracas, 17 jul. Tribuna Popular TP. Unha serie de personalidade, loitadores sociais, pensadores, políticos e dirixentes populares e revolucionarios, emitiron unha declaración de Solidariedade con Narciso Isa Conde en defensa do dereito a realizar as súas actividades políticas nacionais e internacionais. Tribuna Popular pública en forma íntegra devandito comunicado e adhire a el, como unha forma de expresar a nosa protesta pola persecución e campaña mediática desatada no mundo.
En defensa do dereito de Narciso Isa Conde a realizar as súas actividades políticas nacionais e internacionais
Os abaixo asinantes, preocupados pola seguridade persoal de Narciso Isa Conde, vítima nestes momentos dun despregamento deas-informativo a nivel internacional, que pretende vinculalo a actividades terroristas en Latinoamérica e o Caribe.
Coñecendo a traxectoria do dirixente político dominicano, que por máis de 40 anos defendeu con firmeza e sen vacilaciones as liberdades e a soberanía do poboo dominicano, e cuxas actividades políticas son públicas, sen esconder os seus ideais, relacións de solidariedade e propostas.
Recoñecendo o dereito que ten Narciso Isa Conde de realizar as súas actividades políticas e a despregar as súas moi diversas relacións internacionais, dereito que debe ser garantido polo Estado dominicano, sen aceptar presións de gobernos estranxeiros que puidesen tratar de constreñir o dereito constitucional á organización, ao libre tránsito; a expresar, publicar e defender as súas posicións, aínda que esteamos parcial ou totalmente en desacordo con el.
Chamamos á solidariedade con Narciso Isa Conde, dado que esa campaña internacional estigmatizadora que o coloca como un dirixente ³terrorista², pon en risco a súa vida.
Lic. Andrés L. Mateo
Dr. Mario Bonetti (ex-presidente de la Academia de Ciencias)
Dr. Luís Scheker
Carlos Sangiovani (artista plástico)
Dr. Héctor Cabral Ortega
Dr. Antonio Lockward Artiles
Dra. Amparo Chantada
Ing. Rubén Corona
Facundo Acosta
Lic. Miguel Aponte
Lic. Marisela Duval Pérez
Dr. Luís Gómez Pérez
Dr. Jesús Tellerías
Lic. Pedro Conde Sturla
Dr. Franklin Franco
Luís Carvajal (biólogo)
Lic. Aristóteles Ponserrate
Lic. Rafael Peralta Romero
Lic. Quisqueya Lora H.
Mariana Lora Hergi (artista plástica)
Lic. Miguel Reyes Santana
Dr. Franklin García Fermín (Rector UASD)
Lic. Juan Antonio Cerda Luna (Decano de Economía UASD)
Lic. Teobaldo Emilio Rojas
Lic. Emmanuel Abreu
Lic. Milagros Bobadilla
Agr. Ariosto Sosa
Lic. Aníbal Feliz
Lic. H. Galván.
Lic. Radhames López C.
Lic. Domingo Batista
Lic. José Ismael Román
Santo Méndez M.
Lic. Juan Pablo Ortega
Ing. Oscar Florentino
Lic. Ada Iris Montero
Lic. Andrés de los Santos
Lic. Niurka Varela
Lic. Leandra Sosa
Dr. Andrés Javier Chávez
Lic. Ana Mercedes Candelier Tejada
Lic. Johnny Romero
Oscar Grullón (cineasta)
Lic. Jennifer Calcagno
Dr. Fausto Liz
Tomás Ramos
Pablo E. Santos
Francisco Rivas
Lic. Yahaira Agramonte
Lic. Amparo Abreu
Lic. Evelyn Ramos
José Rivas Tavárez (economista)
Dr. Francisco Rafael Guzmán F.
Lic. Mairení N. Núñez
Lic. Suneidy Rosario Payano
Dr. Rubén Silié
Dr. Frank Báez Eberz
Lic. Elba Carolina Pérez
Dr. Dionisio Soldevila
Dra. Clara Herrera
Lic. Yudelka Medina Martínez
Lic. Nathalier Monteros Paniagua
Lic. Claudia Bautista
Lic. Carmen Florentino M.
Lic. Luís Carlos Vásquez
Ing. Edmundo García
Lic. Benito Fernández
Lic. Sigfredo Frías
Lic. Rafael Peralta Ramón
Lic. Librado M. Abreu.
Lic. Miguel Reyes Santana
Lic. Zenón Ceballos
Lic. Jacqueline Schartz
Lic. Laura Kimer
Lic. Leudys Diaz F.
Julio 2008, Santo Domingo, República Dominicana.
A RESPECTO DA FIDELIDADE INFINITA
por Narciso Isa Conde/CCB República Dominicana ABP/20/07/2008
Aos comandantes Granda e Santrich
Aínda coa emoción na punta de dedos e nos latexados do corazón, provocada pola lectura da súa fermosa e substanciosa "Carta aos nosos irmáns de loita", diríxome a vostedes e a toda a digna e xusta rebeldía que representan- non para agradecerlles o recoñecemento do que para min foi o cumprimento dun deber, senón e sobre todo- para expresarlle a miña profunda gratitude pola firmeza de principios e conviccións contidas nese texto exemplar cargado dunha enorme lealdade aos símbolos e contidos das nosas loitas libertarias.
O revolucionario de verdade non se mide polos ferros que posúa e empregue; pola condición ou non de guerrilleiro(a), pola súa actitude circunstancial respecto da insurxencia armada.
Se "o hábito non fai o monxe", menos aínda o medio empregado ou a empregar define aos seres humanos consagrados á causa da liberdade, a democracia e o socialismo.
Nunca me caracterizou ser un cultor das armas e da violencia. Sempre considerei que as diversas formas de violencia e modalidades de loita armada no caso dos loitadores(as) pola transformación destas sociedades inxustas- foron e son recursos forzados polo carácter violento da dominación.
Moitas veces circunstancias alleas á súa vontade obrigan a unha parte das forzas transformadoras a involucrarse no duro, riscoso e dooroso capítulo da guerra revolucionaria.
Non se trata de seres superiores, pero si de revolucionarios e persoas do pobo cunha especial capacidade de sacrificio, vocación militar e conciencia desa necesidade.
Non son nin os(as) máis nin os únicos(as) revolucionarios(as), pero si son compoñentes importantísimos para o logro das metas propostas en circunstancias en que o monopolio das armas é da clase dominante e o empréga brutalmente para impedir os cambios transcendentes e reproducir constantemente todas as formas de opresión e violencia desde o poder. Ese foi -e é- o caso dos e as integrantes da insurxencia colombiana, desde hai décadas enfrontados (as) a formas extremadamente crueis de dominación e goberno.
Ninguén, por suposto -nin en Colombia nin en ningures do mundo- debe ser menosprezado nin descualificado por non tomar o camiño das armas, dado que en non poucos casos non facelo tamén require dunha altísima dose de valor, de conciencia da necesidade doutros roles revolucionarios e aceptación mesmo de risco maiores.
Este tema non resiste contraposicións simplistas, nin é iso o que hoxe esta en discusión á mantenta da situación en Colombia e na nosa América.
Os TEMAS DESTE DEBATE
Os temas en debate son:
* A razón ou non de ser da confrontación armada en Colombia.
*
* A pertinencia ou non, a justeza ou non, da condena unilateral ás FARC-EP por recorrer á captura prolongada de prisioneiros ou inimigos(as) políticos involucrados(as) na guerra suxa e o terrorismo mediático na súa contra; en circunstancias de predominio do terrorismo de Estado, do para-militarismo bestial, do corporativismo facistoide, dun narco-estado sumamente agresivo e dun intenso e ascendente despregamento dunha guerra de baixa e mediana intensidade, auspiciada (e con participación directa) do imperialismo ianqui, do sionismo xudeu e toda a ultradereita mundial.
*
* A conveniencia ou non do pedido unilateral ás FARC para que poña en liberdade a todos os retidos(as) "a cambio de nada"
*
* A validez ou non do criterio que considera ás FARC e "os seus métodos" como escusa, pretexto ou motivo real do estado de guerra e da violencia estatal e para-estatal intensificada polo réxime de Uribe a niveis realmente grotescos.
*
* A certeza ou non das formulacións para que en tales circunstancias as FARC abandonen a loita armada e pacten a participación na vida legal; ou que, sen depor polo momento as armas, negocien co goberno de Uribe unha "saída pacífica", aceptando mediacións previamente acordadas.
*
* O acertado ou non da posición, que neste período e desde posturas de esquerda, propugna a clausúra da loita armada en todo o continente. Isto é, a valoración da insurxencia armada como recurso "fóra de época" acompañado dunha sobre-valorización do recurso electoral.
*
* A validez ou non do silencio e/ou indiferenza fronte ás atrocidades e a crise xerada polo réxime de Uribe. A conveniencia do eloxio e/ou o trato suave a este procreo político-militar.
*
ALGUNHAS CONSIDERACIÓNS
Sobre estes temas escribín noutras oportunidades. Pero como ao parecer aínda estamos fronte a unha especie de "dialogo de xordos", aproveito a oportunidade que nos brinda a vibrante carta de vostedes para tratar de falar nun ton máis alto; coa esperanza de ser escoitado por quen, pola súa respectables traxectorias, méritos inconmensurables e capacidade de entendemento, poderían comprender nalgunha medida as nosas inquietudes, máis aló das "razóns de Estado", das manobras diplomáticas inmediatas ou das conviccións íntimas que coincidan en apreciar que estes son tempos só para certas reformas avanzadas, non para verdadeiras revolucións.
A verdade é que a permanencia de sesenta anos de rebeldía armada e corenta e tres anos de FARC non fosen posibles sen causas imperioso que a motiven. Non vou volver repetir aquí todos os datos, indicadores, feitos, atrocidades e realidades estruturais, que demostran que esas causas multiplicáronse e que todos os intentos por alcanzar a paz anhelada, sen previamente desprazar do goberno e de importantes mecanismos de poder aos seus autores e beneficiarios, fracasaron.
Non entendo en absoluto como desde posicións revolucionarias e condutas éticas irreprochables, nunha situación como esa, poida sosterse como cuestión de principio a substitución do "troco humanitario de prisioneiros(as)" pola suxestión, ás veces case esixencia, de que as FARC entreguen os prisioneiros que reteñen, sen que o réxime de Uribe poña en liberdade a ninguén.
Por que só falar dos "reféns" e "secuestrados(as)" das FARC que por demais recibiron un trato adecuado- silenciando os horrores do uribismo en materia de secuestros, desaparicións, torturas, descuartizamientos e crueldades carcelarias?
Por que facelo así, aínda se enténda que puido haber un serio erro político no de Ingrid Betancourt ou en calquera outro caso puntual?
Por que proceder dese xeito dentro dunha orde mediática e un sistema xurídico político capaz converter en gran espectáculos un sensible caso de retención por seis anos dunha política de alcurnia oligárquica e de silenciar á vez millóns de casos de mulleres e nenas torturadas, bombardeadas, desprazadas, mutiladas, violadas, vexadas e apresadas por longos períodos?
Creo válido insistir en que as forzas revolucionarias, aínda nas duras condicións da guerra, deben coidarse de incorrer en tratos inhumanos e entender a necesidade de establecer unha ética invulnerable ás críticas en materia de sensibilidade humana.
Pero en verdade a reacción crítica de non poucos dirixentes e sectores de esquerda, coñecedores dos rigores desa loita e da perversidade do inimigo, foi unilateral e desproporcionada contra as FARC, chegando ás veces a facerse eco dos pérfidos cualificativos e falsas valoracións difundidas polas dereitas.
Igual non poucos dos que expón as cousas así, proceden en forma similar fronte aos presos dos partidos revolucionarios e dos movementos sociais en Perú, Arxentina, Chile? ignorando a súa existencia.
Tampouco entendo como persoas que se din de esquerda e/ou progresistas fan seus os argumentos do réxime de Uribe e dos falcóns de Wáshington contra as FARC e a insurxencia colombiana , da gran prensa, das cadeas estadounidenses; e non din nada, ou din moi pouco, da natureza do Estado e o réxime colombiano, do seu carácter terrorista, dos seus perfís facistoides, dos seus crimes e masacres, da súa crise narco-paramilitar, da tutela do Pentágono sobre as súas forzas militares, da dureza dos seus métodos, dos desprazamentos masivos ao campo, de de os asasinos das motoserras, do millón de chivatos, sapos ou calieses a soldos, dos bombardeos contra a poboación civil, da cadea de bases militares, sistemas de espionaxes satélites, avións espías, bombas intelixentes....
Non entendo o seu silencio ou o seu baixo perfil fronte ao Plan Colombia-Iniciativa Andina, fronte ao Plan Patriota e fronte plans tenebrosos da CIA e a MOSAAD.
Non sei de onde outros poden sacar a idea de que se as FARC deixan de loitar coas armas, o Estado narco-paraterrorista de Colombia perdería a súa razón de ser, transformaríase, democratizaríase e os plans do Pentágono de conquista da Amazonía desaparecerían por encantamento.
Non sei. Non sei. Non se.i
As FARC e toda a insurxencia colombiana pagaron un alto custo en vidas nos seus esforzos de paz e polas súas iniciativas en favor da humanización do conflito. Pero ás veces parecese que é a dereita guerrerista colombiana e o goberno de EU son quen realmente queren a paz e os movementos políticos-militares son quen a boicotean. O absurdo ao cubo.
É como para non entender nada
Ás FARC pídeselle, esíxeselle, condénaselle. E a Uribe trátaselle con luva de seda, como suposto representante dun Estado "democrático"; ao extremo de que ningún goberno do mundo, nin a propia CRUZ VERMELLA, indígnase pola usurpación con fins militares deses símbolos de socorro e paz.
Definitivamente hai que recoñecer os grandes éxitos da ditadura e do terrorismo mediáticos ao servizo da globalización neoliberal, das corporacións e do imperialismo: non só lograron moldear a conciencia das dereitas, senón que tamén converteron unha boa parte dos seus argumentos en posicións do centro-esquerda e dunha parte importante das esquerdas. As ARMAS NA HISTORIA E NOS CAMBIOS.
As armas, xa nas mans de militares patriotas e revolucionarios, xa nas mans de movementos políticos-militares e de sectores do pobo, son tan necesarias para os cambios revolucionarios e para os procesos autodeterminados e as esquerdas transformadoras, como o son ao dominio e os plans de opresión e conquista das oligarquías e do imperialismo. Isto foi e é así na historia e o presente.
Entre os déficit de procesos de reformas avanzadas como o ecuatoriano, o boliviano?hai que contar as desvantaxes na correlación de forza militar e a natureza das forzas militares que o apoian. Iso pasou no Chile de Allende.
No caso venezolano tamén hai que ponderar a natureza dunha parte das forzas militares que o apoia, demasiado proclives aos privilexios e resistentes ao novo socialismo, a diferenza doutra consistentemente revolucionaria E aínda sente o temor de armar ao pobo para defender o proceso ameazado polo imperio.
Os camiños dos grandes cambios certamente son inéditos e orixinais, combinacións de rutas e vías de modalidades e medios de loita, pero en todos os casos o triunfo definitivo das forzas transformadoras deberá contar con forzas sociais civís e con forzas militares capaces de apoiar os cambios. A Donde PODE LEVAR O DESARMAMENTO UNILATERAL das forzas do cambio?
Que sentido ten entón desarmar o que se logrou armar no campo revolucionario?
Se Cuba se desárma e desiste de pór en práctica a "guerra de todo o pobo" en caso de agresión, fódese.
Se o proceso bolivariano de Venezuela perde apoio militar e desiste da "guerra asimétrica", fódese.
Entón, por que suxerirlle aos revolucionarios(as) colombianos(as) que negocien con Uribe para abandonar a loita armada e pasar á "legalidade" controlada por un réxime e un sistema experto en perversidades e crimes?
Por que concentrarse no ataque aos métodos da insurxencia?
A paz en Colombia pasa agora pola derrota do réxime de Uribe e o desmonte dese Estado narco-para- terrorista tutelado por EEUU.
Pasa pola saída das tropas ianquis, os medios sofisticados de guerra e represió, e os asesores do Pentágono e o exército israelí.
E iso precisa dos avances e a vitoria unha grande confluencia de forzas alternativas, sen exclusión das FARC e do ELN como organizacións políticas-militares. O DANO MAIOR Penso que o dano maior que fai este xeito inconsistente, e nalgúns casos oportunistas, de encarar o problema colombiano e rexional, non afecta nin afectará fundamentalmente á insurxencia armada dese país, afeita a estas inconsecuencias, illamentos e dificultades por máis de corenta anos.
Vostedes teñen demasiada firmeza e moitas raíces propias como para se deixar amedrentar por certos reveses e por políticas e decisións de Estado, que agora lamentablemente proceden de sectores de esquerda condicionados por "razóns gobernamentais" e "intereses electorais" non debidamente manexados e decantados.
O dano maior estáselle facendo á posibilidade do cambio político en Colombia, á posibilidade e necesidade de aproveitar a crise que estremece o réxime de Uribe (escándalo "para-política", condena do tribunal supremo, descrédito interno, auxe das loitas sociais?), para desprazar ese procreo político e abrir paso a unha nova situación na que se o troco humanitario, o diálogo a favor dunha paz xusta e digna, poderían ter cabida. E de carambola ao proceso continental cara á nova independencia e a nova democracia.
Esa forma de tratar a Uribe e de maltratar ás FARC só favorece á permanencia dese réxime oprobioso, á súa perversa e erosionada continuidade, e á política intervencionista de EU.
Penso que hai que facer todos os esforzos persuasivos para lograr rectificacións fundamentais no campo popular, progresista e de esquerda, que posibiliten illar a ese réxime malvado. COINCIDENCIA ESENCIAL DENTRO DA DIVERSIDADE SOLIDARIA
Quen coincidimos nesta actitude posiblemente temos estilos, enfoques e xeitos diferentes de tratar estes temas.
Todos, ou unha parte, posiblemente puidemos cometer un ou outro erro no despregamento desta polémica e nas particularidades deste transcendente debate, como tamén na caracterización, motivacións e tratamento das partes criticadas.
Non me exclúo desa posibilidade.
Unha feliz coincidencia sí que sobresae entre nós(as): a crítica ao silencio fronte aos horrores do réxime de Uribe e ao contraste no xeito de tratalo respecto das FARC, a consistente defensa da condición revolucionaria e o carácter político-insurxente da organización que vostedes representan e o seu valor para revolución continental.
Ningún caemos no erro de descualificar ás FARC, por un ou outro método non compartido, por un ou outro erro real ou suposto.
Iso explica que vostedes, á hora de recoñecemento-por demais innecesario ao tratarse dunha conduta propia do deber revolucionario- mencionen, a xeito de mostra, a un conxunto diverso de persoas que militamos en diferentes correntes das esquerdas, con roles diferentes, con experiencias e traxectorias distintas.
Nesa orde inclínome só por facerlle outra crítica fraterna: esqueceron creo que pola poderosa forza inerte do patriarcado- mencionar ás compañeiras que despregaron o seu talento e en sensibilidade revolucionaria nesta polémica.
Obviar a moitos outros e outras desta familia impenitentemente solidaria, pero sería inxusto pedirlle que incluísen a todos e a todas entre tantas persoas e organizacións solidarias. Os puntos suspensivos?.indican a dificultade case insalvable que motiva este tipo de inxustiza menor.
Como conto coa indeclinable firmeza marxista, leninista, guevarista, marulandista e bolivariana de vostedes?conten sempre coa miña firme solidariedade política e humana, sen desmedro da identidade e os criterios propios.
Abrazos a todos(as), a toda a guerrilleirada.
Narciso Isa Conde
19 de xullo 2008, santo Domingo, República Dominicana.
