Detención no estado español, rexistros domiciliários na Suíza: complicidade coa Criminalización
implementada polo réxime de Uribe
Terrorismo de Estado,Persecución absoluta en época de saqueo intensivo dos
recursos.Alerta sobre a necesidade dunha activa solidariedade
internacional na denuncia destas practicas ditatoriais
Tupac Wayra
Despois de que se coñece outra fechoría do réxime: relativa ao abuso dos
emblemas da Cruz Vermella, fanlle o xogo da cacería de bruxas...

Onte coñecemos a noticia da detención dunha cidadá española en Madrid,
no marco da operación de criminalización a gran escala
desatada polo réxime de Uribe contra os seus opositores.
As declaracións do director da Policía de Colombia, xeral Óscar
Naranjo son moi preocupantes; declarou a radio RCN que a detención en España
de María Remedios García Albert débese a que ela "é integrante da
chamada Comisión Internacional das Forzas Armadas Revolucionarias de Colombia
(FARC)", e engadiu ufano que a súa captura foi posible pola "estreita
cooperación" entre as autoridades dos dous países.
Tamén anunciou que "Esa captura é o principio dunha serie de detencións
que se van a levar a cabo en Europa, basicamente de persoas vinculadas coas
FARC. Así o esperamos na medida en que se está procesando o
material documental achado nos computadores do xefe guerrilleiro Raúl
Reyes". Unha operación de criminalización cuxa envergadura é só comparable
en magnitude ao carácter falaz das acusacións.
Naranjo indicou que cos "datos solicitados" conformouse unha
"estrutura probatoria" que vincula con esa organización a "un número
significativo de persoas residentes no exterior, algunhas nacionais
europeas e outros colombianos radicados neses países". Isto é unha
operación de Terrorismo psicolóxico e de criminalización da opinión
política.

SegúnNaranjo, á cidadá criminalizada e detida atopóuselle
"bastante material documental que proba unha relación moi estreita coas
FARC, exemplares de revísta Resistencia, un computador que está sendo
procesado polas autoridades e no momento da captura dixo que si
coñecía persoalmente aos xefes rebeldes Iván Márquez e Raúl Reyes".
Claramente, isto non son probas de nada, pois a Raúl Reyes coñecíao
moitísima xente, así como innumerables diplomáticos, xornalistas,
académicos, estudantes, investigadores e mediadores coñecen a Iván Márquez.
En canto á tenencia dunha revista, parece aberrante que iso sexa unha
proba de algo, pero é revelador que iso sexa unha proba para xeneral Óscar
Naranjo, revelador dun Estado que, bañado na impunidade e o horror da
súa estratexia paramilitar, cre poder criminalizar a quen queira, onde
queira, armando as montaxes xudiciais máis bastos, como o vén facendo
en Colombia desde fai anos xa... Isto dá unha idea clara do nivel de represión
e Terrorismo do Estado colombiano. Éra do escurantismo
absoluto. E aínda hai xente, e a maioría case absoluta dos Estados e a súa
diplomacia, que din que o Estado colombiano é un "Estado de dereito"...
Parece que os Estados que albergan sedes nai de multinacionais que
expolian Colombia, están dispostos a darlle colaboración ao réxime
colombiano... Isto é algo que lle corresponde denunciar aos pobos do
mundo: esa conivencia atroz cun réxime genocida, nas súas manobras de criminalización
do pensamento.
Esta detención produciuse logo da reunión mantida polo fiscal xefe
da Audiencia Nacional Española, Javier Zaragoza, e o fiscal xeral de Colombia,
Mario Iguarán, na que se abordou a "colaboración dos dous
países para loitar contra o narcotráfico" Zaragoza expresóque "Sabemos que
o diñeiro das FARC procedente do narcotráfico móvese tamén a través de Europa
e esperamos prestar ás autoridades colombianas e moi
especialmente á Fiscalía da nación toda a axuda que sexa necesaria
para chegar ás últimas consecuencias da investigación". Esta Utilización
do tema do narcotráfico para criminalizar aos movementos
insurxentes é en grao sumo cínica, cando se sabe que o réxime de Uribe está
completamente empapado polo narcotráfico, empezando polo propio Uribe,
que ten un historial contundente e comprobado no narcotráfico, desde
os permisos ás avionetas dos narcos que expedía cando era director
da Aeronáutica civil, pasando polo seu labor en estreita vinculación con Escobar
e os Ochoa desde a gobernación de Antioquia, os seus permisos
aduaneiros para o Permanganato de Potasio necesario para a pasta base de cocaína
ao seu amigo e socio de narco-negocios Moreno Villa... en fin, a
lista é demasiado longa...(consultar a investigación de Joseph Contreras
titulada "Uribe, o señor das Sombras", entre outras múltiples fontes que
desvelan a narco-conivencia de Uribe.)
Ademais da detención da cidadá española, nestes últimos 10 días
foron rexistradas varias casas de refuxiados colombianos en Suíza, por orde
dun fiscal, dentro desta operación de criminalización a gran
escala que leva o Goberno Colombiano... goberno cualificado por moitos,
debido ao seu accionar paramilitar e as múltiples implicacións no
Narcotráfico de moitos dos seus integrantes, desde xenerais a congresistas,
de goberno-narco-paramilitar.
Chegan ás casa, incautan os computadores, toman fotos, miran o tipo de literatura...
Trátase de amedrentar aos refuxiados e manter caladas
as denuncias ao réxime. O goberno colombiano pode acceder á
información persoal dos computadores: a direccións de familiares en Colombia;
isto pon en perigo a vida dos familiares dos refuxiados.
Faranse co-responsables de eventuais mortes ou "desaparicións"
perpetradas contra os familiares por parte da represión do réxime
colombiano as autoridades europeas, que aínda sabendo o nivel de terror do
Estado colombiano, préstanse para esta criminalización...?
Un motivo esgrimido durante as violacións de domicilio, entre outros pretextos bastos,
foi a suposta procura do autor dunha caricatura que segundo eles incorre
no delito de insulto ao presidente de Colombia (Uribe), ou "inxuria a goberno
estranxeiro". Esta caricatura foi amplamente difundida en Internet,
e foi amplamente usada como pancarta nas marchas do 6 de marzo contra
os Crimes de Estado, marcha que foi convocada polo Movemento de Vítimas
de Crimes de Estado (MOVICE), e realizada a nivel internacional.
Non atoparon mellores pretextos que ese suposto "delito de inxuria"e outras
grotescas invencións para xustificar semellante atropelo ás liberdades,
e incorrer na intimidade das persoas para fiscalizar e perseguilas nas
súas opinións. Na caricatura vese a Uribe alzando unha motoserra
ensanguentada: esta imaxe é unha metáfora visual da política de Uribe de crear,
auspiciar e premiar á estrutura paramilitar, como a ferramenta
de guerra sucia do Estado Colombiano. Esta ferramenta de guerra sucia do
Estado, os paramilitares, han masacrado a decenas de miles de campesiños
colombianos, e moitas desas masacres foron perpetradas usando motoserras
para desmembrar ás vítimas, nun claro acto de Terrorismo de Estado. A
intencionalidade deses niveis de horror sempre foi conseguir que as
poboacións sobrevivientes accedesen a deixar as súas casas e as súas terras, e seconvertésen en desprazados, deixando así as terras libres ás
explotacións mineiras, agro-industriais, ou outro tipo de explotación da
terra e os recursos naturais beneficioso para as multinacionais, que en múltiples
casos tamén cofinanciaron a estes grupos de torturadores: os
paramilitares. En Colombia hai xa máis de 4 millóns de persoas desprazadas
internas por esa política de Terrorismo de Estado, aplicada cunha dobre
finalidade: a primeira finalidade é liberar dos seus poboadores as terras
ricas en recursos e de alto interese económico para as multinacionais para
así viabilizar o Saqueo sen obstáculos ou reivindicación ambiental ou laboral
de ningunha índole, e a outra finalidade dese Terrorismo de Estado foi(e
é) a política da "terra arrasada", coaque se búsca baleirar ao campo
do campesinado, nunha estratexia contra-insurxente, posto que os
membros das guerrillas son os mesmo fillos, irmáns e familiares destes
campesiños, historicamente expoliados e explotados; campesiños que
coñecen unhas taxas de empobrecimiento indignantes, e para os cales a
presenza do Estado sempre representou represión e morte en prol de facilitar
o saqueo do medio-ambiente, xerando contaminación e miseria...
a presenza do estado nunca representou os seus dereitos máis básicos a ter
hospitais, escolas ou salubridade.
É no marco desta política de saqueo e represión que o Terrorismo do
Estado en Colombia desenvolveu as súas bandas paramilitares, que violan,
torturan, castran e amputan partes do corpo con motoserra, sempre
asegurándose que o pobo ou poboado presencie esta barbarie para
disuadilos de loitar por melloras sociais, mediante o Terror inducido, e
para asegurarse a fuxida despavorida dos habitantes. Ese método atroz de viabilizar
o saqueo dos recursos logrou desprazar poboacións que,
doutro xeito, xamais abandonarían as súas terras: as poboacións
campesiñas de Colombia están profundamente arraigadas coa terra, e para
as poboacións campesiñas-indíxenas ese arraigamento é algo indisociable da
súa cultura e da súa existencia mesma como grupo social, cultural e étnico. Por iso
dicimos que o Estado, e as multinacionais, son responsables dun
claro etnocidio e xenocidio contra a poboación colombiana, ao socavaren
tamén a soberanía alimentaria dun país, acabando co seu campesinado
para instaurar o agro-industrial con fins de agro-combustibles ou instaurar
a minería ou outro uso esquilmante do medio ambiente.
Agora desátase unha persecución internacional contra todo aquel que denuncie
estas prácticas de xenocidio, e que denuncie aos responsables: o
Terrorismo de Estado e as grandes Multinacionais... Esta onda de persecución
é fundamentada polo goberno colombiano nas supostas
"probas" de nexos e apoio ás FARC, que o goberno atoparía"
na computadora de Raúl Reyes, incautada segundo o goberno, despois do
bombardeo do Campamento das FARC no Ecuador, o 1ro de marzo 2008. Nese
bombardeo foi asasinado Raúl Reyes e outros guerrilleiros que estaban
no Ecuador en misión de paz e de intercambio humanitario, e ademais foron
asasinados un cidadán ecuatoriano e 4 estudantes mexicanos que se achaban no campamento estudando ás FARC como parte dos
movementos insurxentes de América Latina, e como tales parte da historia
mesma do continente. Pero ninguén se esperaba que as forzas da
inquisición e o escurantismo se abatésen sobre o campamento con toneladas
de bombas. Aínda por riba, as tres sobrevivientes relatan que os
feridos eran rematados a pelacorpo polo exército colombiano, que entrou ao
campamento logo dos bombardeos a continuar a masacre, estes testemuños
foron confirmados polas autopsias practicadas no Ecuador a cadáveres
de persoas que, segundo toda evidencia, foran asasinadas por bala
a pelacorpo, cando lograran sobrevivir aos bombardeos. Ademais
disto, o exército colombiano levou a 11 persoas con vida do
campamento, estas personasse atopan na actualidade "desaparecidas".
Ver á mantenta do masacre e o tratamento brutal que os medios déronlle ás sobrevivientes, este excelente vídeo titulado "Rompendo o
silencio" e publicado en Rebelión:
http://www.rebelion.org/noticia.php?ide=70661

COMMUNIST PARTY OF GREECE - CENTRAL COMMITTEE

Tel:( 30) 210 2592111 ? Fax: ( 30) 210 2592298 ? e-mail: cpg@int.kke.gr

145 Leof.Irakliou, GR- 14231 ATHENS ? http://inter.kke.gr/



O PC DE GRECIA DENUNCIA A DETENCIÓN DE REMEDIOS GARCÍA



O Partido Comunista de Grecia denuncia a detención, o día sábado, 26 de xullo, en España, de Remedios García Albert, coñecida pola súa participación nos movementos de solidariedade cos pobos de Latinoamérica, acusada que mantiña relacións coas Forzas Armadas Revolucionarias de Colombia-Exército do Pobo (FARC-EP). Remedios García quedou a continuación provisionalmente libre baixo condicións restritivas.



A detención realizouse en base á ?lexislación antiterrorista?aludindo a supostos datos da computadora do líder das FARC-EP Raúl Reyes, asasinado durante a invasión do exército colombiano en Ecuador.



Toda a maquinaria utilizada polo goberno dos socialistas en España, en colaboración co réxime reaccionario de Colombia, o baralle orquestrado polos medios de comunicación e a confusión deliberada, os rumores sobre ?novos datos? que a policía está buscando na súa computador, a propia acusación de ?colaboración con banda armada? demostran que se está preparando unha ?caza de bruxas?, un ataque xeneralizado para penalizar os movementos e aterrorizar aos pobos. Revélanse unha vez máis os verdadeiros obxectivos da chamada campaña antiterrorista dos Estados Unidos e Europa.



O KKE expresa a súa plena solidariedade con Remedios García e pide o levantamento das acusacións non comprobadas. Chama ao movemento obreiro e popular, á mocidade, a reaccionar ante o esforzo de penalizar as loitas, a golpear os dereitos e liberdades democráticos, a demandar o recoñecemento das FARC-EP como forza belixerante, que se quiten da lista da UE coas organizacións terroristas e a eliminación desta lista.



Terroristas son os imperialistas, non os pobos e os seus movementos.



Atenas, 28 de xullo de 2008



Oficina de prensa do CC do KKE

Video.historia do paramilitarismo na colombia e o goberno de alvaro uribe

http://www.cubainformacion.tv/index.php?option=com_content&task=view&id=5820&Itemid=86

Iván Márquez: "Mentres existan as FARC ninguén poderá quitarlle o fusil ao Che"

Escrito por Tribuna Popular/ANNCOL/ABP

26.07.2008




Entrevista con ANNCOL e ABP



Na operación do 2 de xullo, a pretendida operación, os militares colombianos só colocaron os helicópteros; todo o traballo foi realizado por dous traidores, quen á súa vez resultaron traizoados polos xenerais e o goberno

Montañas de Colombia, 26 jul. Tribuna Popular TP/Por ANNCOL/ABP Noticias.- As axencias ANNCOL e ABP Noticias presentan aos lectores a trascripción das respostas dadas polo Comandante Iván Márquez, integrante do Secretariado do Estado Maior Central das FARC-EP, a preguntas expostas polo Xornalista William Parra de TELESUR, sobre diversos temas referidos á realidade da confrontación política e social que se desenvolve en Colombia.

ANNCOL ABP (A/A): En primeiro lugar, que significa a morte do comandante Manuel Marulanda Vélez e como foi asimilada polas FARC a desaparición do seu líder histórico?

IVAN MARQUEZ (IM): Significa a ausencia dolorosa dun imprescindible; do construtor do Exército do Pobo; do estratego da Campaña Bolivariana pola Nova Colombia; do lendario comandante, artesán da concepción táctica, operacional e estratéxica das FARC e da guerra de guerrillas móbiles; do condutor político da insurxencia? Manuel Marulanda Vélez -como nos versos de Neruda- ³non morreu. Está no medio da pólvora, de pé, como mecha ardendo². Segue combatendo desde as montañas rebeldes da eternidade. Segue vivo nos fusís dos guerrilleiros farianos, no Plan Estratéxico, na Plataforma Bolivariana pola Nova Colombia e no anhelo colectivo de Patria Grande e Socialismo, que son unha inmensa bandeira ao vento. Ante o noso Comandante en Xefe, ante o altar da patria, xuramos vencer, e venceremos.

Como asimilamos esta ausencia? Reafirmando a nosa determinación de loita. Estreitando a nosa cohesión. Ratificándonos nos nosos principios. Empuñando con máis forza o libro e os fusís do imbatible escudo guerrilleiro das FARC.

(A/A): Segundo o seu punto de vista cal é o maior legado que deixou Manuel Marulanda Vélez ao país?

(IM): sentar as bases para o Novo Poder coa construción dun exército popular bolivariano, cohesionado nas súas estruturas, en torno ao Plan Estratéxico, irreversible no seu propósito de toma do poder para o pobo. Manuel Marulanda Vélez é exemplo de convicción, de perseveranza e de loita inclaudicable. Xamais seremos inferiores á fe que depositaron os pobos da nosa América na loita de resistencia das FARC. As súas manifestacións abafadoras de solidariedade fannos exclamar co Libertador Simón Bolívar que ³é imperturbable a nosa resolución de independencia ou nada².

(A/A): Pódenos facer unha breve descrición de Manuel Marulanda Vélez?

(IM): Estou traballando unha descrición titulada MANUEL MARULANDA VÉLEZ o heroe insurxente da Colombia de Bolívar. Por agora só atino responder o seu requirimento cos destellantes versos épicos do poeta Luís Vidales:

³Canto Colombia a Manuel, o guerrilleiro/ é este, América Latina, o que eu canto/ a este, mundo de hoxe, preséntovolo/ Manuel é o pai da selva colombiana/ é o pastor da paz no rabaño/ Manuel é irmán dos ríos e do vento/ e alá onde é máis libre a montaña/ doce patria cara ao ceo, alá síntoo/ No seu loor a noite iluminada/ solta o seu tiroteo de luceros/ As altas terras limpas vírono colombiano/ e o aire puro foille dócil ao seu soño/ A aguia que pasa é un disparo/ cada ave é como un papel que cruza o ceo/ Para falarlle de patria as árbores rumorean/ e o mastro da palma flamea a súa bandeira/ para indicar que pasa o guerrilleiro/ ¡Un momento! dille a límpida mañá/ e sobre un risco do ande americano/ sácalle unha foto espectral de corpo enteiro/ As árbores son como escuadras do seu exército/ por defensor do pobre, parente próximo do trigo/ como a este lle sucede: que corenta veces o deixaron morto/ só para quedar corenta veces vivo.


(A/A): Morreu o comandante Marulanda nun mal momento para as FARC; o mes de marzo foi moi duro para a organización insurxente; perderon non só a Raúl Reyes e a Iván Ríos? Que comentario lle merécen as circunstancias que caracterizaron este marzo de transos tan luctuosos?

(IM): Os revolucionarios non escollemos un momento para morrer, pero en calquera lugar onde nos sorprenda a morte, benvida sexa, como di o Che, sempre que este, o noso berro de loita ­e isto dígoo eu- de loita pola paz con xustiza social, de independencia, de Socialismo e Patria Grande, chegue a un oído receptivo. A loita que libramos é ata as últimas consecuencias por que ³nunha revolución triúnfase ou se morre se é verdadeira².

Os desenlaces dolorosos son previsibles nunha confrontación e moito máis se se enfronta a un inimigo cun gran poder de lume, que levou a guerra á degradación e que ten todo o respaldo da tecnoloxía militar de punta e os dólares que lle proporciona o goberno dos Estados Unidos no marco do seu expoliadora estratexia de predominio e subxugación. Pero podemos afirmar que pese ao triunfalismo mediático, estamos saíndo da horrible noite de marzo con novas experiencias e cun horizonte claro para continuar a pelexa pola paz, a xustiza social, a democracia verdadeira e a dignidade.

(A/A): Para moitos, estes golpes, estas mortes, deixan ás FARC en difícil situación. Hai varios analistas que consideran que esta guerrilla está case derrotada militarmente. Están no certo?

(IM) Non coñecen ás FARC. Confunden o desexo coa realidade e engánanse coas súas propias fantasías. As FARC non son un exército de soldados bisoños. A estas sucédelles o que a Bolívar, que se crecía no medio da adversidade. Do fin das FARC están falando desde o ataque a Marquetalia en maio de 1964. En 44 anos lanzaron todos os plans e operacións militares para aniquilalas, e non puideron?

Primeiro, o Plan LASO, sigla en inglés que significa Operación Latinoamericana de Seguridade; o obxectivo: impedir o surgimiento dunha nova Cuba no continente, ese era o propósito da Operación Marquetalia. Logo despregaron a operación Sonora que buscaba derrotar militarmente ás FARC na Cordilleira Central, pero non tiveron en conta que enfrontaban aos guerreiros de Manuel. Despois lanzaron a Operación Centauro ou Casa Verde, pero os agresores tiveron que regresar co rabo entre as pernas a Tolemaida, onde os esperaban os seus mentores e instrutores norteamericanos. A estas agresións seguíronlle como ondas os plans Thanatos, Destrutor 1, Destrutor 2, o Plan Colombia; e paralelamente a estes desataron o horror do paramilitarismo, criminal estratexia contrainsurxente do Estado que buscaba destruír o que consideraban bases sociais da guerrilla a través das masacres, as foxas comúns e as motoserras.

E agora co Plan Patriota deseñado polos estrategos do Comando Sur do exército dos Estados Unidos, co uso de sofisticadas tecnoloxías militares, con satélites, con avións e aparellos non tripulados, cun pé de forza que excede os 400 mil efectivos e miles de asesores e mercenarios gringos, coa ³axuda² militar de Wáshington con decenas de helicópteros e 10 mil millóns de dólares no último período, aspiran nun esforzo desesperado a derrotar á insurxencia e o descontento popular. Nin o lume, nin as bombas das operacións militares das oligarquías e o imperio, nin as marchas manipuladas lograrán desarticular a resistencia e a loita por unha Colombia Nova, bolivariana.

A loita armada en Colombia é vixente e ten lugar porque os problemas políticos, económicos e sociais que a motivaron non desapareceron. En 1984, co Acordo da Uribe, intentamos a loita pola vía electoral, pero a alternativa política que expomos, a Unión patriótica, foi varrida a tiros. Cinco mil foron os mortos pola intransigencia do réxime santanderista que oprime a Colombia. Por iso agora loitamos clandestinamente a través do Movemento Bolivariano pola Nova Colombia.


Nas FARC hai xente de principios. Somos indios bravos. Non nos seducen con cantos de sirenas. Estamos listos para entrarlle ao combate, con paso de vencedores, ao Ayacucho do século XXI, ao cal convocamos a todos os pobos da nosa América. Parafraseando a Bolívar: estamos como o sol; brotando raios por todas partes.

(A/A): Que nos pode dicir da versión do Presidente Uribe e do ministro de defensa de Colombia Juan Manuel Santos, quen insisten en que o comandante Marulanda morreu non como consecuencia dun paro cardíaco, senón polos intensos bombardeos ou por susto?

(IM): Con tal ocorrencia tanto o Presidente Uribe, como o ministro de defensa Santos, están facendo uso da máis incrible como extraordinaria burremia. Só a un imbécil poderíalle coller na cabeza que o lendario guerrilleiro que se enfrontou durante 60 anos a 17 gobernos e a todos os estados maiores das forzas armadas oficiais nese lapso, puidese morrer de susto. Esa pretensión de parveiráns só provoca hilaridad e indignación. Como dixo o mesmo comandante Manuel: ³a un non o poden matar con disparos de palabras².

(A/A): Como se decidiu a designación de Afonso Cano como comandante máximo das FARC e que variacións implica esta determinación na condución da organización?

(IM): Implica a continuidade dos plans. E en canto a como se designou a Afonso como novo comandante das FARC, debo dicir que por unanimidade o 27 de marzo, cando nos decatamos da infausta noticia do deceso do Comandante en Xefe. Ese mesmo día tomamos a decisión tamén de pospor esta información ata o 23 de maio para facelo no marco do 44 aniversario das FARC. Todo o Estado Maior Central, o Secretariado e os combatentes farianos rodean férreamente unidos ao comandante Afonso Cano.

(A/A): Moitos críticos e analistas aseguran que coa chegada do comandante Cano ábrense novas posibilidades para iniciar unha negociación; unha nova oportunidade para o intercambio humanitario e a paz. Que valoración lle da a estas afirmacións?

(IM): As políticas das FARC xa están definidas, determinadas polas nosas Conferencias Nacionais e os Plenos do Estado Maior Central. Hai unha liña táctica e estratéxica elaborada colectivamente. A paz foi sempre o noso principal obxectivo estratéxico, e nisto coincidimos co Libertador para quen ³a insurrección se anúncia co espírito de paz, resístese contra o despotismo porque este destrúe a paz, e non toma as armas senón para obrigar aos seus inimigos á paz².

(A/A): Os acontecementos do 2 de xullo que desembocaron na liberación de 15 prisioneiros parecesen indicar que os rescates militares son unha solución ao problema. Que sucedeu nas selvas do Guaviare?

(IM): No inesperado rescate de 15 prisioneiros de guerra nas selvas do Guaviare, nin Uribe nin Santos, nin os xenerais Padilla nin Montoya son os heroes que se reclaman. Na pretendida operación só colocaron os helicópteros; todo o traballo foi realizado por dous traidores, quen á súa vez resultaron traizoados polos xenerais e o goberno.

O suceso foi utilizado a fondo para botarlle flores ao Presidente, aos militares, á política de Seguridade Democrática, e sobre todo, para tapar a escandalosa ilexitimidade e ilegalidade do segundo mandato do señor Uribe, xurdido do delito de suborno que favoreceu a súa reelección inmediata. Buscaba o Presidente Uribe disimular o seu talante de desaforado ditador que ataca con todos os lumes da súa ira os fallos da Corte que lle son adversos. Actuando por fóra do seu propio estado de dereito pretende derrubar desde o Palacio de Nariño, con poderosas cargas explosivas, a independencia da Corte. Xa ten sometida a rama lexislativa do poder público; agora vai pola xurisdiccional.

(A/A): Á mantenta desta liberación do 2 de xullo o comandante Fidel Castro dixo que as FARC xamais deberon capturar a Ingrid Betancurt e que tampouco deberon ter nas condicións da selva en prisión aos soldados e aos civís que tiñan as FARC, e isto sinálao como un acto de crueldade. Que opina sobre ese argumento do comandante?


(IM): Non quixese exteriorizar os sentimentos que provocan este tipo de posicións. Soamente quero dicir que as FARC están en todo o seu dereito de buscar por todos os medios a liberdade dos combatentes guerrilleiros presos tanto nos cárceres do réxime como nas do imperio. Buscamos unha saída que poña termo ao sufrimento do cativerio dos prisioneiros das dúas partes contendentes. Hai que pensar tamén na crueldade e nas cadeas que soportan os nosos nas mazmorras do réxime uribista e nas do imperio, que son as mesmas que padecen os 5 heroes cubanos e os miles de prisioneiros violentados nos seus dereitos como ocorre nos cárceres de Abu Graih e de Guantánamo.

Quero engadir que na Colombia algúns dirixentes políticos son máis militaristas e guerreiristas que os propios militares. Moitos deles instrumentan e son protagonistas activos da lexislación de guerra e da represión contra o pobo de Colombia por conta do terrorismo de Estado.

(A/A): O presidente Uribe fala de cercos humanitarios sobre os posibles campamentos onde se atopan os prisioneiros de guerra. Que significado ten para as FARC este anuncio; continúa a orde de non permitir o rescate a sangue e lume?

(IM): Non existen cercos humanitarios, senón cercos militares. O dos cercos humanitarios é un engano para dar a sensación dun control territorial que nunca existiu. Polo medio o que existe é unha orde infame do Presidente Uribe aos seus xenerais de rescatar a sangue e lume aos prisioneiros, sen que importen as consecuencias. Nestas circunstancias, calquera desenlace fatal será responsabilidade do señor Uribe.

(A/A): O goberno francés ofreceu recibir a todos os membros das FARC que estean incluídos no intercambio. Se se concreta o intercambio, estarían as FARC dispostas a deixar que os guerrilleiros liberados, vaian a outro país?

(IM): Esa formulación é de seu unha afronta á dignidade dos guerrilleiros das FARC. Os verdadeiros combatentes non cambian as montañas da patria nin as súas conviccións por un humillante desterro en ultramar.

(A/A): Francia asumiu o primeiro de xullo a presidencia da Unión Europea. Polo interese deste país no intercambio humanitario, as FARC pensarán a posibilidade de buscar o recoñecemento político, o recoñecemento de belixerancia e o retiro do seu nome da lista de grupos terroristas?

(IM): De feito somos unha forza belixerante á espera de que quen queiran coadxuvar á paz de Colombia, fagan ese recoñecemento. É unha condición temporal mentres se resolve o conflito de lexitimidades. O cualificativo de terroristas non é máis que unha imposición do máis grande terrorista que tivo a humanidade: o goberno dos Estados Unidos.

(A/A): Os medios falan profusamente dunhas FARC golpeadas política e militarmente, e decimadas tanto en número de combatentes como en recursos económicos. Expresan os analistas que as FARC pasan polo peor momento da súa historia; Que tan golpeadas están as FARC?

(IM): En realidade o que lles preocupa é un eventual desencadeamento da inconformidade social coa existencia dunha guerrilla bolivariana como as FARC, que xa completou o despregamento estratéxico da súa forza por todo o territorio nacional. Por iso o Plan patriota. Por iso o escalamento da intervención militar dos Estados Unidos en Colombia. Por iso a conversión da base aérea de Tres Esquinas, en base militar estadounidense na Amazonía que cobizan.

Se as FARC estivesen fendidas non estarían anunciando o traslado da base de Manta para Colombia. O que se está a fender é a podrecida institucionalidade colombiana salpicada de sangue e cocaína, narco-paramilitarismo e ilexitimidade.

(A/A): Nos actuais momentos é posible que se poida chegar a unha negociación de paz co goberno Uribe?

(IM): Con Uribe a paz non é máis que unha quimeira. A solución política do conflito só é posible con outro goberno, e moito máis se é o resultado dun Gran Acordo Nacional no que xoguen papel protagónico as forzas do cambio e o soberano que é o pobo. Un novo goberno que facendo da paz o seu obxectivo cimeiro recolla as tropas nos seus cuarteis e mande aos gringos para a súa casa.


(A/A): Cal é a caracterización que as FARC teñen neste momento do goberno de Uribe e da situación da institucionalidade colombiana no medio do aquelarre da narco-para-política e outros escándalos máis como o da Yidis-política?

(IM): É un goberno narco-paramilitar, ilexítimo e ilegal. Só o sostén o criminal apoio do goberno de Wáshington, o terrorismo de Estado, a manipulación da opinión a través de campañas mediáticas, os masacres, o refugallo de terras, o desprazamento forzoso, a motoserra, as fraudes e o suborno. Estados Unidos necesita un réxime como o da Colombia, para utilizalo como cabeza de praia para o asalto neoliberal ao continente.

(A/A): As FARC dixeron que o goberno de Uribe Vélez é ilegal e ilexítimo. Por que entón se mantén, segundo difúnde a prensa colombiana, nos máis altos niveis de popularidade; por que non cae este goberno?

(IM): As enquisas non consultan o 70 por cento da poboación que se debate na pobreza e na miseria, nin aos máis de 4 millóns de desprazados polo terrorismo de Estado. Non consultan ao 50 por cento da poboación economicamente activa que sofre a angustia cotiá do desemprego e do subempleo. Non consultan aos sindicalistas perseguidos, nin aos indíxenas violentados, nin ás negritudes esquecidas, nin aos estudantes reprimidos. O 80 por cento da popularidade de Uribe é unha farsa e é o resultado da máis noxenta manipulación da opinión.

(A/A):Que se pode esperar da nova xeración de comandantes que asumiu a condución das FARC: unha liña militar máis dura ou pola contra o arribo á política total?

(IM): Continuar o camiño trazado polo inesquecible Comandante en xefe Manuel Marulanda Vélez, é dicir, o da política total, que é a loita estratéxica pola toma do poder pola vía das armas e da insurrección co que se chegaría a un goberno revolucionario, ou pola vía das alianzas políticas cara á instauración dun goberno verdadeiramente democrático, en consonancia coa Plataforma Bolivariana pola Nova Colombia.

(A/A): Segundo os supostos computadores incautados ao comandante Raúl Reyes as FARC foron financiadas polo goberno do Presidente Hugo Chávez. Que hai de certo niso?

(IM): Se iso fose así, xa tombariamos a este goberno monicreque dos Estados Unidos. Esa afirmación é un pretexto intervencionista. O que debe chamar a atención de Latinoamérica e o mundo son os 10 mil millóns de dólares que a Casa Branca achegou ao goberno terrorista de Uribe para masacrar ao pobo, desaparecelo, desposuílo, desprazalo? Colombia é o primeiro receptor de axuda militar dos Estados Unidos no hemisferio, e o terceiro receptor no mundo.

Claro, o goberno de Wáshington apoia deste xeito ao seu home de palla predilecto na desestabilización da rexión, pensando na contención da poderosa forza bolivariana que xa se ve vir no horizonte deste século. Un tribunal dos pobos debe conducir ao banco dos acusados ao imperio rapaz e violento que quere seguir subxugando aos pobos.

(A/A): Financiaron as FARC a campaña presidencial de Rafael Correa en Ecuador? E con que?

(IM): Iso é un contrasenso. Son as FARC as que necesitan a acción do internacionalismo solidario dos pobos do mundo.

(A/A): Con todas as dificultades que se presentaron en torno ao tema da presenza guerrilleira como escusa que xerou a crise diplomática entre Colombia e Ecuador ó Colombia e Venezuela, non se ve a necesidade dun replantexamento na persistencia desta forma de loita, sobre todo cando está latente a ameaza de Estados Unidos co argumento de que actuará contra quen consideren que apoian o terrorismo?

(IM): A loita armada non está en cuestión. As causas que a motivaron non se modificaron. As oligarquías só queren unha paz que non toque os seus privilexios, que non modifique as inxustas estruturas políticas, económicas e sociais que causaron a pobreza pública. A estratexia de dominación dos Estados Unidos xa está trazada e o pretexto é o de menos. O que os gringos queren é o petróleo de Venezuela, o gas de Bolivia, as riquezas da Amazonia, e a miseria para os nosos pobos.


O que se impón é a articulación da resistencia ás políticas agresivas do imperio. Quero recordar que nos fusís guerrilleiros das FARC resisten os pobos da nosa América. E en canto á pertinencia da loita armada, unha reflexión do Libertador: ³Aínda cando sexan alarmantes as consecuencias da resistencia ao poder, non é menos certo que existe na natureza do home social un dereito inalienable que lexitima a insurrección². Mentres existan as FARC ninguén poderá quitarlle o fusil ao Che.

(A/A): A Guajira é de Venezuela como di o Presidente Chávez?

(IM): Sen dúbida, a Guajira pertence á Colombia de Bolívar e do primeiro precursor da independencia da nosa América, o xeneralísimo Francisco de Miranda. O noso criterio é o mesmo exposto polo libertador a Páez: ³Esquecéulleme dicir a vostede que pensamos fundir xuntas dúas ou tres metades dos departamentos de Boyacá, Zulia e Barinas para que non haxa máis fronteira de Venezuela nin de Nova Granada, porque esta división é a que nos está matando, e polo mesmo debemos destruíla². Unha reafirmación final: xuramos vencer, e Venceremos.

Conxela EU asistencia a cubanos de Miami

From: ASOC.CULT.JOSE MARTI

VIRTIN REDE INFORMATIVA






O Congreso de Estados Unidos conxelou 45 millóns de dólares en fondos asignados en 2008 ao programa prol democracia en Cuba, tras varias auditorías e casos de fraude masiva, informou onte o diario The Miami Herald.

A medida foi en resposta a un desfalco por 500 mil dólares no Centro por unha Cuba Libre, con sede en Wáshington, que saíu á luz este ano.

Ademais, suspendeuse a un grupo anticastrista de Miami, o cal gastou polo menos 11 mil dólares en fondos federais en artigos persoais.

A medida do Congreso estadounidense foi aplaudida por líderes da disidencia interna cubana.

?É unha medida correcta para revisar a utilización duns fondos federais cuxo obxectivo final é apoiar a Oposición na Illa. Ese apoio nunca chegou a facerse factible, dixo a REFORMA Martha Beatriz Roque, quen preside a opositora Asociación para Promover a Sociedade Civil.

A disidente citou un estudo da Fundación Nacional Cubano Americana, no que informou que, dos 65 millóns de dólares investidos na disidencia interna na última década, menos do 17 por cento foi usado en asistencia directa na Illa.

EN MIAMI EXISTEN FUNDADAS SOSPEITAS, DE QUE ESA SUMA PODEN ESTAR ENTRE MADRID, PRAGA E MIAMI E SUXIREN INVESTIGAR A Esperanza AGUIRRE, ZOE VALDÉS, MARIO VARGAS LLOSA E CARLOS ALBERTO MONTANER.

As institucións financeiras rexionais en América Latina

Eduardo Gudynas

ALAI AMLATINA, 23/07/2008, Montevideo.- Están cobrando cada vez máis
importancia un conxunto de ?institucións financeiras rexionais?|
(IFRs) que outorgan préstamos e apoian diversos emprendimentos en América
Latina. A diferenza das institucións globais, como o
Banco Mundial ou o FMI, estas IFRs son controladas polos gobernos
latinoamericanos. Ábrense así moitas posibilidades para financiar outro
tipo de desenvolvemento aínda que persisten moitos problemas coas dimensións
sociais e ambientais, onde non se deben repetir os mesmos erros das
institucións financeiras globais.

Na actualidade pódense recoñecer polo menos oito institucións
financeiras latinoamericanas. Duas teñen cobertura continental: son o
Banco Latinoamericano de Exportacións (BLADEX) e o Fondo
Latinoamericano de Reservas (FLAR). A Corporación Andina de Fomento
(CAF) comezou brindando préstamos aos países andinos pero agora ampliouse notablemente, mentres que o Fondo Financeiro para o
Desenvolvemento da Conca do Prata (FONPLATA) restrínxese aos países
da conca do Río da Prata. Existen dous bancos subregionales: o
Banco Centroamérica de Integración Económica (BCIE) e o Caribbean
Development Bank (CDB). Outros dous bancos son nacionais pero financian
empresas e proxectos nos países veciños: o Banco Nacional de Desenvolvemento
Económico Social (BNDES) do Brasil, e o Banco de Desenvolvemento
Económico e Social (BANDES) de Venezuela.

Moitas destas institucións pasaron case desapercibidas durante un
bo tempo. Pero hoxe é posible advertir que son un grupo non só
numeroso, senón que manexan un enorme volume de recursos. O seu patrimonio
acumulado supera as 27 mil millóns de dólares. O maior volume rexistrouse no BNDES, que dispuxo de 14 070 millóns de dólares en 2007,
seguido pola CAF con 4 125 millóns de dólares. O BNDES atópase
por baixo do Banco Interamericano de Desenvolvemento (BID, cuxo patrimonio
en 2007 foi de US$ 20 353 millóns).

As IFRs son rexionais en polo menos dous sentidos: operan dentro de América
Latina, e as súas autoridades e a toma de decisións están en mans
dos gobernos latinoamericanos. En canto á súa operación, predominan
os financiamientos convencionais, como proxectos en infraestrutura
e enerxía, a expansión empresarial privada ou a
cooperación técnica.

Posiblemente unha das IFRs máis notorias é a CAF, a que actúa desde
1970 como un banco de promoción do desenvolvemento e de servizos
financeiros. As súas actividades iniciais centráronse nos países
andinos, pero se sumaron nacións doutras rexións, España e máis dunha
ducia de bancos privados. A súa carteira de préstamos creceu
continuamente ata alcanzar os US$ 9 622 millóns en 2007. É o
principal financiador dos países andinos. Ademais dos préstamos
para obras clásicas de infraestrutura, a corporación é un dos
principais financiadoras da Iniciativa en Integración da
Infraestrutura Rexional Suramericana (IIRSA).

Bladex é unha institución mixta xa que depende de bancos centrais e
axencias gobernamentais de 23 países da rexión, algúns bancos
internacionais e fondos de investimento. Opera como un banco rexional de promoción
do comercio exterior. Pola súa banda, FLAR brinda préstamos e
garantías para apoiar a balanza de pago e asiste con créditos aos
seus membros (Bolivia, Colombia, Costa Rica, Ecuador, Perú, Uruguai e
Venezuela).

A nivel subrexional existen dous bancos. O BCIE foi fundado en 1960 por cinco
países centroamericanos, pero actualmente sumáronse outras
nacións, mesmo desde fóra da rexión (República Chinesa ? Taiwan e
España). Financia proxectos de promoción comercial, integración e contra
a pobreza. O CDB opera no Caribe, apoiando proxectos de desenvolvemento
económico e social. Fundado en 1969, 26 membros (21 deles son
caribeños, aos que se suman países como Alemaña, Canadá, China,
México, Reino Unido e Venezuela). Tamén existe un fondo subregional,
conformado por Arxentina, Brasil, Bolivia, Paraguai e Uruguai
(FonPlata), para o desenvolvemento da Cuenca do Prata. Aínda que a súa
carteira de proxectos é modesta, apoia estudos previos de grandes
proxectos e financia algunhas obras; tamén mantén ao Comité
Intergobernamental da Hidrovía Paraguai Paraná, un antigo
megaproxecto de infraestrutura que agora é parte do IIRSA.

O BID tamén podería ser considerado como unha IFR. Aínda que actúa en América
Latina, entre os seus membros hai 21 países extra-rexionais (como
varias nacións europeas e Xapón), e entre eles Estados Unidos ten
unha influencia determinante. En cambio, a proposta dun Banco do Sur
apunta a unha membresía exclusivamente rexional, e cando se poña en marcha
deberá ser sumado a esta listaxe.

Finalmente, entre os bancos nacionais destácanse dous casos debido a que
as súas accións se esténden aos países veciños. O BNDES de Brasil
apoia a chamada ?internacionalización? das empresas brasileiras. A súa
presenza agora é ubicua, por exemplo financiando empresas de Brasil en obras
relacionadas con IIRSA en varios países, ou brindando fondos para que
algunhas corporacións brasileiras compren empresas nos países
veciños. O BANDES é o axente financiador da política exterior de Venezuela,
apoiando programas e investimentos, especialmente na área
enerxética e banca local. Conta con menos recursos, e aínda que require
que polo menos un 50% do emprendimento sexa con participación venezolana,
outorga maior atención á complementación.

Esta apertada síntese demostra que é necesario prestar unha maior
atención ás IFRs latinoamericanas. A diferenza das IFIs globais,
onde a toma de decisións descansa case exclusivamente en Estados
Unidos e a Unión Europea, distintos gobernos latinoamericanos, en especial
os progresistas, buscaron maior autonomía apelando a estas
institucións rexionais.

As áreas craves de financiamiento son infraestrutura, como
estradas e pontes, emprendimientos clásicos como saneamento e
enerxía. No caso suramericano hai unha clara énfase ao redor de IIRSA.
Polo tanto, as IFRs tamén financian emprendimientos de alto
impacto social e ambiental. As directrices para enfrontar eses efectos
negativos nuns casos son pouco claras, noutros son débiles, os
mecanismos de avaliación de impactos sociais e ambientais non sempre
son os mellores e ás veces son descoñecidos, e as canles de acceso á
información e participación cidadá son dificultosos. É así que nalgúns
casos as IFRs repiten os mesmos problemas que se enfrontan coas
?institucións financeiras internacionais? (IFIs) como o Banco
Mundial.

De todos os xeitos, contar coas nosas propias institucións financeiras é
un paso adiante para recuperar autonomía fronte á imposición de IFIs.
É importante manter ese control rexional, e polo tanto o
proceso de sumar outras nacións (como países europeos ou China) debe ser
manexado con moita precaución. Pero tamén se debe actuar para non
repetir os erros e limitacións das IFIs, e que non sexan meras
canles de intermediación de capitais globais ou repitan os mesmos
proxectos de alto impacto social e ambiental. De nada serve contar con ese
control latinoamericano se se remata actuando do mesma xeito
que o fixo o Banco Mundial ou o BID. Polo tanto é necesario
actuar para que os proxectos financiados sirvan xenuinamente ao
desenvolvemento e a erradicación da pobreza, con efectos positivos
palpables tanto a nivel local como nacional en todos os planos, desde
o económico ao ambiental.

- Eduardo Gudynas é analista en CLAES D3E (www.integracionsur.com) O
presente artigo resume puntos esenciais dun reporte publicado polo
Programa das Américas.


Máis información: http://alainet.org

Antifascistas estonianos condenan reunión de veteranos da SS.

Tallin * Rep Estoniana.
O Comité Antifascista de Estonia condena a reunión que se preparan a celebrar este sábado os veteranos estonianos das Waffen SS, indica un comunicado difundido polo comité.
Activistas da división estoniana da SS e da "Unión por Liberación de Estonia" integrada polos veteranos da Segunda Guerra Mundial que pelexaron xunto aos nazis, celebrarán unha reunión tradicional o vindeiro sábado nas proximidades de Sinimäe, un poboado no nordeste do país.

"Os antifascistas estonianos chaman a condenar aos que gostan reunirse baixo as insignias das Waffen SS e aos que desexan reescribir a historia do século XX", di o comunicado.
O Comité Antifascista de Estonia destaca que os lexionarios letones das Waffen SS queren xustificar por todos os medios os crimes que cometeron contra a humanidade.
O Ministerio de Asuntos Exteriores de Rusia tamén mostra a súa indignación polas reunións que celebran en Estonia os veteranos da SS. En opinión de Moscova, inténtase de popularizar o nazismo, algo totalmente inadmisible nun país membro da Unión Europea.

O 8 de maio de 2005 o goberno de Tallín inaugurou oficialmente un monumento ás tropas do Eixo. O monólito, que ten unha placa de bronce coa figura dun soldado nazi e unha lenda de encomio aos membros dos corpos SS.
En marzo de 2006, veteranos da Lexión Letona das Waffen SS, desfilaron en Letonia.
Desde o 7 ata o 11 de agosto celebráronse os xogos paramilitares nazis "Erna Retk 2007", auspiciados polo Ministerio de Defensa e apoiados activamente pola Forza Aérea comandada polo Coronel Valeri Saar.
Os Erna Retk celébranse desde o verán de 1993.

O goberno español nega a regularización por centos de cidadáns paquistanís



Desde o 7 de Xullo, o goberno español está rexeitando os certificados de penais dos cidada­ns paquistanís residentes en España co pretexto de que son expedidos a nivel provincial e non nacional.

O certificado de penais é un requisito indispensable para a regularizació n dos inmigrantes por arraigamento social. Practicamente a única vía na actualidade e que require ademais a estancia demostrada de 3 anos en España, un contrato de traballo e un certificado do Concello. O Certificado de Penais é necesario tamén na reagrupación familiar, o arraigamento laboral e a regularizació n por situacións excepcionais.

De acordo con devandita disposición, o goberno español está denegando todos os permisos de residencia solicitados por cidadáns paquistanís mesmo os que están en trámite desde decembro do 2007. Hai centos de afectados; homes e mulleres con anos en España traballando sen papeis na economía mergullada, vivindo honradamente e que agora ven rotas as súas esperanzas.

É unha situación inxusta e un contrasenso. Os certificados de penais rexeitados xa foron selados pola embaixada española en Paquistán e o ministerio paquistaní de asuntos exteriores. A organización policial en Paquistán é territorial e España non pode pretender que o goberno paquistaní mude o seu funcionamento territorial. Non pode aplicarse de xeito retroactivo a certificados que xa se aceptaron e agora ven rexeitados.

Na nosa opinión, trátase dunha medida máis que responde á política española e europea de peche de fronteiras. Antes cando a man de obra era necesaria facíase a vista gorda e admitíanse todo tipo de documentos; agora quérese mostrar máis firmeza coma se os inmigrantes fosen os causantes e non as vítimas da crise económica.

Os e as inmigrantes, a poboación catalá, non poden permanecer pasivos ante esta inxustiza. O certificado de penais é un requisito discriminatorio que identifica aos de inmigrantes como delincuentes, e convértese nun muro infranqueable, antes cos nixerianos, agora os paquistanís e quizais mañá magrebies ou suramericanos.

O goberno de Paquistán non pode permitir esta medida unilateral do goberno español; ten que esixir o respecto polos seus cidadáns. O goberno español non pode expulsar por esta vía a milleiros de paquistanís que xa están arraigados en España. Reclamamos pois de ambos os gobernos, a retirada da resolución do 7 de xullo e a admisión de todos os certificados de penais de Paquistán debidamente selados.

Para explicar esta situación e esixir unha enérxica actuación da embaixada paquistaní convocamos a unha



ASEMBLEA?CONCENTRACIÓ N



MÉRCORES 30 DE XULLO, 11:00 H



Fronte ao CONSULADO PAQUISTANI en Barcelona. C/Valencia .83
Associació Papers i Drets per a Tothom
Asociació Pak Punxab de Badalona

COMUNICADO URXENTE

A REDE INFORMATIVA VIRTIN INFORMA AO SUBSCRITORES QUE UNHAS PERSOAS DE ORIXE DESCOÑECIDA PERO DE COÑECIDA FALSIDADE TENTAN UTILIZAR O PRESTIXIO INTERNACIONAL DA nosa REDE PARA DIFUNDIR ARTICULOS CONTRA A REVOLUCION CUBANA CONTRA A REVOLUCION BOLIVARIANA E CONTRA TODOS Os PROCESOS DE INTEGRACION NO noso CONTINENTE.
ESTAS ACTITUDES SON NETAMENTE FASCISTAS E NON NOS AMEDRENTAN. DO MEDO A COBARDIA NON HAI MAIS QUE UN PASO E NÓS NO noso DICIR E NO noso FACER ESTAMOS LONXE DE PADECER ESES DOUS MALES.
RECIBIMOS EN FORMA INESPERADA CARTAS DOS CORREOS DE ARMANDO VALLADARES E CARLOS ALBERTO MONTANER A QUEN ACUSAMOS DESTAS SUXAS PATRAÑAS INTIMIDATORIAS E FACÉMOLOS CULPABLES DE CALQUERA FEITO QUE TRATE DE IMPEDIR O noso ACCIONAR QUE NON É OUTRO QUE O DE FACER CHEGAR AOS NOSOS SUBSCRITORES O QUE LLES NEGAN Os GRANDES MEDIOS DE COMUNICACION QUE FORON COPADOS TOTALMENTE POLAS GRANDES CORPORACIÓNS MULTINACIONAIS. ESTAMOS POLA VERDADE E CONTRA A FARSA E SHOW MEDIATICOS DO IMPERIO E Os seus ALIADOS, As OLIGARQUIAS NACIONAIS.
O noso LABOR PACIENTE E INCLAUDICABLE NON MERECE DÚBIDA ALGUNHA DE QUEN COÑECEN A nosa TRAXECTORIA A Traves DE PRETO DUNHA DECADA , PERO ALERTAMOS SOBRE ESTES ACTOS DE SABOTAXE MEDIATICO A Efectos DE ELIMINALOS INMEDIATAMENTE PARA QUE NON XEREN CONFUSION.
POLO seu CONTIDO, POLOS seus ARTICULOS UTILIZANDO ABUSIVAMENTE A RAZON SOCIAL DA nosa REDE Os CONOCEREIS . NÓS NON POMOS A DIRECCION DOS nosos SUBSCRITORES NAS nosas MENSAXES E SOAMENTE RECIBIMOS UNHA INFORMACION DE VENEZUELA E CATRO DE COLOMBIA ONDE SE PRODUCIRON ESTES SUCESOS.
DICIMOS COMO O QUIXOTE : " LADRAN SANCHO, SINAL DE QUE CABALGAMOS "
FRATERNALMENTE
VIRTIN
virtin@une.net.co

A ECONOMÍA MUNDIAL AO BORDE DO PRECIPICIO

A economía mundial está sufrindo a peor turbulencia nos mercados financeiros desque terminou a Segunda Guerra Mundial e podería atoparse ao bordo de algo moito peor. Este é a análise publicada onte (*)polo Banco de Operacións Internacionais (BIS; cifras en inglés) no seu informe anual.

Por Nick Beams - World Socialist Web Site

O BIS, frecuentemente chamado “o banco dos bancos centrais”, estivo advertindo sobre os riscos que apareceron durante a última década por mor da acumulación do crédito e o desenvolvemento de novos e complexos instrumentos financeiros. Agora di que “o insostible chegou ao seu fin”.

O informe insiste en que a crise das taxas de interese preferentes nos Estados Unidos [coñecidas como subprime] só foi un catalizador da crise económica, non a súa causa fundamental. Tamén tratou o tema da corrente de pensamento denominada “o que é diferente”, a cal buscou unha explicación á crise na extensión do modelo financeiro denominado orixinar-para-distribuír no cal as débedas se “empaquetan para a venda”ao mercado inmobiliario. Aínda que esta análise contén reflexións importantes, tamén era importante enfocarse no “que segue igual”. Os partidarios desta escola notan as similitudes entre o presente e pasados períodos de malestar económico.

Os historiadores han de lembrar a longa recesión que comezou en 1873, a contracción económica que comezou a finais dos anos 1920 e as crises financeiras xaponesa e asiática a principios e finais dos anos 1990, respectivamente. En cada episodio, un longo período de san crecemento crediticio coincidiu cunha mellora cada vez máis eufórica na economía real e os mercados financeiros, e seguiu cunha crise inesperada e unha extensa contracción. En case todos os casos, algunha forma de novo descubrimento económico ou un novo acontecemento financeiro proveu unha xustificación para unha “nova era” de rápida expansión crediticia, a cal previsiblemente converter en chiba expiatoria durante a contracción.

O informe indica que, aínda que durante as últimas dúas décadas ?moito parece ser acertado na economía mundial?, houbo un aumento na frecuencia e na magnitude de malestares económicos. A crise que seguiu ao colapso do fondo de investimento libre norteamericano Long Term Capital Management en 1998 terminou nunha interrogante: Pode o centro do sistema económico mundial chegar a ser tan vulnerable como a súa periferia? Os sucesos do ano pasado revelaron que as causas destas inquietudes baséanse na realidade.

?No período posguerra non existen precedentes para a presente turbulencia dos mercados nos centros económicos mundiais. Cun risco significativo de recesión en Estados Unidos e o aumento pronunciado da inflación en moitos países, crecen os temores de que a economía mundial estea ao bordo dalgún tipo precipicio. Estes temores baséanse en algo real?.

O informe resalta que predicións optimistas acerca da traxectoria da crise resultaron pouco realistas. Cando os problemas comezaron no sector das taxas de interese preferentes do mercado financeiro de Estados Unidos, críase que podían ser contidos e que o consumo da poboación e a economía en xeral non serían afectados de gran xeito. Estas dúas afirmacións estaban equivocadas; o sector inmobiliario estadounidense está sufrindo o impacto da redución dos prezos das casas e a acumulación de casas sen vender.

Entón suxeriuse, cara a fins do ano pasado, que como a demanda interna continuaba estable en ?as economías de mercados emerxentes?, estas podían ?divorciarse? de Estados Unidos ata chegar a converterse en ?refuxios? dos disturbios económicos que se desenvolvían noutros lugares. Isto causou un fluxo de capital cara a estas economías e sostivo o prezo de activos empresariais aínda cando estes sufrían baixas noutros recunchos do mundo. Pero esta situación xa non existía.

?A medida que aumentaban as inquietudes acerca da profundidade da contracción económica en Estados Unidos, os ánimos comezaron a cambiar. Efectivamente, tras unha análise máis minuciosa, apareceron dúbidas acerca da saúde a longo prazo dos mercados emerxentes. En China, o ritmo extraordinariamente rápido dos investimentos en capital fixo recentemente gran parte deste foi na industria pesada?alentou inquietudes acerca da distribución inadecuada dos recursos, así como tamén acerca dos efectos máis amplos sobre os prezos mundiais das mercancías e o medio ambiente.? No Medio Oriente témese que plans de desenvolvemento similares eventualmente resulten en problemas de capacidade excesiva e en Europa central e oriental, algúns países están sufrindo déficits nas súas contas correntes, o cal probará ser insostible.

En canto ao papel específico das innovacións financeiras na formación desta crise, o informa resalta que, aínda que foron deseñados para producir unha benvida dilución do risco, polo xeito en que foron introducidas se ?reduciu a calidade das avaliacións do crédito en moitos mercados e tamén conduciu a un aumento moi marcado na falta de transparencia?.

?O resultado foi a eventual creación dunha enorme incerteza acerca da dimensión e distribución das perdas. En efecto, por medio de novos paquetes financeiros e medios de redistribución, os riscos foron transformados en instrumentos custosos pero, polo menos por un tempo, de baixa probabilidade. Na práctica, isto significou que os riscos inherentes a novos préstamos parecían desaparecer, chegando ata a mellorar a súa valoración, ata que reaparecían repentinamente en resposta a unha perda totalmente inesperada?.

As persoas a cargo do sistema financeiro deberon expresar as súas inquietudes, pero ?quizais...ninguén viu ningunha necesidade urxente de facer preguntas difíciles acerca das fontes das ganancias cando todo marchaba tan ben?.

Aínda que as innovacións financeiras xogaron o seu papel, o informe declara que ?a causa fundamental dos actuais problemas foi a expansión excesiva e imprudente do crédito durante un longo período. Isto sempre ameazou terminar en dous resultados indesexables, aínda que nunca estivo claro cal mostraríase primeiro. A primeira posibilidade era o aumento da inflación a medida que a economía mundial gradualmente achegábase ao final do seu potencial produtivo a curto prazo; a segunda era a acumulación dos desequilibrios relacionados coas débedas na economía financeira e real que nalgún punto chegaría a ser insostible e que conduciría a unha significante contracción económica. Agora hai evidencia que a economía mundial sofre de ambos os males ao mesmo tempo, aínda que diferentes países a miúdo mostran diferentes graos de exposición a estas ameazas comúns?.

O informe indica que existían dúbidas considerables acerca das perspectivas sobre o futuro da economía mundial e o impacto sobre o crecemento de varios procesos interactivos. Dálle bastante énfase ao ?espectro da eliminación do endebedamento?. É dicir, tras moitos anos acumulando débedas, intentos de reducir a carteira de pasivos podería resultar en que os bancos reducisen o otorgamiento de créditos así como a imposición de regras máis estritas sobre garantías. Esta estratexia podería resultar en que os prestatarios, ao ser incapaces de cumprir condicións de crédito máis onerosas, véxanse forzados a vender os seus activos por baixo do prezo real.

O informe tamén comenta sobre o problema da ?falacia de composición? que xorde cando certos ?actores económicos individuais?, ao tratar de resolver os seus problemas de xeito razoable terminan empeorando os problemas de todos os demais.

O aumento da débeda, apunta o informe, indicou a necesidade dun crecemento no aforro. Pero non todo o mundo pode aforrar simultaneamente; os gastos dunha persoa son os ingresos doutra. Por conseguinte, o resultado dun proceso en que o aforro aumenta por todos lados, sería menos actividade económica, non só nos países que aforran, senón naqueles países que lles exportan. Maiores investimentos non compensarían a redución do gasto dos consumidores en Estados Unidos xa que as empresas xulgarían como pouco probable unha recuperación a curto prazo da demanda e polo tanto reducirían gastos ao tanto que reducen custos.

O BIS advirte que a relaxación da política monetaria, método do cal valéronse a Reserva Federal de Estados Unidos e outros bancos centrais para estimular o desenvolvemento económico, quizais xa non teña os efectos desexados e poida que resulte en prezos máis altos.

En canto á política refírese, o BIS púxose a favor de porlle rendas ao crédito e establecer medidas fiscais, talles como un aumento nos gastos gobernamentais, para estimular o desenvolvemento. Pero a institución mostrouse moi lonxe de confiar nos resultados. Os estímulos fiscais poderían aumentar a inflación, e é posible que os países con grandes déficits externos non poidan polos en práctica polo efecto que poden ter nas súas taxas de cambio.

Tamén foi necesario recoñecer que en Estados Unidos e ?probablemente en varios outros países, acumuláronse débedas que non poden ser pagadas segundo os termos orixinalmente establecidos?.

En resumo, o informe fixo notar que existen ?moitos obstáculos prácticos? ao desenvolvemento dunha acción común internacional á crise. Hai diferenzas acerca de se, en primeiro lugar os excesos crediticios tiñan a culpa, e ?non todo o mundo? está de acordo con que ?podería ser difícil limpar o desastre? logo de períodos de excesivo crecemento crediticio. Nun comentario intencionalmente dirixido aos seus adversarios, o informe do BIS declara: ?Aínda que esperamos non chegar a iso, se os custos da presente tormenta seguen aumentando e a política de cada país resulta ser ineficiente, o máis probable é que semellantes crenzas teñan que repensarse?.

Aínda se se adoptasen as medidas polas cales o BIS avoga, este insiste que, ?para ser realista?, ninguén debería pensar que ?as crises financeiras con custos económicos significativos? serán eliminadas algún día.

É dicir, mentres a economía mundial está ao bordo do que o BIS e outras autoridades económicas e financeiras?admite é unha crise cun potencial destrutivo polo menos tan grande como o da Gran Depresión, os pobos do mundo simplemente deberían aceptar pasivamente que as súas vidas van quedar esnaquizadas.

Dificilmente conseguiriamos unha proba máis clara para a clase obreira mundial sobre a necesidade de levar a cabo unha loita política por un programa socialista internacional que rescate á humanidade do manicomio económico en que a meteu o capitalismo global.

******

(*) Este artigo apareceu en World Socialist Web Site no seu inglés orixinal o 1ro. de xullo, 2008.

India: acordo en Wáshington, ruptura en Delhi

Higinio Polo
Diagonal


O acordo nuclear asinado en 2005 polo presidente norteamericano Bush e o primeiro ministro indio Manmohan Singh, (polo cal a India terá acceso a subministracións e tecnoloxía atómica estadounidense a cambio de someter o seu programa nuclear ao control do Organismo Internacional de Enerxía Atómica, OIEA) xustificouse, en Delhi, pola crecente necesidade de enerxía da India, unha das grandes potencias emerxentes do século XXI. Cunha industria que crece de forma imparable, Delhi pretende abrir sete centrais nucleares antes de 2020, que se engadirán ás quince existentes, pero a India, que non subscribiu o Tratado de Non-proliferación nuclear, non dispón de uranio. Esa é unha das claves do acordo con Wáshington. Con ese pacto, Estados Unidos (que prevé participar na venda de uranio á India, para cuxo fornezo o goberno indio calcula que terá que investir uns dez mil millóns de dólares) move as súas fichas, porque, ademais de conseguir o control parcial do programa nuclear indio, ten claros obxectivos estratéxicos en Asia.

O pacto, que previamente debe ser aprobado polo OIEA, ha de ser subscrito polo Congreso norteamericano (onde se levantaron voces críticas polo aval implícito que supón a un país que non asinou a non-proliferación nuclear) antes de novembro deste ano, cando conclúe o mandato de Bush, e os prazos son moi axustados. Por iso, o primeiro ministro Singh decidiu, a risco da estabilidade do seu goberno, forzar a súa aprobación en Delhi.

En outubro de 2007, Singh paralizara, momentaneamente, o acordo con Wáshington mentres trataba de vencer a resistencia dos seus aliados comunistas no goberno, á vez que negociaba co OIEA. Singh cría que podería superar a oposición comunista, aínda que era consciente de que os comunistas indios declararon desde o principio que non estaban dispostos a seguir no goberno se este aprobaba un acordo que, na súa opinión, hipoteca a política exterior india e perfila unha alianza co principal país imperialista do mundo, ?unha potencia que aplica unha agresiva política exterior?, como afirmou un dirixente comunista no Parlamento. É obvio que Singh calculou mal os seus pasos.

Así, logo de catro anos de alianza gobernamental (na chamada Alianza Unida polo Progreso, UPA, creada tras as eleccións de 2004 e dirixida polo Partido do Congreso de Sonia Gandhi), a Fronte de Esquerda (composto polo Partido Comunista Marxista (CPI-M), o Partido Comunista (CPI), o Partido Socialista Revolucionario (SRP) e o Bloque FB) decidiu a ruptura co goberno de Singh. Influíu tamén na súa decisión, a insatisfacción da Fronte de Esquerda pola reticente postura do primeiro ministro para dar satisfacción ás reivindicacións populares, das que os comunistas son portavoces no Parlamento. A elevada inflación, por exemplo, está a afectar de forma grave aos salarios. Os comunistas consideran, ademais, que o acordo nuclear abrirá o paso á colaboración militar e a conceder novas facilidades a Wáshington para que penetren na industria, a educación e os recursos indios.

Bush reuniuse con Singh no recente cume do G-8 en Xapón, onde o primeiro ministro indio apostou por unha nova relación con Wáshington. Na súa dubitativa política interior e exterior, o Partido do Congreso de Sonia Gandhi e Manmohan Singh consegue un acordo en Wáshington, pero abre unha etapa de inestabilidade que pode facer caer o propio goberno, aínda que Singh confía en conseguir o apoio dalgúns pequenos partidos rexionais e nacionalistas para recompor a súa maioría no Parlamento.

Co acordo, o goberno de Singh espera resolver as necesidades enerxéticas da India e gañar o favor de Wáshington nos seus vellos litixios co Paquistán (compre lembrar que a tensión entre ambos os países é tal que o goberno indio acusou aos servizos secretos paquistanís, o ISI, de organizar o atentado contra a embaixada india en Kabul, en xullo, que causou cincuenta e catro mortos). Pola súa banda, o goberno norteamericano, que nunca viu con bos ollos a alianza de Singh cos comunistas, consegue supervisar o programa nuclear civil indio e confía en atraer a Delhi a unha postura de maior dureza cara a Irán, así como en conseguir vantaxes na India aproveitando a rolda Doha sobre liberalización comercial, penetrar no sistema educativo indio, e, sobre todo, pór as bases para conseguir unha alianza coa India que sirva de contrapeso a China.

La brutale normalità dell’emergenza di un governo pericoloso

La Rete dei Comunisti

Di Decreto in Decreto il governo Berlusconi sta concretizzando una ragnatela legislativa e normativa la quale, passo dopo passo, sta prosciugando ciò che ancora residua delle libertà politiche e sociali vigenti.

Il Decreto Sicurezza, il Decreto Rifiuti in Campania, il cosiddetto Lodo Schifani e la dichiarazione dello Stato di Emergenza inerente ad una presunta emergenza immigrazione sono le tappe di una escalation autoritaria ed antidemocratica la quale sta segnando pesantemente la vicenda politica di questo paese. Se, poi, a questi provvedimenti sommiamo i severi strali di Brunetta contro i fannulloni nella Pubblica Amministrazione, le astute boutade di Sacconi che minaccia di aumentare l’età pensionabile e gli annunci di tagli previsti nella prossima Legge Finanziaria possiamo, senza timore di esagerare, affermare che siamo di fronte ad una vero e proprio assalto antipopolare a tutto campo condotto dalla compagine governativa del Cavaliere.

Già nei giorni delle barricate nella periferia napoletana (Chiaiano) evidenziavamo che la lotta di questa comunità esprimeva un portato generale per le questioni politiche che richiamava e per l’atteggiamento militare assunto da Berlusconi. Nell’area metropolitana napoletana si è palesato, nelle settimane scorse, un modello di gestione delle contraddizioni sociali e del conflitto che è andato ben oltre il dato locale prefigurando una modalità di azione di governo, che si sta dispiegando a macchia d’olio in tutto il paese, lungo tutto l’arco delle problematiche sociali.

La necessità di una opposizione a questo immanente rullo compressore non può essere affidata al Partito Democratico, in tutte le sue possibili varianti, al Di Pietro di turno, né agli stanchi residui della “sinistra radicale” ma abbisogna di un cambio di marcia politico, culturale ed organizzativo, che faccia tesoro delle esperienze del recente passato quando, molte delle energie che pure si erano mobilitate contro Berlusconi e le destre, sono state depotenziate e mortificate in nome della governabilità a tutti i costi e della logica (capitalistica) fondata su una indispensabile gestione bipartizan.

L’Autunno che si approssima dovrà esplicitare una nuova consapevolezza di lotta e di organizzazione fondata – finalmente - sull’autonomia e sull’indipendenza. Non sono possibili fantomatiche riedizioni di nuovi caravanserragli antiberlusconiani. L’incidere del corso della crisi e il consumarsi pratico di una “sinistra” che ha fatto della subalternità ai poteri forti del capitale, nostrano ed europeo, il suo tratto fondativo e distintivo ci segnala l’importanza di un lavoro, articolato e capillare, di ricostruzione di un blocco sociale anticapitalista adeguato ai compiti della nuova soglia del conflitto.

L’annunciato Sciopero Generale per il prossimo 17 Ottobre, indetto unitariamente dalle organizzazioni del Sindacalismo di Base, è un appuntamento significativo a cui tendere per affermare, nelle piazze e nei posti di lavoro, un deciso stop all’insieme dei provvedimenti di Berlusconi e costruire una rinnovata prospettiva oltre la catastrofe politica ed elettorale della “sinistra”. In tale crogiolo, e non fuori da esso, può agire una moderna opzione comunista che vuole svolgere una funzione politica avanzata e non limitarsi a vuoti riti politicisti e nostalgici.

27/7/08

"Del Che nunca se podrá hablar en pasado" Fidel Castro Ruz

En nombre de todos los patriotas de esta isla, desde la heroica Santiago de Cuba, cuna de la Revolución, a ti, Fidel, dedicamos este 55 Aniversario y te decimos: ¡Continuaremos la carga que pidió Rubén y tú iniciaste el 26 de Julio!

Nuestra batalla de hoy es la misma iniciada el 26 de julio

Discurso pronunciado por el General de Ejército Raúl Castro Ruz, Presidente de los Consejos de Estado y del Ministros, en el acto central en conmemoración del aniversario 55 del asalto a los cuarteles Moncada y Carlos Manuel de Céspedes, Ciudad Escolar 26 de Julio, Santiago de Cuba, 26 de julio de 2008, “Año 50 de la Revolución”.

Santiagueras y santiagueros;

Compatriotas:

Cincuenta y cinco años son un período corto en la vida de un pueblo, pero suficientes para confirmar que el 26 de Julio marcó el inicio de una nueva era en la historia cubana.

Fidel, en su medular intervención en el acto conmemorativo del XX Aniversario, también en Santiago de Cuba, rememoró estos encendidos versos del destacado dirigente comunista y notable intelectual Rubén Martínez Villena:

"Hace falta una carga para matar bribones, para acabar la obra de las revoluciones, para vengar los muertos que padecen ultraje, para limpiar la costra tenaz del coloniaje, para no hacer inútil, en humillante suerte, el esfuerzo y el hambre, y la herida y la muerte; para que la República se mantenga de sí, para cumplir el sueño de mármol de Martí; para que nuestros hijos no mendiguen de hinojos, la patria que los padres le ganaron de pie."

Y concluyó su discurso afirmando:

"Rubén: el 26 de Julio fue la carga que tú pedías".

Muchas dificultades y momentos difíciles hemos enfrentado los cubanos desde aquel memorable acto de 1973. Sólo las profundas convicciones y firme voluntad de resistir y vencer de nuestro pueblo, han hecho posible celebrar con orgullo y optimismo este nuevo aniversario.

Entre los invitados al acto, se encontraba el General de Ejército Francisco Pereira Furtado, Jefe del Estado Mayor General de las Fuerzas Armadas de Angola. Junto a él, el General de Cuerpo de Ejército Leopoldo Cintra Frías y Lázara Mercedes Acea, miembro del Secretariado. (foto tomada de la TV)

El periódico Granma tuvo la feliz iniciativa de reproducir en días recientes, en 15 partes, dicha intervención. Ello hace innecesario referirnos a los antecedentes, causas, condiciones y consecuencias del asalto a los cuarteles Moncada y Carlos Manuel de Céspedes, expuestos por el Jefe de la Revolución aquel día en irrepetible síntesis.

Ese discurso, además de un sólido análisis del pasado y el presente de entonces, constituye una certera y precisa valoración de las duras realidades que deparaba el futuro y las vías de enfrentarlas.

Un día como hoy, en 1973, Fidel afirmó que la única salvación para los pueblos de Latinoamérica estaba en unirse y librarse del dominio imperialista, pues sólo así lograrían ocupar un lugar entre las grandes comunidades humanas.

Y refiriéndose a nuestra región, agregó lo siguiente:

"Solo esto nos daría las fuerzas para enfrentar los gigantescos problemas alimenticios, económicos, sociales y humanos de una población que ascenderá a 600 millones en 25 años más. Solo esto haría posible nuestra participación en la revolución científico-técnica que conformará la vida del futuro. Solo esto nos hará libres".

Más adelante alertó:

"... el lujo y el despilfarro de las sociedades capitalistas desarrolladas agotan recursos naturales no recuperables, como el petróleo, cuyo precio amenaza con elevarse extraordinariamente". Hasta aquí sus palabras.

Parece dicho hoy y fue hace 35 años. Con razón Abdelazís Bouteflica, entrañable amigo de Cuba y Presidente de la hermana Argelia, expresó en una ocasión:

"Hemos tenido el inmenso privilegio de tener como amigo al compañero Fidel, que nunca nos ha fallado. Fidel tiene la rara cualidad de viajar al futuro, regresar y explicarlo", sentenció.

EL PAÍS HA HECHO GRANDES ESFUERZOS POR DESARROLLAR LAS PROVINCIAS ORIENTALES

Los 55 años transcurridos desde el 26 de julio de 1953, han justificado con creces por qué se escogió Oriente, y en particular Santiago de Cuba y Bayamo, para reiniciar la entonces inconclusa Revolución cubana. En esta tierra indómita de mambises y rebeldes, como en toda Cuba, permanecen vivas las gloriosas tradiciones patrióticas y revolucionarias de nuestro pueblo.

El país, desde el mismo año 1959, ha hecho grandes esfuerzos por desarrollar las provincias orientales, donde hoy vive el 35% de toda la población, pero aún siguen en desventaja con el resto de la nación. El período especial y los desastres naturales que nos han azotado con particular fuerza, influyeron además en que no hayamos podido avanzar con mayor celeridad.

Somos conscientes de la gran cantidad de problemas que aún quedan por resolver, la mayoría de los cuales afectan de manera directa a la población. No obstante, debemos reconocer que en los últimos tiempos se han aprovechado bien y rápido los limitados recursos que el país ha podido entregar adicionalmente a la región oriental.

Ejemplo de ello es la reanimación de numerosas instalaciones que mejoran la calidad de vida de la población y contribuyen a la educación y el esparcimiento.

Va a buen ritmo una obra muy valorada por los santiagueros, iniciada en el pasado año: la reconstrucción y ampliación del acueducto. Este viejo y grave problema debe quedar resuelto definitivamente en el 2010, cuando toda la ciudad tendrá solucionado el abasto diario de agua.

Restará para el 2011 concluir la rehabilitación de los acueductos de El Cobre y El Cristo, que también tendrán agua diariamente, y la construcción de la conductora de 25 kilómetros desde la presa Carlos Manuel de Céspedes hasta la Gilbert, que garantizará una fuente adicional ante grandes sequías.

Hasta ahora se han terminado 370 kilómetros de redes y 593 kilómetros de acometidas, aproximadamente la tercera parte de los necesarios, que ya han permitido beneficiar algo más de 26 mil viviendas donde residen unos 111 mil santiagueros.

Además están concluidos 24,6 kilómetros de grandes conductoras, cerca del 17% del total a construir. En fecha próxima concluirá la modernización de la planta potabilizadora Quintero Uno, la cual elevará la calidad del agua que se suministra.

Se cuenta con el equipamiento que requieren estas labores, y para emplearlo óptimamente debe organizarse el doble turno, siempre que resulte aconsejable y teniendo en cuenta además causar las menores molestias posibles a la población, pues una buena parte del trabajo a ejecutar es dentro de la ciudad. El principio es abrir la zanja e inmediatamente poner las tuberías y tan pronto se ejecuten las pruebas, restablecer la vía.

Controlaremos mes por mes el cronograma de ejecución de estas obras, que firmaron los máximos responsables de las instituciones involucradas. Es decir, Fidel Figueroa, ministro de la Construcción; René Mesa, presidente del Instituto Nacional de Recursos Hidráulicos; y Rolando Yero, presidente del Poder Popular en esta provincia que se encuentran presentes, y si no cumplen, se los enviaremos a ustedes para que hagan con los mismos lo que estimen pertinente (Risas).

No se trabaja sólo aquí, también se hace con las 27 brigadas que se han creado con este fin, en los acueductos de Holguín, Baracoa, Tunas y otros de las provincias orientales, así como en el de la capital del país, Camagüey y varios más en el occidente y centro de la isla. Incluye además los de decenas de poblados y pequeñas comunidades.

Alerto que en la medida que se distribuya más agua, más habrá que ahorrarla. Es un recurso muy valioso e imprescindible para todo. Por tanto, hay que emplearlo con la mayor racionalidad.

También ha sido necesario trabajar muy fuerte y con urgencia en la recuperación de los viales, buena parte de ellos prácticamente destruidos por la tormenta tropical Noel a finales del pasado año. Es mucho lo que resta por hacer, pero pese a las limitaciones de recursos, sólo en las provincias orientales y Camagüey han sido reconstruidos alrededor de 3 550 kilómetros de caminos y carreteras, y la totalidad de los 120 kilómetros de vías férreas afectadas, incluidos la mayoría de los puentes y otras obras de fábrica de considerable magnitud.

LOS TRASVASES PERMITIRÁN MANIOBRAR CON EL AGUA DE UNAS PROVINCIAS A OTRAS

Se trabaja igualmente en varios trasvases a lo largo de la nación, que son, en síntesis, obras que permiten maniobrar con el agua de unas provincias a otras. De ellos, por su importancia, se ha informado en amplios reportajes en nuestros medios de difusión.

Mencionaré sólo el llamado trasvase este-oeste en Holguín, el cual marcha ahora a buen ritmo. Próximamente quedará inaugurada su primera etapa, que permitirá el abastecimiento estable de agua a la capital provincial y otras localidades, en la misma medida en que vaya concluyendo el restablecimiento de las redes.

Las brigadas que ejecutan estas obras tienen el equipamiento necesario. Además se ha incrementado considerablemente la capacidad de producción de tubos de polietileno de alta densidad, con la construcción de las fábricas de Holguín y Ciudad de La Habana, que se suman a la de Ciego de Ávila que funciona desde hace años.

Es una gigantesca inversión que se lleva a cabo con la vista puesta no sólo en el presente, sino especialmente en el futuro. Algo de extraordinaria importancia en una isla larga y estrecha como la nuestra, donde las aguas se van rápido al mar y nos vemos sometidos cíclicamente a períodos de intensa sequía que podremos aliviar trasvasando los recursos hídricos, incluyendo los existentes en los macizos montañosos, a través de grandes túneles.

Una previsión que nos agradecerán todos, en particular las futuras generaciones, esas que les tocará vivir en un mundo donde el agua potable será un recurso cada vez más escaso y caro.

Por ello, no pocos pronostican que las guerras del mañana serán motivadas por la conquista de las reservas de este insustituible recurso natural. Ya en la actualidad se libran las guerras por el petróleo.

INVERTIR EN ESFERAS QUE GENEREN UTILIDADES EN EL MENOR PLAZO POSIBLE

Entre las nuevas inversiones que se llevan a cabo en colaboración con Venezuela, ocupa un lugar destacado la Petroquímica: el incremento de la refinación de petróleo, la producción de fertilizantes y la fabricación de resinas sintéticas como el llamado PVC, que se emplea, entre otros usos, para las petrocasas, de las que ya comenzaron a edificarse 100 en el reparto La Risueña de esta ciudad, similares a las construidas en Cienfuegos, como parte de las pruebas que se realizan en nuestras condiciones ambientales.

Se acometen además, en unos casos con nuestros propios recursos y en otros con empresas extranjeras, importantes ampliaciones en el níquel, el cemento y la minería. Muchas de estas obras serán aquí en Santiago de Cuba y en otras provincias orientales, aunque están diseminadas por todo el país. Por ejemplo, ya se prepara la ampliación de la refinería "Hermanos Díaz" hasta más del doble de su capacidad actual, con lo que estará en condiciones de abastecer de derivados del petróleo a todo el oriente cubano.

Como decíamos el pasado día 11 en el Parlamento, es un extraordinario esfuerzo para invertir los recursos existentes en esferas que generen utilidades en el menor plazo posible. Como nunca debe existir estrecha coordinación entre inversionistas, proyectistas y constructores para lograr la mayor eficiencia y concluir cada obra en el plazo pactado.

No olvidar que estamos en medio de una verdadera crisis mundial que no es sólo económica, se asocia también al cambio climático, el empleo irracional de la energía y a crecientes problemas de todo tipo.

Es una situación que impacta a todas las naciones y de manera particularmente dramática a los pueblos del Tercer Mundo. Hay fuertes llamados de alerta de organismos internacionales como la Organización de Naciones Unidas para la Agricultura y la Alimentación (FAO), cuyo director general nos visitó hace pocos días y ha denunciado de forma valiente y con sólidos argumentos la seriedad de esta crisis de consecuencias impredecibles.

Ante esa crisis permanecen pasivos los gobernantes de los países ricos y las grandes empresas transnacionales, una actitud no sólo egoísta e irresponsable, sino además suicida, pues quieran o no, todos vivimos en este pequeño —¡pequeñísimo!— planeta.

Incluso el Presidente del Banco Mundial, una organización a la que nadie calificaría de opuesta al capitalismo, presionó hace pocos días a los países industrializados a participar en la solución del problema. Sólo encontró oídos sordos, a pesar de que les propuso contribuir al Programa de Alimentos de la ONU con la ridícula cifra de 500 millones de dólares. Tanto el Banco Mundial como el Fondo Monetario Internacional afirman que la situación de los alimentos es grave y la empeora la política de los Estados Unidos de promover los agrocombustibles.

DEBEMOS EXPLICAR OPORTUNAMENTE A NUESTRO PUEBLO LAS DIFICULTADES

La mayoría de nuestro pueblo ha demostrado poseer los conocimientos y madurez suficientes para comprender estas realidades que resultan sencillamente insoslayables. Otras personas, en cambio, pretenden cerrar obstinadamente los ojos ante los problemas del mundo.

Reitero que la Revolución ha hecho y continuará haciendo cuanto esté a su alcance para seguir avanzando y reducir al mínimo las inevitables consecuencias de la actual crisis internacional para la población. No obstante, debemos explicar oportunamente a nuestro pueblo las dificultades y así poder prepararnos para enfrentarlas. Hay que acostumbrarse no sólo a recibir buenas noticias.

Algunas opiniones recogidas respecto al anteproyecto de Ley de Seguridad Social demuestran que es necesario continuar informando sobre este asunto de importancia estratégica.

El proceso de estudio y consulta con todos los trabajadores que comenzará el próximo mes de septiembre, previo a la aprobación de la Ley por la Asamblea Nacional en diciembre, servirá para esclarecer todas las dudas y brindará la oportunidad de expresar cualquier criterio.

Todos serán escuchados con atención, coincidan o no con la opinión de la mayoría, tal como se ha venido haciendo con los planteamientos derivados del proceso de reflexión sobre el discurso del pasado 26 de julio. No aspiramos a la unanimidad, que suele ser ficticia, en este o en cualquier otro tema.

No obstante, tener presente que en 1953, el año en que atacamos este cuartel y el de Bayamo, la esperanza de vida de los cubanos era de 59 años, casi 20 menos que la actual, lo que significa que hoy vivimos 5 años más que el promedio de los latinoamericanos y caribeños, así lo dije en la Asamblea Nacional; recordar que en el pasado imperaban el tiempo muerto, las largas filas de desempleados, el desalojo de campesinos de la tierra que cultivaban y de trabajadores de sus viviendas por no poder pagar el alquiler; no olvidar aquella terrible imagen de niños famélicos, pidiendo limosnas, sin médicos ni escuelas.

Por acabar con toda esa injusticia, resumida por Fidel en La Historia me Absolverá, han dado la vida miles de compatriotas, incluidos los mártires del Moncada y Bayamo. Es bueno recordar ese cuadro de miserias y desigualdades que heredó la Revolución hace casi medio siglo, teniendo en cuenta que el 71% de los cubanos de hoy —¡71%!— nació después del primero de enero de 1959.

NO PODEMOS GASTAR MÁS DE LO QUE TENEMOS

Todavía nos faltan muchas cosas que quisiéramos pudiera disfrutar nuestro pueblo, aunque es una realidad muy diferente a la que encontró la Revolución. Recuerdo que en los momentos más agudos del período especial, un dirigente obrero latinoamericano, hablando a sus colegas cubanos les manifestó: "Ustedes tendrán muchos problemas, pero yo, que conozco mi país y gran parte del continente, les doy un consejo: ¡cuiden lo que tienen!", alertó.

Por muy grandes que sean nuestros deseos de resolver cada problema, no podemos gastar más de lo que tenemos. Y para sacarle máximo provecho es imprescindible ahorrar de todo, en primer lugar combustible.

Repito lo dicho por el Jefe de la Revolución, en esta misma tribuna, un día como hoy hace 35 años, pues pienso que tiene validez permanente, cuando expresó:

"Como país pobre, sin grandes recursos naturales de fácil explotación, que tiene que trabajar duramente para ganarse el pan, en medio de un mundo donde gran parte de los pueblos viven en la mayor pobreza (¼ ) los objetivos de nuestro pueblo en el orden material no pueden ser muy ambiciosos". Y añadió:

"Será nuestro deber en los próximos años elevar al máximo la eficiencia en la utilización de nuestros recursos económicos y humanos. Llevar la cuenta minuciosa de los gastos y los costos. Y los errores de idealismos que hayamos cometido en el manejo de la economía saberlos rectificar valientemente", concluyó.

Recientemente se publicaron los Decretos Leyes sobre la distribución de tierras ociosas y para la retribución salarial a los maestros y profesores que regresen a las aulas, tareas que han recibido un importante respaldo de la población.

También se extiende a un ritmo satisfactorio la experiencia de la distribución directa de la leche del productor a la bodega, de la que hablé hace un año en Camagüey.

El pasado 30 de junio estaban recibiendo leche por esa vía los consumidores normados de 5 361 bodegas, que representan el 49% de las existentes en los 154 municipios con posibilidades de participar en la experiencia. En los primeros seis meses de este año se han vendido de esta forma 52 millones de litros de leche.

Adicionalmente, ha permitido ahorrar más de 1 800 toneladas de combustible, con un valor superior a los dos millones 350 mil dólares, y con el incremento de la distribución directa de leche, este ahorro de combustible debe ser mayor cada año.

También se trabaja en una mejor organización de la transportación de cargas, pues está comprobado que cuando existe organización se ahorra hasta un 20% del combustible.

Además, en 16 municipios se lleva a cabo una experiencia consistente en centralizar el transporte destinado a asegurar las tareas en estas instancias municipales, salvo los casos en que no resulte lógico por el carácter de las misiones o ser vehículos especiales. La prueba en estos 16 municipios viene demostrando que con el 30% del transporte de carga que hoy funciona pueden cumplirse las mismas tareas; repito: la prueba viene demostrando que con el 30% del transporte de carga que hoy funciona pueden cumplirse las mismas tareas. Se continuará avanzando en esta experiencia a un ritmo que garantice aplicarla con rigor, para no malograr esta idea, que por cierto ha tenido que enfrentar la inútil resistencia de algunos.

Hay otros avances en sectores vitales de la economía. Se va cumpliendo el plan de producción de petróleo, aunque como es sabido está aún lejos de satisfacer nuestras necesidades; además una parte se produce mediante negocios conjuntos con empresas extranjeras, a las cuales hay que comprarles, a los altos precios actuales, el volumen que les corresponde.

También avanza la recuperación del turismo. Han arribado al país hasta el 25 de junio, cerca de 1 millón 309 mil turistas, que representa un crecimiento del 14,8% respecto a igual período del pasado año. Y algo muy importante: se han reducido los costos en que se incurre por cada dólar de ingresos.

Igualmente se mantiene nuestra colaboración con otros pueblos. Precisamente en esta ciudad será en diciembre próximo la Tercera Cumbre Cuba-CARICOM, con cuyos integrantes, los países del Caribe, existe un creciente intercambio. Estamos seguros de que los santiagueros serán excelentes anfitriones.

También se ha decidido que sea aquí, en nuestra Ciudad Héroe, la celebración de un acontecimiento extraordinario: el aniversario 50 del triunfo de la Revolución. Ayer, hoy y siempre, ¡Santiago —como dijo el Primer Secretario del Partido, Misael Enamorado— sigue siendo Santiago! (Exclamaciones). Aquí mismo lo dijimos hace algún tiempo.

JUNTO A LA PRODUCCIÓN, LA DEFENSA CONTINUARÁ SIN DESCUIDARSE

Y junto a la producción, la defensa continuará sin descuidarse, independientemente de los resultados de las próximas elecciones presidenciales en los Estados Unidos.

La preparación para la defensa del país marcha bien. En noviembre del 2007 realizamos con resultados satisfactorios los ejercicios Moncada en el occidente y centro de la isla. En el territorio oriental se llevó a cabo en el pasado mes de junio, pues se decidió posponerlo para no afectar las labores recuperativas tras las intensas lluvias de fines del pasado año.

Sigue desarrollándose de forma favorable la Operación Caguairán, que ha permitido elevar significativamente la preparación del personal de las reservas que completan las tropas regulares y de nuestros milicianos.

De manera simultánea ha continuado el acondicionamiento ingeniero del teatro de operaciones militares y la modernización del armamento y el resto de los medios, así como la superación y formación de oficiales, de los que este año se graduaron más de 2 000, la mayor cifra en los últimos diez años.

Unido a lo anterior, se crean las condiciones para realizar con la máxima calidad y rigor, en el mes de noviembre, el Ejercicio Estratégico Bastión 2008.

NO TRAICIoNAREMOS JAMÁS LA MEMORIA DE LOS CAÍDOS

Compañeras y compañeros:

Cuando imaginamos 50 años hacia delante parece algo muy lejano, pero al pasar revista a los últimos 55, pienso que realmente han transcurrido muy rápido.

Ninguno de nosotros soñó con estar aquí hoy cuando asaltamos el Moncada, ni siquiera cuando en cumplimiento de la orden del Comandante en Jefe, entramos triunfantes en esta fortaleza el primero de enero de 1959, exactamente cinco años, cinco meses y cinco días después. Casi todos teníamos veinte o treinta y tantos años, algunos incluso menos, y medio siglo nos parecía una eternidad. Si algo hemos aprendido bien es que el tiempo pasa velozmente. Desperdiciarlo por inercia o vacilación es una negligencia imperdonable. Hay que aprovechar cada minuto, aprender rápido de las experiencias, incluidos los errores cometidos, que siempre dejan alguna enseñanza, si son analizados con profundidad.

Los problemas y tareas fundamentales los seguiremos analizando con el pueblo, en particular con los trabajadores, con la misma confianza y claridad de siempre. Así buscaremos las mejores soluciones, sin preocuparnos por quienes en el exterior intentan sacar partido de esos debates. Tarde o temprano, la verdad se impone.

Continuaremos atendiendo, preparando y escuchando a nuestros jóvenes para que actúen con la firmeza, convicciones y lealtad de nuestros Cinco Héroes. Somos conscientes de la alta responsabilidad y compromiso que corresponde a las nuevas generaciones, y estamos seguros de que al igual que aquellos que siguieron sin vacilación a Céspedes en 1868, a Martí en 1895 y a Fidel en 1953, sabrán estar a la altura del momento histórico que les ha tocado vivir, igualmente difícil y glorioso.

No olvidar nunca que esta es la Revolución socialista de los humildes, por los humildes y para los humildes. No traicionaremos jamás la memoria de los caídos en combate o asesinados en Santiago de Cuba y Bayamo hace 55 años.

En los días que siguieron al asalto, este cuartel se bañó en sangre por doquier, desde los calabozos en el sótano hasta el mismo techo del edificio, al cual me subieron una madrugada por varias horas, cuando me condujeron hasta aquí desde San Luis, donde fui hecho prisionero. No se borrará jamás de mi mente la horrenda escena de la sangre ya coagulada de mis compañeros dispersa por toda aquella azotea.

Esa terrible imagen, esa mancha al nombre glorioso de Guillermón Moncada, sólo podía lavarla la felicidad y la sonrisa de las decenas de miles de niños que han pasado por las aulas de este gran Centro Escolar, uno de los primeros cuarteles de la tiranía convertidos en escuelas. Es parte del fruto de la obra de todo un pueblo y del sacrificio de cuantos han ofrendado la vida por los mismos ideales, desde las luchas por la independencia hasta el presente, en Cuba y en el cumplimiento del deber internacionalista.

Nuestra batalla de hoy es la misma iniciada el 26 de julio de 1953, sólo que en nuevos escenarios, a una escala superior y ahora en defensa de las grandes conquistas alcanzadas durante medio siglo.

Enfrentamos un enemigo mucho más poderoso que los soldados de la tiranía parapetados tras los muros de este cuartel y el de Bayamo, pero también ha crecido extraordinariamente la fuerza de nuestro pueblo gracias a la unidad, organización, conciencia revolucionaria y conocimientos alcanzados. Son también muy superiores los motivos para sacrificar, si es necesario, la vida en el empeño.

Hace 55 años, un puñado de revolucionarios intentamos tomar el cielo por asalto. Entonces nos impulsó el afán de barrer la ignominia de nuestra tierra y cumplir el propósito martiano de conquistar toda la justicia para el pueblo.

En nombre de todos los patriotas de esta isla, desde la heroica Santiago de Cuba, cuna de la Revolución, a ti, Fidel, dedicamos este 55 Aniversario y te decimos:

¡Continuaremos la carga que pidió Rubén y tú iniciaste el 26 de Julio!

¡Gloria eterna a nuestros mártires! (Exclamaciones de: "¡Gloria!")

¡Viva la Revolución! (Exclamaciones de: "¡Viva!")

¡Viva Cuba libre! (Exclamaciones de: "¡Viva!")

http://www.granma.cubasi.cu/2008/07/28/nacional/artic01.html
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
Enviado por
Revista Koeyú Latinoamericano
revistakoeyulatinoamericano@gmail.com
Tel. (58 212) 481 7740
Cel. (58) 412 7332730
Caracas. Venezuela
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::