AMÉRICA EMIGRANTE
Luís Britto García
· Hai medio milenio os europeos emigraron fuxindo das súas fames negras e guerras internas, asaltaron a sangue e lume o mundo, levaron o botín para Europa e hoxe non queren que ninguén emigre alá para compartilo.
· A comezos do Terceiro Milenio, 54 millóns de persoas migran dun país a outro en Asia; 31,5 millóns van a Europa; 30 a Estados Unidos, 19 millóns cara a África, 9 millóns en Oceanía e 9 en América Latina e o Caribe (Salker 2000).
· En Estados Unidos a estatua da Liberdade invita a entrar aos desterrados; na fronteira con México o Muro da Vergoña pecha o paso aos ?hispanos?, cuxos 40 millóns constitúen a súa minoría demográficamente máis importante, castigada con cotas, exclusións e discriminacións que abaratan a súa man de obra.
· O propio Estados Unidos causa este éxodo. Confesa o seu Comité de Santa Fe que: ?O Tratado de Libre Comercio arrincou aos campesiños e os indios das súas parcelas e terras comunais por mor da baixa de impostos á importación de produtos alimenticios provenientes da industria agrícola norteamericana e canadense. Para afastarse das súas posesións ancestrais, esta xente enfila cara ao Norte. Pero as industrias fronteirizas ?maquiladoras? teñen exceso de persoal e prefiren empregar mulleres, de maneira que os refuxiados económicos seguen avanzando cara aos estados fronteirizos de California (37 % de hispanos), Arizona (22 % en 1999; maioría en 2006-2008), Texas (30 %) e, máis cara ao norte, ao Medio Oeste, en especial Iowa e Minnesota (Santa Fe IV 2000).
· Os mexicanos pasan a fronteira con Estados Unidos para conseguir traballo no sector agrícola e manufacturero. Xa desde os anos oitenta do século pasado, no Documento Santa Fe I, os asesores da política exterior estadounidense mostran a súa preocupación por tal fluxo migratorio, e afirman que ?Estados Unidos e México deben buscar unha solución ao fluxo de traballadores indocumentados a Estados Unidos. A meta é proporcionar emprego temporal para un número determinado de cidadáns mexicanos. A aplicación estrita da cota será responsabilidade tanto das autoridades mexicanas como das norteamericanas? (Santa Fe I 1980).
· Pouco despois, o Comité de Santa Fe insiste: ?As maquiladoras ao longo da fronteira mexicano-norteamericana, proporcionaron emprego por centos de miles de mexicanos. Con todo, non está claro se existiu beneficio correspondente para os traballadores norteamericanos. Ademais, os millóns de mexicanos que foron atraídos cara ao norte, e cuxas aspiracións non foron satisfeitas, tenden a chegar a EEUU a través da fronteira; o que acelera aínda máis a inmigración ilegal?. En vista do cal, demanda unha solución de inhumanidad exemplar: ?Polo tanto, as industrias norteamericanas deberían considerar o traslado dos seus maquilas moito máis cara ao interior de México? (Santa Fe II 1988). Estados Unidos atribúese competencias para determinar a localización das industrias en México, estritamente en función dos seus problemas migratorios.
· A raíz do TLC, preto dun millón de traballadores agrícolas mexicanos deixan cada ano o campo, para migrar ás maquilas das cidades fronteirizas ou ao mesmo Estados Unidos (Martínez Enríquez: ?A globalización neoliberal e a liberdade de movemento? 2006, 143).
· Para premialos por manter á boia a economía estadounidense cos seus salarios extremadamente baixos, o proxecto de Lei de Inmigración de marzo de 2006 prevé a deportación de millóns de inmigrantes, a negación da nacionalidade estadounidense aos seus fillos nacidos en devandito país, a duplicación de efectivos da Patrulla Fronteiriza, a creación dun ?muro virtual? con cámaras e sensores engadido ao ?Muro da Vergoña?. Mobilizacións de millóns forzaron ao Comité Xudicial a aprobar unha modificación que permitiría aos inmigrantes indocumentados que chegaron antes de 2004 continuar traballando no sitio (EFE: Últimas Noticias 29-3-2006, 63).
· Paralelamente Europa, cuxos torrentes migratorios foron sempre xenerosamente acollidos por América, promove unha Lei de Retorno para a expulsión compulsiva dos inmigrantes.
· Tras as intervencións de Estados Unidos en Porto Rico e Panamá e Haití e República Dominicana e Cuba e Guatemala e Nicaragua e O Salvador, ondas de cidadáns deses países migran cara ao agresor. Estados Unidos apoia as ditaduras do Cono Sur, que provocan a fuga de millón e medio de persoas.
· Nos últimos anos, preto de 18 millóns emigraron de México; tres millóns de Perú, millón e medio do Salvador, un millón de Nicaragua, 800.000 de Ecuador (Escudier, Juan: ?¡Que se vaian todos!?, Question, xullo 2005,14). uns cinco millóns de Bolivia e uns catro de Colombia. Cada vez que Estados Unidos desestabiliza económica ou politicamente un país ou unha rexión, debe soportar unha avalancha de refuxiados que foxen do desastre.
· Durante os primeiros cinco anos do século XXI, uns 25 millóns de persoas deixaron o seu país en América Latina e o Caribe moitos en forma ilegal. Arxentina, Brasil, Costa Rica e Venezuela son os polos de atracción para a inmigración intra rexional; México, Colombia, Ecuador e os países do Caribe son quen envían máis emigrantes cara a Estados Unidos e Europa, onde se concentran en España. A segunda fonte do ingreso exterior ecuatoriano procede de remesas dos seus emigrados, e iso que se trata dun país exportador de petróleo.
· Para 1996 México figura en segundo lugar entre os principais 20 países en desenvolvemento e en transición receptores de remesas dos seus emigrados, con 4.224 millóns de dólares; Brasil no posto 11 con 1.213 millóns; O Salvador no lugar 14 con 1.086 millóns e República Dominicana no rango 17 con 847 millóns. Eses 20 países reciben o 88% das remesas internacionais; entre eles varios países latinoamericanos figuran en elevados rangos (PNUD 1999, 27).
· Nalgúns países tales envíos teñen un peso significativo na economía: en Haití achegan o 24% do Produto Interno Bruto, en Nicaragua o 11%, en Fonduras o 10%, no Salvador o 14% e en República Dominicana o 10% (CEPAL 2005, 13).
· Segundo a CEPAL, América Latina e o Caribe é unha das rexións que recibe máis remesas. No ano 2004 estas representaban ao redor de 45.000 millóns de dólares, cifra similar ao investimento estranxeiro directa (IED) e moi superior á asistencia oficial para o desenvolvemento recibida na rexión. É de feito América Latina e o Caribe quen asiches a outras rexións achegándolles man de obra xa formada, produtiva e á cal non se lle recoñécen dereitos laborais nin humanos.
· En tal forma América Latina exporta o seu futuro, desde brazos para as colleitas ata cerebros para a tecnoloxía de punta. Así, pode afirmar o vicepresidente do Consello de Estado cubano Carlos Lage: ?Un millón de científicos e profesionais formados en América Latina a un custo duns 30 mil millóns de dólares, viven hoxe nos países desenvolvidos e polas súas innovacións e achegues científicos debemos pagar ou prescindir deles. Non é xusto que exista un libre fluxo de mercancías mentres son crecentes os obstáculos ao libre movemento da forza de traballo e xorden novas barreiras non arancelarias nos países ricos.? (Lage 1999, cit. por Martínez Enríquez, 2006, 145).
· Estados Unidos e a Unión Europea necesitan desesperadamente os baratos brazos dos nosos emigrantes para pelexar as súas guerras imperiais, mover as súas industrias e manter ás súas envellecidas poboacións. As leis discriminatorias son para mantelos fóra dos salarios xustos, dos Dereitos Humanos, da Humanidade.
· PD: DO YOU SPEAK ENGLISH? DirecTV transmite fai dúas semanas o seu programas en inglés sen subtítulos en castelán Aplicará por fin CONATEL a lei Resorte?
http://luisbrittogarcia.blogspot.com
